รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางนอนมองสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายจากหน้าต่างภายนอกห้อง ก่อนจะค่อยๆพลิกตัวมาหาคน
ที่นอนกอดเธออยู่ ฟางหันกลับมามองป๊อปปี้ที่หลับอยู่ 3ปีเค้าก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย ฟาง
ค่อยๆเอามือลูบไปที่แก้มของป๊อปปี้อย่างเบามือก่อนจะไล้ลงมาถึงรอยสักรูปพระอาทิตย์สีดำที่สัก
ตรงอกข้างซ้ายของป๊อปปี้ เดอะ ซัน ศัตรูที่คอยทำร้ายมังกรดำไม่ยอมเลิกรา สุดท้ายเธอก็กลับลืม
ชายนนี้ไม่ลงจริงๆสินะ
 
 
 
 
“อ๊ะ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ที่นอนหลับตาพลิกตัวมาหอมเธอที่แก้มอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
“นี่คืผลของการลวนลามคนอื่นเมื่อกี้จำไว้”ป๊อปปี้พูดแล้วลืมตามาสบตากับฟาง ฟางเขินรีบเบือนหน้า
หนีทันที
 
 
 
 
“ใครกันแน่ ทีเมื่อกี้ล่ะทำเราเอาๆนั่นล่ะ”ฟางพูดแล้วพลิกตัวเอาหน้าซุกลงที่หมอน ป๊อปปี้มองแล้ว
ยิ้มนิดนึงก่อนจะโน้มไปกอดฟางก่อนจะจูบลงที่หัวไหล่มนของฟาง
 
 
 
 
“แต่ได้ข่าวว่าเมื่อกี้เรา2คนก็ช่วยกันไม่ใช่รึไง จะหาว่าชั้นลวนลามไม่ได้นะงานนี้”ป๊อปปี้พูดเจ้าเล่ห์
ฟางพลิกตัวหันมาทำให้ฟางเมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
“บ้า พอแล้ว พูดแต่เรื่องแบบนี้ เราไม่พูดกันแล้วมั้ย ชั้นก็อายเป็นนะ”ฟางพูด ป๊อปปี้หมั่นไส้จึงหอม
แก้มฟางซ้ายทีขวาทีสลับไปมา
 
 
 
 
“หมั่นไส้ ทีเมื่อกี้ละขอให้ชั้นอย่าหยุดนะๆ”ป๊อปปี้พูดอีกก็โดนฟางหยิกไปทีนึงก่อนจะเอามือลูบที่
รอยสักของป๊อปปี้อีก
 
 
 
 
“ชอบนักรึไง สัญลักษณ์ของพวกที่ทำร้ายเธอนะ”ป๊อปปี้มองฟางแล้วพูด
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคือพวกที่ดีแต่ทำร้ายชั้น แต่ทำไมถึงไม่เคยลืมสักที ไม่เคยลืมว่าทำร้าย
ชั้นจนต้องเสียใจมาตั้งเท่าไหร่ แต่ชั้นคงจะโง่มากเลยสินะที่ชั้นยอมที่จะไม่ลืมคนอย่างคุณ”ฟางพูด
แล้วมองตาป๊อปปี้ ชายหนุ่มนิ่สักพักก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“เธออยู่ห่างชั้นน่ะดีแล้ว เธอจะได้ปลอดภัย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ชั้นเป็นเลดี้ของมังกรดำนะ ชั้นเจออะไรมาเยอะแล้ว กะอีกแค่ถ้าจะต้องเสี่ยงกับนายชั้นก็ยอม”ฟาง
พูด
 
 
 
 
“มันไม่แค่นั้นไงฟาง เค้าน่ากลัวกว่าที่คิด เค้าสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่เราเดาได้ เธอก็เคยเจอ
มาแล้วไม่ใช่หรอเรื่องลูกของเราน่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองที่ฟางแววตาของชายหนุ่มมองฟางด้วยความ
เป็นห่วงมากมายแค่ไหน
 
 
 
 
“งั้นบอกหน่อยได้มั้ย ว่าใครคือคนบงการในการฆ่าชั้น ป๊อป บอกชั้นได้มั้ย ชั้นจะได้จัดการถูก”ฟาง
พูด
 
 
 
 
“อย่าเลย เธอเสียใจมามากพอแล้วนะฟาง อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยเราใส่เสื้อผ้ากันเถอะ ฝนซา
แล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วลุกขึ้นเพื่อใส่เสื้อผ้าเพราะเห็นว่าฝนซาแล้ว
 
 
 
 
“แล้วเรื่องของเราล่ะ จะทำยังไงต่อไป นายจะปล่อยให้มันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้นะ”ฟางรั้งแล้วกอด
ป๊อปป้ากด้านหลัง
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่อยากปล่อยให้มันเป็นแบบเดิมหรอกนะ แต่ทำไงได้ เรื่องของเรามันอยู่กันคนละเส้นทาง
เหมือนเส้นขนานที่มันไม่บรรจบกันได้”ป๊อปปี้พูดฟางซึมลงไป จริงสินะเส้นขนานที่ไม่มีทางบรรจบ
กันได้
 
 
 
 
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักกันสักหน่อย”ป๊อปปี้พลิกตัว
มาจูบที่หน้าผากฟางไว้อย่างอ่อนโยนแล้วลูบที่ผม
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเลือกได้ชั้นอยากเป็นคนธรรมดา ชั้นจะได้คบกับนายอย่างเปิดเผยไม่ต้องปิดบังแบบนี้”ฟางพูด
ออกมาจากใจ
 
 
 
 
“ถ้าเลือกได้ชั้นก็คิดเหมือนกันเธอ แต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อเรา2คนเลือกทางนี้แล้ว เราต้องรับผิดชอบ
กับหน้าที่ที่เราทำ”ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะแยกย้ายกันใส่เสื้อผ้า
 
 
 
 
“อ๊ะ ไหนบอกว่าจะไม่อะไรแล้วไง พอเลยนะ”ฟางพูดเมื่อกำลงหวีผมอยู่ป๊อปปี้ก็เดินมากอดเธอจาก
ด้านหลัง
 
 
 
 
 
“ถ้ากลับจากเกาะนี้ไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ เพราะชั้นคิดว่าพวกนั้นคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ป๊อป ชั้นถามอะไรสิทำไมนายเหมือนรู้ว่าคนที่ทำร้ายชั้น ทำลายมังกรดำคือใครแต่ทำไมนายถึงไม่
ทำอะไรเค้าเลยล่ะ”ฟางหันไปถามป๊อปปี้ ชายหนุ่มเงียบไม่มองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อหนุ่ม อีหนูเอ้ย ตาพาเพื่อนหนูมาแล้ว”เสียงของตาตะโกนเข้ามาในบ้าน ฟางและป๊อปปี้หันไป
ตามเสียงของตาก่อนจะรีบเดินออกไปนอกบ้านแล้วพบว่าพวกเพื่อนๆเธอทุกคนมาหาถึงที่
 
 
 
 
 
 
“คุณน้องฟางเป็นยังไงบ้างคะ”ขนมจีนวิ่งไปกอดฟางแน่นด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“พ่อป๊อป”กั้มพ์วิ่งไปกอดป๊อปปี้แน่น โทโมะมองกั้มพ์แล้วซึมลงไปแก้วจึงแตะไหล่โทโมะสักพัก
ก่อนจะเดินไปหาป๊อปปี้และลูกชาย
 
 
 
 
 
“ฟางต้องขอบคุณคุณตากับคุณยายมากเลยนะคะที่ช่วยเหลือพวกเรา ถ้ามีอะไรให้ฟางช่วยบอกฟาง
นะคะตา ยาย”ฟางพูดหลงจากไหว้ขอบคุณตายาย
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แต่ถ้าเหงาก็แวะมาเที่ยวหาตาหายายบ้างแค่นี้พวกเราตายายก็มีความสุขแล้ว
ลูก”ยายพูดแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“ไปกันเถอะฟาง เรือมารอแล้ว”โทโมะพูดเมื่อเห็นว่าทุกคนเดินออกไปแล้วเหลือแค่ฟางที่ยืนกับ
ครอบครัวของป๊อปปี้และแก้ว
 
 
 
 
“พ่อหนุ่ม แม่หนู ถ้าพวกหนูคิดเหมือนกันรักกัน ตาว่าต่อให้มีอุปสรรคมากมายแค่ไหนพวกหนูก็จะ
ฝ่ากันไปได้นะ เชื่อตาเถอะ”ตาพูดทำให้ป๊อปปี้และฟางมองหน้าสบตากันก่อนจะเดินไปด้วยกัน
เงียบๆ แวบนึงฟางลอบมองป๊อปปี้ที่เดินไปหยอกเย้าเล่นกับกั้มพ์ไปก็ซึมคิดถึงเรื่องลูกตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“คุณน้องฟางมานี่เร็วค่ะ”ขนมจีนพูดแล้วเดินพาฟางมาอยู่ในกลุ่มของมังกรดำ ฟางหันไปมองป๊อปปี้
ที่เดินกับแก้วและกั้มพ์กลับเข้าไปหาเจฟ มายด์ โซ่และโบว์
 
 
 
“คุณน้องฟางคะ แค่คืนเดียวก็ทำให้คุณน้องฟางใจอ่อนแล้วหรอคะ อย่าลืมสิว่าเค้าทำอะไรให้เรา
เจ็บมามากแค่ไหน และที่สำคัญอย่าลืมสิว่าเราเป็นใคร”ขนมจีนดึงฟางมาพูด
 
 
 
 
 
“พี่ขนมจีนคะ บางทีนายภานุเค้าอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะคะ เค้าอาจจะไม่ทำร้ายคุณฟางแล้ว
ก็ได้”ฟ้าพูด
 
 
 
“ฟ้าเองก็เอนเอียงไปทางโซ่แล้วล่ะสิ พวกเดอะ ซัน ไว้ใจได้หรอคะ”ขนมจีนพูดกระแทกเสียง
ทำให้ฟางมองกลับไปที่ขนมจีนเอาเรื่อง
 
 
 
 
“นี่ยัยป้า จะมาหาเรื่องกันก่อนกลับแบบนี้หรอ ได้”มายด์จะเดินไปเอาเรื่องโบว์และโซ่รีบห้ามทันที
 
 
 
 
“เอาน่า จะกลับกันแล้ว อย่ามีเรื่องดิมายด์ยังไงเรากลับไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว อย่ามีเรื่องกัน
เลย”โซ่เตือน
 
 
 
 
“เผลอๆคนที่มาทำร้าย ลอบฆ่าคุณน้องฟางของชั้นน่ะ อาจจะเป็นพวกของเดอะ ซันก็ได้ใครจะไปรู้
แล้วนี่นายไปช่วยฟาง บางทีอาจจะผิดคิวเจอ2ตายายนายอาจจะฆ่าเอง แล้วไม่มีโอกาสฆ่า
ก็ได้”ขนมจีนสันนิษฐาน
 
 
 
“บ้าพี่ขนมจีน ป๊อปเค้าเป็นคนผ่ากระสุนให้ฟางนะคะ จะมาฆ่าฟาง ฟางว่าไม่ใช่แน่ๆ”ฟางช่วยพูดให้
ป๊อปปี้ขณะที่ขึ้นเรือข้ามเกาะมา
 
 
 
 
“น้องฟางจะเชื่อใจได้หรอคะ นายป๊อปปี้เนี่ยเคยทำร้ายคุณน้องมามากแค่ไหนกี่ครั้งแล้วคุณน้องลืม
ไปแล้วหรอคะ”ขนมจีนโวยวายทำให้ฟางหันไปสบตากับป๊อปปี้
 
 
 
“ใช่ พวกเดอะ ซันน่ะไว้ใจได้หรอ มีแต่พวกรอแทะผลประโยชน์จากพวกเราน่ะสิไม่ว่า”เขื่อนเห็น
ด้วยกับขนมจีนแล้วจ้องไปที่โซ่กวนๆ
 
 
 
 
“แต่บางทีเค้าอาจจะมาช่วยเหลือเรา หลังจากที่เจออะไรแย่ๆกับชีวิตแล้วก็ได้ใคระไปรู้ อย่าเอาเรื่อง
ส่วนตัวไปเหมารวมสิคะพี่เขื่อน เนี่ยหรอหัวแก้งค์เสือขาว ทำไมไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับส่วน
รวมบ้างเลย”ฟ้าว่า
 
 
 
“นี่เป็นแค่บอดี้การ์ดอย่ามาว่าพี่เขื่อนนะ”เฟย์ลุกขึ้นโวยวายบ้างที่เห็นฟ้าว่าเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“พอๆ พอให้หมดนั่นล่ะ นี่เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ เราน่ะต่างคนต่างอยู่กันสิ น่งก็นั่งคนละฝั่งแล้
วะทะเลาะอะไรกันอีก”โทโมะรีบห้ามทัพทุกคนไม่ให้ทะเลาะกันอีก
 
 
 
 
“ใช่ แล้วก็อย่าคิดนะว่าพวกมาเฟียอย่างมังกรดำจะดีเสมอไปแล้วไล่ดูถูกไล่ว่าคนอื่นเค้าน่ะ บางที
พวกเธออาจะจะไม่ได้แสนดีก็ได้ ไม่งั้นเค้าไม่มาไล่ฆ่าหัวหน้าเธอหรอก”มายด์ว่าอย่างไม่ยอมแพ้ที่
จู่ๆขนมจีนมาว่าฉอดๆใส่พวกตัวเอง
 
 
 
“ก็ไม่ใช่เดอะ ซันหรอกหรอที่มาไล่ฆ่าคุณน้องฟางน่ะ”ขนมจีนว่า
 
 
 
 
“ไม่มีทาง พวกเราไม่ได้ทำร้ายสกปรกๆแบบนั้น แม้เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ใช่มั้ยคะ
บอส”มายด์ว่าหันไปพูดกับป๊อปปี้ แต่ป๊อปปี้นิ่งเงียบเครียดไปทันที
 
 
 
 
“อย่าบอกนะป๊อปว่าคนที่ลอบฆ่าฟางคือพวกของเรา”แก้วหันไปถามป๊อปปี้ทันทีเพราะชายหนุ่มเงียบ
ผิดปกติ
 
 
 
 
“ใช่ คนของพวกเรา ที่ส่งไปทำร้ายฟาง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“หนอย ไอ้เลว นี่แกเตรียมแผนการณ์ไว้แล้วใช่มั้ยห้ะ”กั้งโมโหลุกขึ้นมาจะเอาเรื่องป๊อปปี้ เขื่อนและ
โทโมะรั้งไว้ทัน
 
 
 
“นี่ห้ามทำอะไรบอสนะนายนักเลง นั่งไปเลยนะ”โบว์ห้ามแล้วเอาตัวเข้าขวาง กั้งมองอย่างฮึดฮัด
ก่อนจะต้องยอมโบว์นั่งลงไปที่เดิม
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไหนว่าเราะไม่เล่นอะไรแบบนี้กันอีกแล้วไงป๊อปทำไมป๊อปถึงยังทำแบบนี้
อีก”แก้วโมโหพูดขึ้น
 
 
 
 
“แก้วใจเย็นๆก่อน อย่าใจร้อนสิ”มายด์เตือน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ส่งพวกมาฆ่าฟางแล้วทำไมถึงยังช่วยฟาง ทำไมไมฆ่าให้ตายๆไปเลยล่ะ สบโอกาสอยู่ด้วยกันแล้ว
นิ”โทโมะพูดกับป๊อปปี้ชึ้นเมื่อเรือมาถึงฝั่งแล้ว
 
 
 
“นายคิดว่ากราฟเลือกช่วยฟางเพราะอะไรล่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อทุกคนทยอยเดินไปแล้วเหลือที่เขา
และโทโมะ
 
 
 
 
“กราฟทำเพราะกราฟรักฟาง แต่สิ่งที่นายทำกับฟางมันคือการหลอกลวงทำไมชั้นจะดูไม่ออก”โท
โมะพูด
 
 
 
 
“งั้นก็แล้วแต่จะคิดก็ละกัน เพราะชั้นไม่อยากรับปาก ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะถ้าพูดแล้วทำไม่
ได้จะพูดทำไม”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปขึ้นรถตู้ที่มารอ โทโมะมองป๊อปปี้ด้วยความสงสัยว่าชายหนุ่ม
คนนี้เป็นคนยังไงกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเขาเดาผู้ชายคนนี้ไม่ถูกเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
ทันทีที่ป๊อปปี้กลับมาถึงบ้านแล้วรู้ว่าทีเจและมดหนีกลับกันมาก่อนก็เดินไปชกหน้าทีเจทันที
 
 
 
“ทำไม นี่นายกลับไปหลงยัยนั่นอีกแล้วรึไง ถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้น่ะ”ทีเจเช็ดเลือดที่ปาก
แล้วเยาะใส่ป๊อปปี้
 
 
“ที่แกทำแบบนี้น่ะมันสกปรก ลอบฆ่าคนทั้งคนไหนเราตกลงกันแล้วไม่ใช่รึไงว่าจะไม่ทำอี
กน่ะ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
“แล้วไง มันเข้มแข็งขึ้นจนเราจะมาอ่อนปวกเปียกเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว อะไรที่ทำได้เราก็ทำไปดิ”ที
เจพูดอย่างไม่แคร์
 
 
 
 
“แต่ว่า”ป๊อปปี้พูดไม่ทันจบมดก็เดินมาผลักป๊อปปี้ล้ม
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
มดตบหน้าป๊อปปี้หันจนเลือดกลบปาก
 
 
 
 
“ตบไปเนี่ยไม่ได้เกลียดอะไรหรอกนะคะบอส แต่จะเตือนให้รู้ไว้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เป็นหัวหน้า
ไม่ควรจะลืมหน้าที่นะคะ ครั้งนี้จะลืมๆไปละกันแต่ครั้งหน้ามีอีกคงจะต้องเคลียร์กันยาว”มดพูดแล้ว
เดินไป ป๊อปปี้เม้มปากคิดนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
เอาละไง แล้วป๊อปปี้ะเลือกทางไหนดีล่ะทีนี้
 
 
 
อัพแล้วอย่าลืมเม้นกันต่อนะๆๆๆ เม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยน้าา