เพียงเงา

 

 

 

                                  ตั้งแต่แก้วเข้าโรงพยาบาลจนออกจากโรงพยาบาล โทโมะก็ไม่ได้ไปหาแก้วเลย  เขาไปทำงานที่บริษัทของตัวเองอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บ้านที่ถูกรื้อค้นจนข้าวของกระจุยกระจาย ก็ได้มีคนมาเก็บกวาดจนเข้าที่เข้าทาง  แต่มันผิดที่ก็ตรงที่เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ของแก้วมันถูกเก็บกวาดเอาไปทิ้งจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

 

 

 

                     แล้ววันนี้แก้วก็กลับบ้าน  แก้วไขกุญแจรั้วบ้านอยู่พักใหญ่ก็เปิดออกไม่ได้ 

 

 

 

               "  หรือว่าจะเปลี่ยนกุญแจซะแล้ว  "   แก้วเอะใจ  เธอเดินออกจากบ้านมา แล้วตรงไปที่บริษัท

 

 

 

 

 

                         บริษัทโทโมะ  เลขาคนเดิมของโทโมะที่ถูกย้ายออกไปทำงานในตำแหน่งอื่น ตอนนี้เธอได้กลับมาเป็นเลขาให้โทโมะเหมือนเดิมแล้ว 

 

 

 

 

                    "  ท่านประธานคะ  แอนนามาแล้วคะ "  เลขาเปิดประตู แล้วเดิมนำทางสาวเซ็กซี่คนนั้นไปที่โทโมะ  แอนนาในชุดเดรสสั้นสีแดงยกมือไหว้โทโมะ โทโมะยิ้มพอใจ ก่อนจะสะบัดมือเป็นสัญญาณให้เลขาเดินออกไปจากห้อง

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะพี่โทโมะ  "  แอนนายกมือไหว้อีกครั้งแล้วเดินเข้าไปหาโทโมะ  โทโมะรวบเอวบางของเธอเข้าใกล้ตัวจนเธอแกล้งเสียหลักนั่งบนตักโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ตัวหอมจังเลยครับ " โทโมะใช้จมูกไต่สะบักหลักของแอนนา 

 

 

                    " แล้วพี่ชอบหรือเปล่าหละคะ " เธอพลิกตัวกลับมาเอามือค้องคอโทโมะ 

 

 

 

                    "  ถ้าพี่ไม่ชอบ พี่ไม่ชมหรอกครับ " โทโมะเริ่มสัมผัสกับเอวบางมือเขาลูบไลขึ้นไปเรื่อยๆตามแผ่นหลังของหญิงสาว ใบหน้าเขายื่นไปใกล้หน้าของเธอ  หญิงสาวเบี่ยงหน้าตอบรับสัมผัสของเขา โทโมะซุกซอกคอเธออย่างอ่อนนุ่ม 

 

 

 

                   "  คอก็ห๊อมหอม " โทโมะกระซิบข้างหูแอนนาก่อนจะขบหูเธอ เล่นเอาแอนนาเสียวซ่านไปทั้งตัว 

 

 

 

                       ขณะที่กิจกรรมภายในห้องเริ่มจะบรเลงขึ้น  แล้วก็มาถึงบริษัทของโทโมะ และตอนนี้เธอหยุดอยู่ที่หน้าห้องโทโมะ  โดยมีเลขาของโทโมะยืนกลั้นเอาไว้ 

 

 

 

 

                  " คะคุณมาหาทะท่านประธานหรอคะ " เลขาหน้าซีดเมื่อเห็นแก้ว  แก้วยิ้มหวานแล้วพยักหน้า

 

 

 

                  "  โทโมะไม่อยู่หรอ  "  แก้วเริ่มใจคอไม่ดี

 

 

 

 

                   "  พี่โทโมะคะ  แอนนาจักกี้  555  พี่โทโมะ  !!  "  เสียงหัวเราะคิกคักดังมามากในห้อง แก้วใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  เธอเเดินเบียดเลขาที่ยืนขวางทางอยู่เข้าไปในห้อง  

 

 

 

 

 

                  " O_O   "  ตึกตักตึกตักตึกตัก   แก้วช๊อคไปกับภาพที่เห็น ใจถือเต้นรั่วด้วยความโกรธและเสียใจ  ตัวเธอสั่นไปหมด  สภาพโทโมะที่เสื้อถูกถอดลงไปกองกับพื้น แถมอกกว้างยังเต็มไปด้วยรอยลิปติก 

 

 

 

                 "  ปล่อยให้คนนอกเข้ามาในนี้ได้ยังไง  "  โทโมะเองก็ช๊อคไม่ต่างกัน แต่ยังปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร  เขเอ็ดเลขาเรื่องที่แก้วเข้ามา   แก้วช๊อคหนักกับคำพูดของโทโมะ 

 

 

 

                 " ขอบโทษคะ ท่านประธาน "  เลขาหน้าซีด ใจคอไม่ดี สงสารแก้วจับใจ  แก้วน้ำตาใจอย่างห้ามไม่ได้  

 

 

 

 

                 "  พาออกไป แล้วไม่ต้องให้ใครเขามาอีก  ขัดจังหวะ ! " โทโมะเน้นคำสุดท้าย  เขาไม่มองหน้าแก้วแม้แต่น้อย  สิ้นคำก็หันไปซุกคอแอนนาต่อ ไม่สนใจความรู้สึกของแก้วเลย 

 

 

 

 

                  " คะคุณแก้วคะ  "  เลขาจะประคองแก้วให้เดินออกมา  แก้วยกมือห้ามไว้

 

 

 

                 "  ไม่เป็นไรจ๊ะ  ขอบคุณมากนะ "  แก้วพยามกลั้นน้ำตา เธอลากขาอันไร้แรงเดินออกมาจากตรงนั้น  น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง  แก้วเดินเหมือนคนไร้วิญญาณออกมาจากบริษัท เธอรีบเดินขึ้นรถ แล้วปล่อยโฮออกมา  

 

 

 

 

                   " ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้หละจ๋า  ฮึก ฮืออ  ฮืออออ "  เธอฟุบหน้าลงบนพวงมาลัย   ทั้งเจ็บใจตัวเองทั้งโกรธโทโมะ 

 

 

 

 

                              ห้องโทโมะ 

 

 

 

 

                  "  กลับไปก่อน  "  หลังจากที่แก้วเดินออกไป โทโมะก็พยามจะทำต่อ  แต่เขาทำไม่ลง พยามเท่าไหร่ก็ไม่ได้  โทโมะหงุดหงิดกับอารมณ์ของตัวเอง เหมือนใจเขายังแคร์ ยังรักแก้วอยู่  อีกใจก็อยากจะทรมานให้แก้วเจ็บเหมือนที่เขาเจ็บ  แต่ทำไมพอเห็นน้ำตาแก้ว ใจมันเจ็บทุกครั้งไป 

 

 

 

 

                       ช่วงเย็นของวันเดียวกัน  แก้วนั่งร้องไห้อยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าบ้านโทโมะ เธอขับมารอโทโมะตั้งแต่กลับจากบริษัท  รอจนโทโมะจะกลับมา 

 

 

 

 

                   "  จ๋า  จ๋า  "  แก้วเงยหน้ามองรถโทโมะที่ขับเข้าไปในบ้าน เธอรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านโทโมะอย่างไม่รอช้า 

 

 

 

 

                   "  จ๋า  จ๋า  !   ฟังเค้าก่อนสิ  จ๋า  !! "  แก้ววิ่งตามโทโมะที่ทำเหมือนไม่สนใจใยดีเธอ เข้าไปในบ้าน 

 

 

 

 

                  "  กลับมาทำไม  มันสนองตัณหาให้เธอไม่ได้แล้วหรอ ถึงได้กลับมาที่นี่อีก  !  "  โทโมะระเบิดอารมณ์ใส่  แก้วตกใจ หยุดกึก   

 

 

 

                  "  จ๋ากำลังเข้าใจเค้าผิดนะ  จ๋าฟังเค้าก่อนนะ เค้าจะอธิบายความจริงให้จ๋าฟัง  '  แก้วตั้งสติ เดินเข้าไปจับมือโทโมะ อ้อนวอดให้เค้ารับฟังเธอ โทโมะสะบัดมือหลุด

 

 

 

                "  อย่ามาเรียกชั้ล่าจ๋า  ชั้ล ชื่อ โทโมะ !  แล้วก็ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น  เพราะชั้ลรู้ เช่นเห็นชาติเธอหมดแล้ว  " โทโมะพูด  แก้วอึ้งไป  เธอยังพยายามต่อ

 

 

 

                 "  มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ  ฟังชั้ลก่อนสิ  ฟังก่อนสิ  "  แก้วตะโกนตามโทโมะที่เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน  เธอรีบวิ่งตามขึ้นไป 

 

 

 

                  "  เค้าต้องทำงานนี้  เค้าเป็นสายลับ เค้าต้องเข้าไปสืบข้อมูลจากทรงกรดให้กับตำรวจ  "  แก้วกั้นประตูไว้ แก้วเดินเข้าไปในห้อง  เธอรีบพูดทันทีที่เข้ามาในห้อง

 

 

 

                 "  หึ !  น้ำหน้าอย่างเธอนี้หรอเป็นสายลับ  นี่  เป็นผู้หญิงขายตัวก็บอกสิว่าเป็นแบบนั้น  "  โทโมะยิ้มเยาะ แก้วยิ่งเสียใจไปอีก 

 

 

 

                  "  จ๋าา  ทำไมพูดกับเค้าแบบนี้หละ  เค้าเป็นสายลับจริงๆ จะต้องให้ทำยังไงจ๋าถึงจะเชื่อ  "  แก้วร้องไห้หนักขึ้น เธอไม่รู้จะพูดจะอธิบายให้โทโมะฟังยังไงแล้ว 

 

 

 

                  "  จะยังไงชั้ลก็ไม่มีวันเชื่อผู้หญิงสำส่อนอย่างเธอหรอกนะ  นี่ชั้ลว่าคิดๆดูแล้วนะ  ชั้ลว่าที่พ่อของเธอ ไม่รักเธอ ไม่คิดว่าเธอเป็นลูก  เนี่ย ไม่แน่เธออาจจะเป็นลูกของคนอื่นก็ได้นะ อาจจะไม่ใช่ลูกของพ่อเธอ  ไอดิเรกมันถึงได้ไม่รักเธอเหมือนที่มันรักกวางไง  "  โทโมะพูด  แก้วร่ำตาไหลพลาง

 

 

 

                 "  ทำหน้างงแบบนี้ แสดงว่าไม่เข้าใจ  คือ ชั้ลจะบอกว่า  แม่เธอก็คงสำส่อนไม่ต่างไปจากเธอหรอก คงจะไปนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตาจนไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ แล้วแบกท้องมาให้คุณดิเรกรับเป็นลูกอะไรทำนองีหรือปล่าวแก้ว  "  โทโมะเยาะเย้ย   

 

 

 

 

                         เพลี๊ยะ !!!  เพลี๊ยะ  !!!!  แก้วตบหน้าโทโมะอย่างจัง 

 

 

 

 

                   "  นี่ถ้าชั้ลรู้ว่านายเป็นคนแบบนี้  ชั้ลยอมเป็นเมียทรงกรดไปนานแล้ว !  " แก้วโกรธ 

 

 

 

                  "  แล้วที่ไปอยู่กับมันเป็นสองสามอาทิตย์นี่ไม่เรียกว่าเมียหรอ  เรียกว่าอะไรดีหละ นางบำเรอดีมั้ย !! "  โทโมะเย้ยต่อ  

 

 

 

 

                            เพลี๊ยะ !!

 

 

 

 

                   "  จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง  แต่ชั้ลอยากให้นายรู้เอาไว้ว่าเค้าดีกว่านาย  ดีกว่านายมาก !! "  แก้วพลักโทโมะ  จะเดินออกจากห้อง โทโมะกระชากแขนแก้วให้กลับมา แล้วเหวี่ยงเธอจนล้มลงบนพื้น 

 

 

 

                   "  บอกชั้ลหน่อยสิ ว่าอะไรที่มันดีกว่าชั้ล  " โทโมะย่อเข่านั่งลงข้างๆแก้ว  มือของเขาจับข้อมือแก้วไว้ มันบีบข้อมือเธอจนแทบแหลกเพื่ออะบายความโกรธของเขา

 

 

 

                  "  ก็ดีกว่าทุกอย่าง ! "  แก้วจ้องตาโทโมะ  ทั้งคู่จ้องตากันอยางไม่มีใครยอมใคร 

 

 

 

                   "  เพราะอย่างนี่สินะ  เธอถึงได้ไปนอนให้มันเอา  แล้วเรื่องบนเตียง มันเก่งกว่าชั้ลหรอเปล่าหละ  "  โทโมะพูดอย่างไม่อายปาก  แก้วหายใจหอบ โกรธจนแทบจะฆ่าโทโมะ 

 

 

 

 

                   "  ก็ถ้าเค้าไม่เก่งกว่า แล้วชั้ลจะทิ้งนายไปหาเค้าทำไมหละ " แก้วเองก็พูดเหมือนไม่แคร์โทโมะ  

 

 

 

 

                  "  แก้ว  !!! "  โทโมะโกรธจนตัวสั่น เขาน้ำตาไหลออกมา  แก้วหยุดกึก ไม่กล้าสบตา

 

 

 

                  "  ไหนๆเธอก็เลวซะขนาดนี้แล้ว  ก็ดีเหมือนกัน เวลาชั้ลจะทำอะไรชั้ลจะได้ไม่ต้องคิดอะไรให้มันเยอะ " โทโมะดึงแก้วขึ้นมาอย่างแรง  ก่อนจะผลักร่างบางขึ้นบนเตียง  

 

 

 

 

                  "  นายจะทำอะไร  ปล่อยนะ  "  แก้วคลานหนี แต่ถูกโทโมะจับขาแล้วลากเข้าหาตัว ก่อนที่เขาจะขึ้คร่อมร่างบางไว้อย่างเร็ว  แก้วกลัวจนตัวสั่น 

 

 

 

 

                   "  ร้องไห้  โอ้ยย  ไม่ต้องร้องไห้หรอก ไม่ต้องกลัวนะ ชั้ลว่าชั้ลเด็ดว่ามันเยอะ ไม่ต้องร้องนะ  "

 

 

                   แซกกกกกก  โทโมะเหมือนคนบ้า  ปากเขาพุดดีกับเธอ แต่มือขอเขากลับฉีกเสื้อเธอออกอย่างป่าเถื่อน  

 

 

 

 

                     "  ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  แก้วร้องไห้จนตัวสั่น โทโมะเอาเสื้อของแก้วที่ถูกฉีกขาดมามัดรวบมือทั้งสองข้างของแก้วไว้ 

 

 

 

 

                     " ขอโทษนะ  ชั้ลจำไม่ได้  "  โทโมะมองหน้าแก้ว เขาขบกรามแน่น ความโกรธความแค้นมันแล่นเข้าสู่ใจเขา จนเขาไม่ได้สติ  โทโมะรีบถอดเสื้อของตัวเอง แล้วก้มลงซุกคอขาวขาวรุนแรง  

 

 

 

 

                     "  อย่า !  อย่าาาาาาาาาาาาา !  ฮืออ ฮืออ ฮือออ  กรี๊ดดดดดดด  "  แก้วร้องลั่นเมื่อลิ้นของเขาสัมผัสกับคอของเธอ  โทโมะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นคนเบื้องล่างต่อต้านเขาอย่างหนัก  บราขาวลูกฉีกออก เผยให้เห็นอกอิ่ม  เขาซุกหน้าตรงอกอิ่ม มืออีกข้างบีบเค้นมันอย่างรุนแรง  แก้วกลัวจนตัวสั่น  เธอร้องไห้อย่างหนัก 

 

 

 

 

                     "  จ๋าอย่าทำแบบนี้สิ  ฮืออ ฮือออ ฮืออ  อย่าทำแบบนี้สิ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " โทโมะสร้างรอยแดงไว้จนเรือยร่างของเธอ  กางเกงขาสั้นถูกปลดกระดุมออก แก้วเกี่ยวขาไว้แน่นไม่ให้โทโมะดึงออก แค่เขากับใช้แรงของเขากระชากขาของแก้วให้ออกจากกันก่อนจะดึงกางเกงออกอย่างเร็ว  

 

 

 

 

                     "  อย่าาาาา  อย่าาาา  อย่าาาาาาา   อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  ฮืออ ฮืออ ฮือออออ   "   โทโมะให้ลิ้นสัมผัสกับส่วนสงวนของเธอ แล้วใช้นิ้วเรียวสอดใส่เข้าไป เขาทำกับมันอย่างพอใจ แล้วลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองออก ก่อนจะยัดแกนกลางเข้าไปในส่วนสงวนของเธออย่างแรง 

 

 

                           แก้วกัดริมฝีปากของตัวเองไม่ให้ร้องออกมา เรากระทำกับเธออย่างป่าเถื่อน มันรุนแรงและสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอเป็นอย่างมาก  แก้วนอนนิ่งร้องไห้อย่างทรมาน จนเขาถึงที่หมาย 

 

 

                    โทโมะผลิกตัวลงจากร่างบาง แล้วหลับลงข้างๆ  แก้วนอนร้องไห้กอดตัวเอง เธอนอนหันหลังให้กับโทโมะ ร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

                                 ผ่านไปสองชั่วโมงโทโมะก็ตื่นขึ้นมา  เขาเห็นแก้วนอนร้องไห้ ก็เริ่มโหโม เขากระชากแขนเล็กเข้าหาตัว จนแก้วต้องผลิกกลับมาหาโทโมะ 

 

 

 

 

                   "  ร้องไห้ ร้องทำไม  อยากอีกแล้วหรอ  ได้ เดี๋ยวชั้ลช่วย  "  โทโมะเหมือนคนบ้า  เข้าขึ้นคร่อมรางบาง แล้วทำร้ายเธอต่อ  เขาไม่รอช้าจับแกนกลางของตัวเองใส่สวนสงวนของเธอ ในขณะที่ตัวเธอเองยังไม่พร้อมที่จะรับมัน 

 

 

 

                   "  หยุดได้แล้ว  หยุดได้แล้วว  ฮือออ ฮือออ พอได้แล้ว  พอได้แล้ววววววว กรี๊ดดดดดดดดดด   "  แก้วกรี๊ดร้องจนสลบไป  แต่โทโมะยังไม่หยุด เขาทำต่อจนถึงที่หมาย ล้วจึงหยุดนอนลงข้างแก้ว  

 

 

 

 

 

                      เช้าของวันใหม่  ผู้บังคับบัญชาของผู้กองไตรคุณ  เรียกบอมและแก้วไปพบ  แต่ตอนนี้มีเพียงบอมและไตรคุณที่นั่งคุยอยู่กับผู้บังคับบัญชา

 

 

 

                  "  แล้วนี่หญิงแกร่งของเราไปไหน  ทำไมไม่มา  "  ผู้บังคับบัญชาเอ่ยถาม  บอม ไตรคุณหันมองหน้ากัน 

 

 

 

                  "  สงสัยคงอยู่ที่บ้านพ่อครับ  เดี๋ยวผมไปตามให้นะครับ  "  บอมอาสา  ผู้บังคับบัญชาพยักหน้า   ไตรคุณเลยขอตัวออกมาด้วย 

 

 

 

                  "  นี่แก้วหายไปไหน  ทำไมไม่มา  "  บอมบ่นๆ เพราะนัดกันไว้แล้ว

 

 

 

                  "  อาจจะอยู่ที่บ้านคุณดิเรก "  ไตรคุณพูด  บอมพยักหน้าแล้วขอตัวไปบ้านดิเรก 

 

 

 

 

                           บ้านดิเรก 

 

 

 

 

                 "  แก้วอยุ่ที่นี่หรือเปล่า  "  บอมพูดหน้าหงุดหงิด 

 

 

 

                 "  แล้วแก้วไม่ได้อยู่กับคุณหรอกหรอ "  กาญจน์พูด  ทางบ้านดิเรกก็ติดต่อแก้วไม่ได้เหมือนกัน 

 

 

 

                  "  อ้าว  แล้วนี่แก้วหายไปอยู่ที่ไหนเนี่ย  " บอมมึน

 

 

 

                 "  หรือว่าอยู่บ้านพี่โทโมะ "  กาญจน์พูด  บอมนึกตาม แล้วหันหลังจะเดินออกจากบ้าน

 

 

 

                 "  แล้วนั้นคุณจะไปไหน "  กาญจน์ถาม

 

 

 

                 "  เอ้า  ก็ไปบ้านไอโทโมะหนะสิ  ถามอะไรแปลกๆ "  บอมหงุดหงิด 

 

 

 

 

                 "  ไปด้วยสิ "  กาญจน์ตาม

 

 

 

                 "  จะไปทำไม เกะกะ "  บอมพูด 

 

 

 

                 "  เออ ไปด้วยนะ   นะนะ ' กาญจน์กลัวว่าถ้าเจอกับโทโมะแล้วจะมีเรื่องกัน เลยถามไปด้วย 

 

 

 

                 "  เออๆ  เซ้าซี่อยู่ได้  น่ามคานน  "  บอมเซ็ง ทั้งคู่เดินขึ้นรถไปบ้านโทโมะ