มหาลัยวัยว้าวุ่น

                    ณ ห้องน้ำขิงกับดีจัง
ภูผา:เดี่ยวฉันทำแผลให้
น้ำขิง:ไม่ต้องหรอกฉันเกรงใจแล้วอีกอย่างแผลมันอยู่ที่เท้าด้วย
ภูผา:เลิกซะทีนะนิสัยที่ชอบเกรงใจคนอื่นแต่เอาตัวเองไม่รอดเนี่ย
น้ำขิง:โอ้ย เบาๆฉันเจ็บนะนายเลียงผา
ภูผา:ต้องทนเพราะไอข้อเท้าที่มันแพลงของเธอเนี่ยเวลานวดต้องลงน้ำหนักมือไม่งั้นไม่หาย
น้ำขิง:ทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนี้มากจัง
ภูผา:เรื่องพวกนี้ใครก็รู้ทั้งนั้นแหละมีแต่เธอนี่แหละสมองช้า
น้ำขิง:นี่นายเลียงผาฉันไม่ได้สมองช้านะ
ภูผา:เออแม่คนหัวดี
น้ำขิง:เดี่ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน
ภูผา:เดินดีๆนะ
น้ำขิง:อืมๆ ว้าย!!!!!!!!!!!!!
ภูผา:เห้ย น้ำขิง(รับทัน)
น้ำขิง:โอ้ยเกือบไปแล้ว
ภูผา:เจ็บไหม
น้ำขิง:เจ็บ
ภูผา:เห้ย ร้องทำไม
น้ำขิง:ก็ฉันเจ็บนิ แล้วอีกอย่างฉันนึกไม่ถึงว่าเพื่อนดีๆของฉันอย่างมังกรจะอารมณ์ร้ายได้ขนาดนี้
ภูผา:เธอไม่ต้องร้องแล้วไอมังกรมันก็แค่โมโห ส่วนเท้าที่แพลงเดี่ยวฉันนวดให้
น้ำขิง:นายเนี่ยก็เก่งเนาะแต่ติดที่นิสัยเสียไปนิดนึง แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะนายดีมากเลย ดูสิ ทำแผลก็เป็น หัวสมองก็พร้อมนวดก็เก่ง นี่ถ้าไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยนึกว่าด็อกเตอร์
ภูผา:ไม่เหมือนเธอหรอก ปากก็ดี แถมยังอวดเก่งอีกเมื่อกี้ไม่ล้มหัวฟาดพื้นก็บุญแล้ว
น้ำขิง:เดี่ยวเถอะ
ภูผา:ฉันว่าเราออกไปหาเพื่อนๆกันเถอะ ไปเดี่ยวฉันอุ้ม
น้ำขิง:ไม่ต้อง แค่พยุงก็พอ
ภูผา:555ก็ได้ๆ ไป
                     ณ ริมชายหาด
ดีจัง:เห้ยน้ำขิงมาแล้ว
คีตะ:เป็นไงบ้างน้ำขิงเห็นว่านอกจากเปลือกหอยบาดแล้วยังขาแพลงอีกเหรอ
น้ำขิง:อืม แต่ไม่เป็นไรแล้วแหละ
มังกร:ผมขอโทษนะน้ำขิงผมไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่อง
น้ำขิง:ไม่เป็นไรหรอกมังกร ฉันไม่ได้ตายซะหน่อย
มังกร:น้ำขิงไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม
น้ำขิง:อืม
ทุกคน:555