เพราะ...รัก

                               21

"แล้วมึงจะยอมยัยคุณหนูนั่นหรอว่ะ"

คำถามที่ถูกเอ่ยออกมาทันทีที่ป๊อปปี้เล่าเรื่องราวที่พึ่งจะเกิดขึ้นในวันนี้ให้เพื่อนตัวแสบทั้งสองคนของเขาฟัง เผื่อมันจะหาทางแก้ปัญหาให้เขาได้บ้าง...

"ถ้าไม่ยอมฟางก็ไม่ปลอดภัยสิว่ะ กูไม่ขอเสี่ยงดีกว่า"

"เป็นกู กูก็ยอมว่ะ"

เขื่อนพยักหน้าเออออไปมาอย่างเห็นด้วยกับป๊อปปี้ ก่อนที่จะหันไปมองโทโมะที่เริ่มดึงประเด็นอื่นเข้ามาร่วม

"แล้วแบบนี้ ถ้าฟางเข้าใจผิด ไม่โกรธมึงตายหรอว่ะไอป๊อป"

"เออ ลืมเลยว่ะ กูจะทำยังไงดีว่ะเนี่ย เฮ้อออ"

ป๊อปปี้โพล่งขึ้นมาอย่างนึกได้ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เขาคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ไม่รู้จะแก้ปัญหาที่แสนจะวุ่นวายซ้ำซ้อนซ่อนเงื่อนนี่ยังไงดี

"ไปเล่าให้ฟางฟังสิว่ะ จะยากอะไร"

"โห คงเล่าได้ล่ะ เมื่อบ่ายก็ดันบังเอิญเจอกันที่ร้านน่ะสิ ป่านนี้คงงอนกู เจอกันอีกทีคงไม่ยอมคุยด้วยน่ะสิ"

ใช่ เขารู้...

...เขารู้ว่าเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะโซนวีไอพีหลังร้านกับเพื่อนของเธออีกสองคน

เมื่อตอนที่เขาเดินเข้าไปในร้าน สายตาพลันสะดุดเข้ากับใบหน้าหวานที่หันมามองแล้วรีบหันกลับไป ใบหน้าหวานที่เขารู้ว่าเป็นใครโดยไม่ต้องนึกอะไรให้มากมาย

ฟาง...

"อ้าว เวร..."

"มีแต่ซวยกับซวยแล้วครับทีนี้"

"เฮ้ออออ"

ทั้งสามคนถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กัน อย่างปวดหัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างคนต่างเงียบ แต่สมองยังคงทำงาน คิดหาทางแก้ปัญหาไปมาอย่างวุ่นวาย

อยู่ดีๆ ป๊อปปี้กลับโพล่งออกมาอย่างเซ็งๆ เมื่อคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

"กินเหล้าเหอะมึง เซ็งว่ะ"

"เออดี"

"เห้ยๆๆ ไม่ได้ๆ นี่บ้านกู เดี๋ยวเมียกูกลับมาเจอแล้วโดนเทศอีก ไม่รู้ด้วยนะเว่ย"

โทโมะตอบแกมประชด ในขณะที่เขื่อนรีบออกปากห้ามอย่างรวดเร็ว แต่ป๊อปปี้ก็ไม่สน เดินออกไปซื้อทันที

ก่อนที่โทโทะจะหันไปพูดกับเขื่อนพลางส่ายหน้าให้อาการของเพื่อนตัวเอง

"มึงห้ามไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก นั่งรอให้มันเมาไปคนเดียว ค่อยแบกมันกลับดีกว่า"

ก๊อกๆ .. ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องทำให้สามสาวที่นั่งรวมอยู่ในห้องเดียวกันหันไปให้ความสนใจที่ประตู แล้วกลับมาถามกันด้วยความสงสัย

"ใครมาอะแก"

"ฉันคงรู้อะนั่งอยู่ด้วยกัน"

"หมอนั่นคงกลับมาแล้วล่ะมั้ง"

ฟางพูดตัดบทเฟย์และแก้วที่ถามตอบกันเอง แล้วลุกขึ้นตรงไปเปิดประตูให้คนที่คาดว่าจะเป็นป๊อปปี้

แต่เมื่อกระชากประตูออกมากลับต้องนิ่วหน้าอย่างสงสัยกับสภาพของคนที่เธอคาดไว้ แล้วเอ่ยถามคนอีกสองคนที่ช่วยกันพาเขามาส่ง

"ทำไมกลับมาสภาพนี้ล่ะเขื่อนโทโมะ"

"เครียดกับเรื่องบางเรื่องน่ะ"

"หืมม??"

ฟางครางออกมาด้วยความสงสัย ป๊อปปี้เครียดเรื่องอะไรกัน เมื่อบ่ายยังเห็นยิ้มหวานให้สาวคนอื่นอยู่เลย

นี่แอบเป็นห่วงนะเนี่ย

"อ้าว แก้ว ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ"

"เฟย์ด้วยแฮะ คุณภรรเมียมาทำอะไรที่นี่ขอรับ"

โทโมะกับเขื่อนถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเดินเข้ามาแล้วพอสองสาวว่าที่ภรรยาของตนเองมานั่งเล่นอยู่ในห้องนี้

แต่ผลตอบรับกลับกลายเป็นหนึ่งคำสั้นๆ ที่ทำสองหนุ่มอ้าปากหวอแล้วมองหน้ากันอย่างงงๆ

"ยุ่ง!!!"

แต่ทั้งคู่ก็ต้องแบกร่างของคนที่เมาไม่รู้เรื่องเข้าไปในห้องนอนของเจ้าตัว ก่อนที่จะออกมา บอกลาฟางทันที แล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปพร้อมกับพาเพื่อนของเธอทั้งสองคนออกไปด้วยกัน

แต่แก้วหันหลับมารีบตะโกนให้เพื่อนของตัวเองได้ยิน ก่อนที่จะโดนลากออกไป

"อย่าลืมนะแก ถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อน ฟังหมอนั่นพูด ฉันรู้ว่าแกมีความเป็นผู้ใหญ่พอ อย่าพึ่งทำตัวงี่เง่าก่อนนนน"

ฟางได้แต่พยักหน้าลงกับประโยคของแก้วอย่างเอ๋อๆ

ก่อนที่เธอจะค่อยปลี่ยนไปให้ความสำคัญกับคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

'เอาอีกละ มาสร้างภาระให้คนอื่นแล้วชิ่งนอนก่อนตลอดเลย เฮอะ'

ฟางเดินมาใกล้ๆ เตียง นั่งคุกเข่าลงกับพื้น มองใบหน้าของป๊อปปี้ มือที่อยู่ไม่นิ่งกลับบีบจมูกของเขาเบาๆ อย่างหมั่นไส้ แล้วพึมพำใส่

"ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงนัก ไอหมีบ้า"

แต่งแบบงงๆ เข้าใจมั้ย ไม่เข้าใจบอกได้นะ จะได้ลบแล้วลงใหม่ เพราะเราก็งง คือคิดอะไรไม่ออกจริงๆ อะ ตอนหน้าฟางจะยอมฟังป๊อปปี้มั้ยรอดูกัน เจอกันตอนหน้าจ้า #เม้นโหวต