เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                   ในขณะที่แก้วยืนยิ้มอยู่ริมระเบียงหลังห้อง ป๊อปและเขื่อนที่นอนมาร์กหน้าอยู่บนเตียงก็เริ่มสงสัย ป๊อป ดึงแผ่นมากหน้าของตัวเองออก ก่อนจะย่องเดินไปหาแก้วอย่างเงียบๆ แล้วมาหยุดฟังด้านหลังของแก้ว   โดยที่แก้วไม่รู้ตัว

 

 

 

 

                     " ทะทำไมถึงอยากเห็นหน้า "  แก้วยืนม้วนเส้นผมของตัวเองด้วยความเขิลอาย  ป๊อปสังเกตุท่าทีของแก้ว

 

 

 

                     (  ตั้งใจฟังนะ  )  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    "  อื้ม "  แก้วยิ้มจนแก้มแทบปริ 

 

 

 

                             พลึบ !!   โทรศัพท์พูดดึงไปอยากที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว แก้วหันไปมองอย่างตกใจ  ป๊อปมองหน้าแก้ว แล้วชี้ไปทางเขื่อนที่ยืนฟัง โทรศัพท์อยู่  แก้วหน้าซีด รีบเดินไปขอคืน แต่เขื่อนไม่ให้  ทางด้านโทโมะ ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

 

 

 

 

                      ( ชั้ล   ) โทโมะพูด 

 

 

 

                      ( คิด )

 

 

 

                     ( ถึง  )

 

 

 

                      (  เทอ  )  เขาพูดใจ ใจเขาก็สั่นไปด้วย  

 

 

 

                       

 

                    "  มึงคิดถึงใคร !!! "  เขื่อนตะโกนใส่โทรศัพท์  แก้วหน้าเหวอไป ป๊อปหลุดขำอย่างสะใจ

 

 

 

                     ( ......  )  โทโมะช็อค พูดไม่ออก 

 

 

 

 

                    "  อ้าว  กูมึงตึงหรอ  กูถามว่ามึงคิดถึงใคร  "  เขื่อนไม่พอใจ 

 

 

 

                    ( ......   ตู้ด ๆๆๆๆ  )   แล้วโทโมะก็ตัดสายทิ้งไปทันที เพราะไม่อยากมีปัญหา 

 

 

 

 

 

                   "  หึ ! " เขื่อนเบ้ปากใส่ แล้วโยนโทรศัพท์ให้แก้ว ใบหน้าเขาแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ ป๊อป แก้ว ถึงกับนิ่งไปตามๆกัน

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลไม่รู้หรอกนะ ว่าใครที่โทรมาหาแก แต่ชั้ลรับประกันเลย ว่ามันไม่จริงใจกับแก  ถ้ามันชอบ มันรักแกจริงๆ มันไม่กลัวจนตัดสายทิ้งไปหรอก   อย่าเสียเวลาเลย " เขื่อนพูดจบก็เดินเข้าห้องไป แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของแก้ว 

 

 

 

 

                     "  แต่ชั้ลอยากรู้ว่าใครโทรมาหาแก  "  ป๊อปหันไปพูดกับแก้ว  แก้วนิ่งไป คิดตามคำพูดของเขื่อน  เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วนอนลงข้างๆเขื่อน โดยที่ไม่พูดอะไร  ป๊อปเดินตามมานอนข้างแก้วอีกที  

 

 

 

 

 

                        เช้าของวันใหม่  โทโมะรีบเข้าไปจัดการเรื่องงานของบริษัท เผื่อเตรียมตัวไปหาแก้วตามนัด  ผิดกับแก้วที่ลังเลใจ นับแต่ได้ยินที่เขื่อนพูด 

 

 

 

                         ที่ลานจอดรถบริษัท ของแก้ว ป๊อป เขื่อน  

 

 

 

 

                     "  เออนี่ ไออิฐโทรมาบอกชั้ล ให้แกเข้าไปหามันหน่อย มันอยากเจอ "  ป๊อปพูด แล้วเดินนำเข้าไปในบริษัท เขื่อนเดินตามไป แก้วยังมึนๆอยู่อีก 

 

 

 

 

                      "  เป็นไรวะ ทำไมดูมึนๆจัง  "  ฟาง เฟย์ เดินมาทักแก้ว 

 

 

 

 

                      " มึนไปหมดหวะ สับสน มึน งง "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                     "  เรื่องอะไรหรอ  "  ฟางเริ่มเป็นห่วง เห็นสีหน้าแก้ว แล้วดูอาการไม่ค่อยสู้ดีนัก 

 

 

 

 

                     "  เคยสับสนเรื่องอะไรบ้างมั้ย มันสับสนไปหมดอะ มันหาคำตอบไม่ได้ มันมึน งง มันมืด ไม่รู้จะเดินต่อ หรือหยุดเดินดี "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    "  แล้วทำไมไม่ทำให้มันชัดเจนหละ เรื่องทุกเรื่องถ้ามันชัดเจน มันก็ไม่สับสน ไม่มืด ไม่มึน แล้วก็ไม่งง "  ฟางพูด  แก้วนิ่งคิด 

 

 

 

 

                    "  เออ จิง "  พูดจบก็เดินออกจากบริษัทไปแบบลอยๆ  เฟย์ ฟาง มองตามแก้วที่เดินตามไป ก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้า งง ทั้งคู่  

 

 

 

 

 

                    "  พี่อิฐอยู่ที่ไหนค่ะ "  แก้วโทรหาอิฐ 

 

 

 

 

                   " โอเคคะ เดี๋ยวแก้วไปหานะคะ "  แก้วตั้งใจจะไปหาอิฐ เพราะต้องการลองใจโทโมะ 

 

 

 

 

                          ที่บ้านอิฐ  แก้วจอดรถหน้าบ้าน แล้วเดินเข้าไป อิฐ สายใย ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านแล้ว 

 

 

 

 

                      "  สวัสดีคะ "  สายใยทัก แล้วส่งยิ้มหวาน ในวันนี้เธอยืนข้างๆอิฐ  ทั้งคู่จับมือกันแน่น 

 

 

 

 

                      " มีอะไรที่แก้วยังไม่รู้หรือเปล่าคะ  " แก้วมองทั้งคู่สลับกันไปมา 

 

 

 

 

                     "  เรากำลังจะหมั้นกัน "  อิฐเป็นฝ่ายพูด ก่อนจะโอบไหล่สายใย  แก้วอึ้ง 

 

 

 

 

                     " มะหมั้นหรอคะ   แล้ว คูณนายสายสมรเค้าจะยอมหรอ  "  แก้วหน้าเหวอ 

 

 

 

 

                    "  คุณแม่อนุญาตแล้วคะ แล้วท่านก็ชอบพี่อิฐมาก "  สายใยยิ้มหวาน แก้วหน้าเหวอไม่หาย

 

 

 

 

                    "  แล้วโทโมะหละ " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    "  พี่โทโมะยังไม่รู้เรื่องนี้คะ  แต่แม่พี่โทโมะรู้แล้ว  "  สายใยพูด แก้วพยักหน้ารับ

 

 

 

 

                    "  ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ  แต่บอกตามตรงนะ แก้วอึ้งมาก " แก้วพูด ทั้งคู่หลุดขำ 

 

 

 

 

                   "  พี่กับสายใยรู้จักกันมากตั้งนานแล้วหละ ตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัย เราสนิทกันมาก แต่แค่เราไม่รู้ใจตัวเอง  พี่เพิ่งว่ารักสายใย ก็ตอนรู้ว่าเธอจะต้องแต่งงานกับโทโมะนี่แหละ  เลยรีบบอกควาใในใจไป "  อิฐพูด 

 

 

 

 

                     "  ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น ก็ตอนที่รู้ว่าจะเสียของรักไปงั้นหรอ  "  แก้วพรำเพ้อกับตัวเอง  แต่อิฐและสายใยได้ยิน 

 

 

 

 

                     " ใช่ค่ะ พี่แก้วคิดถูกแล้ว  "  สายใยพูด 

 

 

 

 

                          ครื้นนน  ครื้นนนน  โทรศัพท์แก้วสั่น  แก้วหยิบขึ้นมาดู 

 

 

 

 

                     " งั้นสายใยจะ  พี่ขอตัวพี่อิฐแปบนึงนะ "  แก้วพูด สายใยพยักหน้า

 

 

 

 

                      "  พี่อิฐ ช่วยอะไรแก้วหน่อยนะ แก้วขอเวลา ชั่วโมงเดียว "  แก้วพูด อิฐหันหน้าไปหาสายใยเชิงขออนุญาต สายใยยิ้ม แล้วพยักหน้าอนุญาต อิฐก็ตอบตกลง 

 

 

 

 

                       "  ฮัลโหล ว่าไง "  แก้วเลยกดรับโทรศัพท์

 

 

 

                     (  นี่เธออยู่ไหน  ชั้ลมารออยู่ที่ร้านเกือบชั่วโมงแล้วเนี่ย  ) โทโมะอารมณ์เสีย  แก้วยิ่งคิดมากเข้าไปอีก 

 

 

 

 

                      "  ชั้ลซื้อของอยู่ที่ห้าง ... อีกแปบเดียวเดี๋ยวเข้าไป " แก้วโกหก  โทโมะนั่งหน้าฉุน

 

 

                     (  แล้วไปกับใคร ทำไมนัดแล้วไม่เป็นนัด ) โทโมะโวย

 

 

 

 

                     " เอ่อ ชั้ลมาเลือกของให้พี่อิฐ อีกแปบเดี๊ยวก็เสร็จแล้ว " แก้วพูด อิฐมองแบบ งงๆ   แล้วโทโมะก็ตัดสายทิ้งไปเลย   แก้วยิ่งคิดหนักไปอีก เธอกลัวว่าแผนของเธอมันจะทำใหเธอเจ็บ  ถ้าโทโมะไม่ตามไปหาเธอ แสดงว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ หรอ 

 

 

 

 

                    "  พี่อิฐ ไปที่ห้าง ... กับแก้วได้มั้ยคะ  "  แก้วหน้าเศร้า  อิฐเริ่มเข้าใจทุกอย่าง เลยพาแก้วไป

 

 

 

                         ห้างสรรพสินค้า  แก้วเินเข้าไปในห้างพร้อมอิฐ  เธอเดินวนไปวนมาอยู่ในห้าง มือก็จับโทรศัพท์ไว้แน่น หวังให้โทโมะ โทรมาหา  แต่ก็ไม่เลย ไม่มีแม้แต่สายเดียว 

 

 

 

 

                   "  แก้วรอใครอยู่หรือเปล่า  " อิฐถาม 

 

 

 

 

                  " พี่อิฐคะ  แก้วมีเรื่องจะปรึกษา " แก้วตัดสินใจจะบอกอิฐ 

 

 

 

                   "  แก้วชอบผู้ชายคนนึงอยู่  แต่แก้วไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงบางครั้งเค้าก็ทำเหมือนว่าเค้าชอบแก้ว เป็นห่วงแก้ว หึงแก้ว  แต่บางครั้งก็เหมือนว่าเค้ารำคาญแก้ว  ไม่พอใจแก้ว  แก้วสับสน แก้วอยากลองใจเค้า แก้วอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไง "  แก้วพูด  อิญยิ้มอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

                    "  แก้วหมายถึง โทโมะใช่มั้ย  "  อิฐเองก็คอยสังเกตุการณ์อยู่ตลอด ตอนที่ไปเที่ยวกับแก้วและโทโมะ แล้วเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน เลยมองกันออกว่าโทโมะคิดยังไง 

 

 

 

                   "  พี่อิฐรู้ได้ไงคะ "  แก้วหน้าเหวอ 

 

 

 

                  "  พี่ดูออก  แล้วตอนนี้เค้ากำลังยืนมองเราอยู่  ถ้าแก้วอยากลองใจเค้า เดี๋ยวพี่ช่วย " อิฐพูดจบ ก็โอบเอวแก้ว แล้วพาเดินออกไป   โทโมะกำหมัดแน่น รีบเดินตามไป  ใจเร้ารุ่มร้อนเหมือนกับไฟที่แทบจะระเบิดออกมา  

 

 

 

                        ลานจอดรถ อิฐพยักร่างบางเข้าไปในรถ  ก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปนั่งที่คนขับ

 

 

 

 

                    "  อยู่เฉยๆนะ "  อิฐพูด แก้วพยักหน้ารับคำ อิฐมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าที่ตรงนั้นมีเพียงโทโมะที่แอบมองอยู่  เขาเลยเลื่อนที่นั่งของแก้วห้แอบหลังไป  ตอนนี้แก้วอยู่ในท่าที่กึ่งนั่งกึ่งนอน  

 

 

 

 

                    "  พี่อิฐจะทำอะไรคะ "  แก้วเริ่มหวั่นๆ เพราะแม้ว่ามันจะเป็นแผนการณที่อิฐและเธอสร้างมันขึ้นมา แต่เธอก็กลัวอย่างห้ามไม่ได้ 

 

 

 

                    "  ไม่ต้องกลัวนะ มันเป็นแต่การแสดง  " อิฐพูด   ก่อนจะโน้มหน้าข้าไปใกล้แก้ว   

 

 

                   ภาพที่อิฐโน้มตัวลงไป หาแก้ว มันทำให้คนที่ยืนมองอยู่คิดไปไกล ภาพมุมนั้น ถ้ามองจากมุมข้างนอกจะเหมือนว่าทั้งคู่กำลังจะสานสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง  ยิ่งอิฐผะงกหัวขึ้นๆลงๆ มันยิ่งทำให้คนที่เห็นคิดไปไกล  แต่ที่จริงแล้วมัน็แค่การสร้างสถานการณ์  อิฐไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวแก้วเดิน 

 

 

 

 

                    "  ทำเหี้ยอะไรกันอยู่   !!!!  "  แล้วโทโมะ ก็ทนไม่ไหว  เขาเดินตรงไปที่รถ แล้วทุบกระจกอย่างแรง มืออีกข้างก็จะเปิดประตูรถ แต่เปิดไม่ออก   แก้วหันไปมองโทโมะ ก็อึ้งไปไม่คิดว่าเขาจะมา  แต่ใบหน้าโกรธของเขา มันทำให้เธอกลัวยิ่งกว่า  

 

 

 

                  " พะพี่อิฐคะ  แก้วต้องทำยังไงต่อ "  แก้วหันไปถามอิฐ  อิฐมองโทโมะที่เหมือนคนบ้าคลั่งยืนทุบกระจบรถ  

 

 

 

 

                       เพล้งงงง  !   ด้วยความโกรธ  โทโมะชกกระจกรถแก้วแตก  เศษกระจก กระเด็กไปถูกหน้าแก้ว เลือดไหลซิก  อิฐรีบลงไปห้าม 

 

 

 

 

                    "  มันไม่เกินไปหน่อยหรอวะ  "  อิฐไปดึงโทโมะให้ห่างออกมา  โทโมะปล่อยหมัดใส่อิฐ จนอิฐล้มลงไปกอง  แก้วรีบเข้าไปห้าม

 

 

 

 

                   " อย่าทำอะไรพี่อิฐ  ถ้าจะทำก็ทำชั้ลเถอะ ชั้ลเป็นคนหาเรื่องเอง "  แก้วลงไปนั่งข้างอิฐ  โทโมะยิ่งโกรธ  เค้าเดินไปคว้ามือแก้ว แล้วกระชากเธอให้ยืนขึ้นมา ก่อนจะลากให้แก้วเดินตามไป 

 

 

 

                   "  แก้ว แก้ว ! "   อิฐเดินตามไปไม่ทัน  

 

 

 

 

                   "  เอาไงดีวะเนี่ย "  อิฐหัวเสีย เป็นห่วงแก้ว  ไม่กล้าโทรหาเขื่อนและป๊อป เพราะกลัวเรื่องมันจะไปกันใหญ่   

 

 

 

 

 

 

                  "  นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย  ปล่อยชั้ลเดียวนี่นะ  "  แก้วโวยวายลั่น โทโมะผลักแก้วเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่เข้าจะรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที 

 

 

 

                     ในรถ 

 

 

 

                  "  นี่นายโกรธชั้ลหรอ  "  แก้วจะดีใจก็จะดีใจ  กลัวก็กลัวเพราะตอนโทโมะโกรธมันดูหน้ากลัวมาก 

 

 

 

                  "  ..........  "    เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  โทโมะเลี้ยวรถเข้าไปจอด ในคอนโด แล้วลงจากรถมาลากแก้วให้ขึ้นไปข้างบน 

 

 

 

 

                      ปั้ง !!  เลี้ยงเปิดและปิดประตู ดังขึ้นอย่างเร็ว  แก้วหน้าซีด ยิ่งกลัวหนักกว่าเดิม 

 

 

 

 

                  "  ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าไปมีใคร ให้ทำตามสัญญา  " โทโมะพูด  แก้วอึ้งไป นี่ตกลงเค้าห่วงเรื่องตัวเองหรอกนะ เธอเองก็นึกว่าเค้าหึงเธอ 

 

 

 

                  "  ชั้ลก็ไม่ได้มีใครหนิ " แก้วพูดเสียงสั่น ทั้งกลัวทั้งน้อยใจ

 

 

 

                 "  จะไม่มีได้ยังไงวะ เมื่องี้จะเอากันในรถอยู่แล้ว  !  " เสียงเริ่มดังขึ้น 

 

 

 

                 "  ชั้ลไม่ได้ทำอยางที่นายคิด " แก้วพูด 

 

 

 

 

                 "  นี่กูต้องเห็นตอนเข้าเลยใช่มั้ย ถึงจะยอมรับว่ากำลังเอากันอยู่อะ  ! "   โทโมะโวย 

 

 

 

                       เพลี๊ยะ !  แก้วทนฟังไม่ได้  ตบหน้าโทโมะฉาดใหญ่

 

 

 

                 "  เออ  !!! "  แก้วร้องไห้  

 

 

 

                 "  เธออยากมากขนาดนั้นเลยหรอ  "  เขาพยามควบคุมอารมณ์ตัวเอง 

 

 

 

                  "  เออ ถ้าไม่อยากแล้วจะไปเอากันในรถทำไม  "  แก้วเสียใจเลยพูดประชดออกไป  

 

 

 

 

                 "  .....    "  โทโมะไม่พูดอะไร แต่กลับกระชากร่างบางเข้ามาแล้วจูบเธออย่างป่าเถื่อน มือหน้ากระชับศรีษะของแก้วเข้ามาชิด เพื่อการลงทัณฑ์ที่ถนัดขึ้น แก้วตีอกกวาง ผลักใ้เขาออกห่าง แต่เธอสู้แรงเขาไม่ได้เลย ยิ่งตอนนี้เขาโกรธ แรงกำลังของเขายิ่งมหาศาลขึ้นไปอีก 

 

 

 

 

                  "  ปล่อย ปล่อย ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "  ร่างบางถูกผลักให้นอนราบบนโซฟา ก่อนที่คนร่างสูงจะขึ้นคร่อมร่างไว้อย่างเร็ว  แขนเล็กถูกรวบขึงชูขึ้นเหนือศีรษะ ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา 

 

 

 

 

                       แซก   เสื้อเชิ๊ตสีขาวบาง ถูกเขาฉีกกระชากออกไปอย่างเร็ว แก้วทั้งอายทั้งกลัวพยามดึงแขนตัวเองใส่หลุดออกจากมือของเขา แต่มันก็หลุดมาแค่ข้างเดียว  เธอทุบตีร่างเขาอย่างไม่ยั้งมือ การกระทำของเธอมันสร้างความรำคาญให้กับเขา สุดท้ายมือของเธอก็ถูกรวบขึ้นไว้เหนือศรีษะด้วยมืออีกข้างของเขา 

 

 

 

 

                    "  อย่าทำแบบนี้เลยนะ  นายฟังชั้ลก่อนสิ นายหยุดฟังชั้ลก่อน  TT " แก้วอ้อนวอดจนสุดเสียง  เธอร้องไห้ด้วยความกลัวจนตัวสั่นไปหมด แต่โทโมะยังไม่หยุด เขายังซุกไซ้คอเธออย่างป่าเถื่อน แล้วมันยิ่งเลวร้ายมากขึ้น เมื่อมือข้างนึงของเขา เลื่อนมาบีบคลึงอกคู่สวยของแก้วด้วยความโกรธ   เขาไมแม้แต่จะปราณีเธอเลย  

 

 

 

 

                   "  ชั้ลเจ็บ ชั้ลเจ็บ  ฮืออ ฮืออ ฮือออ  หยุดสักที หยุดได้แล้ว  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  แก้วร้องจนไม่มีเสียงที่จะร้อง  เธอดิ้นจนไม่มีแรงที่จะดิ้น 

 

 

 

                              โทโมะปลดชั้นในของแก้ว แล้วเขวี้ยงมันไปจนพ้นมือ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อของตัวเองอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                   "  จะทำอะไรก็ทำ  ทำเสร็จแล้วช่วยฆ่าชั้ลด้วย  "  แก้วพูดเสียงเบา ก่อนจะหลับตาลง ยอมรับชะตากรรม  โทโมะนีิ่งไปแล้วหันมองหน้าเธอ  หน้าของแก้วที่ตอนนี้เธอหลับตาลง แต่ยังมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย  แต่ความโกรธแค้นของเขายังมีอยู่ โทโมะซุกหน้าลงตรงอกอิ่ม และจัดการกับมัน อย่างไม่แยแสในการร้องขอชีวิตของเธอ 

 

 

 

 

                    " ฮืออ ฮืออ ฮือออ  "  แก้วกลั้นสะอื้นตัวเองไม่อยู่  เธอไม่เคยโดยใครสัมผัสมา และเธอก็ไม่คิดว่าการโดนสัมผัสครั้งแรกของเธอ จะป่าเถื่อนและรุนแรงได้ถึงเพียงนี้  มันน่ากลัวจนเธอแทบจะขาดใจ 

 

 

 

                         เขาอยากที่จะทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่เธอเจ็บ แต่น้ำตาของเธอ เสียงร้องไห้ของเธอ มันทำให้ความคิดเหล่านั้นของเขาหายไป  เขาพยามฝืน ฝืนทำให้เธอเจ็บปวด แต่ยิ่งเห็นเธอร้องไห้ เธอกลัว มากขึ้นเท่าไหร่ กลับเป็นเขา ที่เจ็บเสียเอง 

 

 

 

                       พลึบ !  ร่างสูงลุกขึ้น ก่อนจะหยิบเสื้อตัวเองโยนใส่ร่างบาง แล้วหันหน้าไปทางอื่น  แก้วรีบลุกขึ้นมา แล้วหยิบเสื้อโทโมะมาใส่ 

 

 

 

 

                    " ทำไมถึงทำกับชั้ลแบบนี้  "   แก้วถามทั้งน้ำตา

 

 

 

                   "  แล้วทำไมเธอถึงทำกับชั้ลแบบนั้น  " โทโมะหันมาพูดกับแก้ว  ความโกรธของเขาเข้ามาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงภาพเหล่านั้น 

 

 

 

                   "  ชั้ลแค่อยากรู้ว่านายจะรู้สึกยังไง ถ้าเห็นชั้ลอยู่กับพี่อิฐ  ชั้ลแค่อยากรู้ว่า ฮึก นายคิดยังไงกับชั้ล  " แก้วพูด แล้วก้มหน้าร้องไห้หนักขึ้นไปอีก 

 

 

 

                  "  .....  "   โทโมะนิ่งไป

 

 

 

 

                  "  แต่ชั้ลรู้แล้ว  ว่านายไม่ได้คิดแบบนั้น  ชั้ลรู้แล้ว ว่านายคิดถึงแต่เรื่องของนายจริงๆ นายแค่กลัวเสียหน้า นายกลัวว่าชั้ลจะผิดสัญญา  นายไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ เพราะตอนนี้พี่อิฐกับายใยเค้ากำลังจะหมั้นกัน แล้วแม่ของสายใยเค้าก็ยินยอม  นายจะไมถูกจับให้แต่งงานกับคนที่นายไม่ได้รักแล้ว  เพราะฉะนั้น สัญญาทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว  ชั้ลทำตามสัญญาเรียบร้อยแล้วนะ "  แก้วพูดทั้งน้ำตา  โทโมะอึ้งไป  

 

 

 

 

                   "  เธอชอบชั้ลใช่มั้ย  "  โทโมะถาม แก้วก้มหน้าร้องไห้ 

 

 

 

                   "  ชั้ลจะพยายามห้ามหัวใจตัวเองก็แล้วกัน  ชั้ลจะไม่ยุ่งกับนายอีก "  แก้วร้องไห้หนักกวาเดิม 

 

 

 

                   "  ไม่ยุ่งกับชั้ล แล้วเราจะทำงานด้วยกันยังไง  "  คำพูดของโทโมะ มันเหมือนมีดที่แทงหัวใจแก้ว  แก้วช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน  นี่เค้าไม่รักเธอเลยหรอ 

 

 

 

 

                    "  เราจะแยกกันทำงาน  ชั้ลจะไม่กลับไปที่นั้นอีก "  แก้วกลั้นสะอื้น  โทโมะไม่พูดอะไร  แก้วจึงเดินไปใส่ชั้นใน ในห้องน้ำ  เธอทรุลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา  

 

 

 

                         โทโมะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ใจตัวเอง  เขาเดินเข้าไปในห้องนอนห้องตัวเอง แล้วหยิบรูปถ่ายของแฟนเก่าที่เก็บไว้ในลิ้นชักออกมาดู   ภาพเหตุการณ์ในอดีตที่โทโมะเคยไปเห็นแฟนของตัวเอง มีอะไรกับผู้ชายคนอื่น ในขณะที่เขาทำงานแทบตาย เพ่อเก็บเงินมาขอเธอแต่งงาน แต่เธอกับตอบแทนเขาด้วยวิธีแบบนี้  แล้วภาพแก้วที่อยู่ในรถกับอิฐก็ฉายเข้ามาในหัว   เขาไม่รู้เลยจริงๆว่าเขารักใคร ระหว่างแก้ว กับ อดีตคนรักของเขา 

 

 

 

                    " เธอจะเอากระเป๋าไปไหน  "  แต่เขาก็ใจหายวาบ เมื่อเห็นแก้วเก็บข้าวของๆตัวเอง ที่เคยเอามาไว้ในคอนโดของเขา ใส่กระเป๋ากลับไป

 

 

 

                    " ถ้าไม่เก็บกลับ เดี๋ยวนายก็เอาไปเผาทิ้งหมดสิ  ชั้ลเสียดายของ " แก้วฝืนยิ้ม  แล้วจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

                     "  เธอชอบชั้ลจริงๆหรอ  "  โทโมะตะโกนถาม 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลชอบนาย  แต่นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ  ชั้ลจะไม่ทำให้นายลำบากใจหรอก ชั้ลจะไม่มายุ่งกับนายอีก สัญญาส่วนของชั้ล ที่เป็นแฟนจอมปลอมของนายมันก็จบแล้วนะ เหลือแค่เรื่องโรงแรม คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว  เดี๋ยวชั้ลจะให้เฮียมาทำต่อก็แล้วกัน  นายจะได้ไม่อึดอัด ถ้าเจอชั้ลอีก "   

 

 

 

 

                    "  ไม่คิดจะถามชั้ลบางหรอ ว่าชั้ลคิดยังไงกับเธอ " โทโมะเดินไปยืนตรงหน้าแก้ว 

 

 

 

                   "  ชั้ลคิดว่าชั้ลรู้คำตอบแล้วหละ คงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว  ชั้ลไปนะ "  แก้วฝืนยิ้มบางๆ แล้วเะอก็เปิดประตูลากกระเป๋าเดินออกไป 

 

 

 

                               ความรู้สึกของโทโมะมันเหมือนกับตอนที่แฟนเก่าของเขาลากกระเป๋าออกจากบ้านของเขาไป ใจมันเจ็บไม่ต่างกัน แต่ทำไมครั้งนี้มันเจ็บหนักกว่าครั้งก่อน  ภาพที่แก้วเดินไปเรื่อยๆ เดินไปเรื่อยๆจนแก้วก้าวเข้าไปในลิฟต์  ภาพที่มันว่างเปล่าเมื่อเข้าไม่เห็นร่างของแก้วแล้ว  ทำไมมันอ้างว้าง มันว่างเปล่าขนาดนี้  ทำไมเขาถึงเจ็บ ทำไมเขาถึงได้โกรธเธอนักเวลาที่เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ทำไมเขาถึงคิดถึงเธอนักเวลาที่เขาไม่เห็นหน้าเธอ ทำไมเขาถึงนอนไม่หลับในเวลาที่ไม่มีเธอนอนอยู่เคียงข้าง ทำไมเขาถึงเป็นห่วง เวลาที่เธอจะตกอยู่ในอันตราย ทำไมเขาถึงเอ็นดูเธอ เวลาเธอร้องไห้  ทำไมเขาถึงเจ็บเวลาที่เธอแก้ว  

 

 

 

 

                "  แก้ว แก้ว  อย่าไปไหนนะแก้ว  "  โทโมะรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ เข้ายืนทุบประตูลิฟต์ให้มันเปิด จนได้สติแล้วรีบไปกดลิฟต์อย่างเร็วๆ 

 

 

 

                 "  รอชั้ลก่อน  รอชั้ลก่อน  "  โทโมะไม่รอ รีบวิ่งลงทางบันไดหนีไฟ  

 

 

 

                 "  แก้ว  !!!!!!!!  "  โทโมะตะโกนเรียกแก้วที่กำลังจะขึ้นแท็กซี่  แก้วหันมามองโทโมะ ที่กำลังวิ่งมาที่เธอ 

 

 

 

 

                  "  ชั้ลลืมของไว้หรอ "  แก้วพูดตัดพ้อ 

 

 

 

                 "  ปล่าว เธอเอาของเกินไป   "  โทโมะพูดทั้งหอบ  แก้วจุกไปอีกรอบ 

 

 

 

               " ชั้ลเอาอะไรเกินมาหละ "  แก้วถามเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า  น้อยใจโทโมะจนไม่รู้จะน้อยใจยังไงแล้ว 

 

 

 

 

                "  เธอเอาใจชั้ลไป  " โทโมะพูด แล้วยิ้มให้แก้ว แก้วอึ้ง ช็อค แถบไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

 

               " นายไม่ต้องสงสารชั้ลหรอกนะ  ชั้ลโอเค ชั้ลไม่เป็นไร "  แก้วพูดทั้งน้ำตา ในใจมันดีใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเอง มันคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของเขาที่สงสารเธอ 

 

 

 

 

               " ชั้ลชอบเธอ กลับไปอยู่ด้วยกันนะ " โทโมะจับมือแก้วเอาไว้  แก้วร้อไห้หนักขึ้นไปอีก 

 

 

 

              "  นายแน่ใจหรอ "

 

 

 

              " อืมมม  "  โทโมะไม่ตอบ แต่กลับดึงแก้วมาจูบตอบแทน 

 

 

 

              "  ไหนๆก็หมดสัญญาแล้ว  แฟนปลอมๆเธอก็ไม่ได้เป็นแล้ว งั้นมาเป็นแฟนตัวจริงของชั้ลแล้วกันนะ " โทโมะพูด  แก้วดีใจจนน้ำตาไหล