ความทรงจำของเราสองคน...

9.0

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.

  49 ตอน
  577 วิจารณ์
  92.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

19) เราไม่รู้จักกัน ตอนที่ 19

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              

 

 

 

                

                บ้านฟางเขื่อน 

 

 

" อือ" ฟางค่อยๆกระพริบตาปรับแสงยามเช้า เธอภาวให้เรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้ายของเธอเท่านั้น เพราะถ้าเกิดมันเป็นจริงเธอคงจะทำใจไม่ได้ 

 

 

 

" ตื่นแล้วหรอฟาง " โทโมะที่นอนอยู่ที่โซฟาด้านข้างได้ยินเสียงของร่างเล็กก็ทักยามเช้า 

 

 

 

" พี่โมะ พี่มานอนในห้องของฟางทำไม เดี่ยวพี่ป๊อปกับแก้วรู้มันเกิดเรื่องนะคะ " ฟางพูดพร้อมกับจะลุกจากเตียง

 

 

 

" มันคงไม่มีอะไรที่จะเกิดไปมากกว่านี้แล้วละ " โทโมะพูดอย่างเศร้าๆๆ

 

 

 

 

" พี่หมายความว่ายังไง พี่โมะรู้ไหมเมื่อคืนฟางฝันร้ายมาก ฟางไม่อยากให้มันเป็นจริงเลย " ฟางพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆๆไหล โทโมะมองคนเคยรักอย่างเศร้าแล้วเดินเข้าไปค่อยๆๆบรรจงเช็ดน้ำตา 

 

 

 

 

" มันไม่จริงใช่ไหมพี่โมะ ฮืออ พี่ป๊อปไ่ทิ้งฟางไปใช่ไหม " ฟางโผเข้ากอดโทโมะพร้อมกับปล่อยโฮชุดใหญ่ 

 

 

 

 

" มันคือความจริงน่ะตัวเล็ก พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ " โทโมะพูดพร้อมกับกระชับกอดฟางแน่น เขาไม่น่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ทั้งคนที่รักเขา และคนที่เขารัก เจ็บปวดและมีน้ำตา 

 

 

 

 

"ฮือออ ไม่จริง ฟางจะไปหาพี่ป๊อป " ฟางพูดพร้อมกับกับจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งแตัวเพื่อที่จะไปหาคนที่เธอรัก 

 

 

 

 

" อ้าวไอ้โมะแล้วยัยตัวเล็กอ่ะ " เขื่อนที่เดินเข้าเพื่อที่จะมาปลุกทั้งสองคนลงไปทานข้าวก็เห็โทโมะนั่งเม่ออยู่ที่เตียงเพียงคนเดียว 

 

 

 

 

" ไปอาบน้ำน่ะ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนน่ะ " โทโมะพูด เรียบก่อนจะเดินออกจากห้องของฟางแล้วตรงไปที่ห้องของตัวเอง 

 

 

 

 

" ยัยตัวเล็กเราจะไปไหน " เขื่อนพูดกับฟางที่วิ่งหน้าตาตื่นออกจากบ้านไป พร้อมกับขับรถออกไปไม่สนใจเขาเลย 

 

 

 

 

" เขื่อนน้องฟางไปไหนอ่ะ " เฟย์ที่วิ่งตามเขื่อนออกมา เห็นฟางรีบร้อนออกไป ก็รีบถามเขื่อน 

 

 

 

 

" ไม่รู้เหมือนกันเฟย์ ไอ้โมะมึงจะไปไหน แล้วรู้หรือเปล่าว่ายัยตัวเล็กจะไปไหน " เขื่อนหันมาพูดกับเฟย์แล้วเห็นโทโมะเดินมาขึ้นรถตัวเองก็ระดมถาม

 

 

 

 

" ไปหาป๊อปปี้ " โทโมะพูดเพียงแค่นั้นก็ออกรถไป เพื่อตามฟางไปด้วยเช่นกัน 

 

 

 

 

" เฮ้ย!! " ทั้งเขื่อนและเฟย์ร้องเสียงหลง รีบร้อนวิ่งเข้าไปเอากุญแจบ้ากุญแจรถก่อนจะขับตามทั้ง2 คนออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงแรมจิระคุณ....

 

 

 

" วันนี้ผมมีงานอะไรหรือเปล่าคุณเกล " ป๊อปปี้ถามในขณะที่เขาเดินเข้ามาตรวจบริเวณรอบโรงแม ก่อนที่จะกลับไปที่แพร่ 

 

 

 

" วันนี้ไม่แล้วคะ ตอนแรกคุณป๊อปต้องเข้าไปดูไร่องุ่นเพื่อตกลงกับลูกค้านิดหน่อย แต่ตอนนี้คุณแก้วไปแทนแล้ว เลยไม่มีรายการอะไรแล้วคะ " เกลรายงานตามความเป็นจริงให้ป๊อปปี้ฟัง 

 

 

 

 

" อืมงั้นคุณไปทำงานเถอะ " ป๊อปปี้พูโเรียบแล้วเดินออกมา เขาเดินไปที่ใต้ต้นโพธิ์ ต้นใหญ่ที่เขาและเธอเคยมาช่วยกันปลูกต้นไม้ เสียงหัวเราะ รอยยิ้มทุกอย่างคือการหลอกลวงสินะ 

 

 

 

 

" เจ้านายสวัสดีครับ วันนี้คุณฟางไม่มาหรอครับ ไอ้แสบผมมันถามถึงคุณฟางอย่างเดียวเลย " คนงานในโรงแรมเดินเข้ามาทักทายป๊อปปี้เป็นปกติ พร้อมกับถามหาแฟนสาวของเจ้านาย 

 

 

 

 

" เลิกพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนี่ให้ผมได้ยิน ถ้าลุงยังอยากทำงานที่นี่ต่อ " พนักงานคนนั้นยืนเหวออะไรกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายังเห็นรักกันดีอยู่เลยตอนนี้กับไม่อยากได้ยินชื่อกันสะอย่างนั้น 

 

 

 

 

" เอ่อ..ครับงั้นลุงขอตัวก่อนน่ะครับ " ลุงคนนั้นรีบเดินออกไปก่อนที่จะเกิดเรื่อง 

 

 

 

 

 

" สวัสดีคะคุณฟาง "เกลกล่าวสวัสดีฟางที่เดินเข้ามาภายในโรมแรมอย่างตื่นๆๆ

 

 

 

 

" พี่ป๊อปอยู่ไหนคะคุณเกล " ฟางถามหาป๊อปปี้ทันที 

 

 

 

 

" อ๋อ น่าจะอยู่ตรงสวยพฤกษาน่ะคะ" เกลพูดจบฟางก็รีบวิ่งออกไปทันที 

 

 

 

 

" พี่ป๊อป " เสียงหวานดังจากด้านหลังของป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังยืนรับลมเพื่อผ่อนคลายความเครียด ขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆๆหันกลับมามอง แล้วทำให้เขาต้องรีบเดินหนีออกไป 

 

 

 

 

" เดี๋ยว พี่ป๊อปฟังฟางก่อนน่ะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะคะ " ฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้กำลังจะเดินหนีก็วิ่งไปกอดเขาจากด้านหลัง 

 

 

 

 

" ปล่อยครับคุณผู้หญิง เราไม่รู้จักกัน " ป๊อปปี้พูดกับฟางเสียงเรียบเฉย พร้อมกับพยายามแกะมือของฟางออกจากเอวตัวเอง 

 

 

 

 

" ไม่ ฮืออ พี่ป๊อปฟังฟางก่อน ฟางรักพี่ เมื่อก่อนอาจจะใช่ที่ฟางแค่อยากจะลืมพี่โมะแต่ตอนนี้ฟางรักพี่เต็มหัวใจ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กันเลย " ฟางร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดป๊อปปี้แน่น 

 

 

 

 

" ขอโทษน่ะ ผมไม่รู้จักคุณ " ป๊อปปี้รับรู้ได้ว่าร่างเล็กหลังตัวเองกำลังร้องไห้ ก็พยายามจะตีตัวออกห่างจากเธอให้มากที่สุดดก่อนที่เขาจะอ่อนไหว 

 

 

 

 

" ฮึกยกโทษให้ฟางเถอะนะคะ ฟางรักพี่น่ะพี่ป๊อป ฮืออ " ฟางที่โดนแกะมืออกจากตัวของป๊อปปปี้ก็รีบไปขว้าแขนของเขา ก่อนที่เขาจะเดินหนีเธอไป 

 

 

 

 

" ขอโทษน่ะครับ ผู้หญิงที่ผมรักเขาตายไปแล้ว " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไปทันที ฟางปล่อยโฮพร้อมกับทรุดนั่งลงที่พื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง 

 

 

 

 

" พี่ป๊อปฟางรักพี่ ฟางขอโทษ " ฟางพูดออกมาอย่าซ้ำๆๆ มองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงที่เดินออกไปไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมามองเธอเลย อย่าเศร้าาๆๆ 

 

 

 

 

" พี่ฟางง!!! " เสียงลูกของคนงานคนหนึ่งที่มาวิ่งเล่นแถวนี้เรียกฟางเมื่อเห็นว่าร่างบางสลบลงไปกับพื้น โดยที่ป๊อปปี้ได้ยินเสียงก็หยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันกลับมามอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ตกลงตามนี้น่ะคะ ยินดีที่ได้ร่วมงานคะ " แก้วพูดกับลูกค้าอย่างชำนาญก่อนที่จะแยกย้ากันไป 

 

 

 

" เดี๋ยวแก้วขอไปเช็คงานที่ไร่หน่อยน่ะ ฝากบอกเฮียด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง " แก้วพูดกับผู้จัดการไร่ก่อนที่จะคว้าจักรยานคู่ใจปั่นออกไป 

 

 

 

 

" เฮ้ออ!! ทำไมทุกอย่างมันต้องมาวนเวียนในหัวของฉันแบบนี้ด้วยน่ะ " แก้วพูดหลังจากที่ปั่นจักรยานมาถึงน้ำตกเล็กๆๆ ที่ท้ายไร่ พร้อมกับเอนตัวนอนราบหลับตาเพื่อปล่อยความทุกข์ 

 

 

 

" ก็ไม่ต้องคิดสิ " โทโมะที่เดินตามร่างบางมาที่น้ำตกเห้นร่างบางเอนกายหลับตา ก็ค่อยไไเดินเข้ามานั่งด้านข้าง 

 

 

 

" พี่ คุณ " แก้วตกใจรีบลืมตาตื่น พร้อมกับจะลุกหนี แต่โทโมะดึงตัวของแก้วเอาไว้ก่อนทำให้ร่างบางเซล้มมานั่งที่ตักของเขาพอดี 

 

 

 

" ปล่อยฉันน่ะ " แก้วพูดพร้อมกับดิ้นไปมา 

 

 

 

 

" พี่ขอโทษ ....." โทโมะพูดจบแก้วก็นิ่งพร้อมกับน้ำตาค่อยๆๆไหลออกมา เธอรีบเบือนหน้าหนี เพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ 

 

 

 

" เลิกพูดเถอะคะ ปล่อยฉันได้แล้วเดี๋ยวฟางมาเห็นเขาจะเข้าใจผิด " แก้วพูดก่อนจะปาดน้ำตาแล้วทำท่าจะลุก แต่โทโมะกลับกอดแน่น พร้อมกับช้อนหน้าร่างบางให้มามองหน้าเขา 

 

 

 

" เลิกร้องเถอะน่ะเด็กน้อย " โทโมะใจหวิวเมื่อเห็นน้ำตาของคนที่รักเขา แล้วก็คนที่เขาเริ่มจะรัก

 

 

 

" เลิกทำแบบนี้สักที ฮึกก เลิกให้ความหวังกับฉันสักที ฮืออ มันเจ็บมากคุณรุ้ไหม คุณได้ยินไหมคุณมันใจร้ายฮึกกก " แก้วตวาดใส่โทโมะพร้อมกับทุบไปที่อกของเขาไม่ยั้ง 

 

 

 

" พี่ขอโทษแก้ว พี่ขอโทษ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ " โทโมะรวบมือแก้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกอ่อนโยน 

 

 

 

" พอเถอะคะ ฉันเจ็บมากพอแล้ว ขอให้เราเลิกแล้วต่อกันเถอะน่ะ " แก้วพูดพร้อมน้ำตาก่อนจะค่อยๆๆดันตัวออกจากโทโมะ 

 

 

 

" เรามาทำให้พี่รักเราแล้วพี่เริ่มรักเราเราก็จะทิ้งพี่ไปแบบนี้หรอแก้ว " โทโมะไม่ยอมวิ่งเข้ากอดหญิงสาวแน่น แก้วน้ำตาไหลพราก เริ่มรักงั้นหรอ 

 

 

 

" ฮึก ฮืออ เลิกหลอกแก้วเถอะคะ แก้วเหนื่อยเหลือเกิน พี่รู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านมา แก้วขอเพียงแค่แก้วจะได้เป็นคนที่อยู่ในสายตาของพี่บ้าง ไม่ต้องไปอยู่ในหัวใจ ขอแค่พี่ใส่ใจ แก้วบ้างมองแก้วบ้าง ฮึกก แต่ไม่เลย มันไม่มีเลย แก้วเหนื่อยมากพอแล้ว ปล่อยแก้วไปเถอะน่ะ " แก้วพูดพร้อมกับแกะมือของโทโมออกก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

" พี่ไม่ยอมปล่อยเราไปหรอกน่ะแก้ว แล้วเราจะต้องได้เจอกันอีก " โทโมะตะโกนตามร่างบาง ออกมา แก้วที่ได้ยินก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะรีบวิ่งออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว 

 

 

 

 

" พี่ไม่ยอมให้เราจากกันแบบนี้หรอกน่ะแก้ว " โทโมะพูดพร้อมมองร่างบางที่เดินออกไป เขาไม่มีทางปล่อยคนที่รักเขา และเขาก็รักเเธอไปแน่นอน ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

  อ้าววววมีแต่คนสมน้ำหน้้าโทโมะอ่ะ เห้ สงสารฟางบ้างดิ 555 ฟางไ่เกี่ยวเลยน้าาา ...

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา