ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                                             ตอนที่43.....

 

 

                    เวลาผ่านไป อาจจะบอกกันว่าทำไมเวลามันผ่านกันไปไวจัง แต่สำหรับฉันเวลามันได้เดินช้ามากขึ้นตั้งแต่ที่ฉันไม่มีเขาอยู่ข้างกาย ตั้งแต่เมื่อ 8 เดือนที่แล้วด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

" ฟางทำไมมานั่งอยู่นี่เนี่ย " ธามไทเอ่ยดุเพื่อนสาว ที่ตอนี้ท้องได้ 8-9 เดือนแล้ว 

 

 

 

 

" อยู่แต่ในบ้านมันอุดอู้นี่นาธาม แล้วนี่ป๊อปปี้ไปไหนอ่ะ " ฟางพูดกับธามไท 

 

 

 

 

" ไปดูพบลูกค้าที่รีสอร์ทน่ะ เดี๋ยวธามว่าจะไปรับแต่ออกมาหาฟางก่อน  " ธามไทพูด ตอนนี้พวกเขาอยุ่ที่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน 

 

 

 

 

" ไปด้วยสิน้าน้า " ฟางอ้อนธามไท ธามไทส่ายหน้า 

 

 

 

 

" ไม่ให้ไป ท้องแก่แล้วน้า แค่ยอมให้มาที่นี่ด้วยก็มากพอแล้ว ดูแลตัวเองหน่อยสิฟาง " ธามไทพูดก่อนจะลูกบผมฟาง 

 

 

 

 

" โห !! นี่ฟางมีพ่อคนที่ 4 เพิ่มมาใช่ไหมอ่ะ คนแรกก็คุณพ่อ คนที่สองก็พี่เขื่อน คนที่สามก็พี่โมะ คนที่สี่ก็ธามเนี่ย " ฟางบ่นอุบ ธามไทหัวเราะ 

 

 

 

 

 

" ใช่ แล้วทำตามคำสั่งของคุณพ่อคนที่ 4ด้วยละ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณพ่อจะโดน คุณพ่อคนที่ 1-3 จัดการเอาได้ เอาหน่าจะรีบไปรีบกลับน่ะ แล้วจะมารับไปหาอะไรทาน " ฟางยิ้ม ก่อนที่ธามไทจะเดินออกจากบ้านพักต่างอากาศของเขาไป 

 

 

 

 

 

" เฮ้อก็มันน่าเบื่อนี่นา " ฟางบ่นกับตัวเอง ก่อนจะโยกชิงช้าเล่นไปเบาๆๆ 

 

 

 

 

 

" จะไปไหนกันหรอคะ " ฟางเห็นป้าแม่บ้านเดินจากบ้านไป 

 

 

 

 

 

" ป้าจะไปที่ปางอุ๋งกะเจ้า คุณฟางมีอะหยั๋งก่อ " ฟางยิ้ม เมื่อได้ยิน 

 

 

 

 

" ฟางอยากไปด้วยคนได้ไหมคะป้า " ป้าแม่บ้านรีบส่ายหน้า ฟางรีบเดินเข้าไปอ้อน 

 

 

 

 

" น่ะคะ ฟางสัญญาว่าจะไม่ดื้อน่ะคะ " ป้าแม่บ้านถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า แล้วก็ช่วยพาฟางเดินไปขึ้นรถโดยที่ให้คนขับรถ ขับไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 โรงแรมจิระคุณ...

 

 

" ทุกอย่างตามที่่ตกลงไว้น่ะครับ " ป๊อปปี้ที่ยืนสั่งงานลูกน้องเพื่อเตรียมต้อนรับคณะประเมินการท่องเที่ยว 

 

 

 

 

" ป๊อป " ป๊อปปี้หันไปตามเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง ก่อนจะต้องรีบเดินเข้าไปหา 

 

 

 

 

" เดินมาทำไมเนี่ยเนย เดี๋ยวลื่นขึ้นมาทำไง " ป๊อปปี้ดุเนยที่ท้องแก่เดินเอาเอกสารมาให้เขา เนยยิ้ม ก่อนที่ป๊อปปี้จะพาหญิงสาวไปนั่งพัก

 

 

 

 

" ก็มันอยู่ว่างๆๆนี่นา เลยเอามาให้เห็นคุณเกลยุ่งๆๆ " เนยตอบ 

 

 

 

 

"เฮ้อ  ป๊อปก็ห้ามเนยไม่เคยได้เลยนี่นาา" ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

 

" 555 เออป๊อปวันนี้ที่ปางอุ๋ง เขามีตลาดเนยอยากไปอ่ะ " เนยพูดอ้อน 

 

 

 

 

" จะไปทำไมเมื่ออาทิตย์ก่อนก็ไปมาแล้วนี่นา " เนยหน้ายู่ 

 

 

 

 

" อ่าอ่าไม่ไปก็ได้แต่ป๊อปไปซื้อของให้เนยหน่อยได้ไหม " ป๊อปปี้ขมวดคิ้ว 

 

 

 

 

" เมื่ออาทิตย์ก่อน ชาวบ้านเขาเอาพวกผ้าทอมาขายหน่ะเนยไปเห็นพอดี เลยรับซื้อมาว่าจะเอามาลองขายที่โณงแรมดู ที่เราเคยคุยกันไว้หน่ะ " เนยพูดป๊อปปี้พยักหน้า 

 

 

 

 

"อืม ก็ดีเหมือนกันป๊อปจะได้ไปดูงานด้วย งั้นเดี๋ยวเนยกลับไปก่อนนะ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะให้พนักงงานพาเนยไปส่งที่บ้าน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปางอุ๋ง...

 

 

 

" นั้นคุณฟางอยู่แถวนี้ก่อนน่าเจ้า เดี๋ยวป้าไปซื้อของเปิ้ลก่อนเน้อ " ป้าแม่บ้านพูดกับฟาง ก่อนที่จะเดินออกไป ตอนนี้ฟางเลยอยู่แค่กับคนขับรถ 

 

 

 

 

" ลุงชิดคะ ฟางขอไปเดินเล่นตรงนี้ก่อ่นนะคะแล้วจะรีบกลับ " ลุงชิดยิ้ม 

 

 

 

 

" ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลย  ฟางคิดถึงพี่จังเลยพี่ป๊อป.. " ฟางเดินมาที่ที่ความทรงจำของเธอกับเขาคนนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน 

 

 

 

 

" อย่าดิ้นสิลูกแม่เจ็บน่ะคะ " ฟางพูดหลังจากที่เจ้าตัวน้อยในท้องดิ้นแรงเกินปกติ 

 

 

 

 

" ระวังเจ้า ระวังเจ้า!! " เสียงดังที่ตะดกนออกมาจากพวกเด็กๆๆที่เล่นกันอยู่แถวนั้น พูดพร้อมกับกำลังวิ่งาทางฟาง ฟางยืนเหวอเพราะตกใจทำอะไรไม่ถูก 

 

 

 

 

" ว๊ายยยย!! " ฟางที่ถอยหลังหลบพวกเด็กๆๆที่เล่นกัน ก็เผลอล้มลงแต่มีคนมารับเธอเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรไว้มากนัก 

 

 

 

 

" พะพี่ป๊อป โอ๊ยยยฮืออ เจ็บบบ " ฟางร้องออกมาด้วยความเจ็บ เธอหหันหน้าไปมองคน ที่ช่วยเธอแต่ด้วยความเจ็ยที่แล่นเข้ามา ทำให้เธอได้แต่โอดครวญ 

 

 

 

 

" ฟาง ฟางอย่าเพิ่งเป็นอะไรน่ะ " ป๊อปปี้ตกใจที่ ร่างบางมีน้ำอะไรบางอย่างไหลออกมาจากระหว่างขาพร้อมกับใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียว

 

 

 

 

" ฮึก ฮืออฟางเจ็บพี่ป๊อป ฮึกก เจ็บเหลือเกิน " ฟางร้องป๊อปปี้ มองฟางแล้วน้ำตาใหล ทำไมเราต้องมาเจอกันในสภาพแบบนี้ด้วย 

 

 

 

 

" ตายแล้วคุณฟาง ยะหยั๋งเป็นแบบนี้กะเจ้า " ป้าแม่บ้านคนนั้นวิ่งมาดูฟาง ก็ร้องตกใจ ก่อนที่ป๊อปปี้จะช้อนตัวฟาง ไปขึ้นรถของเขา 

 

 

 

 

" เดี๋ยวเจ้า จะพาคุณฟางไปไหนกะเจ้า " ป้แม่บ้านรั้งแขนป๊อปปี้เอาไว้ 

 

 

 

 

 

" ผมจะพาฟางไปหาหมอ พวกคุณก็ตามไปแล้วกัน " ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล...

 

 

" ใจเย็นๆ น่ะคะคุณแม่ หายใจเข้าลึกๆๆน่ะคะ " คุณหมอพูดกับฟางที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ฟางจับมือป๊อปปี้แน่น ป๊อปปี้เองก็ยืนมองคนที่เขารักด้วยความดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง แต่คงจะเสียใจที่เด็กกำลังจะเกิดมาไม่ใช่ลูกของเขา ...

 

 

 

 

" ฮึก ฮือออเจ็บบบ กรี๊ดดด ฮืออ " ฟางร้องออกมา ป๊อปปี้รีบกระชับมือให้แน่น 

 

 

 

 

" ฟางใจเย็นๆๆน่ะ หายใจเข้าลึกๆๆน่ะคนดี " ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากมนของหญิงสาว 

 

 

 

 

" ฮึกกฮืออพี่ป๊อป อย่าทิ้งฟางกับลูกไปน่ะ ฮึกฮืออ " ฟางร้องไห้มมองหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้น้ำตาไหลก่อนจะจูบที่ขมับของร่างบงอีกครั้ง 

 

 

 

 

 " พี่จะอยู่กับเราน่ะ พี่จะอยู่กับเราไม่ต้องกลัวน่ะเด็กดี " ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ฟางิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" ปากมดลูกเปิดมากแล้วน่ะคะเอาละคะ หมอจะนับน่ะคะ คุณแม่ก็ค่อยเบ่งน่ะคะ " หมดพูดกับฟาง ฟางพยักหน้าก่อนที่ป๊อปปี้จยิ้มให้ฟางแล้ว

 

 

 

 

"  1 2 3 อึ๊บบบ " เสียงหมอนับพร้อมกับช่วยกันลุ้น ฟางออกแรงเบ่งลูกคนแรกในชีวิต ที่เธอทะนุทนอนรักใครดูแลเขามาเป็นอย่างดี วันนี้วันที่เธอรอคอยก็มาถึง วันที่จะได้เห็นใบหน้าของโซ่คล้องใจระหว่างเขากับเธอ 

 

 

 

 

" กรี๊ดดดดดดดด อุแหว้ อุแหว้ " ฟางใช้แรครั้งสุดท้ายเบ่งเจ้าตัวเล็กออกมาก่อนจะต้องยิ้มดีใจ เมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องออกมาป๊อปปี้ยิ้มปาดเหงื่อให้สาวคนรัก ก่อนจะหันไปมองเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่เขารัก 

 

 

 

 

" ลูกผู้ชายน่ะคะ น่าเกลียดน่าชังมากเลยคะ " หมอที่อุ้มเด็กทารกที่เพิ่งจะลืมตามาดูโลกก็พูดกับฟางและป๊อปปี้ 

 

 

 

 

" ลูกแม่ " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงไป ..

 

 

 

 

" คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงน่ะคะ คุณแม่แค่หมดแรงน่ะคะ ร่างกายคงต้องการพักผ่อน ส่วนเรื่องเด็ก เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลเอาไปที่ห้องเด็กเล็กน่ะคะ เดี๋ยวรบกวนคุณพ่อช่วยออกไปเซ็นเอกสารหน่อยน่ะคะ " คุณหมอสาวพูดก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้ยิ้มเมื่อเห็นเด็กทารกน้อยที่พยาบาลกำลังจะอุ้มออกไป แต่ก็ต้องหุบยิ้ม 

 

 

 

 

 

 " ถ้าเขาเป็นลูกของพี่ ก็ดีสิน่ฟาง พักผ่อให้เยอะๆๆน่ะตัวเล็ก " ป๊อปปี้พูดกับฟางก่อนจะจูบร่างบางอย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

" เชิญคุณพ่อเช็นเอกสารทางนี้คะ " พยาบาลคนหนึ่งเดินมาหาป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่ง 

 

 

 

 

 

" ผมไม่ใช่..." ป๊อปปี้พูดยังไม่จบ แต่ก็มี

 

 

 

 

 

" นายนั่งแหละที่เป้นพ่อ " ............

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 ใกล้จบจริงละน้ะ 

 

  เม้นหน่อยน้าาา...