ใครลิขิต

          นี้ก็วันพุธแล้วสินะ  อีกสองวันเท่านั้น ชั้ลก็จะต้องเจอกับพี่โทโมะแล้ว ชั้ลยังบอกไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าถ้าเราเจอกันชั้ลจะรู้สึกดีใจ หรือเสียใจ ระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ชั้ลยอมรับวาตัวชั้ลเองยังลืมเขาไม่ได้ แต่ชั้ลรู้ดีว่าเราไม่ได้สนิมสนมกันเหมือนแต่ก่อน  ถ้าเจอหน้ากัน ชั้ลไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับเค้ายังไง วึ่งสภาพมะลิก็ไม่ต่างจากชั้ล เพราะเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้มะลิเริ่มกลัวและระแวงในตัวพี่เขื่อนมาก
 
    "  ไม่อยากให้ถึงวันเสาร์เลยวะ " มะลิที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆข้างๆชั้ลเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ห้องเงียบไปนาน
   "  ชั้ลก็เหมือนกันวะ " เห้ออออออ   
 
    ก๊อกก  ก๊อกกก ก๊อกกก  ก๊อกกก  เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ชั้ลหันไปมองนาฬิกา  เฮ้ยย  นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะเว้ย  ใครมันมาเอาป่านนี้วะ  มะลิจับมือชั้ลแน่นมาก เหมือนมันจะกลัวว่าคนที่เคาะประตูอยู่ด้านนอกจะเป็นพี่เขื่อน
 
    "  อยู่นี่แหละ เดียวไปเปิดเอง " มะลิพยักหน้ารับ แต่เดินไปหยิบ ไม้กวาด เดินตามหลังชั้ลมา  เอ่อ คุณมะลิค่ะ คุณคิดว่าไม้กวาดเล็กๆจะทำอะไรโจรได้หรอค่ะ  
 
   " พี่เขื่อนน !!! " ลางสังหรณ์นังมะลิแม่นจริงๆ เราทั้งสอพยามดันประตูให้ปิด แต่ก็สู้แรงพี่เขื่อนคนเดียวไม่ได้ สุดท้ายพี่เขื่อนก็พลุดเข้ามาให้ห้อง มะลิเดินถอยหลังกรูด อย่าว่าแต่มันเลย ชั้ลก็กลัวไม่ใช่น้อย แต่โชคดีที่วันนี้พี่เขื่อนมาคนเดียว
 
    "  จะกลัวอะไรหนักหนา ชั้ลมาดี " มาดี ? มึงทำกับเพื่อนชั้ลขนาดนั้น มึงคิดว่าชั้ลจะลืมมันง่ายๆก็ค่ะพี่เพือน
    "  เอ่อออ   พี่มาทำอะไรค่ะ " จะไม่ถามก็เสียมารยาท แต่พี่เขื่อนเล่นจ้องหน้ามะลิอย่างกับโรธแค้นมาเป็นสิบปีแบบนั้น ชั้ลก็ต้องตัดบทซะก่อน มะลิเล่นยืนนิ่งร้งไห้อย่างเดียว มันคงกลัวมาก ชั้ลเข้าใจมันนะ คงทั้งกลัว ทั้งเสียใจ 
   " ชั้ลหิว !! "  ฮะ !! นี้คอนโดกูเป็น เซเว่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอพี่เขื่อน
   " อ่อ  เอ่ออออ  แล้ววว  พี่จะกินอะไรดี ดะเดี๋ยวแก้วทำให้ก็ได้ " ชั้ลไม่กล้าหอหรอกนะ เพราะตอนนี้พี่เขื่อนน่ากลัวมาก
   " ทำอะไรมาก็ได้ ชั้ลกินได้หมด  เร็ว !! " นั้นไง มาขึ้นเสียงใส่กูอีก ชั้ลหันไปมองหน้ามะลิ มะลิมันพยักหน้ารับ ชั้ลเลยเดินเข้าไป ในครัว 
 
       "  พี่เขื่อน พี่เขื่อน  อย่า  ฮืออ ฮืออ ฮือออ "  เสียงมะลิร้องดังลั่น ชั้ลเลยรีบวิ่งออกจากครัวไป ไอพี่เขื่อนมันกอดมะลิอยู่ แต่เหมือนมันกอดไว้เฉยๆ ไม่ได้นัวเนียอะไร นี่กูงงนะเว้ยมึงต้องการอะไร 
 
    "  พี่เขื่อนอย่ามาทำแบบนี้กับมะลินะ !! ถ้าไม่รักมันแล้วก็อย่ามายุ่งกับมันอีก !! " ใช่อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้ลอีก เพราะเพื่อนชั้ลยังตัดใจจากพี่ไม่ได้ ชั้ลเลยไม่อยากให้มันต้องมาเจ็บกับเรื่องเดิมๆอีก
   " แล้วถ้าพี่ยังรักมะลิอยู่ละแก้ว " พี่เขือนหันหน้ามาพูดกับชั้ล แววตาพี่เขื่อนจากตอนที่เข้ามามันเหมือนกับเสือที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่ตอนนี้มันเหมือนกับลูกแมวเชื่องๆที่กำลังออดอ้อนยามต้องการอะไรบางอย่าง
   " พี่เขื่อน พี่บอกว่าพี่ยังรักมะลิ แต่แก้วเห็นพี่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า พี่เห็นความรักเป็นแบบไหนกันแน่ " ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่ชั้ลกับมะลิเจอพี่เขื่อน เราก็เห็นพี่เขื่อนควงใครไม่ซ้ำหน้า มะลิเศร้าทุกครั้งที่เห็นแต่ชั้ลไม่เคยสักเกต ตอนนั้นชั้ลรู้แค่ว่ามันเศร้าแต่ไม่รู้ว่าเศร้าเพราะอะไร
 
   " พี่ไม่ได้รักมะลิหรอก แต่ตอนนี้พี่คงไม่มีใคร พี่แค่อยากมีคนไว้แก้เหงาเท่านั้น คนอย่างพี่รักใครไม่เป็นหรอก " นี่มึงเสียใจมากขนาดนั้นเลยหรอมะลิ ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนั้นด้วย 
   " อย่ามาดูถูกคามรักของชั้ลนะมะลิ " ก็ดีกว่ดูผิดนะพี่เขื่อน
   " พอเถะพี่เขื่อน ชั้ลไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมอีก ถ้ามันมีแบบนั้นอีกครั้ง ชั้ลคงจะอยู่ไม่ได้วะพี่ไผ่ พี่น่าจะรู้ว่ามะลิทุ่มเทความรักให้พี่มากแค่ไหน เพียงแค่เรื่องเดียวที่มะลิให้พี่ไม่ได้ พี่ก็ไปมีคนอื่น ไม่นอนกับคนอื่น พออยู่กับชั้ล พี่ก็บอกว่าพี่รักชั้ล พอไปอยู่กับคนอื่นพี่ก็บอกว่พี่รักเค้า  หึ ! พี่รู้มั้ย ทุกครั้งที่พี่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้วพี่ปิดเครื่อง พี่รู้มั้ยว่าชั้ลเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน ชั้ลกลัวมากแค่ไหน ชั้ลคิดต่างๆนาๆ ชั้ลกลัวว่าพี่จะถูกรถชน ชั้ลกลัวว่าจะมีใครทำร้ายพี่ ชั้ลกลัวว่าพี่มีอันตราย  แต่พอมารู้ทีหลังว่าตอนนี้พี่ปิดเครื่อง คือตอนที่พี่กำลังนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่น  พี่ว่าชั้ลน่าสมเพชมั้ย " 
   " แต่ชั้ลไม่เคยรักผู้หญิงพวกนั้น ชั้ลแค่  ชั้ลแค่มีความต้องการ "
   "  ชั้ลเข้าใจดี ชั้ลเลยเลิกกับพี่ไง พี่จะได้ไม่ต้องทำอะไรหลบๆซ่อนๆ พี่จะได้สบายใจ ไม่ต้องคอยเป็นกังวลว่าชั้ลจะรู้  ชั้ลอธิบายยังไงพี่คงไม่เข้าใจ สักวันถ้าพี่เจอผู้หญิงที่ใช่สำหรับพี่จริงๆ พี่ก็จะพร้อมที่จะหยุดทุกอย่างเอง " 
    " แล้วมะลิอยากเป็นผู้หญิงคนนั้น รึปล่าว "
   " ไม่ค่ะ " แกแน่ใจหรอวะมะลิ
   " แล้วถ้าชั้ลหยุดทุกอย่าง เธอจะกลับมาคบกับชั้ลได้รึปล่าว "
  " ชั้ลขอตัวไปนอนก่อนนะ ชั้ลง่วงแล้ว "มะลิไม่ตอบ เดินเข้าห้องไปทันที  พี่เขื่อนก้มหน้านิ่งก่อนจะเงยหน้ามามองหน้าชั้ล
  " พี่กลับก่อนนะ กินไม่ลงแล้ว " ชั้ลพยักหน้ารับและเดินไปปส่งพี่เขื่อนหน้าห้อง ดูท่าทีพี่เขื่อนก็เศร้าๆเหมือนกันนะ แต่ชั้ลไม่เข้าใจจริงๆว่าความรักของพี่เขื่อนเป็นยังไง
 
 
   "  มะลิ มะลิ อย่าร้องสิวะ ชั้ลใจคอไม่ดีนะเว้ย " มะลินอนกอดหมอนร้องไห้ ชั้ลเห็นมันแล้วนึกถึงสภาพตัวเองตอนรู้่าพี่โทโมะมีแฟน เราสองคนคงจะอาภัพรักมั้งถึงได้เจ็บปวดเพราะความรักขนาดนี้
   " ชั้ลยังรักมันอยู่ แก้ว ชั้ลยังรักมั้นอยู่ ชั้ลยังตัดใจจากมันไม่ได้ ฮือ ฮือ ฮือ ทำไมชั้ลจะต้องมาเจอกับมันอีก แล้วชั้ลก็ต้องมาเจ็บเพราะมันอีกครั้ง  ชั้ลเบื่อ ชั้ลเบื่อความรู้สึกแบบนี้เต็มทนแล้วแก้ว ชั้ลเบื่อ ชั้ลไม่รู้จะทำยังไง แกบอกชั้ลหน่อยได้มั้ยว่าชั้ลต้องทำยังไงถึงจะหยุดรักมันได้สักที " 
   " ชั้ลก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลยมะลิ แล้วชั้ลจะตอบแกไดยังไง " 
 
 
      เช้าวันเสาร์ รถหรูของพี่เขื่อนมาจอดรออยู่ที่หน้าคอนโด  
  " พี่โทโมะ ! " พี่โทโมะ เดินมารอชั้ลอยู่หน้าลิฟ พอลิฟเปิดออกชั้ลก็เจอหน้าพี่โทโมะทันที  แต่บอกตรงๆนะ ชั้ลไม่รู้ว่าตังเองกำลังรู้สึกดีใจหรือรู้สึกเสียใจอยู่ มันรู้สึกแปลๆ หวิวๆ ไม่กล่ามองหน้า ไม่กล้าสบตา  พี่โทโมะมารับกระเป๋าจากชั้ล และมะลิ พี่เขื่อนรออยู่ในรถ 
  "  เอ่ออ  เราจะไปกันแค่นี้หรอค่ะ " 
  " เดี๋ยวพรุ่งนี้มีคนตามมาอีกคนนึง " คนนึงที่ว่านี้คงไม่ใช่คนรักของพี่ใช่มั้ยพี่โทโมะ
  "ม ะลิ หิวยัง " ปรโยคแรกที่พี่เขื่อนพูดหลังจากนั่งรถมาเกือบชั่วโมง
   " ยังค่ะ " แล้วก็ประโยคแรกที่มะลิพูด
   " เดี๋ยวค่อยกินที่เกาะทีเดียวเลยก็ได้ อีกชั่วโมงก็ถึงแล้ว "
 
 
         เกาะแห่งหนึ่ง มันสวยมาก สวยมากจริงๆ น้ำใสเห็นตัวปลาแหวกว่ายอยู่เต็มไปหมด หาดทรายก็ขาวไม่มีเศษขยะอยู่เลย เราแยกย้ายกันเข้าไปเก็บของในห้องพักก่อนจะออกมาทานอาหารในร้านอาหารริมหาด
 
   " พี่คิดยังไงถึงได้ชวนแก้วมาเที่ยว " ชั้ลไม่เข้าใจจริงๆ เพราะชั้ลคิดว่าหลังจากที่ชั้ลคุยโทรศัพท์กับพี่โทโมะครั้งสุดท้ายเราจะไม่ได้เจอกันอีก
   " ก็แค่อยากจะบอกอะไรกับแก้วหน่อยหนะ " แล้วทำไมพี่ต้องยิ้มหวาานใส่แก้วด้วยเนี่ย รู้ม้ยว่าใจแก้วเต้นแรงนะเว้ย แต่รอยยิ้มของพี่โทโมมันก็ทำให้ใจชั้ลกลับไปหาเค้าทั้งดวงแล้ว
   " บอกอะไรหรอ " อย่าทำให้แก้วต้องคิดมากสิพี่โทโมะ
   "  เดี๋ยวค่อยบอกพรุ่งนี้ ให้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาก่อน "อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ? ทำไมต้องอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตา
   " ก็ได้ค่ะ ^^ "
   " มะลิ พี่แกะ ปูให้นะ " เฮ้ยพี่เขื่อนนี้พี่จะรีเทิร์นจริงๆหรอ 
   " ขอบคุณค่ะ " มะลิฝืนยิ้มให้กับพี่เขื่อน
  
            เรานั่งกินข้าวกันจนเสร็จ แลวก็แยกย้ายกันไปเดินเล่น พี่เขื่อนพยามแยกชั้ลกับมะลิ แต่มะลิไม่ยอม ชั้ลเองก็ไม่ยอมให้พี่เขื่อนอยู่กับมะลิตามลำพังเหมือนกัน
 
   " ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยวะ " มะลิ เหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว
    " พรุ่งนี้ก็กลับแล้วมะลิ ทนหน่อยนะ "
   " เออว่าแต่พี่โทโมะ จะบอกอะไรแกวะ แล้วทำไมต้องรอใคร ทำไมไม่บอกเลยวะ "
   " นั้นสิ แล้วใครคนนั้นคือใครวะ "
   " อย่าคิดอะไรเลยเถิดนะแก้ว อย่าหวัง จะได้ไม่ผิดหวัง เพราะถ้าหวังแล้วมันไม่เป็นไม่ตามหวัง หวังมากเท่าไหร่ เราจะผิดหวังมากเท่านั้น "
   " อื้ม " แกเหมือนเข้าไปนั่งอยู่ในใจชั้ลเลยวะมะลิ เหมือนแกกำลังเตือนสติชั้ลอยู่เพราะ ตอนนี้ชั้ลเองก็หวังว่าวันพรุ่งนี้มันจะเป็นวันที่ชั้ลจะมีความสุขกับพี่โทโมะ 
 
 
           " เอ้านี้ยังไม่นอนกันอีกหรอ " พี่โทโมะ พี่กลับมาจากไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาทัก คิดไปเองอีกแระ คือ อันที่จริง ห้องพักเราใกล้กันนะค่ะ ห้องพี่โทโมะจะถัดไปอีกห้องนึง  แต่ทำไมมาคนเดียว
   " ยังไม่ง่วงเลยค่ะ ^^ " มะลินั่งเงียบเพราะมองหาพี่เขื่อนอยู่
   " มองหาไอเขื่อนอยู่หรอมะลิ "นั้นไง ชายฉลาดของชั้ลทักเข้าให้ ถึงกับสะดุ้งเลยหรอวะเพื่อน
   " อ่อป่าวค่ะ คุยกันตามสบายเลยนะค่ะ มะลิขอตัวไปนอนก่อน  " ชั้ลรู้นะมะลิ ว่าแกคิดว่าพี่เขื่อนกำลังนอนกับผู้หญิงอยู่ ชั้ลจะลุกตามเข้าไปแต่  ..
 
   " นั่งคุยกันก่อนสิ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน " ก็ตั้งแต่พี่มีแฟนนั้นแหละ ถ้าไม่ทะเลาะกัน น้องก็คงไม่ได้ยินเสียงพี่หรอก 
   " พี่อยากคุยกับแก้วหรอ " แล้วใจชั้ลก็หนีไม่พ้นจริงๆ ชั้ลขอทำตมใจตัวเองบ้างนะ
  " มีแฟนแล้วยัง " 
  " ฮะ ! " ถามงี้เลยหรอ เฮ้ยอะไรเนี๊ยย
  " อ่อ ยังค่ะ ทำไมหรอค่ะ " หรือพี่จะกับมาหาแก้ว ตุบตับตุบตับตุบตับ
  " นี่ก็ 23 ปีแล้วไม่ใช่หรอ มีแฟนได้แล้ว " ฮะ นี่พี่จำได้หรอว่าชั้ลอายุเท่าไหร่ อ่อ - - ! แต่เราก็แค่ห่างกันปีเดียวเอง
   " ยังไม่พร้อมค่ะ " จะมีได้ไงหละ ชั้ลยังรักพี่อยู่เลย
   " มีไม่พร้อมด้วยหรอ  แล้วที่ทำงานเป็นไงบ้าง " 
   " พี่ถามเมือนพี่รู้ว่าน้องทำงานที่ไหน " 
   " ทำไมจะไม่รู้หละ ถ้าอยากรู้ก็รู้หมดนั้นแหละ " พี่ยังสนใจน้องอยู่ใช่มั้ย
   " นึกว่าจะไม่ใส่ใจแล้วซะอีก "
    " คนคุ้นเคยกัน จะไม่ใส่ใจได้ยังไง"  พี่รู้มั้ยว่าชั้ลอยากให้พี่ลูบผมชั้ลแบบนี้มานานแล้ว  ตอนนี้มือหนาของพี่โทโมะ กำลังลูบผมชั้ลอยู่ ชั้ลอยากบอกให้พี่รู้ว่าชั้ลมีความสุขมากเลยนะ 
    " แล้ววว  คนที่ไปกินข้าวด้วยกันวันนั้นไม่ใช่แฟนน้องหรอ " นี่พี่แอบมองชั้ลด้วยหรอ 
    " ออ เป็นหัวหน้าที่ทำงาน ไม่ได้เป็นแฟนกัน "
 
    "  55555 ก็นึกว่าเป็นแฟนน้อง  คิดอยู่ตั้งนาน " นี่พี่ดูดีใจมากเลยนะที่ชั้ลยังไม่มีแฟน  ชั้ลดีใจนะที่พี่รู้สึกแบบนั้น
   " ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย "
 
   "  ป่าว ก็ไม่มีอะไร ^^ ถามมากจริงๆ " เพราะเค้าเป็นแบบนี้ไง ชั้ลเลยคิดว่าเรารักกัน 
 
    " โอ้ยยยย  กว่าจะหามาได้ เดินเป็นสิบกิโล " ไอพี่เขื่อนมันมาจากไหน เหงื่อเต็มตัว เฮ้ย แล้วนี่พรวดพราดเข้าไปในห้องทำไม เฮ้ย ไอมะลิมันนอนอยู่นะเว้ย ชัั้ลกับพี่โทโมะรีบเข้าห้องตามไปทันที
 
    " มะลิ ทำไมนอนเร็วจังวะ " พี่เขื่อนเดินไปดึงมือมะลิให้ลุกขึ้นจากที่นอน แล้วชั้ลกคิดไว้ไม่ผิดจริงๆ มะลิแอบมานอนร้องไห้อยู่คนเดียว
   " นี่มึงร้องไห้ มึงคิดว่ากูไปนอนกับผู้หญิงใช่มั้ย  ทำไมมึงไม่มองกูในแง่ดีบ้างวะ เอาไป สร้อยคอที่มึงชอบ กูอุส่าห์ไปเดินหาจนได้มันมา รู้ไว้ด้วยนนะมะลิ ครั้งนี้กุเอาจริง กูจะทำให้มึงกลับมารักกูอีกครั้งให้ได้ " นี่มึงดูไม่ออกหรอพี่เขื่อนว่ามะลิมันรักมึงมาก เลิกกันไปหลายปีแล้ว มันมาร้องไห้เพราะคิดว่ามึงไปนนกับผู้หญิง  แค่นี้มึงคิดไม่ออกหรอพี่เขื่อน  พี่โทโมะ วิ่งตามพี่เขื่อนไปติดๆ ชั้ลไปปิดประตูก่อนจะเข้ามากอดมะลิ
 
   " ชั้ลไม่รู้วะแก้ว  ชั้ลไม่รู้ว่าพี่เขื่อนจะไปซื้อสร้อยมาให้ชั้ล ฮือ ฮือ  ชั้ลสับสนไปหมดแล้ว ใจหนึ่งก็รัก ใจหนึ่งก็กลัวว่ามันจะเจ็บเหมือนเดิมอีก ชั้ลจะทำยังไงดีวะแก้ว ฮือ ฮือฮือ"
   " ค่อยๆคิด มะลิ ดูไปเรื่อยๆก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ ตอนนี้แกหยุดร้องก่อนเถอะนะ ชั้ลไม่สบายใจที่เห็นแกเป็นแบบนี้ "
 
 
        เช้าวันอาทิตย์  พี่เขื่อนมายืนรอเราสองคนอยู่หน้าห้อง แล้วพี่โทโมะไปไหน
 
   " พี่โทโมะไปไหนหรอพี่เขื่อน "
 
   "  ตามพี่มา " แล้วทำไมพี่เขื่อนต้องหน้าเครียดด้วยวะ 
 
    ท้ายเกาะ นี้ทำไมเดินมาท้ายเกาะเลยวะ แต่วิวสวยดีวะ ชอบ ^^ 
   " ทำไมมาไกลจัง พี่เขื่อน แล้วพี่โทโมะไปไหน " 
   "  เดี๋ยวแก้วก็เจอมันเองแหละ " แต่แก้วงงอะ พี่เขื่อน มะลิก็งงเหมือนชั้ล แต่ไม่พูดอะไร 
   " นั้นไง มันอยู่ตรงนั้น  มะลิไม่ต้องเข้าไป " พี่เขื่อนจับมือมะลิไว้ แล้วนั้นพี่โทโมะ ยืนอยู่กับใคร 
 
   " พี่โทโมะ ! " พี่พาผู้หญิงคนนั้นมาทำไม 
   " แก้วมาแล้วหรอ ^^ " พี่พาผู้หญิงคนนั้นมาทำไม TT น้ำตาชั้ลแทบไหลออกมาเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนที่แย่งทุกอย่างไปจากชั้ล คนที่ทำให้ชั้ลต้องอยู่อย่างเดียวดาย ตลอดหลายปีที่ผ่าน
    " พี่กำลังจะบอกอะไรน้องหรอ " เสียงชั้ลมันสั่นไม่หมด น้ำตาชั้ลมันพร้อมจะไหลออกมา แต่ชั้ลต้องกลั้นมันเอาไว้ แต่สิ่งที่ชั้ลไม่เข้าใจ ทำไมพี่โทโมะถึงทำกับชั้ลแทบนี้
    " พี่จะหมั้นกับฟางอาทิตย์หน้า " 
   "  หมั้นหรอ  แล้วพี่มาบอกน้องทำไม ที่พี่น้องมาที่นี่เพื่อบอกแค่นี้ใช่มั้ย " แล้วมันก็ค่อยๆไหลออกมา ชั้ลนึกสมเพสตัวเองจริงๆ ที่เป็นคนช่างจินตนาการ มองทุกอย่างสวยหรู มองวันที่ชั้ลอาจจะมีความสุขกับคนที่ชั้ลรัก หึ! แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ ชั้ลเคยหวัง หวังว่าสักวันเค้าจะเลิกกัน เพราะพี่โทโมะเคยบอกกับชั้ล ว่าเป็นแฟนกันสักคนก็เลิกกัน มันทำให้ชั้ลมีหวัง ชั้ลเลยเลือกที่จะรอ รอวันที่เค้าเลิกกัน รอวันที่คนที่ั้ลรักจะกลับมา แต่ตอนนี้เค้าจะหมั้นกัน ชั้ลคงหมดหวังแล้วจริงๆ  
   " ฟางเค้าแค่อยากจะรู้ให้แน่ชัดว่า พี่กับน้อง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ " 
   " ใช่ค่ะ เราเป็นพี่น้องกันจริงๆ ถ้าหมดธุระแล้ว ขอตัวกอนนะค่ะ "
   " เดี๋ยวสิแก้ว แล้วแก้วจะไปงานหมั้นพี่รึปล่าว " พี่โทโมะ พี่เคยนึกถึงความรู้สึกแก้วบ้างมั้ย พี่เคยรักแก้วบ้างมั้ย ทำไมพี่ทำกับแก้วแบบนี้ พี่หลอกให้แก้วดีใจ แต่สุดท้ายมันนทำให้แก้วเสียใจมากที่สุด พี่เค้าเข้าไมสบายใจเรื่องแก้ว แต่พี่จะรู้บ้างมั้ยว่แก้วก็ไม่สบายใจเรื่องเค้า แก้วเจ็บ เสียใจ พี่เคยรับรู้มันบ้างมั้ย  ชั้ลกลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยมันออกมาอย่างสมใจอยาก ร้องไห้ให้กับความโง่งี่เง่าของตัวเองอีกครั้ง ร้องให้กับคงามเพ้อเจ้อคิดไปเองของชั้ล ร้องให้กับความว่างเปล่าที่ชั้ลต้องรับมือกับมันอีกครั้ง ร้องให้ความรอยแผลที่มันฝังลึกลงไปในหัวใจอีกครั้ง ร้องไห้กับความรักที่มันไม่เคยมีค่าในสายตาเค้าเลยสักครั้ง หลังจากนนี้หัวใจชั้ลมันคงไม่รับรู้ความรู้สึกอะไรอีกแล้ว  เพราะมันคงจะเจ็บจนชา 
 
    " แก้ว แก้ว  !!! นี้มึงเป็นอะไร มึงร้องไห้ทำไมวะแก้ว  "
 
   " ฮืออ ฮือ ฮือออ ฮือออ  ฮืออออ  เค้าจะหมั้นกันแล้ว ฮือออ ฮือออ ฮือออ ทำไมต้องมาทำให้ชั้ลจะเริ่มต้นกับการลืมใหม่อีก ทำไมต้องทำให้ชั้ลต้องมาเริ่มต้นกับการต้องฝืนใจไม่ให้คิดถึงเค้าใหม่  ฮือออ ฮืออออ ฮืออออ  ทำไมต้องมาทำให้ชั้ลต้องมาเริ่มต้นรู้จักกับทำว่าต้องเลิกรักอีกครั้ง  ทั้งๆที่ชั้ลจะผ่านมันไปได้แล้วว  ทำไม   ทำไม   ฮืออออ ฮืออออ ฮืออออ"
 
   " แก้ววว  แกยังมีชั้ลอยู่ข้างๆ เสมอนะ "
 
   " ชั้ลเจ็บเหลือเกินมะลิ  ชั้ลเจ็บ  ชั้ลเจ็บ ฮืออ ฮือออ ฮืออออ  ชั้ลไม่อยากรักใครอีกแล้ว  ฮือออ ฮือออ ฮืออออ"