เพียงเงา

 

 

 

 

                              2 วันผ่านไป  แก้วยังนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีกวาง กาญจน์ ดิเรก ไตรคุณ และวีรวิทย์พลัดกันมาเยี่ยมตลอด แต่แก้วไม่เห็นแม้แต่หน้าของโทโมะเลย   แล้ววันนี้  ดิเรก กาญจน์ และกวางก็มาอีกครั้ง

 

 

 

                  " แก้วเป็นยังไงบ้างลูก "  ดิเรกดูส่ใจดูเป็นห่วงแก้ว อย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน  แก้วรู้สึกดีใจ ตื่นตันจนน้ำตาไหล 

 

 

 

                   "  ดีขึ้นแล้วคะ  แก้วไม่เจบแล้ว  "  แก้วพูดทั้งน้ำตา กวางและกาญจน์พลอยร้องไห้ไปด้วย

 

 

 

                   "  แก้ว พ่อขอโทษนะ ที่พ่อไม่ได้ดูแลแก้วเลย  พ่อไม่คิดว่าลูกของพ่อคนนี้จะต้องเสี่ยงอันตรายขนาดนี้  เป็นเพราะพ่อ เป็นเพราะพ่อไม่ดูแลแก้วให้ดี เป็นเพราะพ่อไม่ใส่ใจแก้ว แก้วจึงต้องมาเป็นแบบนี้  เป็นเพราะพ่อ  ฮึก  "  ดิเรกรู้สึกผิด  แก้ว กาญจน์ กวาง ร้องไห้หนักไปอีก 

 

 

 

 

                   "  ไม่เป็นไรนะพ่อ แก้วไม่โกรธพ่อหรอก  " แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                   "  แต่พ่อโกรธตัวเอง พ่อเกลียดตัวเอง พอพ่อรู้ว่าแก้วกำลังจะตาย พ่ออยากเข้าไปกอดแก้ว  อยากเข้าไปหอมแก้ว อยากเข้าไปคุยกับแก้ว  อยากจะเข้าไปบอกว่าพ่อรักแก้ว พ่อรักลูกของพ่อ  และพ่อก็เกือบไม่มีโอกาสที่จะบอกมันไป   ขอบคุณมากนะลูก  ที่กลับมาหาพ่อ กลับมาให้พ่อได้แก้ตัวอีกครั้ง  "  ดิเรกโผล่เข้ากอดแก้ว    อ้อมกอดที่แก้วคอยมานาน อ้อมกอดที่มันเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น  เธอไ้ับมันแล้วจริงๆ    

 

 

                         ดิเรกผละกอดออก แล้วจูบที่หน้าผากของแก้วอย่างแผ่วเบา  แก้วร้องไห้หนัก เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันจะได้รับมันจะพ่อของเธอ แต่วันนี้เธอก็ได้รับมันแล้ว

 

 

 

 

                   " พ่อ  "  แก้วเรียกพ่อ ราวกับอยากจะขอบคุณที่พ่อทำให้ฝันของเธอเป็นจริง  แต่เธอดีใจจนพูดไม่ออก

 

 

 

                    "  พ่อรักแก้วมากนะ  กลับไปอยู่บ้านเรานะลูก  บ้านไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่กับพ่อ และพี่ๆของแก้วนะ " ดิเรกโผล่เข้ากอดแก้วอีกครั้ง แก้วนิ่งไป ไม่ตอบรับ  เพราะคิดว่ากวาง ยังเกลียดเธออยู่ 

 

 

 

                   "  แก้วอยู่ข้างนอกดีกว่าคะ  "  แก้วซึมไป ไม่กล้ามองหน้ากวาง

 

 

 

                   "  เธอรังเกลียดชั้ลหรอ  "  กวางถามแก้วทั้งน้ำตา  เธอสงสารน้องจับใจ  ยิ่งเห็นน้องโหยหาอ้อมกอดของพ่อที่เธอได้รับมาตลอด ยิ่งเห็นรอยยิ้มและน้ำตาของแก้วที่แก้วดีใจตอบได้รับกอดจากพ่อ  มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองทีทำร้ายแก้วมาตลอด

 

 

 

                    "  ปล่าวนะคะ แก้วไม่ได้รังเกียจ แก้วแค่กลัวว่าพี่กวางจะอึดอัด  " แก้วก้มหน้า กวางยิ่งร้องไห้หนักไปอีก  แก้วเงยมองกวางอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

                    "  พี่วีเล่าเรื่องทุกอย่างให้ชั้ลฟังหมดแล้วนะ  พี่ขอโทษนะที่ทำร้ายแก้วมาตลอด  พี่ขอโทษที่เข้าใจแก้วผิด  แก้วจะให้อภัยพี่ได้มั้ยให้โอกาสพี่อีกครั้งได้มั้ย "  กวางพูด  แก้วร้องไห้อีกครั้ง ทั้งอึ้ง ทั้งดีใจ ทั้งตื่นตัน กวางอ้าแขนขอกอดแก้ว  แก้วอ้าแขนรับ กวางยิ้มทั้งน้ำตา เดินเข้าไปกอดแก้วแน่น  กาญจน์เองก็เดินเข้าไปกอดอีกคน  ดิเรกเห็นพี่น้องรักกัน ดีใจจนอั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  เดินเข้าไปโอบกอดลูกๆเอาไว้

 

 

 

 

                   "  แหม  บทจะรัก ก็รักกันเหลือเกินนะครับ  "  บอมมาเยี่ยมแก้ว พอเปิดประตูเห็นทั้งหมดกอดกันอยู่ก็แทบจะอ้วกออกมา  เขายังจำติดตา ว่าแก้วเคยลำบากยังไง 

 

 

 

                       ทั้งหมดผละกอดออกจากกัน  แล้วหันมามองบอมอย่าง งงๆ 

 

 

 

                   "  อา "  แก้วยิ้มดีใจที่เห็นบอมปลอดภัย  บอมเดินไปยืนข้างแก้วอีกฝั่งหนึ่ง  ทุกคนมองตามบอม

 

 

 

  

                    "  อา ?  "  ดิเรก กวาง กาญจน์ อุทานพร้อมกัน 

 

 

 

                     "  อาบอมเป็นน้องชายของแม่คะ "  แก้วแนะนำบอมให้ทุกคนรู้จัก 

 

 

 

                   " จำชั้ลไม่ได้หรอ ไอดิเรก " บอมพูด กาญจน์ กวาง ไม่พอใจ  แก้วจับมือบอมเอาไว้เชิงห้ามปราม 

 

 

 

                     "  นี่คุณ  เรียกพ่อชั้ลให้มันดีๆหน่อยนะ พ่อชั้ลไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณนะ "  กาญจน์ขึ้น  บอมแหยะยิ้ม

 

 

 

                     "  คะ คุณพี่สาวใจดำ " บอมเย้ยกาญจน์ 

 

 

 

                      "  อาคะ  "  แก้วปรามเอาไว้ 

 

 

 

                     "   ผมจะพาแก้วกลับไปอยู่กับผม  "  บอมพูดห้วนๆ  แก้วชะงักไป  กาญจน์ กวาง ดิเรก ไม่พอใจ

 

 

 

 

                     "  แต่แก้วเป็นลูกน้องผม "  ดิเรกเถียงทันควัน

 

 

 

                    "  แล้วแก้วก็เป็นน้องสาวของชั้ล  "  กวางพูด 

 

 

 

 

                    "  น้องสาวของชั้ลด้วย "  กาญจน์เสริม 

 

 

 

 

                    "  หึ !  ผมก็นึกว่าหลานผมเพิ่งคลอดซะอีก ถึงได้เห่อกันจัง  ก่อนหน้านี้พวกคุณทำอะไรกันอยู่ถึงได้ไม่เป็นหัวเป็นหางมันสักคน  ทิ้งๆขว้างๆมันเหมือนมันไม่ใช่ลูก ไม่ใช่น้อง พอผมจะพาหลนผมกลับ ดันมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อ เป็นพี่ซะงั้น " บอมพูดแทงใจดำ 

 

 

 

                   "  ผมขอโอกาสแก้ตัว  "  ดิเรกพูด 

 

 

 

                   "  นี่คุณ โอกาสมันไม่ได้มีเสมอไปหรอกนะ ผมอยากรู้จริงๆ  ถ้าแก้วมันไม่ถูกยิงจนเกือบตายเนี่ย พวกคุณ คุณ คุณ จะรู้สึกว่ามันมีค่าบ้างมั้ย  "  บอมขึ้น  แก้วฟังเงียบ น้ำตาไหลไม่หยุด 

 

 

 

                     "  แก้วอยู่กับพ่อนะลูก "  ดิเรกจับมือแก้ว กวาง กาญจน์เข้าไปอยู่ข้างแก้ว  

 

 

 

                  "  กลับไปอยู่ด้วยกันนะแก้ว  "  กวาง กาญจน์พูด   แก้วร้องหนักไปอีก ทั้งกดดัน ทั้งอึดอัด  นี่ก็พ่อ พี่ นู้นก็อา  บอมสงสารแก้ว  เลยเลือกที่จะเดินออกมาจากห้อง  กาญจน์เดินตามมาติดๆ 

 

 

 

                 "  คุณอาบอม  "  กาญจน์เรียก   บอมขมวดคิ้วไม่พอใจ หยุดเดินแล้วหันมามองกาญจน์ 

 

 

 

 

                "  ชั้ลไปเป็นญาติกันเธอตอนไหน  "  บอมก้าวเข้าหากาญจน์ กาญจน์ถอยหนี

 

 

 

                 "   กาญจน์อยากให้แก้วไปอยู่กับกาญจน์ กับกวางกับพ่อ " กาญจน์พูด 

 

 

 

               "  แล้วถ้าชั้ลไม่อนุญาตหละ "  บอมเดินเข้ามาหากาญจน์อีก กาญจน์ก็เดินถอยหลังหนีอีก 

 

 

 

                "  เอาเป็นว่ากาญจน์ขอร้องนะคะ "  กาญจน์ยกมือไหว้ บอมแสยะยิ้ม 

 

 

 

                "  แล้วเธอแน่ใจหรอ ว่าแก้วอยากอยู่กับเธอ กับพ่อของเธอ  "  บอมพูด  กาญจน์นิ่งไป เพราะไม่แน่ใจเท่าไหร่

 

 

 

                 " เอ่อออ  คืออ .... " 

 

 

 

 

                    "  เธอก็ตอบไม่ได้    ลองไปถามแก้วซิ ถ้าแก้วอยากอยู่กับพวกเธอ ชั้ลก็อนุญาต แต่ชั้ลมันใจ ว่าไม่มีทาง "  บอมพูดจบก็หันหลังเดินออกไป กาญจน์มองตามหลังบอมที่เดินไปอย่างขัดใจ  

 

 

 

                         ในห้อง

 

 

 

 

                "  แก้ว  ไปอยู่กับพวกเราเถอะนะ " กวางอ้อน  แก้วยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

                "  พ่อตามใจลูกนะ  ลูกจะกลับไปอยู่กับพ่อ หรือจะไปอยู่กับอาของลูกก็ได้  " ดิเรกซึมไป 

 

 

 

 

                "  ใครจะไปอยู่กับใครหรอครับ  "  วีรวิทย์เดินเข้ามาได้ยินพอดี  เขาวางตระกร้าผลไม้ไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย

 

 

 

 

                " ก็แก้วนะสิ ไม่ยอมกลับไปอยู่กับพวกเรา  อาปากร้ายนั้น ต้องบังคับให้แก้วไปอยู่ด้วยแน่เลย  "กวางฟ้องวีรวิทย์ 

 

 

 

 

                 "  อา ?  "  วีรวิทย์งง หันไปหาไตรคุณที่ยืนเงียบอยู่

 

 

 

 

                  "  อ่อ  อาแก้วชื่อบอม เป็นน้องสาวของแม่แก้ว "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

                 "  พี่ไตรู้ ??  " วีรวิทย์และกวางอุทานพร้อมกัน  ไตรคุณพยักหน้า

 

 

 

                 "  อาแก้วเป็นสายให้ตำรวจ ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้ เพิ่งรู้ไม่นานนี้เอง "  ไตรคุณพูด

 

 

 

                  "บอม ที่พี่ให้ผมไปติดต่อเรื่องไม้เถื่อนวันก่ออนนั้นใช่มั้ย "  วีรวิทย์ทำหน้าสงสัย ไตรคุณพยักหน้า 

 

 

 

                 "  ไม่น่าหละ  มันถึงได้มองแก้วแบบนั้น  ผมก็คิดวามันจะชอบแก้วซะอีก ที่ไหนได้ อาหวงหลานนี่เอง "  วันนั้เแก้วแต่งตัวค่อยข้างโป๊ แล้วต้องขึ้นไปร้องเพลงบนเวที  ซึ่งวีรวิทยืและบอมก็นั่งคุยกันอยู่ ในผับเดียวกัน

 

 

 

                "  เออ แล้วนี่ไอโทโมะไปไหน ยังไม่มาอีกหรอ "  ไตรคุณผุดตามถึงโทโมะ  ทุกคนเงียบไป  แก้วซึมทันที 

 

 

 

                 "  แก้ว นี่โทโมะยังไม่มาอีกหรอ  พี่วีบอกเค้าแล้วยังคะ "  กวางพูด แก้วยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

                 "  ก็บอกแล้วนะ แต่พี่ก็ไม่คิดว่ามันจะไม่มา " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

                "  แล้วมึงบอกความจริงมันไปแล้วยังไอวี  " ไตรคุณขัดใจ

 

 

 

                  " ยัง "  วีรวิทย์ยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

                   "  ไม่เปนไรคะ  เดี๋ยวแก้วจะไปบอกเค้าเอง  แก้วขอโทษนะคะ  แก้วอยากอยู่คนเดียว  "  แก้วนอนหันลังให้ทุกคน น้ำตาเธอไหลออกมา  เธอคิดถึงโทโมะแทบจะขาดใจ