ความทรงจำของเราสองคน...

9.0

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.

  49 ตอน
  577 วิจารณ์
  92.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

20) เธอไม่กล้า.. ตอนที่ 20

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              

 

 

 

 

               หลังจากนั้น แก้วก็รีบปั่นจักรยานกลับมาที่โรมแรม เพื่อนสาวของเธอก็โทรมานัดเธอมาทีมหาลัยเพราะว่ามีเรื่องด่วน จึงทำให้เธอยังไม่ทันจะได้เข้าไปหาพี่ชายก็เดินทางไปที่มหาลัยก่อน โดยที่โทโมะเองก็ตามเธอมาเช่นกันแต่เธอไม่รู้ตัว 

                

 

 

               ณ มหาลัยเชียงใหม่ 

 

" ยัยแก้วฉันอยากฆ่าแก " เสียงมีนที่วิ่งมาเหมือนจะกอดแก้วที่ลงจากรถมา วันนี้พวกเธอมีนัดกับอาจารย์ประจำคณะเพื่อที่จะมาดูกันว่าใครจะได้ไปฝึกงานที่ไหน 

 

 

 

" อะไรของแกห้ะยัยมีน ฉันไปทำอะไรให้ย้ะ ถึงได้จะมาฆ่ากันแบบนี้อ่ะ " แก้วพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบมีน 

 

 

 

" โห่.. ก็แกอ่ะ "มีนกำลังจะพูดแต่มีเสียงแทรกก่อน 

 

 

 

"" ยัยแก้วว ฉันอิจฉาแกโครตอ่ะ มาเปลี่ยนกันเหอะแก ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อน " เสียงสาวเทียมประจำกลุ่ม วิ่งเข้มาพร้อมกับเขย่าแขนของร่างบางจนเจ็บไปหมด 

 

 

 

 

" เดี๋ยว พวกแกช่วยบอกก่อนได้ไหมว่าพวกแกหมายความว่ายังไง " แก้วพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาห้ามเพื่อนสาวของเธอทั้งสองคน 

 

 

 

 

" คืองี้แกฟังฉันน่ะ แกได้ไปฝึกงานที่ธนาคารไทยานนท์อ่ะแก อร๊ายยยฉันอยากไปว๊ากก ธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย แถมมีผู้บริหารหล๊อหล่ออ่ะแก " สาวเทียมเอ่ยออกมาพร้อมกับทำท่าทางเคลิ้มชวนฝัน 

 

 

 

 

" ธนาคารไทยานนท์งั้นหรอ ... ฉัน " แก้วพยายามนึก ก็พอนึกขึ้นได้ว่าเป็นที่ทำงานของชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดในตอนนี้ 

 

 

 

 

" แกอยากเปลี่ยนกับฉันใช่ไหม มาเปลี่ยนกันก็ได้น่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปคุยกับอาจารย์ให้ ฉันไม่อยากทำทีนั่น " แก้วพูดกับสาวเทียมคนเดิม จนทั้งมีนและแฟบสาวเทียมคนนั้นก็ต้องสงสัยเพราะตอนแรกเพื่อนสาวของเธออยากไปฝึกงานที่นี่มาก

 

 

 

 

" ทำไมแกให้ฉันง่ายๆๆว้ะเมื่อก่อนเห็นแกอยากไปนักไปหนานี่นา " แก้วเบี่ยงสายตาจับผิดของเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่ห้อง แต่ก็ต้องพบกับ....

 

 

 

 

" อ้าวจริญญามาพอดี นี่คุณวิศวะผู้บริหารธนาคารไทยานนท์เขามาขอตัวเธอไปฝึกงานโดยเฉพาะเลยน่ะ ครูเห็นว่าเธอก็การเรียนดี ก็เลยตกลงโอเคไป เธอคงไม่มีปัญหานะ " อาจารย์ประจำคณะการบัญชี เอ่ยกับแก้วที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู 

 

 

 

 

" แก้วไม่โอเคคะอาจารย์ แก้วขอแลกกับสมชายคะ " แก้วเดินเข้ามานั่งลงข้างวิศวะก่อนจะพูดกับอาจารย์ 

 

 

 

 

" นี่จริญญาทำเธอพูดอย่างนี้ละ ธนาคารนี้ใช่ว่าจะเข้าไปฝึกงานง่ายๆน่ะ แล้วนี่คุณวิศวะเขามาขอเธอโดยเฉพาะทำไมทำอย่างนี้ละ " อาจารย์วัยกลางคนเอ่ยกับแก้วอย่างดุๆ

 

 

 

 

" แก้วไม่สวกจริงๆๆคะ ขอโทษคุณวิศวะด้วยน่ะคะแต่แก้วไม่ต้องการกลับไปที่เดิม เอาเป็นว่าแก้วขอตัวนะคะอาจารย์ลาละคะ " แก้วพูดจบก็ยกมือไหว้อาจารย์ ก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

" เอ่อ.... ." อาจารย์สาวอึ้งในการกระทำของลูกศิษย์ ก่อนจขอกล่าวคำขอโทษ 

 

 

 

 

" ไม่เป้นไรครับอาจารย์วันทนีเดี่ยวผมคุยกับเธอเอง เอาเป็นว่าตกลงตามเดิมน่ะครับ ผมขอตัว " โทโมะพูดก่อนจะเดนตามร่างบางออกมา 

 

 

 

" เดี่ยวทำไมไม่ยอมไปฝึกงานกับผม " โทโมะเดินตามร่างบางออกมา ก็รีบไปดักก่อนที่เธอจะขึ้นรถ 

 

 

 

" ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ฉันไม่อยากกลับไปที่เดิม " แก้วพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถ 

 

 

 

 

" แสดงว่าคุณไม่มีความกล้าพอ ที่จะกลับไปที่เดิม " โทโมะพูดพร้อมกับยันประตูไม่ให้ร่างบางเปิดออกได้ 

 

 

 

 

" ฉันกล้าพอแต่ไม่อยากทำ " แก้วพูดอย่างอารมณ์เสีย 

 

 

 

 

" เหอะ คุณไม่กล้าหรอกถ้าาคุณกล้าคุณคงตกลงไปแล้ว ว่าไงละจริญญา " โทโมะทำเป็นเยาะเย้ยร่างบางจนแก้วโมโห ออกมา 

 

 

 

 

" ก็ได้ฉันตกลง พอใจคุณแล้วใช่ไหม " แก้วโมโหก็ตบปากรับคำ ไปด้วยความโมโห 

 

 

 

 

" หึ แล้วเจอกันน่ะจริญญา ฟอด " โทโมะพูดจบก็ก้มลงห้อมแก้วแก้วแล้วรีบเดินออกไป ปล่อยให้แก้วมองตามอย่างอาฆาต 

 

 

 

 

" พี่จะมาไม้ไหนกันแน่ พี่โมะ " แก้วพูดเบาๆๆพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของโทโมะที่เดินออกไปเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะเดินทางกลับไปที่บ้านพักของตัวเองเพื่อเริ่มเตรียมตัวในการเริ่มฝึกงานในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงแรมจิระคุณ......

 

 

" พี่ฟาง !! " เสียงเรียกชื่อร่างบางที่สลบลงไปโดยท่ป๊อปปี้กำลังเดินออกไป เมื่อได้ยินเสียงก็หยุดเดินแต่ไม่หันกลับมามอง 

 

 

 

" ตายแล้วคุณฟางเป็นอะไรไอ้ดำ " คนงานที่เป็นแม่ของเด็กน้อยคนนั้น วิ่งเข้ามาดูอาการแฟนของเจา้นาย 

 

 

 

" ไม่รู้เหมือนกันแม่ อยู่ดีดีพี่ฟางก็ล้มลงไปเลย " ดำพูดกับแม่ของตัวเองก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งไม่ยอมหันกลับมาดู 

 

 

 

 

" พี่ป๊อปครับ พี่ฟางเป็นอะไรไม่รู้มาดูหน่อยสิครับ " เด็กน้อยเรียกป๊อปปปี้ 

 

 

 

 

" พี่ไม่ว่างหน่ะ เดี๋ยวให้พนักงานมาพาเธอไปพักด้านในละกันน่ะ " ป๊อปปี้หันมาพูดพร้อมกับมองหน้าของร่างบางที่ซีดเซียว พร้อมกับที่มีแดดสาดส่องทำให้เธอกลับขาวซีดมกกว่าเดิม 

 

 

 

" พะ พี่ป๊อป แต่นี่ " เด็กน้อยคนนั้นจะพูดแต่แม่ของเขาห้ามเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

" Hi  Mr.poppy " กวินนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันเดินเข้ามาทักทายป๊อปปี้ เพราะเขาทั้งสองคนเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันที่อเมริกาตอนที่ป๊อปปี้ไปเรียนต่อ 

 

 

 

" ว่าไงกวินนายไปไหนมาละ " ป๊อปปี้ไม่สนใจฟางแต่กลับไปตอบเพื่อนแทน 

 

 

 

 

" ก็ไป...เฮ้นี่สาวน้อยคนนี้เธอเป็นอะไรไป " กวินกำลังจะตอบป๊อปปี้แต่เดินเข้ามาก็เห็นฟางนอนอยู่

 

 

 

 

" เธอคงเป็นลมธรรมดา อย่าสนเลยเดี๋ยว I ให้คนมาพาเข้าไปด้านในเองแหละเราไปกันเถอะ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินนำกวินไป กวินมองตามป๊อปปี้ แล้วหนักลับมามองฟางอีกครั้ง 

 

 

 

 

" เดี๋ยว i พาเธอไปเอง " กวินพูดก่อนจะเดินเข้ามาช้อนตัวร่างบางแล้วเดินนำป๊อปปี้ที่หยุดมองนิ่ง 

 

 

 

 

               ในโรงแรม...

 

 

 

" อ้าวคุณกวิน คุณฟาง!! " เกลเห็นกวินก็กำลังจะเดินเข้ามาทักแต่เห็นกวินอุ้มฟางที่หน้าซีดมาก็ตกใจ พร้อมกับมองไปเห็นป๊อปปี้ที่เดินตามมาอย่างนิ่ง 

 

 

 

" อืมเกลเดี๋ยวคุณช่วยไปเอาพวกยาดมมาให้ผมหน่อยน่ะ " กวินพูดก่อนจะอุ้มฟางไปที่ับรองแขก โดยที่มีป๊อปปี้ตามมาติดๆๆ

 

 

 

" เอ่อ คะ " เกลมองหน้าป๊อปปี้ก่อนจะตบคำแล้วเดินอออกไปเอาของตามที่กวินสั่ง 

 

 

 

 

" เธฮเป็นใครกันน่ะแล้วทำไมไปสลบตรงนั้น ดูสิมีแต่น้ำตา " กวินพูดพร้อมกับค่อยๆๆบรรจงเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเนียนของฟาง ป๊อปปี้มองนิ่ง กำมือแน่น 

 

 

 

" I ว่าเราไปกันเถอะะกวิน เดี๋ยวไอ้ทีเจจะรอเรานาน ปล่อยเธอไว้นี่แหละ เดี่ยวให้เกลดูแลเอง " ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

" นายไปก่อนเถอะป๊อปปี้ I จะอยู่จนกว่าสาวน้อยคนนี้จะฟื้ดีกว่า I ไม่ไว้ใจเพื่อเธอเป็นอะไรขึ้นมา "กวินพูดพร้อมกับปัดปอยผมของฟางอย่างเบามือเพื่อให้เขาได้เห็นหน้าเนียนของร่างบางได้ัดเจน 

 

 

 

 

" ตามใจ งั้นฉันขอตัว " ป๊อปปี้พูดเสียงเข้ม นิ่งเรียบจนทให้กวินรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของปีอปปี้ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร 

 

 

 

 

" มารยาทั้งนั้น " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับกำมือแน่นเมื่อเห็นภาพที่กวินเอาแต่มองใบหน้าขาวเนียนของฟางแล้วยิ้มออกมา 

 

 

 

 

" อ้าวคุณป๊อป เอ่อ" เกลเจอป๊อปปี้ที่หน้าห้อง ก่อนจะพูดอะไรป๊อปปี้ก็เดินออกไปทันที

 

 

 

 

" นี่คะคุณกวิน " เกลเดินเข้าไปแล้วส่งยาดมให้กวินชายหน่่มรับมาแล้วรีบให้ร่างบางที่สลบได้สูดดม เข้าไปทันที 

 

 

 

 

" อือ " สักพัก เสียงหวานก็เปล่งออกมา 

 

 

 

 

" คุณ ที่นี่ที่ไหนคะ คุณเกล " ฟางตื่นขึ้นมาเห็นชายหนุ่มลูกครึ่งกำลังยิ้มให้เธออยู่ก็ถาม พอหันไปมองด้านข้างก็เจอกับเกลยืนยิ้มให้อยู่ แล้วเขาละหายไปไหน 

 

 

 

 

" U เป็นไงบ้าง I ชื่อกวินน่ะ " กวินแนะนำตัวฟาง 

 

 

 

 

" เอ่อคุณกวินเป้นคนช่วยฟางมาหรอคะ " กวินยิ้มออกมา 

 

 

 

" เออ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฟางแล้ว... " ฟางหันไปยิ้มขอบคุณกวินก่อนจะหันไปมองเกล 

 

 

 

 

" บอสออกไปเมื่อกี้นี้เองฟาง ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าอ่ะ " เกลถามฟาง อย่างสนิทสนม 

 

 

 

 

" เดี๋ยวน่ะ นี่คุณรู้จักกับไอ้ป๊อปด้วยหรอครับ " กวินงงกับบทสนทนาของสองสาวก็ถามขึ้นมา

 

 

 

 

" เราไม่รู้จักกัน !! " ยังไม่ทันที่ฟางหรือเกลจะตอบอะไร ป๊อปปี้ก็เดินเข้ามา สายตาเย็นชามองมาที่ร่างบาง จนฟางเริ่มน้ำตาคลอ

 

 

 

 

" อ้าวไหนแกบอกว่าไปแล้วไงว้ะไอ้ป๊อป " กวินถาม 

 

 

 

 

" ก็ไอ้ทีเจบอกกับกูว่าถ้ามึงไม่ไปพร้อมกูก็ไม่ต้องให้กูไป ไปได้แล้ว เธอก็ฝื้นแล้วหนิ " ป๊อปปี้พูดกับกวิน ก่อนจะหันมามองฟางด้วยสายตาว่างเปล่า 

 

 

 

 

" พี่ป๊อป..." ฟางเรียกป๊อปปี้อย่างแผ่วเบาแต่คนที่อยู่ใกล้อย่างกวินนั้นรับรู้ได้และหันมามองหน้าร่างบางที่มีน้ำตาคลอสายตาของเธอเศร้าสร้อยมองมที่เพื่อนรักของเขา 

 

 

 

 

" คุณเกลผมฝากดูแลเธอด้วย ไปไอ้กวิน " ป๊อปปี้พูดกับเกลแล้วเดินเข้ามาลากกวินเดินตามเขาไป กวินหันมามองร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะเดินตมเพื่อชานเขาไปด้วยดี 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรน่ะฟาง " พอป๊อปปี้เดินออกไปเกลก็เดินเข้ามาปลอบฟาง 

 

 

 

 

" เขาไม่ฟังฟางเลยเกล ฮือออ เขาไม่ฟังฟางเลย " ฟางร้องไห้ออกมา 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวบอสก็เย็นลง เชื่อนฉันน่ะ ตอนนี้เธอมาทานอาหารก่อนน่ะ " เกลพูดก่อนจะเดินไปยกชามข้าวต้มมาให้ฟาง 

 

 

 

 

" อ่ะทานนี่ก่อนน่ะ เนี่ยฟางชอบไม่ใช่หรอ " เกลพูดพร้อมับยื่นข้าวต้มหมูสับไม่ใส่ผักชี ให้ฟาง

 

 

 

 

" เกลรู้ได้ไงอ่ะว่าฟางชอบทาน แล้วแถมยังไม่ใส่ผักอีก " เกลทำหน้าตื่นๆๆ เมื่อได้ยินคำถาม

 

 

 

 

" เอ่อ ฟางเกลมีงานที่บอสสั่งเอาไว้อ่ะ เกลขอตัวก่อนน่ะ " เกลพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที 

 

 

 

 

" เกลรู้ได้ยังไง " ฟางยังคงสงสัย ก่อนจะเขี่ยข้าวต้นไปมา เพราะเธอกินไม่ลงจริงๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  ฮัลโลเกล มาทำให้ผู้หญิงคนนั้นทานข้าวสะ แล้วพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน ถ้าเธอไม่ยอมทาน ผมคงต้องพิจารณาโบนัสคุณใหม่ แล้วไม่ต้องบอกน่ะว่าเป็นผม " ป๊อปปปี้ที่นั่งอยู่ในห้องทำงาน เปิดกล้องวงจรปิดเพื่อดูทุกิริยาของร่างบาง ต้องโมโหที่ร่างบางไม่ยอมทาน พร้อกับเอาแต่นั่งเขี่ยเล่นแล้วเหม่อลอย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดดด

 

" ฟางทำไมไม่ทานละ " เกลเดินเข้ามาให้ห้องก็พบกับฟางที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวต้ม แล้วเหม่อลอย 

 

 

 

" ฟางไม่หิวหน่ะ เกลบอกฟางได้ไหมว่าเกลรู้ได้ยังไงว่าฟางชอบทานข้วต้นหมูสับไม่ใส่ผักชี " ฟางถามเกลอย่างมีความหวัง หวังว่าเขาจะเป้นคนสั่งมาให้เธอ 

 

 

 

" เอ่อเกลโทรถามคุณเขื่อนหน่ะ เออ เดี่ยวคุณเขื่อนจะมารับฟางน่ะ " เกลพูโจบประตูห้องก็เปิดออก 

 

 

 

 

" ฟางเป็นไงบ้าง พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เราทานข้าวก่อน " เขื่อนวิ่งเข้ามากอดน้องสาวอย่างห่วงใย ตอนแรกที่เกลโทรไปบอกเขา ก็ตกใจแทบแย่ 

 

 

 

" ฟางไม่ได้เป็นอะไรแล้วคะ ต้องขอบคุณคุณกวิน ที่ช่วยพาฟางเข้ามาพัก " ฟางพูดถึงกวินอย่างเศร้าๆๆ ทำไมคนที่พาเธอมาไม่เป็นเขา 

 

 

 

 

" อืมช่างเถอะนี่ ข้าวต้นที่เราชอบนี่นา ทานเถอะเดี๋ยวพี่พาเรากลับเอง พี่ไม่อยากให้เราขับรถกลับเองยิ่งเพลียๆๆอยู่ " เขื่อนพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับตักข้าวต้มเพื่อให้ร่างบางทาน 

 

 

 

 

" ขอบคุณคะ " ฟางยิ้มบางๆให้กับเขื่อน ก่อนจะทานข้าวต้มที่เขื่อนป้อนจนเกือยหมด 

 

 

 

 

" ไปกลับกันเถอะ " เขื่อนพูดพร้อมกับค่อยๆๆพยุงร่างบางลุก อีกข้างก็เป็นเฟย์ 

 

 

 

 

" เกล พรุ่งนี้พี่ป๊อปเข้าที่นี่ใช่ไหม " ฟางถามเกล 

 

 

 

 

" อ๋ออ ใช่จร๊ " เกลยิ้มตอบก่อนที่ฟางจะยิ้มก่อนจะเดินออกไปพร้อมเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" กว่าจะยอมทานน่ะ " เสียงพึมพำในห้องทำงาน ของป๊อปปี้ ชายหนุ่มที่นั่งเผ้าจนเธอทานอาหารหมด ทุกอย่างเขาเป็นคนสั่งให้เกลทำไปให้เธอ ตอนแรกเขาก็จะออกไปพร้อมกับกวินแต่ ทำไมใจของเขามันกลับวุ่นวาย ทำให้ออกไปไม่ได้ เลยต้องโกหกเพื่อนว่ามีงาน แล้วจะตามไปทีหลัง งานที่ว่าก้คงเป็นงานเผ้าสาวเจ้าเสียมากกว่า ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 พี่ป๊อปบ้าเนอะเป็นห่วงเขาแต่ไม่ยอมไปบอกเขาตรงๆๆ เออให้มันได้อย่างนี้ด เดี๋ยวยุพี่กวินจีบดีไหมคะรีดเดอร์ 555 ส่วนพี่โมะ เดี๋ยวเจอ....

 

 

 เ เม้นด้วยน้าาาาา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา