รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 “อืม”แก้วลืมตาขึ้นตื่นมากลางดึกแล้วพบว่าเธอนอนอยู่บนโซฟา พอแก้วสังเกตดีๆพบว่าเธอนอนที่
คอนโดของโทโมะ แก้วมองเสื้อผ้าที่โทโมะเปลี่ยนให้และเจลลดให้ที่โทโมะนำมาแปะไว้ก็ยิ้มออก
นึกถึงตอนที่เธอเรียนที่ฝรั่งเศสแล้วป่วยก็มีโทโมะมาดูแลแบบนี้
 
 
 
 
“อ๊ะ โทโมะคะ อ๊ะ แรงอีก”เสียงครางมาจากห้องนอนโทโมะทำให้แก้วชะงักก่อนจะแกะเจลลดไข้
ออกแล้วเดินไปที่หน้าห้องนอนโทโมะทันที
 
 
 
 
“อ๊ะ อ๊ะ พิม มะ ไม่ ไหวแล้วค่ะ อ๊ะ”เสียงของผู้หญิงครางสั่นระงมไปทั่ว เสียงครางของชายหญิงดัง
ลั่นมาจากในห้อง แก้วสะอึก ก่อนจะสูดลมหายใจตัวเองเข้าลึกๆ แล้วแตะไปที่ประตูบานนั้น พบว่า
มันปิดไม่สนิท ก็ค่อยๆดันมันเข้าไป พบว่า ตามพื้นมีเสื้อผ้ากระชัดกระจายของชายหญิงก่อนจะ
ตกใจเมื่อเห็นภาพการกอดก่ายของชายหญิงที่กำลังดำเนินกิจกรรมรักอย่างถึงพริกถึงขิงกันบนเตียง
 
 
 
 
 
“ฮึก”แก้วเอามือปิดปาดไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา แม้เธอจะเคยเห็นภาพแบบนี้หรือว่าโทโมะไปจีบ
ผู้หญิงอื่นต่อหน้ามาเยอะแล้ว แต่ครั้งนี้ ในเมื่อเธอเลือกสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำแล้ว เธอกลับรู้สึกว่า
หัวใจของเธอไม่แข็งแรงพอเลยที่จะมองภาพแบบนั้นแล้วไม่ร้องไห้ได้
 
 
 
 
 
“อ๊ะ อ๊า โทโมะ”เสียงของพิมครางเมื่อถึงฝั่งฝันพร้อมๆกับชายหนุ่มก่อนจะหอบหายใจด้วยกันอย่าง
เหนื่อยอ่อน แล้วเริ่มคลอเคลียอยอกล้อกัน
 
 
 
 
“อะไรเนี่ยคะโทโมะ”พิมร้องแล้วเอาผ้าห่มมาปิดตัวเองกับโทโมะเมื่อหันไปเจอแก้วที่ยืนน้ำตาไหล
ร้องไห้อยู่ปลายเตียง
 
 
 
 
“ก็แค่คนเป็นลมแล้วมาอาศัยพื้นที่ห้องอย่าไปสนใจเลย”โทโมะเหล่มองแก้วนิดนึงก่อนจะพูดมา
อย่างไม่ใส่ใจ
 
 
 
 
“แล้วทำไมเค้าต้องร้องไห้ด้วยล่ะคะเนี่ย”พิมถามอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“อย่าไปสนใจเลยครับพิม คนไม่สำคัญ ไม่มีค่าพอที่จะต้องสนใจ ตอนนี้ผมน่ะสนใจคนที่อยู่บนเตียง
นี้กับผมมากกว่า”โทโมะพูดแล้วจูบพิมต่อหน้าแก้ว แก้วอึ้ง แล้วร้องไห้ก่อนจะหันหลังทันที
 
 
 
 
“โทโมะอ่ะ เซี้ยวจริงๆเลยนะคะ”พิมร้องเมื่อโทโมะเริ่มซุกไซร้ไปตามตัวพิม แก้วกำมือแน่น ในใจ
อยากจะเข้าไปกระชากพิมออกมาตบแบบฟางให้รู้แล้วรู้รอด แต่มาย้อนนึก กับที่โทโมะบอก เธอ
ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่แฟน ก็แค่คู่นอน ไม่มีสิทธิ์หึงหวงได้
 
 
 
 
“นี่ ถ้าจะออกไปน่ะ ล๊อคห้องด้วยนะ รำคาญพวกไม่มีมารยาท”โทโมะออกปากไล่แก้ว แก้วรีบออก
จากห้องนั้นมาร้องไห้ที่ระเบียงของห้องทันที
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ นายไม่รักชั้นแล้วโทโมะ ฮือๆ ชั้นขอโทษ”แก้วร้องไห้ปล่อยโฮอย่างหนักก่อนจะกอดตัว
เองร้องไห้บนเก้าอี้ยาวริมระเบียงห้องโทโมะเพียงลำพัง
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะจะเก็บกุญแจอันนี้ไว้อ่ะ”พิชชี่ขับรถมาส่งฟางที่คอนโดแล้วพูดขึ้น
 
 
 
“อื้อ อย่างน้อยมันก็คือความทรงจำที่ป๊อปมีต่อฟาง ขอบคุณมากนะที่มาส่งฟางน่ะ”ฟางพูดก่อนจะ
เดินลงรถไป
 
 
 
“อื้อ แต่ชัวร์นะว่าคืนนี้จะไม่กลับไปนอนที่บ้านภานุอ่ะ”พิชชี่ถาม ฟางพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นมาบน
ห้อง
 
 
 
 
 
“ไปไหนมา”เสียงป๊อปปี้ทักฟางขึ้นตั้งแต่ฟางยังไม่ทันเปิดไฟ ฟางตกใจรีบซ่อนสมุดบันทึกที่ฟางเอา
มาจากล๊อกเกอร์ของป๊อปปี้ที่โรงเรียนลงในกระเป๋าทันที
 
 
 
“เรื่องของชั้นน่า แล้วนี่แกไม่ไปดูแลภานุหรอ”ฟางพูดแล้วรีบเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องแล้วเดินออก
มาแต่ป๊อปปี้ขวางฟางไว้ไม่ให้ออกไปจากห้องนอน
 
 
 
“แกไปไหนมากับพิชชี่ ชั้นเห็นมันมาส่งแกเมื่อกี้นี้”ป๊อปปี้ถามทันที
 
 
 
 
“ทำไม มันก็เป็นอย่างที่แกต้องการไม่ใช่หรอ ผลักไสให้ชั้นไปกับพิชชี่นิ แกมายุ่งอะไร”ฟางพูด
แล้วผลักป๊อปปี้แล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้หายตัวมาดักหน้าฟางไว้
 
 
 
 
“แต่พิชชี่กำลังจะแต่งงานกับเกล เอ่อ ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ชั้นไม่ให้แกไปไหนกับพิชชี่ เดี๋ยวแกก็โดน
หาว่าแย่งแฟนชาวบ้านหรอก”ป๊อปปี้โวยวาย ฟางเหล่ป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะดื่มน้ำผลไม้ไม่สนใจ แล้ว
เดินหนีทำเป็นไม่เห็นป๊อปปี้อยู่ในสายตา
 
 
 
 
“ฟาง แกอย่ามากวนประสาทชั้นนะ แกบอกมาว่าแกจะไม่ยุ่งกับพิชชี่อีกสิ”ป๊อปปี้เดินมายั่งข้างฟาง
ฟางไม่สนใจเปิดทีวีเสียงดังไม่ฟังป๊อปปี้
 
 
 
“ฟาง แกกำลังทำชั้นโกรธนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางที่ถือรีโมตกำลังจะเปลี่ยนอยู่ ฟางหันขวับไป
มองป๊อปปี้และแอบตกใจเล็กน้อยที่เห็นออร่ารอบๆตัวป๊อปปี้เริ่มจะกลายเป็นสีดำ
 
 
 
“อยากจะโกรธก็โกรธไปสิ แกจะมาสนใจชั้นทำไม ชั้นจะไปไหนกับมครก็เรื่องของชั้น แกเองอยาก
ให้ชั้นไปเริ่มใหม่กับใครๆอยู่แล้วนิ”ฟางหงุดหงิดที่ป๊อปปี้แอบเอาแต่ใจก็พูดประชุด
 
 
 
“แต่คนๆต้องไม่ใช่พิชชี่ ตอนนี้ชั้นไม่พอใจเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้พูดแต่ด้วยเพราะอะไรบางอย่างป๊อปปี้
เห็นภาพที่พิชชี่กอดกับฟางก็ดึงฟางมาบดจูบอย่างแรง
 
 
 
 
“อื้ออ”ฟางร้องและพยายามเบี่ยงหน้าหนี ทำไมป๊อปปี้แรงเยอะแบบนี้
 
 
 
 
“เลิกบ้าได้แล้ว”ฟางพูดก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้เข้าไปในห้องแล้วหยิบสมุดบันทึกของป๊อปปี้ที่ตัวเอง
ซ่อนออกมาทันที
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
ฟางปาใส่ป๊อปปี้แม้มันจะทะลุในตอนแรกที่ป๊อปปี้ แต่พอป๊อปปี้เห็นว่าเป็นสมุดบันทึกของตัวเองก็รีบ
คืนร่างจากร่างโปร่งแสงเป็นร่างที่จับต้องได้แล้วหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา
 
 
 
 
“แกไปเอามาจากไหน”ป๊อปปี้ถามนิ่งๆแล้วหลบตาฟาง
 
 
 
“ทำไมแกต้องผลักไสให้ชั้นไปหาพิชชี่ด้วยล่ะป๊อป แกชอบชั้นทำไมแกไม่บอกชั้น”ฟางน้ำก่อน
น้ำตาจะไหลออกมา
 
 
 
 
“เพราะพิชชี่มันเป็นเพื่อนชั้นไง”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะวางสมุดบันทึกลงแล้วจะหายตัวไป แต่ฟางรั้ง
มือปํอปปี้ไว้
 
 
 
 
“อย่าหนีปัญหาแบบนี้นะป๊อป ชั้นรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ชั้นแค่อยากรู้ ว่าแกทนได้หรอที่เห็นชั้นไปไห
นกับพิชชี่ หรือว่าตอนนี้แกไม่ได้รักไม่ได้ชอบชั้นแล้วใช่มั้ย แกเลยไล่ชั้นให้ไปไกลๆแบบนี้ จริงสินะ
เวลาตั้ง7ปียังไงมันก็ทำให้ใจคนเปลี่ยนนินา ไม่อย่างงั้นแกจะไปแต่งงานกับแก้วทำไม ตอนนี้แกก็
คงจะรักแก้วสินะ ฮะๆ ชั้นนี่มันบ้าจริงๆที่พอรู้ว่าแกก็ชอบชั้นแล้วยังหวังลมๆแล้งๆแบบนี้อีก ทั้งๆที่
เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว มีแต่ชั้นไม่ลืมแกและก็ยังรักแก แกไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะต้องเริ่มใหม่ได้
แน่นอน จะไม่มาทำให้แกวุ่นวายใจแบบนี้ อื้ออ”ฟางพูดออกมาจากความรู้สึกที่อยู่ในใจทั้งหมด
พลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ปาดเท่าไหร่น้ำตาก็ไม่มีท่าทางจะหยุดไหล แต่แล้วต้องตกใจเมื่อ
ป๊อปปี้รวบเธอไปจูบทั้งๆที่เธอยังพูดไม่จบ ป๊อปปี้จูบฟางอยู่เนิ่นนานจนฟางเริ่มเคลิ้มไปกับรสจูบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“มันจะยังสายไปมั้ย ถ้าชั้นจะบอกว่า ชั้นไม่อยากให้แกไปจากชั้น”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วสบตากับฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ใครว่าชั้นลืมแกไปแล้ว ใครว่าชั้นไม่เจ็บที่เห็นแกกับพิชชี่ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ที่ชั้นเลือกแก้ว
เพียงเพราะหวังว่าชั้นจะลืมแกได้ไงฟาง”ป๊อปปี้พูดออกมา ฟางอึ้งก่อนจะเอื้อมมือไปจับแก้มป๊อปปี้
ทั้ง2ข้างแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
“อย่าร้องไห้นะฟาง ขี้แยแบบนี้ได้ไงเนี่ย”ป๊อปปี้เอานิ้วกรีดน้ำตาออกจากตาให้ฟาง ฟางโผเข้ากอด
ป๊อปปี้แน่น ตอนนั้นเองออร่าสีดำหายไปจากตัวป๊อปปี้ ป๊อปปี้ค่อยๆโน้มหน้าฟางไปจูบอย่างอ่อนโยน
โดยที่ฟางเองก็เอามือโอบรอบคอป๊อปปี้เพื่อยึดก่อนจะถูกป๊อปปี้ดันเข้าไปในห้องนอนโดยที่ปากทั้ง
คู่ไม่หลุดออกจากกันแล้วป๊อปปี้ก็ค่อยๆดันตัวฟางลงไปที่เตียง
 
 
 
 
 
“มันไม่สายไปใช่มั้ย ถ้าชั้นจะบอกว่าชั้นรักแกนะฟาง”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็อึ้งหน้าแดงทันที
 
 
 
“ชั้นก็รักแกเหมือนกันป๊อปปี้”ฟางพูดจบอีกครั้งป๊อปปี้ก็ก้มลงจูบฟางก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อ
ในโพรงปากสวยของฟาง แล้วมือหน้าก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดเดรสของฟางออกแล้วถอดไปพ้นๆเตียง
ก่อนจะเอามือบีบเคล้นที่อกสวยผ่านบราสีหวานของฟาง
 
 
 
 
 
“อื้มม”ฟางแทบเคลิ้มด้วยความเสียวซ่านไปทั่วตัวเมื่อป๊อปปี้ปลดตะขอบราออกแล้วดูดเม้มยอดอก
สวยคู่นั้นของเธอก่อนจะจูบไล้ลงมาถึงช่วงล่างตัวเอง โดยที่ป๊อปปี้ถอดส่วนสุดท้ายที่ปกปิดร่างกาย
ของฟางออกก่อนจะค่อยๆฉกชิมร่องกลีบกุหลาบสวยของฟางจนฟางเกร็งไปทั้งตัว
 
 
 
 
 
“อ๊า”ฟางร้องครางไม่เป็นจังหวะเมื่อป๊อปปี้สัมผัสจุดนั้นของเธอพลางขยุ้มผมของป๊อปปี้เพื่อระบาย
ความเสียวก่อนจะปล่อยน้ำหวานออกมาให้ป๊อปปี้ดูดกลืนมันจนหมด เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าหางพร้อมแล้ว
ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองจนร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่า
 
 
 
 
“คืนนี้ชั้นขอนะ”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูฟาง ฟางไม่ตอบได้แต่พยักหน้า ป๊อปปี้จึงสอดใส่แกนกายตัวเอง
เข้าไปในตัวฟางช้าๆ
 
 
 
 
“ฮึก จะเจ็บ”ฟางร้องก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
“อย่าเกร็งนะคนดี เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขบเม้มที่อกสวยอีกครั้งจนฟางร้องด้วยความ
เสียวแล้วแกนกายของป๊อปปี้ก็สอดใส่เข้าไปในตัวฟางจนมิดด้าม ป๊อปปี้ทิ้งไว้สักพักก่อนเริ่มรู้สึกว่า
ฟางปรับตัวได้แล้วก็ค่อยๆขยับสะโพกตัวเองเข้าออกช้าๆ
 
 
 
 
“ อ๊ะ อ๊ะ ฟาง”ป๊อปปี้ร้องครางเป็นชื่อฟางออกมาพร้อมกับเร่งจังหวะสะโพก
 
 
 
“อ๊ะ อ๊ะ ปะ ป๊อปปี้”ฟางร้องครางแล้วมองร่างสูงที่กำลังขย่มอยู่บนตัวเธอ
 
 
 
“เป็นของป๊อปนะฟาง”ป๊อปปี้พูด ฟ่วพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะผลัดกันบรรเลงเพลงรักนี้จนใกล้เช้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่กลับไปอีกนะ”โทโมะออกมาเห็นแก้วที่นอนตรงเก้าอี้เปลที่ระเบียงก็บ่น แล้วมอง
บรรยากาศรอบๆที่ดึกแบบนี้ ไม่กลัวยุงกัดรึไง โทโมะเอามืออังที่ศรีษะแก้วพบว่าตัวร้อนจี๋ก็รีบอุ้ม
กลับเข้ามาในห้องนอนตัวเอง
 
 
 
 
 
“ทะ โทโมะ”แก้วลืมตาตื่นเมื่อโทโมะวางเธอลงกับเตียง ก็รู้ตัวดีว่าโทโมะคงไม่อยากเห็นหน้าเธอก็
รีบลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน แต่ด้วยว่าลุกไวทำให้หน้ามืด โทโมะจึงประคองกอดแก้วไว้ได้
 
 
 
“ถ้ายังมีไข้ก็นอนค้างที่นี่ก็ได้ ทำอย่างกับไม่เคยนอนที่นี่งั้นล่ะ”โทโมะพูด ก่อนจะวางแก้วนอนลง
กับเตียงแล้วห่มผ้าให้แก้วส่วนตัวเองก็เตรียมตัวจะออกไปหาเพื่อนที่นัดไว้
 
 
 
 
“ขอบคุณนะที่ไม่ไล่ชั้นไปไหน”แก้วพูดก่อนที่โทโมะจะออกจากห้อง ชายหนุ่มไม่ตอบเดินออกจาก
ห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นต้องอดทนเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เคยทำกับโทโมะ”แก้วพูดเศร้าๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝั่งของประตู
โทโมะยืนพิงประตูครุ่นคิดด้วยความสับสน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้มมม”ฟางพลิกตัวลืมตาตื่นในเช้าวันใหม่ แล้วมองไปรอบๆก่อนจะมองที่ตัวเองแล้วหน้าแดงเพราะ
นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
 
 
 
 
“ตื่นแล้วหรอจ้ะเมียจ๋า”ฟางหันขวับไปตามเสียงเห็นป๊อปปี้นั่งข้างตัวเองจ้องเธออยู่ ป๊อปปี้ที่สวมชุด
ใหม่แล้วทำให้ฟางหันขวับหนีด้วยความเขิน
 
 
 
 
“เอ้า จะหนีหน้ากันไปทำไมอ่ะ เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้หายตัวมาอีกฝั่งของฟาง ฟาง
เขินรีบเบือนหน้าหนี
 
 
 
 
 
“ผีบ้า ผีลามก รังแกคนอื่น”ฟางพูดแล้วหน้าแดงป๊อปปี้หัวเราะชอบใจก่อนจะกระโดนั่งลงข้างๆฟาง
 
 
 
 
“ลามกกับเมียตัวเองไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ป่ะ ไปอาบน้ำเถอะฟางเดี๋ยวไปหาภานุไม่สาย
นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสวมชุดคลุมอาบน้ำให้ฟางแล้วดันฟางเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
 
 
“Morning kissนะจ้ะเมียจ๋า”ป๊อปปี้ก้มลงจูบฟางทำให้ฟางหน้าแดงรีบปิดประตูห้องน้ำหนีไปทันที
 
 
 
 
 
 
 เอิ่มมมมม ก็ เค้ารักกันจะมีอะไรกันก็ไม่แปลกอ่าเนาะ แต่โทโมะกับแก้วต้องเคลียร์ยาวว
 
 
แต่ตอนหน้าถ้าอยากรู้ว่าทำไมผีถึงมีอะไรกับคนได้เดี๋ยวจะเฉลย 5555
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยนะ5555