เพียงเงา

 
 
 
                                ผ่านไปเกือบ 4 ชั่วโมง หมอในห้องไอซียูก็เดินออกมา โทโมะที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่หน้าห้อง รีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาหมออย่างเร็ว
 
 
 
 
                   "  หมอครับ แก้วเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยแล้วใช่มั้ยครับ " เขาถามอย่างรีบร้อน 
 
 
 
                   "  ปลอดภัยแล้วครับ " คำพูดของหมอ เหมือนยกอะไรบางอย่างมีมันสนหนักออกจากใจของเขา ปากบางยิ้มกว้างอย่างดีใจ โทโมะเดินไปหน้าห้องมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง
 
 
 
 
                   " ขอโทษนะ ที่ชั้ลไม่ฟังเธอ  " โทโมะพูดเสียงอ่อน ทำไมเขาถึงได้รู้สึกผิดและเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาแทบจะไม่ต้องแคร์แม้ต่ความรู้สึกของลูกหนี้อย่างเธอเลยด้วยซ้ำ 
 
 
 
 
 
                       ที่ทำการของเมฆา สมาชิกสำคัญอยู่ครบองค์ประชุม 
 
 
 
 
                    "  แกทำงานพลาดนะ " เมฆาพูดเสียงเบา แต่ดวงตาโกรธกร้าว จนคนในห้องต้องก้มหน้านิ่งไปตามๆกัน 
 
 
 
 
                    " ผมขอโทษครับนาย เดี๋ยวผมจะตามตัวพวกมัน 4 คนมาให้ได้ครับ " ทรงกรดพูด ใบหน้าเขาร้อนผ่าว เมื่อเห็นว่าเมฆาจ้องหน้าเขาอยู่ 
 
 
 
 
                    " ต่อไปชั้ลจะให้ บอมเ็นคนจัดการเรื่องนี้แทนแก " เมฆาพูด พลางหันมามองหน้าบอม บอมก้มหัวรับคำสั่ง  ทรงกรดมองหน้าบอมอย่งอาฆาต
 
 
 
 
                   " นายจะไม่ให้โอกาสผมหน่อยหรอ " ทรงกรดพูด
 
 
 
 
                   " ชั้ลเคยให้โอกาสแแกแล้วนะ แต่มันก็พลาดทุกครั้ง  " เมฆาพูด ก่อนจะหยิบปืนในลิ้นชักออกมา ทรงกรดหน้าซีด 
 
 
 
 
                  " ไปเจรจากับเสี่ยใหญ่ให้ได้ ไม่งั้น.... ตาย  " เมฆาพูดจบก็เล็งปืนมาที่ทรงกรด ทรงกรดก้มหัวรับคำสั่ง แต่ดวงตาเหลือบมองบอมอย่างอาฆาต
 
 
 
 
                  "  บอม ไปจัดการเรื่องไอ 4 คนนั้น สืบดูว่ามันเป็นสายให้ตำรวจรึปล่าว " เมฆาพูด
บอมพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
                         หน้าห้องประชุม 
 
 
 
 
                   "  มึงนี้เลียขาเก่งกว่าหมาอีกนะ " ทรงกรดหาเรื่อง
 
 
 
 
                   " กูไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับมึงหรอกนะ พอดี งานเยอะ ! " บอมเย้ยทรงกรด 
 
 
 
 
                   "  สักวันกูจะล้มมึงให้ได้ ไอบอม !! "
 
 
 
 
                  " ระวังจะไม่มีวันนั้นของมึงนะครับ " บอมพูด แสยะยิ้มให้ทรงกรดแล้วเดินจากไป 
 
 
 
 
 
                           บ้านธนบดินทร์ กวางเอาแต่นอนร้องไห้หมกตัวอยู่แต่ในห้อง วีรวิทย์โทรมาก็ไม่ยอมรับสาย 
 
 
 
 
                 " กวางยังไม่ลงมาอีกหรอ " ดิเรกพูด 
 
 
 
 
                " ยังเลยค่ะพ่อ ปกติป่านนี้กวางจะลงมาทานข้าวแล้วนะค่ะ เมื่อวานก็กลับดึก หรือวาน้องจะไม่สบาย " กาญจน์พูด ก่อนจะมองขึ้นไปข้างบน 
 
 
 
 
                "  ไปดูน้องหน่อยสิลูก " ดิเรกพูด กาญจน์พยักหน้รับคำ 
 
 
 
 
                "  พ่อไปทำงานก่อนได้เลยนะค่ะ เดี๋ยวกาญจน์ไปกับกวางเอง " ดิเรกพยักหน้าแล้วเดินออกจากบ้านไป 
 
 
 
 
 
                           ก๊อก ๆๆๆ กาญจน์ยืนเคาะประตูอยู่นาน เรยกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบ กาญจน์เปิดประตูเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
                   "  กวางงง !!!  เป็นอะไรไป " สิ่งที่เธอเห็น คือหญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไหอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง 
 
 
 
 
 
                   " พี่วีนอกใจกวาง ฮืออ ฮืออ ฮืออ  พี่กาญจน์ พี่วีเค้านอกใจกาญจน์ ฮืออ ฮืออ ฮืออ" กวางโผล่เข้ากอดกาญจน์แน่น กาญจน์กอดปลอบ
 
 
 
 
 
                    " เรื่องมันเป็นยังไง ไหนลองเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ " กาญจน์พูด
 
 
 
 
 
                    " กวางไปเจอพี่วีกับนังแก้วที่โรงแรม ฮืออ ฮือออ ฮืออ  ทำไมไม่เป็นคนอื่น ทำไมต้องเป็นนังแก้วด้วย ฮืออ ฮืออ กวางเกลียดมัน กวางเกลียดมัน กวางเกลียด !!!! " กวางอาละวาดลั่น 
 
 
 
 
                   "  กวางใจเย็นๆก่อนนะ มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่กวางคิดก็ได้ " กาญจน์พูด
 
 
 
 
                  " ขนาดนั้นแล้ว พี่ยังว่าไม่มีอะไรอีกหรอ จะให้ขนาดไหนละ ต้องขนาดที่เห็นพี่วีนอนเอาอยู่กับนังแก้วเลยมั้ย " 
 
 
 
 
                    "  กวางงง !! " 
 
 
 
 
                     "  ดี !! ใครทำให้กวางเจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่า  " กวางกำมือแน่น ดวงตาเธอแดงกล่ำราวกับเปลวไฟที่กำลังระอุ 
 
 
 
 
 
                          โรงพยาบาล แก้วถูกย้ายมาพักที่ห้องคนไข้พิเศษ โดยมีโทโมะนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียงไม่ห่าง มือใหญ่ของเขากุมมือเล็กของหญิงสาวไว้แน่น 
 
 
 
 
               "  แก้วว  แก้ววว   แก้วว   "  เขาคอยเรียกให้เธอรีบฟื้นกลับมาหาเขาอยู่เป็นระยะ และสิ่งที่เขาพยายามมันก็ได้ผลจริงๆ แก้วค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้นมา 
 
 
 
 
                "  แก้ว ฟื้นแล้วหรอ ยังเจ็บอีกรึปล่าว หิวมั้ย อยากกินอะไรมั้ย " โทโมะถามอย่างเร็วเมื่อเห็นดวงตาหวานปายตามามองเขา 
 
 
 
 
                " ออกไป " แก้วพูด เธอเบือนหน้าหนีไทางอื่น โทโมะหน้าเสียทันที
 
 
 
 
                 " ขอโทษ "  เขารู้สึกผิดจริงๆนะ 
 
 
 
 
                 "  ออกไป ฮึก ฮึก " เธอร้องไห้อีกแล้วหรอ 
 
 
 
 
                 " ขอโทษ " ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ 
 
 
 
 
                  " ออกไปให้พ้นเลย ฮืออ ฮืออ " แก้วผลักแขนโทโมะออก
 
 
 
 
                  "  ผมขอโทษ " 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไป  " 
 
 
 
 
                 "  แต่ชั้ลอยากอยู่กับเธอ " 
 
 
 
 
                " แต่ชั้ลไม่อยากอยู่กับนาย ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย ชั้ลเกลียดนาย ฮืออ ฮืออ ฮืออ ชั้ลเกลียดนาย  ออกไป ฮืออ ฮืออ ฮืออ " 
 
 
 
 
                 "  ชั้ลขอโทษ ยกโทษให้ชั้ลได้มั้ยแก้ว  " อยาร้องไห้ไปมากกว่านี้เลย แค่นี้เขาก็แย่มากแล้วว 
 
 
 
 
                  "  นายผิดสัญญา นายทำแบบนั้นทำไม ฮืออ ฮืออ ฮืออ " 
 
 
 
 
                  " ชั้ลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชั้ลถึงได้โกรธเธอขนาดนั้น แต่ตอนนี้ที่ชั้ลรู้คือ ชั้ลรู้สึกแย่มากที่เธอโกรธชั้ลแบบนี้ " 
 
 
 
 
                   " นายไม่เคยฟังชั้ลเลย  นายมันใช้แต่อารมณ์ " 
 
 
 
 
                   " ชั้ลจะฟังเธอได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่เคยคิดจะบอกอะไรชั้ลเลย " ความจริงที่เขาอยากรู้ แต่เธอไม่เคยบอก
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลบอกให้นายเชื่อใจชั้ล แต่ทำไมนายถึงไม่เชื่อใจชั้ล " 
 
 
 
 
                    " ชั้ลเชื่อใจเธอ แต่สิ่งที่ชั้ลเห็นมันทำลายความเชื่อใจของชั้ล  เธอกับมันพากันเข้าโรงแรม ชั้ลเห็นแบบนั้น เธอจะให้ชั้ลคิดยังไงได้อีก แก้ว " 
 
 
 
 
                   " แต่ชั้ลไม่เคยมีอะไรกับเค้า ทำไมไมเชื่อกันบ้าง " 
 
 
 
 
                   " แล้วเธอไปที่นั้นทำไม " เขาถามในสิ่งที่เธอตอบไม่ได้  แก้วได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถามใดๆ แม้ในใจเธออยากจะบอกกับเขาใจจะขาด
 
 
 
 
                   " หึ ! เธอก็ไม่ตอบ แต่เธออยากให้ชั้ลเชื่อใจเธองั้นหรอ " 
 
 
 
 
                   " งั้นก็เข้าใจไปตามที่นายเข้าใจก็แล้วกัน " แก้วพลิกตัวหนี ไปทางอื่น
 
 
 
 
                    " งั้นก็ดี ชั้ลจะเข้าใจว่าเธอกับมันเป็นชู้กัน แล้วชั้ลก็จะส่งตัวเธอกลับไป แล้วเอาตัวกวางมาแทน  " ทันทีที่โทโมะพูดจบ แก้วพลิกตัวหันมาอย่างไม่ทันระวัง
 
 
 
 
                    "  โอ้ยยย " 
 
 
 
 
                  "  แก้ว เจ็บมากมั้ย ชั้ลขอโทษ " โทโมะรีบเข้ามาหาแก้ว 
 
 
 
 
                  "  อย่ายุ่งกับพี่กวางได้มั้ย ชั้ลขอร้อง " แก้วยกมือไหว้อย่างอ้อนวอน
 
 
 
 
                  "  ถ้าเธอเลิกยุ่งกับไอวีและผู้ชายคนอื่น ชั้ลจะไม่ยุ่งกับพี่สาวของเธอ "โทโมะยื่นคำขาด
 
 
 
                  " แต่ชั้ลต้องทำงานร่วมกับเขา  "
 
 
 
 
                  "  แล้วมันงานอะไรของเธอ ! " เขาเริ่มไม่เข้าใจ ตกลงมันอะไร ยังไงกันแน่ 
 
 
 
 
 
 
                   "   แก้ว  ! " วีรวิทย์ ผู้กงไตรคุณ หมวดปาล์ม และหมวดกอง เเข้ามาหาแก้ว โทโมะหันมอง ทั้ง 4 หนุ่มอย่างไม่พอใจ 
 
 
 
 
                   " สาวแกร่งของพี่นอนโรงพยาบาลซะแล้ว " หมวดก้องแซว แก้วยิ้มเจื่อนๆเพราะเกรงใจโทโมะ
 
 
 
 
                    "  ว่าแต่ผู้ชายคนนี้ใครหรอ " หมวดาล์มถามเบาๆ แต่โทโมะได้ยิน 
 
 
 
 
                     "  เป็นสามี ! " โทโมะพูด แก้วมองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจ  หมวดปาล์ม หมวดก้องไตรคุณ วีรวิทย์อึ้ง กับสิ่งที่ได้ยิน 
 
 
 
 
                      " กะแก้ว  จริงหรอ " มวดก้องแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แก้วอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี 
 
 
 
 
                     " จริง แล้วพวกมึงก็เลิกยุ่งกับเมียกูได้แล้ว " โทโมะโวยวายใหญ่ เขาไม่ค่อยพอใจกับ 4 หนุ่มที่มีท่าทีสนิทกับแก้วมาก 
 
 
 
 
                      "  หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ  !!  "  แก้วตะโกนใส่ 
 
 
 
                      " ทำไม พูดความจริงแล้วมันผิดตรงไหน  "  โทโมะพูด แก้วน้ำตาไหลพราก ทั้งอายทั้งเสียใจกับกากระทำของโทโมะ 
 
 
 
 
                      " นายออกไปเลยนะ  ออกไป !! " 
 
 
 
 
                      "  พอชู้มา ถึงกับต้องไล่ผัวกลับเลยหรอ "
 
 
 
                      
                        ผลั๊วะ !!! ผลั๊วะะ วีรวิทย์ต่ยหน้าโทโมะอย่างจัง จนโทโมะล้มไกองกับพื้น แก้วชะเงอมองอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
                 " พอได้แล้วว  !! " แก้ตะโกนห้าม เมื่อเห็นวีรวิทย์ง้างหมัดจะชกโทโมะอีกรอบ โทโมะลุกขึ้นมาจะต่อยวีรวิทย์ แต่ไตรคุณห้ามไว้  โทโมะออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย 
 
 
 
 
 
                  " มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแก้วมานอนอยู่ที่นี้ " ไตรคุณถามอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
                   " เมื่อคืนพวกมันตามล่าแก้ว แก้วโดนยิง แต่มีคนมาช่วยไว้ได้ทัน " แก้วพูด มีแต่ผู้กองไตรคุณกับแก้วที่รู้ว่าใคเป็นคนมาช่วย 
 
 
 
 
                   " แล้วมันเห็นหน้าเรารึปล่าว " ไตรคุณถาม แก้วพยักหน้า  ไตรคุณหน้าเครียด 
 
 
 
 
                   " แก้ว ไปอยู่กับพี่มั้ย เพื่อความปลอดภัยของแก้ว " ไตรคุณพูด เพราะเป้นห่วงความปลอดภัยของแก้ว 
 
 
 
 
                     "  ไมเป็นไรค่ะ แก้วดูแลตัวเองได้ " แก้วพูด ก่อนจะยิ้มน้อยๆ
 
 
 
 
                     "  แต่ผมเป็นห่วงแก้วนะ แก้วไปอยู่กับเราเถอะ " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
                      " พี่กวางเป็นยังไงบ้างค่ะ " แก้วจงใจถาม เพราะไม่อยากให้วีรวิทย์มาหมกมุ่นกับเธอจนเกิดไป  วีวิทย์ชะงักไป 
 
 
 
 
                      "  ดูแลพี่กวางดีๆนะค่ะ พี่กวางรักคุณมาก " แก้วพูด วีรวิทย์นิ่งไป เริ่มไม่แน่ใจในตัวเอง ไตรคุณมองหน้าน้องชายก็รู้ใจ
 
 
 
 
                      "  แล้วผู้ชายเมื่อกี้ ใครหรอแก้ว " หมวดก้องยังคงสงสัย 
 
 
 
 
                     "  นั่นสิ เค้าเป็นใคร "  ไตรคุณถาม แก้วนิ่งไป ไม่รู้จะอธิบายยังไง