เพียงเงา

9.5

เขียนโดย sunyo

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.

  51 ตอน
  435 วิจารณ์
  71.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15) ขอโทษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

                               ตั้งแต่จบบทสนทนาสั้นๆนั้นไป ทั้งคู่ก็ดูเมินเฉยใส่กัน โดยที่แก้วนั่งอีกมุมนึงของบ้าน ส่วนโทโมะก็นั่งอีกมุมหนึ่งของบ้าน ช่วงเย็นแก้วจัดโต๊ะเตรียมอาหารให้โทโมะ หมายจะง้องอลขอคืนดีแบบอ้อมๆ แต่ชายหนุุ่มก็เมินเฉย ออกไปทานข้างนอกคนเดียวซะงั้น  กว่าจะกลับมาอีกทีก็เกือบเที่ยงคืน  แก้วรีบวิ่งออกจากห้องนอนทันทีที่เห็นรถโทโมะแล่นเข้ามาจอดในบ้าน 

 

 

 

 

               "  ทำไมกลับช... " แก้วที่วิ่งหน้าตาตื่นออกมาหาโทโมะที่นอกบ้าน แต่ก็ต้องชะงักนิ่งไป เมื่อเห็นเลขาสาวคนเก่าของโทโมะที่เดินเคียงคู่มากับโทโมะ  เลขาสาวโบกมือทักทาย แก้วยกมือขึ้้นตามมารยาท เธอฝืนยิ้มออกมา แต่ไม่มองหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

                "  ขึ้นไปรอข้างบนห้องนะ "  โทโมะถูก หญิงสาพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและขึ้นไปที่ห้องโทโมะ  แก้วหันหลังจะเดินเข้าบ้านแต่โทโมะเรียกไว้

 

 

 

 

               "  เดี๋ยว !! " โทโมะพูด แก้วหันมามอง แต่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร หากแต่ดวงตาของเธอกลับดูหม่นหมองชอบกล โทโมะมองหน้าแก้ว อยู่ครู่หนึ่ง 

 

 

 

 

               " ไปปิดประตูรั้ว  " เขาออกคำสั่งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แก้วสะอึกไป ใจเธอหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก ภายในใจมันรู้สึกจี๊ดๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดงตาเธอมันร้อนผ่าวไปหมด  ร่างเล็กค่อยๆเดินไปปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะกลับเข้ามา เธอเงยหน้ามองห้องโทโมะ ที่ตอนนี้มีเงาของชายหนุ่มหญิงสาวที่คลอเคลีย นัวเนียกันอยู่ที่หน้าต่าง น้ำใสๆ เริ่มเอ่อเต็มดวงตา แล้วมันก็ไหลออกมาในที่สุด 

 

 

 

 

                " ใครมันจะมารักเธอหละแก้ว อย่าคิดไปเองซิ ขนาดพ่อยังไม่รักเลย จะไปหวังรักกับคนอื่นได้อีกหรอ  " แก้วพร่ำพรื่อเสียงสั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน 

 

 

 

 

 

                            ในห้องนอนโทโมะ 

 

 

 

 

 

              "  ทำไมคุณไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน " เลขาสาวเอ่ยถาม โทโมะนั่งนิ่งเงียบม่ตอบคำถามใดๆ

 

 

 

 

 

               "  ปกติชวนชั้ลมาที่บ้าน เราก็มีอะไรกันตลอด แต่ทำไมวันนี้ เหมือนคุณไม่ต้องการชั้ล " เธอยังเซ้าซี่ไม่เลิก  โทโมะเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

 

 

 

 

               "  ชั้ลก็ไม่รู้เหมือนกัน  เมื่อกี้ชั้ลก็พยามสร้างอารมณ์แล้ว แต่ชั้ลทำไม่ได้ " โทโมะพูด เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตน ซุไซร้คอหญิงสาวที่ข้างหน้าต่าง เพื่อให้ตัวเองมีอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ผล

 

 

 

 

               "  แล้วกับคนอื่นหละ คุณมีหรือปล่าว " เลขาสาวกลัวว่าโทโมะจะเ็นเกย์

 

 

 

 

               "  กับผู้หญิงคนอื่นชั้ลก็ไม่มี แค่มองผ่านๆก็เท่านั้นเอง  แต่ ... " โทโมะพูดยังไม่จบก็ชะงักไป เมื่อนึกถึงแก้ว 

 

 

 

 

                " แต่อะไรของคุณ บอกชั้ลหน่อยซิ ชั้ลอยากรู้  " เลขาสาวหน้าตาอยากรู้จริงๆ 

 

 

 

 

                 "  นอนเถอะ ผมง่วงแล้ว " โทโมะพูด ก่อนจะล้มตัวลงนอนนเตียง เลขาหงุดหงิด แต่ก็ยอมนอนตามโทโมะ  ชายหนุ่มหลับไหลไปนานแล้ว แต่มันผิดกับหญิงสาวข้างห้องที่เอาแต่นั่งกอดเข่าฟุบหน้าอยู่ข้างขอบเตียง  ความรู้สึกกระสับกระส่าย หงุดหงิด กังวล อย่างบอกไม่ถูก 

ร่างเล็กยืนขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างแรง เธอพยามปิดตาเพื่อให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้ จนเกือบรุ่งสางกว่าจะหลับ 

 

 

 

 

 

 

 

                       7.00  โทโมะ ตื่น รีบล้างหน้าแปรงฟันและลงมาข้างล่าง เขาย่องๆ เข้าไปในห้องครัว แอบชำเลืองมองเข้าไปในห้องครัว เหมือนจะมองหาอะไรอยู่ที่ก็ถอนหายใจยาวราวกับคนผิดหวัง 

 

 

 

 

 

                 " ทำไมยังไม่ตื่นอีกวะ " สิ้นเสียงโทโมะ ร่างเล็กก็เดินผ่านเขาไป อย่งเฉยเมย

 

 

 

              แก้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบ ของสดออกมาเพื่อจะทำอาหาร โทโมะเดินเข้าไปเพื่อจะยั่วอารมณ์ 

 

 

 

 

                " ต้มไข่ให้ชั้ลสักสามสี่ฟองนะ   เมื่อคืนหนักไปหน่อย ต้องเพิ่มพลัง " โทโมะพูด เขาพยามมองหน้าแก้วเพื่อจับพิรุธ  แต่แก้วหน้านิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร หากแต่ภายในใจ ปวดร้าวกับคำพูดของเขาเหลือเกิน

 

 

 

 

 

                 "  วันนี้เธอไปทำงานเองนะ  ชั้ลต้องไปกับจิ๊บ " โทโมะพูด แก้วนิ่งไม่พูดอะไร เขาเริ่มหงดหงิดกับท่าที่นิ่งเงียบของเธอ 

 

 

 

 

                  "  ไม่มีปากหรือไงวะ ทำไมไม่พูด  อ่อ หรือว่าลืมปากไว้กับชู้  " โทโมะเริ่มโกรธ แก้วเงยมามองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจ แต่ก็ก้มหน้าหันผักต่อ โทโมะเดินเข้าไปยืนข้างๆ

 

 

 

 

                   "  ทำไมไม่พูด !! " โทโมะตะคอก และบีบแขนแก้วอย่างแรง แก้วพยามสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากมือเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ 

 

 

 

 

                   " ชั้ลลืมปากไว้กับชู้  " แก้วพูดอย่างนิ่ง แต่มันกลับทำให้เขาเกิดโทสะอย่างแรง 

 

 

 

 

                  "  ปล่อย  อื้อออ  " ร่างเล็กถูกกระชากเข้าอ้อมกอดแกร่งอย่างแรง ก่อนที่ร่างแร่งจะจูบปากอวบอิ่มของเธอราวกับเป้นการลงโทษ โทโมะบดขยี้ปากอิ่มของแก้วอย่างแรงจนพอใจก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ 

 

 

 

 

                  "  คราวหลังอย่ามาทำปากดีกับชั้ลอีก " โทโมะเมื่อเห็นน้ำตาใสๆของแก้วที่ไหลออกมา ก็เริ่มรู้สึกผิ หกแต่ความโทสะมันมีความกว่า เขาโกรธทั้งเธอ โกรธทั้งตัวเอง ความรู้สึกมันปนเปจนทำให้เขาสับสน จนต้องเดินออกมา 

 

 

 

 

                  " ชั้ลคงเป็นแค่ที่ระบายของนายสินะ " แก้วพูดอย่างน้อยใจ แต่ยังทำกับข้าวต่อไปทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

               

                       ห้องทำงานของโทโมะ แก้วก้มหน้าทำแต่งานโดยไม่มองหน้าโทโมะ ผิดกับโทโมะที่ชำเลืองมองแก้วเป็นระยะๆ 

 

 

 

                   เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น แก้วเดินออกไปคุยข้างนอก โทโมะแอบเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

 

                 " ทำไมมันต้องไปที่นั้นหละค่ะ "  แก้วถาม 

 

 

 

 

                 "  ได้ค่ะได้เดี๋ยวแก้วจะคุยกับพี่ไตรอีกที " แก้วพูดต่อ 

 

 

 

                " ไม่ต้องเป้นห่วงหรอกค่ะ แก้วดูแลตัวเองได้ " แก้วพูดก่อนจะวางสาย เธอหันหลังจะเดินกลับเข้าห้องก็เห็นหลังของโทโมะไวๆ

 

 

 

 

                "  แอบฟังชั้ลคุยโทรศัพท์รึปล่าว " แก้วกลัวโทโมะจะรู้เรื่อง 

 

 

 

 

                "  เธอไม่ได้สำคัญขนาดที่ชั้ลต้องรู้ความเป็นไปของเธอทุกเรื่องหรอกนะ " โทโมะที่โกรธแก้วอยู่ เพราะเข้าใจว่าไตรคุณเป็นชู้กับแก้ว

 

 

 

 

 

                "  ทนคนไม่สำคัญอีกหน่อยก็แล้วกันนะ ครบ 1 เดือนเมื่อไหร่ ชั้ลก็จะไปจากนาย  "  แก้วพูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินออกไป  โทโมะใจหายวาบ เพราะนี้ก็เหลืออีกแค่ อาทิตย์กว่าๆจะครบเดือนแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์จะเดินตามแก้วออกไป แต่มีพนักงานคนนึงเข้ามาขวางไว้ก่อน

 

 

 

 

 

                "  ท่านประธานค่ะ มีลูกค้ามาขอพบค่ะ " พนักงานพูด โทโมะอึกอักแต่ก็ยอมไปพบลูกค้า แม้ในใจอยากตามแก้วไป ใจแทบขาด

 

 

 

 

 

 

                          ห้องทำงานไตรคุณ 

 

 

 

 

 

 

 

               "  มันะส่งยากันที่โรงแรม แต่จะให้หญิงบริการเป็นคนส่งยา "แก้วพูด ไตรคุณนิ่งคิด 

 

 

 

 

               " โรงแรมอะไร " ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

              " KPT ค่ะ " แก้วพูด ไตรคุณคิดหนักทันที

 

 

 

 

              "  ถิ่นของพวกมัน ว่าแล้วทำไมอาแล้วถึงให้เราทำงานนี้  " ไตรคุณพูด

 

 

 

 

                "  แล้วเราจะทำยังไงกันดีค่ะ " แก้วหนักใจ

 

 

 

 

               "  มันรู้จักบุคลากรของเราทุกคน งานนี้ต้องใช้คนนอกเท่านั้นถึงจะเข้าถึงได้ " ไตรคุณพูด ก่อนจะมองหน้าแก้ว 

 

 

 

 

               "  แก้ววหรอค่ะ " แก้วพูด  ไตรคุณพยักหน้า

 

 

 

 

               "  กับ วีรวิทย์ " ไตรคุณพูด แก้วพยักหน้ารับคำ ไตรคุณกดโทรศัพท์หาวีรวิทย์

 

 

 

 

 

                           ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง วีรวิทย์ กวางนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ 

 

 

 

 

              "  พี่วีไปทานข้าวมือเย็นที่บ้านกวางนะค่ะ " กวางพูดก่อนส่งายตาอ้อนวอน วีรวิทย์ยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

                  โทรศัพท์วีรวิทย์ดังขึ้น

 

 

 

 

            "  ว่าไงพี่ไตร " วีรวิทย์พูด กวางนั่งฟังอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

              "  คื่นนี้หรอ " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

             " กับแก้วหรอ  ได้เลยพี่  เดี๋ยวเย็นๆ ผมจะเข้าไป " วีรวิทย์พูดจบก็วางสาย กวางทันทีที่ได้ยินชื่อแก้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ 

 

 

 

 

            " พี่ยังคุยกับแก้วอีกหรอ ก็มันไม่ได้ทำงานกับพี่แล้วหนิ " กวางพูดเสียงดัง

 

 

 

 

            " แล้วกวางรู้ได้ไง ว่าแก้วไม่ทำงานกับพี่แล้ว " วีรวิทยสงสัย 

 

 

 

 

              "  มันจะทำกับพี่ทำไม มันต้องไปทำกับผัวมันสิ " กวางอาละวาด วีรวิทย์อึ้งไป 

 

 

 

 

              "  กวางเอาอะไรมพูด  แก้วจำเป็นต้องลาออกนะ กวางคงเข้าใจอะไรผิดไป " วีรวิทย์พูด

 

 

 

 

              " จะเข้าใจผิดได้ยังไง ก็กวางเป็นพี่มัน กวางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน " กวางพูด วีรวิทย์อึ้ง 

 

 

 

              "  ไหนกวางเคยบอกว่าแค่คนรู้จักไง   " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

               "  มันเป็น้องกวาง น้องต่างแม่ แม่มันเป็นเมียน้อยของพ่อกวาง กวางเกลียดมัน แล้วพี่ก็รู้ไว้ด้วยนะ ถ้าพี่ขืนไปยุ่งกับมัน มันเดือดร้อนแน่  " กวางพูด 

 

 

 

 

               "  พี่ว่าเราคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า  " วีรวิทย์เริ่มไม่พอใจในกิริยาของกวาง 

 

 

 

 

               "  ทำไมทนฟังไม่ได้หรอ กวางจะบอกให้เอาบุญนะ ว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิด มันทั้งแรด ทั้งร่าน มันมีผัวแล้ว รู้อย่างนี้พี่ยังไปยุ่งกับมันอีกมั้ย ! " กวางพูด วีรวิทย์โกรธ 

 

 

 

 

               "  ไหนบอกว่าพี่ว่ากวางเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วไง พี่ว่ากวางยังเหมือนเดิมนะ แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ  แล้วไม่ต้องมาพูดให้แก้วเสียหายนะ เพราะพี่รู้ดีว่าแก้วเป็นคนยังไง  "  วีรวิทย์พูด กวางแทบกรี๊ด 

 

 

 

 

               "  อ่อ แล้วนัดเมื่อกี้นี้ พี่ขอยกเลิกนะ พอดีมีธุระ " วีรวิทย์พูดจบก็เดินออกไป กวางทั้งเจ็บทั้งแค้น ยิ่งเกลียดแก้วมากขึ้นกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

 

 

                "  เมียแกมันยุ่งกับคนของชั้ล  " กวางคุยโทรศัพท์กับโทโมะ 

 

 

                (  ผมไม่เข้าใจ )  โทโมะพูด เพราะไม่รู้ว่าปลายสายคือใคร 

 

 

 

                " อีแก้วมันยุ่งกับพี่วีของชั้ล !! " กวางตะหวาดลั่น โทโมะพอได้ยินในสิ่งที่กวางพูดก็เชื่อทันที อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ต่างกับกวางเลย

 

 

 

                ( คุณรู้ได้ยังไง ) โทโมะกัดฟันพูด ดวงตาของเขร้อนผ่าวราวกับเปลวไฟ 

 

 

 

               "  มันนัดกับพี่วี  แกต้องไปพามันกลับมา " กวางพูด โทโมะขบกล้ามแน่น ก่อนจะวางสายไป เขาพยามโทรหาแก้วแต่ก็ไม่ติด

 

 

 

 

 

 

                            ช่วงค่ำ  บ้านโทโมะ   แก้วกำลังจะออกจากบ้าน เธอยืนรอวีรวิทย์มารับที่หน้าบาน  รถวีรวิทย์ที่มาจอดรอรับแก้วที่หน้าบ้าน แก้วรีบขึ้นรถไป  โทโมะผ่านมาก็เห็นเข้าพอดี เขาขับตามรถวีรวิทย์ออกไป 

 

 

 

 

 

                (  ไม่ต้องโทรมา ชั้ลกำลังขับตามรถพี่วีอยู่  ) กวางที่เพิ่งรับสายจากโทโมะ เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอย่างเสียอารมณ์ 

 

 

 

 

 

                        ภายในรถวีรวิทย์ 

 

 

 

                " คุณแต่งโป้ไปนะแก้ว  "  วีรวิทยืมองแก้วอย่างไม่พอใจ  กับชุดวาบหวิวของแก้ว

 

 

 

 

                 "  เดี๋ยวพวกมันก็ไม่เชื่อซิ ว่าชั้ลเป็นหญิงขายบริการ " แก้วพูด วีรวิทย์นิ่งไป เพราะตัวเขาเองก็รู้ว่ามันต้องแนบเนียนขนาดไหนถึงจะรอดพ้นถ้ำเสือมาได้อย่างปลอดภัย 

 

 

 

 

                 "  วันนี้เรามากันแค่ 2 คน ผมจะปกป้องคุณเอง " วีรวิทย์พูด แก้วยิ้มรับ ทั้งคู่เดินลงจากรถ 

 

 

 

                  โทโมะ กวาง ขับรถมาติดๆ รีบจอดรถและเดินตาม 2 คนนั้นเข้าไป 

 

 

  

 

                 "  มีห้องว่างมั้ยครับ " วีรวิทย์เดินประคองแก้วมาที่หน้าเคาร์เตอร์โรงแรม แก้วแกล้งทำเป็นออเสาะ ยั่วยวน วีรวิทย์  โทโมะเห็นแก้วก็รุกเป็นไฟ เขาจะเดินเข้าไปหาแก้ว แต่ถูก รปภ ขวางไว้ 

 

 

 

 

                 "  ไหนคู่ของคุณ " รปภถามเสียงเข้ม โทโมะเอาแต่มองแก้วที่เดินขึ้นห้องไปกับวีรวิทย์

 

 

 

 

                 "  ต้องมีคู่ด้วยหรอวะ " โทโมะอารมณ์เสียใส่ 

 

 

 

 

                 "  ใจร้อนจังเลยนะค่ะคุณ " กวางเห็นท่าไม่ดี เลยเข้ามาช่วยโทโมะ  ทั้งคู่แกล้งทำเป็นคู่รักกัน จน รปภ ให้ผ่านเข้าไปได้ 

 

 

 

      

                      ทางด้านแก้วกับวีรวิทย์รีบเดินหาห้องของคนร้ายที่มาส่งยา จนเจอ 

 

 

 

 

             "  เจอห้องแล้ว เอาไงต่อดี " วีรวิทย์สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด แก้มเองก็เช่นกัน 

 

 

 

                

                  เอี๊ยดดดด  เสียงประตูห้องตรงหน้า แก้วเปิดออก ทั้งคู่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

 

 

 

 

               "  คู่สวิงกิ้งรึปล่าวค่ะ "  หญิงคนนั้นถาม แก้วกับวีรวิทย์มองหน้ากันว่าจะเอาไงต่อ 

 

 

 

 

               "  ใช่ครับ " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

               "  งั้นเชิญข้างในเลยค่ะ เราพร้อมแล้ว " แก้วและวีรวิทย์เดินเข้าไป  โทโมะและกวางเดินมาเห็น 

 

 

 

 

               "  เสี่ยอาบน้ำอยู่นะค่ะ รอสักครู่นะค่ะ " หญิงคนนั้นพูดก่อนจะเดินเข้าไปตามเสี่ยในห้องน้ำ  แก้วและวีรวิทย์ด้จังหวะ รีบ หายาเสพติดทันที 

 

 

 

 

               " หาอะไรหรอค่ะ " หญิงคนนั้นพูด 

 

 

 

 

               "  คือ ผมลืมเอาถุงยางมานะครับ เมื่อในห้องน้มันจะมีเหลือ "วีรวิทย์เหงือตก รีบพูดแก้ตัว 

 

 

 

 

              " ไม่ต้องกลัวค่ะ ชั้ลเอามาเผื่อแล้ว " หญิงสาวพูด ก่อนจะเดินไปที่กระเป๋า 

 

 

 

 

 

                        ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงประตูเคาะอย่างแรงและเร็ว จนคนในห้องต้องหันมองหน้ากันไปมา 

 

 

 

 

             "  หรือว่าตำรวจจะมา  " หญิงคนนั้นตกใจ ทำกระเป๋าตกจนยาบ้านกระเด็ดออกมา แก้ว วีรวิทย์มองหน้ากัน 

 

 

 

 

              "  รับหน้าแทนชั้ลด้วยแล้วกันนะ " หญิงสาวรีบหนีไปทางระเบียงก่อนจะรีบไปอีกห้องทันที  แก้วและวีรวิทย์เข้าใจว่าเป็นไตรคุณมาช่วย จึงเดินออกไปเปิดประตู 

 

 

 

 

                    เพลี๊ยย !!  ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก กวางตบหน้าแก้วอย่างแรง วีรวิทย์รีบดึงแก้วไว้ข้างหลังทันที 

 

 

 

 

              "  นังร่าน ร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด " กวางชี้หน้าด่า แก้วร้องไห้ 

 

 

 

 

              " ฟังแก้วก่อนนะ พี่กวาง มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด " แก้วเดินไปจับมือกวาง  

 

 

 

                 เพลี๊ยะะ  แต่กลับโดนตบอีกครั้ง  

 

 

 

 

 

             "  เอะอะโวยวายอะไรกันวะ !! " เสี่ยที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวเดินตามเสียงออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นว่ายาบ้าตกกระจาย ก็นึกว่าตำรวจมาจับ

 

 

 

 

              "  ช่วยด้วย ช่วยด้วย !!!!! " เสี่ยตะโกนเสียงดังลั่นห้อง พร้อมกับกดปุ่มบ้างอย่าง จนเสียงังไปทั่วอาคารโรงแรม 

 

 

 

 

              "  ชิบหายแล้้ว  หนีก่อน !! " วีรวิทย์ลากมือกวางวิ่งทันที เมื่อเห็นชายชุดดำ สามสี่คนวิ่งมาทางที่เขากำลังยืนอยู่

 

 

 

 

               "  หนีก่อน เรื่องอื่นค่อยคุยกัน  " เช่นเดียวกับแก้วที่ลากมือโทโมะ วิ่งหนี 

 

 

 

 

 

              " รถนายอยู่ไหน เอากุญแจมา เร็วๆ " แก้วพูดอย่างเร็ว โทโมะที่เห็นชาย 4 5 คนวิ่งตามมารีบยื่นกุญแจรถให้แก้ว ทั้งคู่เข้าไปในรถและขับออกไปอย่างเร็ว  

 

 

 

 

               "  ตามไป  ฆ่าทิ้งให้หมด " ชายคนหนึ่งออกคำสั่ง ก่อนที่ลูกสมุนจะวิ่งไปเอารถมา 

 

 

 

 

 

              "  พวกมันเป็นใคร " โทโมะมอกระจกหลัง เมื่อเห็นว่ามีคนขับรถตามมาก็ถามแก้วอย่างสงสัย 

 

 

 

              "  ชั้ลไม่รู้  " แก้วทั้งเครียดทั้งกังวล ขับรถปาดไปปาดมาอย่างเร็ว 

 

 

 

 

              "  คงจะเป็นพวกของเมียหลวงไอเสี่ยนั้นสินะ " โทโมะพูด แก้วหันมองหน้าโทโมะนิดนึงก่อนจะหันไปขับรถต่อ 

 

 

 

 

               "  เธอขายตัวหรอแก้ว !! " โทโมะยิ่งโกรธมากขึ้น เมื่อแก้วไม่ตอบคำถาม 

 

 

 

 

               "  เงียบก่อนได้มั้ย ชั้ลต้องการสมาธิ " แก้วพูด พลางเหลือบดูพวกที่ขับรถตามมา 

 

 

 

 

                "  ก็ตอบมาสิ เรื่องมันจะได้จบๆ !! " โทโมะตะคอกใส่แก้ว แก้วทั้งโกรธทั้งน้อยใจ ทั้งๆที่เธอบอกให้เขาเชื่อใจเธอ แต่เขาก็ไม่เคยทำได้เลย

 

 

 

 

 

 

                  เอี๊ยดดดดดดดดดด   แก้วเบรครถกระทันหัน 

 

 

 

               "  เออ !! " แก้วหันมาตอบโทโมะ โทโมะอึ้งไปไม่อย่างเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน 

 

 

 

 

                "  แล้วก็ลงไปจากรถชั้ลได้แล้ว ชั้ลต้องไปต่อ !! " แก้วตะคอกใส่โทโมะ โทโมะอึ้งอีกครั้ง ทั้งเสียใจและน้อยใจ เธอคงไปต่อกับผู้ชายสินะ  โทโมะเดินลงมาจากรถ แก้วรีบขับไปทันที โดยมีรถ 2 คัน ขับตามไป

 

 

 

 

                "  หลักกิโลที่ 48 ช่วยเขาด้วยนะอา  " แก้วคุยโทรศัพทกับบอม ก่อนจะกดวางสาย ที่แท้เธอแค่ไม่อยากให้เขาไปเสี่ยงอันตรายกับเธอก็เท่านั้นเอง  ผิดกับเขาที่ความเชื่อใจของเขาหมดไปตั้งแต่ด้ยินคำตอบของเธอ 

 

 

 

                     

 

 

 

 

                "  กวาง ก้มตัวลงให้ต่ำที่สุดด " วีรวิทย์กดหัวกวางให้ก้มลงต่ำลง กวางร้องไห้ไม่หยุด้วยความกลัว  เสียงปืนที่มาจากรถที่ไล่วีรวิทย์อยู่ ดังอย่างต่อเนื่อง  

 

 

 

 

                         ปัง  ปัง  ปัง  ปัง  เสียงปืนดังกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ วีรวิทย์มองผ่านระจกหนักเหมือนมีรถ อีกสองคัน มาต่อสู้กับรถที่ไล่ตามเขามา จนรถคันนั้นเสียหลัง 

 

 

 

 

 

                "  ใครกันวะ " วีรวิทย์แปลกใจ กับคนที่มาช่วยเขา

 

 

 

 

               

                          ทางด้านแก้ว แก้วขับรถด้วยความเร็วสูง แต่ยังไง ก็แพ้ความกล้าอยางผู้ชาย รถคันที่ไล่ตามแก้วมา ขับเบียดรถแก้วจนแก้วเสียหลักตกลงข้างทาง ก่อนที่รถของแก้วจะหยุดนิ่ง แก้วรีบลงจากรถทันที เมื่อเห็นคนในรถอีกคันจอดอยู่ห่างจากรถเธอไม่มาก กำลังเดินเข้ามาหาเธอ 

 

 

 

 

                    ปัง ปัง  ปัง !!!  พวกมันยิงแก้ว ที่กำลังวิ่งเข้าไปในป่า  ปัง  ปัง  ปัง !!! เสียงปืนยิงใส่กันอย่งต่อเนื่อง แก้ววิ่งหนีตะเหลิดเข้าไปในป่า 

 

 

 

 

            "  โอ้ย ! "  ร่างเล็กถูกกระชากให้หลบข้างทาง 

 

 

 

             "  เกือบจะมาไม่ทัน เพื่อนแก้วปลดภัยแล้วนะ  " บอมพูด แต่สายตามองคนที่วิ่งตามแก้วมา ก่อนจะใช้ปืนเก็บเสียงยิงไป 

 

 

 

 

             "  วิ่งตรงไป อีก 1 กิโล รถอาจอดอยู่ รีบกลับบ้านนะ " บมยื่นกุญแจให้ แก้วรับมา 

 

 

 

 

              "  ระวังตัวนะอา " แก้วพูด บอมพยักหน้า แก้ววิ่งออกไปทันที 

 

 

 

                บอมกับพวก ต่อสู้กับพวกมันในที่มืด พอรู้ว่าแก้วขับรถออกไปแล้ว ก็ออกคำสั่งให้ลูกน้องถอนตัวกลับ 

 

 

 

 

 

 

             "  ยังกลัวอยู่อีกมั้ย " วีรวิทย์ถามกวางที่เอาแน่นั่งเงียบไม่พูดอะไร กวางไม่ตอบแต่ร้องไห้ออกมา แล้วเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าบ้านไปทันที วีรวิทย์ได้แต่มองตามด้วยความหนักใจ

 

 

 

 

 

 

 

                   บ้านโทโมะ  โทโมะนั่งรอแก้วอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ใจหนึ่งก็เป็นห่วง ใจหนึ่งก็ทั้งโกรธทั้งเกลียดเธอกับสิ่งที่เธอทำกับเขา  แล้วผู้ชายที่มาส่งเขาที่บ้านเป็นอะไรกับแก้ว  ในหัวของโทโมะ มันเต็มไปด้วยคำถาม ที่รอเพียงเธอคนเดียวที่จะมาตอบคำถามนี้ได้ 

 

 

 

              "  นายปลอดภัยดีใช่มั้ย " แก้วที่เดินเข้ามาหาโทโมะอย่างเซๆ หน้าของเธอซีดจนเห็นชัด 

 

 

 

 

               "  ไปเสพสุขกับผู้ชยมากี่คนหละ ถึงได้ไม่มีแรงแบบนี้  " โทโมะลุกขึ้นมายืนประชัดหน้ากับแก้ว  

 

 

 

               "  ชั้ลบอกให้นายเชื่อใจชั้ล " แก้วพูดเสียงเบาเหมือนคนไม่มีแรง

 

 

 

 

                "  เชือใจหรอ  เพราะเชื่อใจไง ถึงได้ตามไปดูให้เห็นกับตา  แล้วเป็นไง เธอไปคั่วกับไอวีที่โรงแรม  ได้กันมากี่ครั้งแล้วหละ ฮะ !!! " ร่างเล็กถูกเขย่าอย่างแรง เธอร้องไห้อย่างน้อยใจ 

 

 

 

 

                 "  ชั้ลไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ ฮึก ฮึก " แก้วพูดเสียงสั่น โทโมะบีบแขนเล็กไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                  "  ไหนเมื่อกี้ยังบอกกับชั้ลอยู่เลย ว่าเธอขายตัว ทำไมตอนนี้มาพูดอีกแบบนึกหละ  เธอนี้มันมารยาจริงๆ " โทโมะพูด แก้วร้องไห้หนักกว่าเดิม 

 

 

 

 

                  "  ชั้ลแค่ไม่อยากให้นายไปเสี่ยงอันตราย " แก้วพูดเสียงเบา ทั้งน้ำตา โทโมะยิ่งโมโห เพราะคิดว่าเธอโกหก แต่งเรื่องมาหลอกเขา

 

 

 

 

                  "  ไม่หรอก เธอแค่อยากจะไปต่อกับผู้ชายคนอื่น  ไหนหละ ได้เงินมาเท่าไหร่ ไหน ! ชั้ลดุหน่อยดิ ว่าค่าตัวของเธอมันเท่าไหร่ !!!  " โทโมะคว้ากระเป๋าแก้ว่ารื้อๆ แล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ ที่มีเงินอยูแค่ 5 พันบาท  ก่อนจะโยนทุกอย่างทิ้ง

 

 

 

 

                 "  5 พัน  หึ ! มากไปรึปล่าวนะ สำหรับคนอย่างเธอ " โทโมะยิ้มเยาะ แก้วมองเขาอย่างผิดหวังและเสียใจ 

 

 

 

 

                 "  แต่ไหนๆมันก็เป็นอาชีพของเธอ ชั้ลจะให้เธอ 3 หมื่น  แค่ 3 ชั่วโมงก็พอ ชั่วโมงละหมื่น " โทโมะพูด แก้วเจ็บจนเกินจะทนฟังตบหน้าโทโมะจนหน้าหัน  

 

 

 

                  

                    ทันทีที่โทโมะหันหน้ากลับมา เขามองเธออย่างชิงชัง ผิดกับสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ไม่นานร่างเล็กก็ถูกเหวี้ยงลงไปนอนอยู่บนโซฟาอย่างแรง ก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นทับในทันที 

 

 

 

 

                " อย่า ฮือออ ฮือออ อย่าทำชั้ลเลยโทโมะ  ฮืออ ฮือออ  ชั้ลเจ็บบ  ชั้ลเจ็บบบ  ฮือออ ฮืออ ฮือออ " แก้วได้แต่ร้องไห้ แต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะดิ้นหนีเขา  โทโมะโมโหจนไม่ฟังแม้แต่เสียงอ้อนวอนของแก้ว  ชุดเดรสรัดรูปสั้น ถูกเขาฉีกกระชากออกอย่างแรง  ร่างเล็กเลื่อยเปล่า เหลือ เพียงชั้นในที่ปกปิดอยู่ 

 

 

 

 

 

                  "  ในสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้  ฮือออ ฮือออ ฮือออ " แก้วร้องไห้เหมือนคนแทบจะขาดใจ แต่โทโมะไม่แม้แต่จะสนใจใยยีเธอเลย  เขาซุกไซร้ซอกคอ บีบเค้นเต้าคู่สวยอย่างป่าเถื่อและรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เขาขืนใจเธอ  บลาสีขาวถูกฉีกออกอย่างแรง ก่อนที่มันจะปลิวออกไปตามแรงเหวี่ยงออกเขา โทโมะถอดเสื้อตัวเองออกอย่างแรง ก่อนจะซุกเต้าคู่สวยอย่างป่าเถื่อน 

 

 

 

 

                  " ชั้ล  เกลียด  นาย " สิ้นคำพูด เธอก็แน่นิ่งไป แต่โทโมะยังคงไมรู้ตัว 

 

 

 

 

                   "  ร้องอีกซิ  ร้องอีก ชั้ลบอกให้เธอร้องไง !!! " เขาพูดอย่างบ้าคลั่งด้วยความโกรธ แต่ไม่ได้มองหน้าแก้วที่สลบไปแล้ว เจ้าของเสียงเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับอกของเธอ 

 

 

 

 

                  " ชั้ลบอก.... !! " โทโมะหยุดการกระทำ เงยหน้าขึ้นมาจะด่าว่าแก้ว แต่เมื่อเห็นแก้วสลบไป เขาเองก็ตกใจมากเหมือนกัน ร่างสูง ประคองร่างเล็กที่แน่นิ่งไปขึ้นมา เขาขย่มร่างเล็ก อย่างแรงเพื่อให้เธอด้สติ แต่ก็ไร้ผล  แขนแกร่งโอบหลังร่างบางไว้ เขาโอบเธอขึ้นมาซบอกแกร่ง แต่ก็ถึงกับช็อค เมื่อเห็นเลือดสีข้นเปอะเปื้อนเต็มโซฟา โทโมะ พลิกร่างเล็ก เขาเห็นเลือดไหลออกจากรูเล็กๆที่แผ่นหลังของเธอไม่หยุด 

 

 

 

 

                  "  นี้เธอโดนยิงหรอ  ทำไมไม่บอกชั้ล  แก้วววว !!!! " โทโมะอาลวาดเหมือนคนบ้าน เขาอุ้มร่างเล็กขึ้นรถ ขับไปโรงพยาบาลทันที  

 

 

 

 

                             โรงพยาบาล ร่างไร้สติถูกวางลงบนรถเข็ญ ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะพาเข้าไป ในห้อง ไอซียู โทโมะวิ่งตามไปติดๆ

 

 

  

 

                 "  ช่วยเธอด้วย  อย่าให้เธอจากผมไป  ช่วยเธอด้วยนะหมอ " โทโมะพูดกับหหมอที่กำลังจะเข้าห้องไป 

 

 

 

 

                 "  ฉันขอโทษ  "ทำไมเขาถึงด้เจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองได้ขนาดนี้  เธอเจ็บ แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ 

 

 

 

                       โทโมะทรุดตัวลงนั่งพิงประตูห้อง ไอซียู  ดวงตาคมแดงกล่ำราวกับจะร้องไห้  ทำไมเขาถึงกลัวเธอจากไปได้ขนาดนี้  

 

 

                

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา