อยากรัก ให้เธอรู้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วขึ้นไปตามคุณโทโมะให้แม่หน่อยสิลูก"แม่ของชั้นพูดขึ้นระหว่างที่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้คุณโทโมะลูกชายของคนที่ช่วยชีวิตชั้นเเละพ่อกับเเม่มาจากการถูกตามทวงหนี้
 
 
"ค่ะ"ชั้นพูดรับคำก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
ชั้นเดินขึ้นมาชั้นสองหน้าห้องของคุณโทโมะก่อนจะหอยใจเข้าลึกๆแล้วเคราะประตูไป
 
 
แอ๊ด
 
 
"มีอะไร"เขาเปิดประตูออกมาเเล้วถามชั้นเเถมจะกระโดดออกจากตรงนี้ถ้าทำได้เขาทำให้หัวใจของชั้นมันเต้นแรกขึ้นมาอีกเเล้วสิ
 
 
"เอ่อ..ลงไปทานอาหารเช้าเถอะค่ะจะได้ไปโรงเรียน"ชั้นพูดออกไปโดยที่ไม่สบตาเขา ชั้นไม่กล้าสบตาเขาเลย กลัวว่าใจของชั้นมันจะห้ามคำบางคำไว้ไม่อยู่
 
 
"เดี๋ยวชั้นลงไป"เขาตอบก่อนจะปิดประตู ชั้นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาอีก เฮ้อ ชั้นทำตัวไม่ถูกเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไปแต่งตัวเเล้วไปโรงเรียนได้เเล้ว แม่วางเงินไว้ที่หัวเตียงของแก้วนะ เดี๋ยวแม่ไปทำความสะอาดที่อื่นก่อน ตั้งใจเรียนนะลูก"แม่ชั้นพุดขึ้นเมื่อชั้นเดินลงมาจากชั้นสอง ชั้นยิ้มให้ก่อนแม่จะเดินออกไป ชั้นจึงเข้ามาในห้องของตัวเอง เพื่อจะเเต่งตัวไปโรงเรียน โรงเรียนเดียวกับคุณโทโมะ แต่ชั้นอายุน้อยกว่าเขา ปีกว่าๆเลยอยูม.5 ส่วนคุณโทโมะก็อยู่ม.6 ใกล้จะจบเเล้วล่ะ
 
 
ชั้นเเต่งตัวเสร็จเล้วรีบร้อนหยิบกระเป๋าออกไปโดยที่เดินผ่านคุณโทโมะที่โต๊ะอาหาร
 
 
"กินข้าวชาวเเล้วหรือไง"คุณโทโมะถามขึ้น
 
 
"ค่ะคุณโทโมะ"ชั้นพูดออกไป
 
 
"ชั้นบอกให้เรียกพี่โทโมะพ่อ เรียกคุณชั้นดูแก่ยังไงไม่รู้ชั้นยังไม่อยากแก่หรอกนะ"คุณโทโมะพุดขึ้น
 
 
"เอ่อ..คงไม่ดีมั้งค่ะ"
 
 
"จะขัดในสิ่งที่ชั้นสั่งงั้นหรอ"เขาพูดขึ้น
 
 
"เอ่อขอโทษค่ะ แก้วไม่กล้า โอเคค่ะแก้วจะเรียกพี่โทโมะ"ชั้นพูดออกไป อร๊าย! ชั้นอยากกรี๊ดจริงๆ นี่มันอะไรกัน เขาจะทำให้ใจขอชั้นมันเต้นแรงไปถึงไหน
 
 
"อื้ม เเล้วนี่ไปโรงเรียนยังไง"เขาถามชั้น อะไรกัน! ร้องวันพันปีไม่เคยถามเเล้วทำไมวันนี้ถึงถามล่ะ ใจชั้นมันเต้นอีกเเ้ล้วอะไรกัน คนคนนี้ทำไมมีอิทธิพลกับหัวใจของชั้นขนาดนี้
 
 
"ก็เดี๋ยวปปั่นจักรยานไปเหมือนเคยค่ะ"ชั้นพูด
 
 
"จักรยานคันนั้นน่ะหรอ มันเก่ามากแล้วนะน่ะ กล้าปั่นไปหรอ"
 
 
"กล้าค่ะ ไม่เห็นต้องอายเลย"
 
 
"เดี๋ยวรอชั้น ไปพร้อมกัน"เขาพูดขึ้น ตาชั้นเเถบถลนออกมาอะไรกัน อึ้งยิ่งกว่าอึ้งนี่ชั้นจะได้ไปโรงเรียนกับเขางั้นหรอ
 
 
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไปเองดีกว่า"
 
 
"นี่ชั้นพูดก็เชื่อฟังสิ ไปนั่งรอชั้น"
 
 
"เอ่อ.."
 
 
"ไปสิ อย่าให้ชั้นโมโห"
 
 
"ค่ะๆ"ชั้นรีบตอบก่อนจะเดินออกไปนั่งที่ศาลาเล็กๆ ตรงหน้าโรงรถ นั่งรอเจ้านายสุดที่รักของชั้น ไม่สิ เจ้านายต่างหาก เขาไม่ใช่สุดที่รักสักหน่อย
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ้าขึ้นมาสิ"เขาพูด
 
 
"เอ่อค่ะ"ชั้นพูดก่อนจะไปเปิดประตูหลัง
 
 
"นี่หยุดเลยนะ ชั้นไม่ได้เป็นคนขับรถของเธอมานั่งข้างหน้า"เขาพูดขึ้น
 
 
"เอ่อ..เเต่มันจะดีหรอค่ะ"ชั้นถามเพราะชั้นเป็นแค่ลูกน้องจะไปนั่งกับเจ้านายได้ยังไงแต่ชั้นจะนั่ข้างหลังก็ยังไงๆอยู่เหมือนกัน
 
 
"ดีไม่ดีัมันก็เป็นคำสั่งของชั้น"
 
 
"ค่ะ"ชั้นพูดก่อนจะมานั่งข้างหน้า ข้างๆกับเขา
 
 
"คาดเข็มขันซะ"
 
 
"ค่ะ"ชั้นตอบกอนจะดึงเบลล์เข้ามาคาด
 
 
"เเล้วนี่อยู่โงเรียนเป็นยังไงบ้าง"เขาถามขึ้นเมื่อเริ่มออกรถ
 
 
"ก็ดีนะค่ะ"ชั้นตอบโดนที่มองไปข้างนอก นี่ถ้าสบตากับเขา ชั้นคลั่งตายแหงๆ
 
 
"หรอ"
 
 
"ค่ะ"
 
 
"เเล้ววันนี้เลิกเรียนกี่โมง"เขาถาม ทำไมดูวันนี้เขาจะสนใจชั้นมากจัง ชั้นกำลังคิดไปเองใช่มั้ย
 
 
"ก็ 4 โมงค่ะเพราะวันนี้เรียกเต็มทั้งคาเลยค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ"ชั้นถามไป
 
 
"เปล่า"
 
 
"อ๋อค่ะ"ชั้นพูดเเล้วยิ้มให้เขาเล็กน้อย
 
 
"เอ่อ..เเล้วเพื่อนที่วันนั้นเธอพามาบานชื่ออะไรหรอ"อยูาเขาก็ถามขึ้น
 
 
"อ๋อ พิมน่ะค่ะมีอะไรรึเปล่าค่ะ"ชั้นถามไป
 
 
"เปล่า เค้าน่ารักดี"
 
 
ฉึก
 
 
ทำไมเหมือนมีหมีดอะไรมาเเทงที่กลางใจของชั้นซ้ำๆหลายครั้ง มันคืออะไรทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้ อะไรกันชั้นกำลังเป็นอะไร
 
 
"อะอ๋อค่ะ พิมเป็นดาวโรงเรียนทำไมจะไม่สวยจะไม่น่ารักล่ะค่ะ"ชั้นตอบๆปเพราะไม่อยากให้เขาสงสัย
 
 
"ว่าล่ะ ทำไมหน้าคุ้นๆ"
 
 
"ค่ะ"