เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

           ณ    คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมือง  ภายในห้องทำงานใหญ่ของบ้าน ลูกชายคนโตและคนกลาง ที่ตอนนี้กำลังยื่นค้ำโต๊ะ คาดคั้นให้ผู้เป็นพ่อเรียกตัวน้องสาวคนเล็กกับมาช่วยงานบริษัทยักษ์ใหญ่ของที่บ้าน 

 

 

     "  ป๋า เรียกตัวยัยเล็กกลับมาได้แล้ว นี่ก็เรียนจบไปปีกว่าแล้ว ปล่อยให้เที่ยวเล่นอยู่ได้ยังไง " เขื่อน พี่ชายคนโตผู้มีท่าทีเจ้าเล่ห์ มีเล่เหลี่ยมสูง นักวางแผนเจ้าชู้ และหวง ห่วงน้องสาวเป็นอย่างมาก 

    " ใช่ป๋า เป็นผู้หญิงปล่อยให้อยู่ตามลำพังได้ยังไง ให้ตามไปคุมก็ไม่อนุญาต นี่ก็เลยกำหนดแล้วนะป๋า ป๋าต้องทำตามสัญญา ถ้าไม่เรียกตัวยัยเล็กกลับมา ป๊อปจะบินไปพาตัวกลับมาเอง " ป๊อป พี่ชายคนกลาง ผู้มีนิสัยเจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ ชอบหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิง ฉลาด เหลี่ยมจัด ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ ที่สำคัญทั้งรักและหวงน้องสาวเป็นอย่างมาก 

 

    "  อ้าว ไอป๊อป นี่แกบินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หันหลังมาดูปีกแกหน่อยสิ " ผู้เป็นพ่อ ที่มีมาดนักธุระกิจใหญ่ แซวลูกชายทั้งสองที่ห่วงน้องสาวมากจนไม่มีเหตุผล 

 

    "  ป๋า อย่ามาล้อเล่นนะ ถ้าอีก 2 วันเล็กไม่กลับ เขื่อนจะไปตามน้องกลับมาเอง " ดิเรก ผู้เป็นพ่อดูเชิงหนุ่มทั้งสองว่าจะมีท่าทีจริงจังกันสักแค่ไหน แต่ดูเหมือนงานนี้เขาต้องยอมเรียกลูกสาวคนเล็กของเขากลับมาซะแล้ว

 

    " เออๆ เดี๋ยวป๋าคุยกับน้องเอง พวกแกไปนอนกันได้แล้วไป " ดิเรก สะบัดมือไล่หนุ่มทั้งสองให้กลับห้องไปนอน แค่ทั้งเขื่อนและป๊อปกับยืนนิ่งไปขยับไปไหน

 

     " ป๋าต้องโทรไปหา ยัยเล็กเดี๋ยวนี้ " ป๊อปยื่นคำขาด 

 

    "  โว้ยย  นี่แกเป็นลูกหรือแกเป็นพ่อชั้ลกันแน่วะไอป๊อป " ดิเรกบ่นๆ แต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์มาโทร

 

    " ป๋าเปิดลำโพงด้วย " เขื่อนที่เดินเข้าไปนั่งข้างดิเรก หยิบโทรศัพท์มากดปุ่มเปิดลำโพงอย่างถือวิสาสะ  ดิเรกส่ายหน้าให้กับความเจ้าเล่ห์ของหนุ่มทั้งสอง 

 

     " ฮัลโหล แก้วหรอลูก ทำอะไรอยู่ ว่างคุยกับป๋าหรือปล่าว "

 

     ( ว่างค่ะป๋า ป๋ามีอะไรรึป่าว )  แก้ว น้องสาวคนเล็กของบ้าน ที่มีนิสัยห้าวหาญ ใจกล้า เอาแต่ใจ ดุดัน ไม่ฟังใคร แต่เป็นคนฉลาด มีไหวพริบดี และอ่านใจคนเก่ง ที่ตอนนี้ต้องจากบ้านไปเรียนถึง USA

     "  แก้วเรียนจบแล้ว  ป๋าว่ากลับมาอยู่ที่บ้านเราดีกว่านะลูก ป๋าคิดถึง " 

 

     ( ป๋าา  ก็เราตกลงกันแล้วไง ว่าจะให้แก้วพักสมองสัก 2 ปี ก่อนกลับเมืองไทย นี่ก็แค่ปีกว่าเอง ยังไม่ครบ 2 ปีเลย ขอแก้วพักอีกหน่อยไม่ได้เลยหรอ ) แก้วใช้มุกเดิมๆที่เคยใช้กับพ่อของตัวเองและมักจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการทุกครั้ง แต่เหมือนว่าครั้งนีมันจะไม่สำเร็จ เพราะมีพี่ชายตัวดีทั้งสองแอบฟังอยู่ด้วย

 

     " แก้ว ตามใจป๋าหน่อยนะ ตอนนี้งานที่บริษัทยุ่งมากเลย ป๋ากับเฮีย ทำกันไม่ไหวแล้วนะ " ดิเรกอ่านประโยคตามที่ป๊อปเขียนใส่เศษกระดาษให้ไว้ 

 

    (  2 เฮีย ทำงานเก่งจะตาย ป๋าไม่ต้องห่วงหรกทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี )

 

     "  ขึ้นเสียง  " ดิเรกอ่านตามข้อความที่ป๊อปเขียนไว้ให้ 2 หนุ่มหัวเราะให้กับความซื่อตรงของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะแย่งโทรศัพท์มาพูดเอง

 

     
     " ยัยเล็ก อีกสองวันเฮียจะส่งตั๋วเครื่องบินไปให้ เก็บของให้เรียบร้อยนะ  " เขื่อนยื่นคำขาดทันที

 

    ( ไม่ แก้วยังไม่อยากกลับ เฮียก็ทำงานของเฮียไป แก้วยังพักไม่ครบกำหนดเวลา  ) 

 

     " โอเค งั้นก็พักต่อไปแล้วกัน เฮียจะให้ ไอป๊อปมันหาอิหนูสักคนสองคนให้ป๋า  "

 

 

     ( นี่เฮียขู่แก้วใช่มั้ย ) แก้วขึ้นเสียงใส่ 

 

      " น้องน่าจะรู้ว่าเฮียเป็นคนยังไง " เขื่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ป๊อปที่นั่งยิ้ม เพราะรู้แผนการของเขื่อนอยู่ก่อนแล้ว

 

   

     ( อย่านะเฮีย อย่ามาใช่วิธีนี้กับแก้วนะ ) 

 

     "  คิดดูดีๆแล้วกัน เฮียง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ  แค่นี้นะ " 

 

   

     ( เดี๋ยว ๆๆๆ  โอเค แก้วจะกลับ แต่ห้ามเฮียหาอิหนูให้ป๋านะ ) 

 

      " อื้อๆ โอเค ไม่หา ถ้าแก้วสัญญาว่าจะกลับมา "

 

   

     ( สัญญาๆ ส่งตั๋วมาได้เลย )  เขื่อนวางสาย ก่อนจะหันไปเช็คแฮนด์กับป๊อป เป็นสัญญาณบอกว่าทุกอย่างสำเร็จแล้วยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้ดิเรก 

 

     "  นี่ยัยเล็กยอมกลับมาแล้วหรอ " ดิเรกถาม

 

     "  ก็ใช่นะสิ  จะจัดการยัยเล็กได้มันก็มีแค่วิธีนี่วิธีเดียวแหละป๋า มันหวงป๋ายักับอะไรดี " ป๊อปตอบ

 

    " นีมันคิดว่าชั้ลเป็นคนหลายใจหรือไง ถึงได้กลัวว่าชั้ลไปมีผู้หญิงคนอื่นของจากแม่มันเนี่ย " ดิเรกบ่นๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองรูปแต่งงาน ระหว่างเขากับแม่ของลูกๆทั้งสามคน ที่จากเขาไปนานแล้ว

 

     " ก็เฮียใหญ่นะสิป๋า พูดกรอกหูยัยเล้กทุกวัน จนมันหลอนไปแล้ว คิดว่าป๋าจะหาอิหนูมาแทนแม่ " ป๊อปพูด

 

     "  แกนิมันเจ้าแผนการจริงๆเลยนะ ไอใหญ่ ระวังให้ดีเถอะ ถ้าเจอคนที่เจ้าแผนการกว่า แกจะหน้าหงายเข้าสักวัน " ดิเรกพูดจบก็เดินออกจากวงสนทนาทันที

 

     " ไอป๊อป ไอจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ยัยเล็กด้วย อย่าช้านะเว้ย ชั้ลใจร้อน " เขื่อนชี้หน้าออกคำสั่งใส่ป๊อป 

 

     "  เออรู้แล้วน๊าา  ชั้ลก็ใจร้อนเหมือนกัน ไม่ได้เจอยัยเล็กมาเป็น 2 ปีแล้ว อย่างเห็นหน้าจะแย่อยู่แล้วเนี่ย " 

 

 

             

                 2 วันผ่านไป   ดิเรก เขื่อนและป๊อป มารอกับสมาชิกคนสำคัญ ที่สนามบินตั้งแต่เช้าตรู่ 

 

 
      " เฮีย เครื่องกำลังแล้ว เฮียๆ ดูนั้นดิ จะได้เห็นหน้ายัยเล็กแล้ว " ป๊อปที่ยื่นมองเครื่องบินลงจอด ยิ้มดีใจเหมือนเด็ก ดิเรกซ่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มดีใจที่เห็นพี่น้องรักกันมากขนาดนี้ 

 

      " ไอป๊อปน้อยๆหน่อย ทำตัวเป็นเด็กไปได้ " เขื่อนเองก็ดีใจไม่น้อย แต่ยังคงเก็บอาการไว้ข้างใน 

 

      "  ป๋าาา  "   เสียงหวานใส ที่เรียกให้ สามหนุ่มหันไปมองพร้อมกัน ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆลากกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาหา 

 

      " ยัยเล็ก "  เขื่อนที่ดูเก็บอาการควาคิดถึงไว้มากที่สุด กับเป็นคนแรกที่เดินเข้าหาน้องสวและคว้าร่างเล็กๆของเธอมากอดไว้ทันที 

 

 

      "  แหม เฮีย ทำเป็นเกกเก็บอาการ ที่แท้ก็ดีใจไม่น้อยไปกว่าผมนั้นแหละ ออกเลยๆ มาๆให้เฮียสุดหล่อกอดหน่อยดิ "  ป๊อปเดินเข้าไปแยกร่างเขื่อนออกจากแก้ว ก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปกอดร่างน้องสาวอย่างคิดถึงสุดๆ 

 

     "  อ้าวไอป๊อป พอได้แล้ว ถึงคิวป๋าแล้ว " ป๋าที่ยื่นทำหน้าเซ็งๆ เพราะถูกสองหนุ่มแซงคิวกอดลูกสาวสุดห่วงของตน แก้วเดินเข้าไปกอดดิเรกไว้แน่นและนาน ก่อนจะผละออกจากกัน ดิเรกหอมแก้มนวลของลูกสาว 2 ข้าง อย่างอ้อนโยน 

 

     "  คิดถึงมากเลย แก้วไม่อยู่ ป๋าแอบมีอิหนูบ้างรึป่าว " มือเล็กจับค้างดิเรกและโยกเบาๆ ยอกเย้าตามประสา 

 

    " แกก็ตามไอป๊อปมัน มันพูดอะไรก็เชื่อไปหมด เห็นมั้ย โดนหลอกให้กลับมายังไม่รู้ตัวอีก " แก้วทำหน้าเหวี่ยงๆ เมื่อรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนการของ 2 หนุ่ม แต่หันกลับไปหา 2 หนุ่มก็เจอแต่ความว่างปล่าวซะงั้น 

 

    "  นี่ไอ 2 เฮีย มันหลอกแก้วหรอป๋า " แก้วหันมาซักไซถามดิเรก 

 

    "  ก็คิดดูเอาเองแล้วกัน " ดิเรกเลือกที่จะเดินนำออกไป เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอย่างอยู่ต่อไป ลูกสาวคนเล็กคงจะเหวี่ยงใส่ตัวเขาเองไม่ยั้งแน่ 

 

 

 

           คฤหาสห์หลังใหญ่  เขื่อนและป๊อปที่ขับรถเบนซ์หรู ชิ่งกลับมาก่อนเพราะกลัวจะโดนอาละวาดกลางสนามบิน มานั่งรออยู่ในห้องโถงใหญ่ที่บ้าน ทันทีที่รถคันประจำของดิเรกมาจอดอยู่หน้าบ้าน แ้วก็รีบเร่งเดินเข้าบ้านมาทันที

 

      " นี่เฮียหลอกแก้วใช่มั้ย  ใครเป็นคนคิดเรื่องนี้ ! " 

 

     " ก็ช่วยๆกันคิดนั้นแหละ ก็ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ น้องเล็กจะยอมกลับมาหรอ " เขื่อนพูดเหมือนจะรู้สึกผิดที่ใบหน้าก็ยังดูออกมาขำๆกับการที่หลอกแก้วได้สำเร็จ 

 

     " นี่เฮียใหญ่เป็นคนวางแผนทุกอย่างใช่มั้ย " แก้วยังคงโวยวายต่อ 

 

     " ใช่แก้ว เฮียใหญ่เป็นคนวางแผนทุกอย่าง " ป๊อปได้ที โยนขี้ก้อนใหญ่ให้เขื่อน เขื่อนชี้หน้าเอาเรื่อง 

 

      " เฮียกลางก็เหมือนกัน เข้าข่ายสมรู้ร่วมคิด แก้วจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด " ป๊อปกับเขื่อนหัวเราะลั่นที่เห็นน้องสาวเดือดเป็นไฟ  แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นแก้ว เดินมาหยิบกุญแจรถของเขาทั้งสองไปครองไวที่ตัว

 

     " บทลงโทษข้อแรก  แก้วจะยึดรถคันโปรดของทั้ง 2 เฮียไว้กับตัว เป็นเวลา 10 วัน ตลอดเวลาทั้งสิบวันแก้วสามารถใช้รถคันนี้ไปไหนมาไหนก็ได้ และหากแก้วขับรถไปชน ไปขูด ไปเฉี่ยวสิ่งใดๆ แก้วไม่ต้องรับผิดใดๆทั้งสิ้น  "  เขื่อนและป๊อปหน้าเหวอไปตามๆกัน

 

     "  ข้อสอง ป๋าจะเป็นคนหักเงินเดือนของทั้ง 2 เฮีย  30 % และเงินที่หักได้ ป๋าต้องเอามาให้แก้ว เป็นเวลา 3 เดือน ข้อให้ทุกคนเข้าใจตรงกัน หากใครไม่ปฏิบัติตาม แก้วจะกลับไป อเมริกา " แก้วยักคิ้วใส่ 2 หนุ่มอย่างเหนือชั้ล ก่อนจะหันไปหาดิเรก อย่างหาคำตอบ

 

     " โอเค งั้นตกลงตามนี้ แล้วกันนะ ป๋าไปนอนก่อนหละ ง่วงมาก " ดิเรกแยกตัวออกไปทันที

 

     "  ป๋า กลับมาคุยกันก่อนซิ  ป๋าา !!  " ป๊อปโวยวายที่ดิเรก รีบชิงเดินออกไป เขื่อนทำหน้าจำใจ เพราะไม่อาจปฏิเสธข้อเสนอของน้อองสาวตัวแสบได้

 

    

     "  ทำไม เรียกป๋าทำไม  หรือเฮียกลางจะไม่ยอมรับข้อเสนอของแก้ว ก็ได้นะ แก้วจะกลับอเมกาพรุ่งนี้เลย "  แก้วทำหน้ากวนๆ เย้ยป๊อป  เพราะรู้ตัวดีว่าเกมส์นี้ตนเป็นผู้ชนะ

 

      "  โอเค ๆ ยอมรับก็ยอมรับ "  แก้วยิ้มซะใจ ก่อนจะแยกตัวเดินขึ้นห้องไป 

 

     "  ไงละเฮีย ป๋าพูดไม่ทันขาดคำ  ถ้าเจอคนเจ้าแผนการกว่าแกจะหน้างายเขาสักวัน  หน้าหงายไปเลยหละซิเฮีย  โดนยึดรถสุดที่รักไปด้วยแบบนี้  5555  มีเงิบครับท่าน " ป๊อปหันมาแซวเขื่อนแก่เซ็ง ก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

           คฤหาสน์อธิรัตนากุล   ที่ที่เคยมีความอบอุ่น แต่มันเป็นแค่เพียงอดีต ต่างกับปัจจุบัน ที่มีแต่การทะเลาะเบาะแวงบ่อยครั้งในครอบครัว 

 

      "  แกจะไปจมปักอะไรนักหนากับอีแค่ผู้หญิงคนเดียว ชั้ลอุส่าห์หาผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อมมาให้แก แกก็ไม่สนใจ เอาแต่เก็บตัวเงียบไม่พูดจากับใคร ทำตัวเหมือนศพตายสากอยู่ได้ " อินอร หญิงผู้เป็นแม่ ทั้งรักแะเป็นห่งลูกชายคนโตของเขา เธอไม่รู้จะทำยังไงเพื่อให้ลูกชายกลับมาเป็นคนเดม สดใสร่าเริงเหมือนเดิม นี่ก็หลายปีมากแล้วที่โทโมะ ทำตัวเหมือนคนไร้หัวใจ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้ มันทำให้เธอทุกทรมานเหลือเกิน

 

     "  หยุดยุ่งกับเรื่องขงผมสักที  ชีวิตของผม ผมจะจัดการกับมันเอง " โทโมะพูดจบก็เดินเข้าห้องทันที

 

     " พอเถอะแม่ ทำไปก็เท่านั้นแหละ ปล่อยให้พี่เค้าคิดของเค้าเอง คิดได้วันไหน ก็ดีขึ้นวันนั้นแหละ " ฟางลูกสาวคนเล็กของอินอร พูดปลอบใจแม่

 

     "  แต่ชั้ลทนเห็นมันในสภาพแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้ว ชั้ลจะต้องหาผู้หญิงสักคนมาแต่งานกับมันให้ได้ อยู่กันไปนานก็รักกันเอง " อินอรพูด

 

    " มันไม่ใช่การแก้มันหาเลยนะแม่ ฟางว่าแม่กำลังจะผูกปมใหม่ให้กับพี่โทโมะ แล้วมันอาจจะแก้ยากกว่าเดิมนะค่ะ " ฟางพูด

 

    " ชั้ลตัดสินใจดีแล้ว  ชั้ลเบื่อที่จะทนเห็นมันอยู่ในสภาพแบบนี้  ชั้ลเบื่อ !! " อินอรพูดจบก็เดินออกไปทันที  ทิ้งให้ฟางนั่งเซ็งอยู่คนเดียว   ฟางนั่งอยู่ครู่หนึ่งก็คิดอะไรบางอย่างก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นในบ้าน

 

    " คุณย่า  ทำอะไรอยู่ค่ะ " หญิงวัยชรา แม้อายุจะมากแล้วแต่ก็ยังดูแข็งแรงอยู่  

 

    " มาทานผลไม้สิฟาง เมื่อกี้ย่าให้ แม่อ่อนไปซื้อมาจากตลาด " คุณยาเรียกฟางที่ยืนมองอยู่หน้าประตู เข้ามาหา

 

    "  ย่า  ฟางไม่สบายใจเลย  พี่โทโมะยังเป็นเหมือนเดิม ไม่ดีขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อน แม่ก็เครียดมาก ฟางไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วค่ะ "  ฟางพูดพลางล้มตัวลงนอนบนตักคุณย่า

 

    " มันต้องมีใครสักคนที่ทำให้โทโมะ ลืมคนรักเก่าของเค้าไปได้ ถ้าเขาเจอคนๆนั้นทุกอย่างจะดีขึ้นเอง " ย่าพูดพลางเอามือมาลูบผมฟางอย่างเอ็นดู 

 

    "  แล้วเมื่อไหร่จะเจอหละค่ะ  ตอนนี้แม่ก็เอาแต่หาผู้หญิงให้พี่โทโมะ หามาทุกครั้ง พี่โทโมะก็อาละวาดจนต้องรีบหนีกลับไปทุกคน จนแม่เข้าหน้าใครไม่ติดอยู่แล้ว " ฟางพูด 

 

    "  เอาเถอะน๊าา  รอไปก่อน สักวันคงจะเจอคนคนนั้น " ย่าพูด 

 

 

         กริ๊งงงง  กริ๊งงง กริ๊งงงง  เสียงโทรศัพท์ ในกระเป๋าฟางดังขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นจากตักอุ่นๆของคุณย่า มารับโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ

 

       "  ฮัลโหล " 

 

      ( ขอโทษนะค่ะ เบอร์นี้เบอร์ของฟางหรือป่าวค่ะ )

 

       " ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่ค่ะ "

 

      ( ฟางง  นี่แก้วเอง  )  แก้วที่นอนมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม รีบลุกขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าเบอร์ที่ตนเพิ่งสืบหามาได้เป็นเบอร์ของฟางเพื่อนสนิทของเธอจริงๆ

     "  แก้วเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้อยู่ที่ไหน เราไม่ได้ติดต่อกันนานมากเลย คิดถึงจะแย่  "

 

     (  ฟางเปลี่ยนเบอร์ไป ไม่คิดจะบอกแก้วสักคำ แก้วติดต่อตลอดแต่ก็ติดต่อไม่ได้ แก้วเพิ่งจะถึงไทยวันนี้ก็รีบติดต่อหาฟางเลย )

 

 

     " แล้วแก้วไปเอาเบอร์ฟางมาจากที่ไหน " ฟางเองก็ดีใจไม่แพ้กันที่เพื่อนที่รักที่สุดโทรมาหา 

 

 

     (  เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของแก้วอยู่แล้วว    เออว่าแต่ตนนี้ฟางอยู่ที่ไหนหรอ แก้วให้คนของป๋าไปที่บ้านฟางแต่เข้าบอกว่าฟางกับคุณย่าย้ายไปตั้งนานแล้ว )  

 

    

     "  ใช่ๆ ตอนนี้ฟางกับย่าย้ายมาอยู่กับแม่แล้ว  พอดีพ่อฟางเสียเมื่อสองปีที่แล้ว ฟางเลยต้องย้ายมาอยู่กับแม่ " 

 

    

      (  เห้ออ  เสียใจด้วยนะฟาง เราก็จากกันไปนานเลย แก้วเลยไม่รู้สาระทุกข์สุขของฟางเลย ) 

 

   

      "  เอาน๊าา  ไม่เป็นไหร่หรอก ห่างกันก็แค่ระยะทาง แต่ใจยังรักกันเหมือนเดิมใช่ปล่าวว "  

 

   

     (  ใช่เลยยย  แก้วอยากเจอฟางกับคุณย่าจัง  แก้วไปหาได้รึปล่าวว  )

 

 

      "  ได้ซิๆ  มาวันไหนดีหละ "

 

     ( ตอนนี้เลยได้มั้ย แก้วใจร้อน )

 

      " ยังเหมือนเดิมเลยนะ  โอเคๆ เดี๋ยวฟางส่งแผนที่ไปให้นะ " แก้ววางสายจากฟางก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปหาฟาง

 

 

      "  จะไปไหนยัยเล็ก ! " ป๊อปที่นั่งจิบไวน์อยู่หน้าบ้านเอ่ยถามเมื่อเห็นแก้ว เดินออกจากบ้าน 

 

     " ออกไปหาเพื่อนแปบเดียวเดี๋ยวกลับ  อ่อ แก้วจะบอกว่า แก้วใช่รถเฮียเปนพาหนะในการเดินทางนะค่ะ  ^^ " ป๊อปตาลุกเป็นไฟ เมื่อเห็นแก้วขึ้นไปนั่งบนรถของตนเองและขับออกไปอย่างเร็ว

 

 

     "  ยัยเล็ก !!!  เอารถเฮียมาจอดเดี๋ยวนี้นะ  ยัยเล็ก !!!!  โธ่เว้ยยยย  ลูกพ่อจะเป็นอันตรายรึป่าวเนี่ยย    "   ป๊อปหัวเสีย  ของที่เขารักรองจากคนในครอบครัวก็รถคันที่แก้วขับออกไปนี่แหละ 

 

   

        หน้าคฤหาสน์อธิรัตนากุล  รถเบนซ์หรูคันดำ จอดหรูหน้าประตูรั่วบ้าน ไม่นานประตูรั่วเปิดออกอย่างช้าๆ แก้วขับรถเบนซ์หรู เข้าไปจอดในบ้าน 

 

 

     "  แก้ววว !  "  ฟางที่เดินเข้ามาหาแก้ว เมื่อแก้วลงจากรถ ทั้งคู่ก็โผล่เข้ากอดกันอยางเร็ว

 

     " ผอมลงรึป่าวเนี่ย "  แก้วมองสำรวจร่างกายของฟาง

     " แกก็อ้วนขึ้นรึป่าวแก้ว " ฟางเองก็มองสำรวจเพื่อนสาวเหมือนกัน  ทั้งคู่โผล่เข้ากอดกันอีกครั้ง

     "   คิดถึงมากเลยยย  " 

 

 

            โครมมม  !  

 

      "   เห้ยยย !!!!  "  แก้วแทบจะหัวใจวายตาย เมื่อเห็นว่ารถของป๊อปถูกชนจากข้างหลังอย่างจัง  แก้ววิ่งเข้าไปดูรถอย่างไม่คิดชีวิต 

 

      "  นี่ขับรถประสาอะไรวะ  ไม่มีตารึไง ถึงได้ชนรถชั้ลแบบนี้เนี่ยย  "  แก้ววิ่งไปเคาะกระจกทางด้านคนขับอย่างแรง และด่าระหน่ำอย่างไม่เกรงกลัว ชายในรถ เปิดประตูรถออกมา

 

      "  แล้วใครมันใช้ให้เธอมาจอดรถไม่เป็นที่เป็นทางแบบนี้  นี่มันทางที่รถในบ้านนี่จะเลี้ยวเข้าเลี้ยวออก มาจอดขวางแบบนี้ชั้ลชน แล้วมันผิดตรงไหน " โทโมะพูดกวนประสาทหน้าตาย มันเหมือนเป็นแรงจุดประกายความโกรธในตัวแก้วให้พุ่งปี๊ดขึ้นมาทันที

 

     "  นี่นายไม่มีปากหรือไงฮะ ทำไมไม่พูด ไม่บอกชั้ล ว่านี่มันทางรถเข้ารถออก ชั้ลจะได้รู้แล้วถอยรถไปจอดที่อื่น " แก้วยังโวยวายไม่เลิก

 

 

     " ขอโทษด้วยนะ พอดีว่าชั้ลไม่คุยกับคนที่ชั้ลไม่รู้จัก " โทโมะพูดจบก็หันหลังจะเดินขึ้นรถ

     "  งั้นก็ชวนทำความรู้จักชั้ลด้วยนะ  ชั้ล  ชื่อ แก้วว  "  พลั๊ววะ  แก้วปล่อยหมัดใส่หน้าโทโมะอย่างไม่ยั้งแรง จนชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้น 

 

     "  มันจะมากไปแล้วนะ !! " โทโมะ ลุกเข้ามาแล้วย่างสมขุมเข้าหาแก้ว  แก้วถอยหนีอย่างเร็วว

 

     "  หยุดนะโทโมะ  ! "  คุณย่าเดินไม้เถ้า ออกมาพร้อมกับฟางง

     "  คุณย่า  แก้วมารายงานตัวแล้วค่ะ " แก้วยิ้มๆ พร้อมยกมือไหว้คุณย่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

 

     "  ยังจะมาล้อเล่นอีก   ไม่รู้หรือไงว่ามีเรื่องกับคนใหญ่คนโตในบ้านหลังนี้ "  ย่ามองแก้วอย่างเป็นห่วง

 

    "   ก็พอจะรู้ค่ะ  เพราะตอนนี้ลุงคนนี้ก็ตัวสูงที่สุดในบ้าน ก็น่าจะถือว่าทั้งใหญ่ทั้งโตที่สุดในบ้าน"  ย่ากับฟางหัวเราะชอบใจ แต่ดูเหมือน อีกคนจะไม่พอใจในคำพูดของแก้ว

 

   

     "  อย่ามาลามปามกับชั้ลนะ ไอเด็กเมื่อวานซืนน " โทโมะชี้หน้าา  ย่ายื่นไม้เถ้าไปตีมือโทโมะ โทโมะไม่พอใจที่ยาเข้าข้างแก้วมากกว่าเขา

 

 

    "  แก้ว  นี่พี่โทโมะ พี่ชายของฟาง  ไหว้พี่เค้าสิลูก " ย่าพูด

 

    

    " คุณย่าช่วยบอกให้คุณพี่โทโมะเค้ารับไหว้แก้วด้วยนะค่ะ แก้วจะได้ไม่หน้าแตก " แก้วยักคิ้วกวนประสาทโทโมะ 

 

 

    " โทโมะ รับ.. " ยังไม่ทันจบคำพูด โทโมะก็ชิ่งขึ้นรถขับออกไปซะก่อน  

 

   

    "  เจอคราวหน้า จะเล่นงานให้ถึงที่สุดเลยคอยดู " แก้วมองตามรถที่วิ่งออกไปสุดสายตา