เพียงเงา

9.5

เขียนโดย sunyo

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.

  51 ตอน
  435 วิจารณ์
  71.19K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14) ยอม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                          ช่วงสายของวันใหม่  โทโมะขยับตัวไปมาเมื่อมีแสงตะวันส่องเข้ามา เขาพลิกไปมาก็รู้สึกเหมือนมีเนื่อนุ่มๆ สัมผัสกับต้นแขนของเขา  โทโมะมองแก้วที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆเขา ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ที่แก้วเป็นฝ่ายเดินเข้ามาจูบเขา และเขาก็ตอบจูบเธอกลับไปอย่างเร้ารอน แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก 

 

 

 

                "  นี่ ตื่นได้แล้ว ทำไมขึ้เซาอย่างนี้  " โทโมะสลัดความคิดเรื่องเมื่อคืนทิ้งไป ก่อนจะหันไปดูนาฬิกา เมื่อเห็นว่า 8 โมงกว่าแล้ว ก็ปลุกแก้วที่ยังหลับอยู่ 

 

 

 

 

                "  อื้ออ " แก้วงัวเงีย ไม่ยอมตื่น 

 

 

 

 

                "  แปดโมงกว่าแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีก " โทโมะก้มลงกระซิบข้างหูแก้ว 

 

 

 

 

               "  เหนื่อย ขอนอนอีกแปบนะ " แก้วพูดเพราะหมายถึงเหนื่อยจากการทำงาน แต่โทโมะงี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เพราะนึกว่แก้วหมายถึงเรื่องนั้น 

 

 

 

 

               " เมื่อคืนชั้ลทำหนักไปหน่อยหรอ " โทโมะกระซิบข้างหู แก้วเบิกตากว้างทันที แต่ก็เรียกสติตัวเองกลับมาได้ทัน 

 

 

 

 

                "  อื้อ   "  แก้วพูดก่อนจะคลุมโปง โทโมะมุดตามเข้าไป 

 

 

 

 

                "  งั้นเดี๋ยวคืนนี้ทำเบาๆนะ " โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนวล แก้วทั้งขนลุกทั้งเขิล แม้จะไม่เป็นไปตามที่โทโมะคิดก็ตาม 

 

 

 

 

                "  ไม่คิดจะให้ชั้ลพักบ้างเลยหรอ " แก้วเปิดผ้าห่มออกมา แล้วพุดขึ้น 

 

 

 

                "  พักอะไร  ไม่ต้องพักแล้ว ชั้ลยังมีแรงอยู่เลยนะ " โทโมะพูดไปก็เขิลไป แก้วเองก็มีอาการไม่ต่างกัน

 

 

 

               "  ไม่เอาแล้ว  ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวต้องไปทำงาน " แก้วตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น แต่โทโมะคว้าตัวเอาไว้ในอ้อมกอด 

 

 

 

 

              " ขอจูบหน่อยดิ " โทโมะพูดอ้อนๆ แก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขิลทั้งอาย แต่ก็ไม่พูดอะไร  โทโมะพลิกตัวแก้วให้หันหน้ามาหาเขา ก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้แก้ว แล้วปากนุ่มๆของเขาและเธอก็สัมผัสกัน โทโมะจับท้ายถอยของแก้วไว้ เพื่อที่จะได้จูบถนัดและแนบชิดมากขึ้น ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปในโพร่งปากหวานของแก้ว ด้วยความยินยอมของเธอ ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างเร้าร้อน นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วยอมให้โทโมะจูบด้วยความเต็มใจ ไม่นานร่างเล็กก็เริ่มเอียงโดยแรงดันของโทโมะให้นอนตกไปบนเตียง ก่อนที่มือของเขาจะลูบไล้ตั้งแต่เอวบางของแก้วขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงอกอิ่ม  กระดุมเม็ดแรกถูกแกะออกอย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อผละออกจากปากนุ่มของหญิงสาวมาซุกไซร้ซอกคอขาวของเธอแทน 

 

 

 

             " อื้อ " เสียงของแก้วมันทำให้ผู้ที่เป็นฝ่ายรุกอย่างโทโมะได้ใจ ไม่นานเสื้อบางก็ถูกถอดลงไปกองอยู่ข้างเตียง คอขาวถูกขบเป็นรอยจับแดง และรอยนั้นมันมีเรื่อยๆจนถึงเนิ่นอกของเธอ 

 

 

 

            " พะพอแล้ว ไปทำงานเถอะ " แก้วที่พยามเรียกสติตัวเองกลับมา แม้มันจะไม่ค่อยกับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก เธอเริ่มดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวเธอ 

 

 

 

 

            "  วันนี้ป่วย อยากพักผ่อน "  โทโมะหยุดการกระทำของเขาแล้วตอบคำถามของหญิงสาว

 

 

 

             " แต่... " แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                    จุ๊บ ! 

 

 

 

 

             "  อย่าทำร้ายชั้ลด้วยวิธีนี้เลยนะแก้ว " โทโมะพูด สายตาเขาดูอ้อนวอนและโวยหาเธอมากแค่ไหน เธอเองยอมรู้ดี แก้วมีสายตาอ่อนลง สายตาของเธอทำให้เขารับรู้ในทันที ว่าเธอยอม  โทโมะไม่รอช้ารีบถอดเสื้อตัวเองออกอย่างเร็ว ก่อนจะก้มมองอกคู่สวย แล้วซุกไซร้มันอย่างดูดดื่ม 

 

 

 

 

             " อื้อ  ! " เสียงเสน่หาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขาหมกมุ่นอยู่กับทรวงอกจนเธอไปถึงที่หมาย ร่างบงหอบถี่ ใจเต้นแรง และเธอก็ยอมรับกับตัวเองว่าเขาได้มอบความสุขหมาสารให้กับเธอ   ชายหนุ่มได้ใจทันทีที่รู้ว่าเขาทำให้เธอพอใจมากขนาดไหน ใบหน้าหล่อเริ่มไต่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนิ่นสวาทของหญิงสาว ไม่นานกางเกงขาสั่นของเธอก็ถูกเขาปลดออก พร้อมกับชั้นใน 

 

 

 

               จุ๊บ !  

 

 

 

 

            " ชั้ลอาย " แก้วเบือนหน้าหนีด้วยความอาย เมื่อโทโมะจุ๊บยังส่วนสงวนของเธออย่างไม่รังเกียจ 

 

 

 

 

              " มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะอายอะไรอีกค่ะ " โทโมะพูดเสียงหวาน ก่อนจะลงลิ้นไปยังส่วนลับของเธอ แก้วสะดุ้งโหยง กำหมอนไว้แน่นด้วยความเสี่ยวซ่าน 

 

 

 

 

              " อ๊ะซ " แก้วเริ่มร้องอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวมันเริ่มสอดเข้าไป เรื่อยๆ และมันเล่นสนุกกับของลับของเธอ

 

 

 

 

              " อ๊าาส  " ร่างเล็กปล่อยเสียงยาวเมื่อเธอถึงจุดหมายอีกครั้งหนึ่ง โทโมะยิ้มได้ใจ

 

 

 

 

              " ถึงตาชั้ลแล้วนะสาวน้อย " เขาไม่รอช้ารีบถอดกางเกงตัวเองออกแล้วสอดส่วนกลางเข้าไปในส่วนสวนของเธออย่างช้าๆ แก้วจิกหมอนทันทีเพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวดและเสี่ยวซ่านปะปนกันไปมา แล้วอารมณ์ของเธอก็พลุ่งพร่านอีกครั้งเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกเข้าหาเธอ 

 

 

 

              "  อื้อ อื้อ " เสียงหวานครวญครางอย่างลืมตัว ซึ่งมันทำให้ฝ่ายรุกอย่างเขาพอใจมากยิ่งขึ้น 

 

 

 

 

              " อ่ะ  อ๊าาา  " เขาส่งเธอจนถึงที่หมายอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตามมันไปติดๆ  ร่างสุงหมดเรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนล่างเล็กที่นอนหอบถี่อยู่ใต้ตัวเขา

 

 

 

 

              " มีความสุขเนอะ " โทโมะกระซิบข้างหูแก้วที่นอนหลับตาด้วยความอายก่อนจะหอมแก้วนวลอีกครั้ง  แก้วได้แต่หลับตาอมยิ้มไม่พูดอะไร 

 

 

 

              "  ไหนหละ ทำไมไม่ตอบ เธอไม่มีความสุขหรอ " โทโมะเริ่มหน้าเศร้า แก้วหันมามอง แต่ก็ยังอายๆอยู่

 

 

 

              "  ก็มี " แก้วพูด โทโมะยิ้มแก้มปริขึ้นมาทันที

 

 

 

              " หรอ  แล้วเอาอีกมั้ย " โทโมะพูด แก้มหุบยิ้มแทบไม่ทัน 

 

 

 

              "  ไม่เอาแล้ว เหนื่อยยย " แก้วพลิกตัวหนีทันที

 

 

 

             " 555 โอเคๆ ไม่เอาก็ไม่เอา  " โทโมะทั้งดีใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่แก้วยอมเขาแบบนี้ 

 

 

 

             '  ชั้ลทำอะไรลงไปเนี่ยย ' แก้วคิดในใจ 

 

 

 

 

 

                          ทางด้านของวีรวิทย์ที่รีบขับรถมาหาผู้กงไตรคุณที่ทำงานอย่างใจร้อน จนไม่แม้แต่สังเกตโทรศัพท์ของตัวเอง

 

 

 

 

             "  พี่ไตร แก้วเข้ามาแล้วยัง " วีรวิทย์ถามอย่างร้อนใจ ไตรคุณเองก็รอแก้วอยู่เหมือนกัน เขาได้แต่สายหน้าไปมา 

 

 

 

              "  แล้วทำไมแก้วยังไม่มา หรือว่าแก้วจะเป็นอะไรไป " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

              "  อีกไม่นานเดี๋ยวก็คงจะมา นี่แกมาหาชั้ลถึงนี้ มีอะไร " ไตรคุรพูด

 

 

 

              "   ผมแค่อยากเจอแก้ว ผมเป็นห่วง  " วีรวิทย์พูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา

 

 

 

 

               "  แล้วไม่ทำงานหรือไง ถึงได้มานั่งเฝ้าคนอื่นเค้าแบบนี้  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

              "  ผมทำอะไรไม่ลงหรอกพี่ ใจผมมันร้อนไปหมดแล้ว " วีรวิทย์หน้าเครียด ไตรคุณมองอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

              " งั้นก็นั่งรอต่อไปแล้วกัน แก้วมาเมื่อไหร่แกก็เห็นเอง " ไตรคุณพูดจบก็ทำงานต่อ วีรวิทย์ถอนหายใจยาว 

 

 

 

 

                          บริษัทของวีรวิทย์ กวางเดินเข้าไปในห้องทำงานวีรวิทย์แต่ก็ไม่เจอตัวเจ้าของห้อง เธอหงุดหงิดและใจคอไม่ดี เพราะวีรวิทย์ไม่โทรหาเธอเลย โทรไปเขาก็ไม่เคยรับสาย 

 

 

 

 

                 "  พี่วีไปไหน " กวางถามพนักงานคนหนึ่ง 

 

 

 

                " ไม่ทราบค่ะ " พนักงานตอบ

 

 

 

                 "  โอ้ย  ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้  แล้วออกไปนานแล้วยัง " กวางเริ่มโวยวายเสียงดังมากขึ้น 

 

 

 

 

                 " ก็เกือบๆ สามชั่วโมงแล้วค่ะ " พนักงานพูด กวางโกรธทันที รีบเดินออกจากบริษัทแล้วโทรหาวีรวิทย์

 

 

 

 

                       เสียงโทรศัพท์วีรวิทย์ดังอย่างต่อเนื่อง จนไตรคุณเริ่มไม่พอใจ

 

 

 

 

                  "  เค้าโทรมาเป็นร้อยสายแล้ว ทำไมไม่รับ " ไตรคุณพูด

 

 

 

                  "  ผมไม่มีอารมณ์ "  วีรวิทยพูด

 

 

 

                  "  ชั้ลก็ไม่มีอารมณ์มานั่งฟังเสียงโทรศัพท์แกทั้งวันแบบนี้ ถ้าไม่รับก็ออกไปซะ หนวกหู " ไตรคุณหงุดหงิด วีรวิทย์จำต้องรับสาย

 

 

 

 

                  

 

                   "  กวาง โทรมา..." วีรวิทย์ยังพูดไม่จบ

 

 

 

                   ( ทำไมพี่ไม่รับสายกวาง กวางโทรไปเกือบร้อยสายแล้วนะค่ะ พี่ไม่รักกวางแล้วใช่มั้ย พี่มีคนอื่นใช่มั้ย มันเป็นใคร บอก.... ) เธอพูดจนเขารำคาญ

 

 

 

 

                  " เงียบ !!   ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ก็ไม่ต้องโทรมา รำคาญ " วีรวิทย์ตะคอกใส่โทรศัพท์ จนคนปลายสายเงียบทันที กวางน้ำตาไหลออกมา วีรวิทย์ไม่เคยตะคอกใส่เธอแบบนี้มาก่อน 

 

 

 

                 ( กวางแค่คิดถึงพี่ ) กวางพูดเสียงสั่น วีรวิทย์รู้สึกผิด 

 

 

 

 

                " พี่เครียด พี่กำลังทำงานอยู่ พี่ขอโทษนะ " วีรวิทย์พูดเสียงอ่อนลง

 

 

 

                 (  แล้วพี่ทำงานที่ไหน กวางมาหาพี่ที่บริษัท แต่พี่ไม่รู้ ) กวางพูดไปร้องไป 

 

 

 

 

                 "  พี่ออกมาเจอลูกค้า แล้วกวางไปหาพี่ทำไม มีธุระอะไรหรอ " กวางพูด 

 

 

 

                 (  แค่อยากเห็นหน้าพี่เท่านั้นเอง แต่พี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร กวางไม่กวนพี่ก็ได้ ) กวางพูด ทั้งที่ในใจก็อยากเจอวีรวิทย์ใจะขาด

 

 

 

                  "  พี่ขอโทษด้วยนะ ที่พี่ไปเจอกวางไม่ได้ " วีรวิทย์พูดจบ กวางปล่อยโฮออกมาทันที จนเขาได้ยินถึงเสียงสะอื้นไห้ของกวาง

 

 

 

 

                  "  กวาง ! กวาง !  " วีรวิทย์เรียก แต่กวางไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ แล้วตัดสยทิ้งไป 

 

 

 

 

                 "  ไปหาเค้าหน่อยเถอะ แกดูเป็นห่วงเค้านะ " ไตรคุณพูด เพราะมองอาการีรวิทย์มาตลอดตั้งแต่รับโทรศัพท์ 

 

 

                "  แต่ผมเป็นห่วงแก้วมากกว่า  " วีริทย์พูด 

 

 

 

                "  หรอ แต่ดูสีหน้าแก มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ " ไตรคุณพูด 

 

 

 

                " พี่จะมารู้ดีกว่าใจผมได้ยังไง " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

               "  ก็แล้วแต่นะ ถ้าเค้าเสียงใจมากๆ เข้าไปร้านเหล้า ไปดื่มเหล้าจนเมาหัวทิ่มแล้วมีใครก็ไม่รู้ลากขึ้นไปโรงแรม แล้วก็..."  ไตรคุณยังพูดไม่จบ วีรวิทย์ก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

               "  ใจโลเลจริงๆ น้องกู " ไตรคุณพูดกับตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               " จะไปไหน " โทโมะที่เพิ่งตื่นเมื่อเห็นแก้วจะลุกออกจากเตียงก็ถามเสียงเข้ม

 

 

 

              " ไปธุระข้างนอก แป๊บเดียว " แก้วพูด 

 

 

 

             " ไปด้วย " โทโมะพูดแล้วลุกตาม 

 

 

 

              "  เห้ย ไม่ได้  ไปไม่ได้ " แก้วพูด

 

 

 

               "  ทำไม  นัดใครเอาไว้ " เขาเริ่มโกรธอีกแล้ว - - !

 

 

 

              "  นัดเพื่อนเอาไว้  ชั้ลไปแป๊บเดียวเองนะ " ก้วพูดอ้อนๆ 

 

 

 

             "  ผู้หญิง ผู้ชาย " โทโมะถาม แก้วไม่ตอบแต่ฝืนยิ้มออกมา 

 

 

 

            " ผู้ชายสินะ " อ้าว งอลเฉยเลย 

 

 

 

 

              "  นายจะคิดมากไปทำไม " แก้วพูด เธอม่เข้าใจในอาการของโทโมะ 

 

 

 

              "  เป็นใคร ใครก็ต้องคิดมาก เมียตัวเองไปหาชายที่ไหนก็ไม่รู้ " ยังงอลอยู่ๆ 

 

 

 

             " นางบำเรอ ไม่ใช่เมีย " แก้วตัดพ้อตัวเอง เพราะรู้ว่าโทโมะไม่คิดกับตนไปมากกว่านี้ 

 

 

 

             "  จะเรียกอะไรก็ชั่ง ยังไงเธอก็เป็นของชั้ลแล้ว จะไปเป็นของคนอื่นไม่ได้ " โทโมะพูดเสียงแข็ง แก้วน้อยใจ เพราะสุดท้ายเขาก็รู้สึกแบบที่เธอคิดจริงๆ

 

 

 

 

             " อย่ากังวลเลย ชั้ลไม่ใช่คนที่ยอมเสียตัวให้คนอื่นง่ายๆหรอก " แก้วพูดแล้วเดินออกไป โทโมะไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วพูด   แต่ก็ไม่เดินตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

              "  ฮึก ฮึก ฮืออ " กวางเดินร้องไห้อยู่ข้างทาง วีรวิทย์พยามโทรหาเท่าไหร่เธอก็ไม่รับสาย  แต่สุดท้าย เขาก็เจอ 

 

 

 

 

               "  กวาง  ! ขึ้นรถ ! " วีรวิทย์ตะโกนเรียกกวางที่เดินอยู่ กวางหยุดเดินก่อนจะขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

              "  ไหนบอกจะไม่มาหากันไง ฮือ ฮือ ฮือ " กวางพูดไปก็ร้องไห้ไป วีรวิทย์เหมือนคนใจหายเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ 

 

 

 

 

             "  พี่มาแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะ " วีรวิทย์เช็ดน้ำตาให้กวาง เธออั้นสะอื้นของตัวเองไว้ เมื่อทำตามคำขอของเขา

 

 

 

            " กวางนึกว่าพี่จะไม่มาหากวางแล้วซะอีก " กวางพูด

 

 

 

           "  แล้วทำไมถึงมาเดินอยู่ตรงนีได้หละ ไม่เอารถมาหรอ " วีรวิทยพูด

 

 

 

            "  พ่อเอารถไปใช้ กวางเลยนั่งแท็กซี่มา " กวางพูด 

 

 

 

 

             "  ไม่น่าลำบากเลยนะกวาง  " วีรวิทย์พูด กวางนิ่งไป 

 

 

 

 

             " เราห่างกันเกินไปหรืพี่เปลี่ยนใจจากกวางแล้วค่ะ " กวางพูด เธอมองเขาอย่างรอคำตอบ 

 

 

 

             " คิดเยอะจังเลย นะเรา  "  วีรวิทย์พูด ก่อนจะเอาถือขยี้ผมกวาง แต่ภายในใจของเขาเองก็ตอบคำถามของเธอไม่ได้จริงๆ 

 

 

 

             "  กวางเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพี่นะ กวางไม่งอแง ไม่เจ้าอารมณ์เมือนเมื่อก่อน กวางตั้งใจทำงานแล้วนะ " กวางพูด วีวิทย์พยักหน้ารับรู้ เพราะเขาก็สัมผัสด้ว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

              " แต่พี่ต้องสัญญากับกวางนะ ว่าพี่จะไม่ทำร้ายกวาง " กวางพูด  วีรวิทย์หน้านิ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับคำ กวางยิ้มดีใจสวมกอดวีรวิทย์ไว้แน่น ผิดกับชายหนุ่มที่มีแววตาสับสน

 

 

 

 

 

 

                          หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง แก้วแอบนัดไตรคุณออกมาข้างนอก โดยบอกไตรคุณว่าให้มาคนเดียว แก้วกำลังจะเดินเข้าไปหาไตรคุณที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่เธอก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อมีคนโทรเข้ามา

 

 

 

 

 

 

               ( จะกลับยัง ) โทโมะที่นั่งใจร้อนราวกัฟอยู่ที่บ้าน 

 

 

 

                "  เพิ่งจะมาถึงเนี่ย ยังไม่ได้คุยเลย "  แก้วพูดจบ โทโมะก็กดสายทิ้ง แก้วเลยเดินเข้าไปหาไตรคุณ

 

 

 

 

               "  พี่ไตร " แก้วพูด

 

 

 

              "  นั่งซิ  " ไตรคุณพูด แก้วนั่งลง 

 

 

 

             "  ทำไมนัดพี่มาคุยสองคนแบบนี้หละ มีอะไรรึปล่าว " ไตรคุณพูด

 

 

 

            " มีค่ะ มีเยอะด้วย  " แก้วพูด ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไตรคุณฟังจนหมด ไตรคุณนิ่งไป 

 

 

 

            "  เราจะเชื่อเค้าได้หรอ " แก้วพูด 

 

 

            " เชื่อได้ค่ะ อาบอมรู้รหัสลับของสายลับ รู้เรื่องรอยตำหนิที่หลังของแก้ว แล้วเช่อว่าเค้าคืออาของแก้วค่ะ แล้ก็เชื่อว่าเค้าเป็นคนของเราจริงๆ " แก้วพูดหนักแน่น ไตรคุณยังไม่างใจ

 

 

 

            " ทำไมถึงเชื่อจัง " ไตรคุณพูด 

 

 

 

            " ครั้งแรกที่เจอกัน อาพูดเตือนแก้วว่าอย่าเล่นกลับไฟ หลังจากนั้าอาก็ขับรถตามแก้ว ตอนที่แก้วล้มรถแล้วโทรหาพี่ ครั้งนั้นเค้าก็มาเตือนแก้ว แก้วสงสัยมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กลาปรึกษาพี่ " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า

 

 

 

            " หัวหน้าก็เคยบอกเหมือนกัน ว่ามีสายลับอยู่ในแก๊งใหญ่แล้วบอกให้พี่วางมือ พี่ก็คิดว่าหัวหน้าเป็นพวกเดียวกับมันซะอีก " ไตรคุณพูด

 

 

 

            " อาต้องการให้พวกเราช่วยเรื่องคนสนิทอีกคนของนายใหญ่ เพราะอาจะได้ทำงานสะดวกขึ้น แต่เรื่องนี้ต้องรู้แค่พี่ไตรกับแก้วเท่านั้น " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า 

 

 

 

           "  ได้ซิ แล้วจะช่วยยังไง " ไตรคุณพูด

 

 

 

          " เดี๋ยวอาจะติดต่อมาอีกทีค่ะ " แก้วพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แก้วกดรับสาย

 

 

 

 

            ( จะกลับยัง ถึงไหนแล้ว ) โทโมะพูดเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

            " ชั้ลเพิ่งคุยธุระเสร็จเนี่ย " แก้วพูดจบโทโมะก็ตัดสายทิ้งไปอย่างหงุดหงิด ไตรคุณมองแก้วอย่างสังเกต

 

 

 

             "  แฟนโทรมาหรอ " ไตรคุณถาม แก้วอึ้งไป เพราะไม่อยากให้รู้เรื่องโทโมะ

 

 

 

 

              "  ไม่ใช่แฟนค่ะ งั้นแก้วกลับก่อนนะค่ะพี่ไตร ไว้แก้วจะโทรหาถ้ามีอะไรคืบหน้า " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า แก้วยกมือไหว้แล้วเดินออกไป ไตรคุณมองตามอย่างสงสัย

 

 

 

 

             "  แปลกๆแฮะ " ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        ในรถแท็กซี่

 

 

 

 

 

              ( กลับยัง ถึงไหนแล้ว )  โทโมะพูด 

 

 

 

               " อยู่หน้าบ้านแล้วเนี่ย  " แก้วพูดจบก็วางสาย ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอโทโมะยืนขางประตูอยู่ 

 

 

 

              " ไปไหนมา ทำไมนานจัง " โทโมะบ่นๆ

 

 

 

             "  นานอะไรของนาย ชั้ลไปมา 2 ชั่วโมงกว่าเอง " แก้วพูด 

 

 

 

             " หึ !  มีความสุขสินะ พอได้เจอผู้ชาย  " เอาอีกแล้ว งอลอีกแล้วครับท่าน

 

 

 

             "  จิ๊ " แล้วหงุดหงิด ไม่เข้าใจอารมณ์ของโทโมะ เดินหนีไป โทโมะเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมหงุดหงิดกับแก้วบ่อยเกิน แต่ก็ทำฟอร์มไม่เดินตามแก้วไป 

 

 

 

 

 

 

                 ** เมื่อวีรวิทย์เริ่มโลเลจากกวางเอนเอียงมาเป็นแก้ว ถ้ากวางรู้จะเป็นยังไง

                     

                      เมื่อผู้กองไตรคุณเริ่มสงสัยแก้ว ถ้าผู้กองรู้ว่าแก้วกับโทโมะเป็นอะไรกันจะเป็นยังไง

 

                      เมื่อโทโมะเริ่มหงุดหงิดแก้วมากขึ้นเวลาที่แก้วไปกับผู้ชายเขาจะทำยังไง 

 

                     เมื่อแก้วต้องทำงานกับผู้ชาย โทโมะจะทำยังไง 

 

                    

 

 

  

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา