อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

9.7

เขียนโดย prettyice

วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.

  9 ตอน
  22 วิจารณ์
  16.32K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

"โถ่เว้ย!! นี่มันอะไรกันห่ะ!  ทำไมพวกลื้อถึงจับตัวผู้หญิงตัวเล็กๆไม่ได้!  พวกลื้อนี่มันบัดซบ! " เสี่ยเพ้งชกหน้าของลูกน้องด้วยความโกรธและอาย ผู้คนที่เจ้าสาวหนีไป 

 

"พวกเราขอโทษครับเสี่ย  แต่นังนั่นมันวิ่งเร็วมากจู่ๆก็เลี้ยวซ้ายทีขวาที พวกเราแยกกันไม่ทันครับ " ลูกน้องเสี่ยเพ้งรีบแก้ตัว

 

"ยังจะมาแก้ตัวอีก! "เสี่ยเพ้งชกเข้าไปอีกรอบ ทำเอาพวกเขาหน้าเยินไปตามๆกัน

 

"อั้วไม่ยอม! อั้วต้องตามตัวอาฟางมาแต่งงานกับอั้วให้ได้เข้าใจไม๊! "เสี่ยเพ้งหันขวับไปจ้องหน้าแม่เลี้ยงของฟางอย่างหวาดเสียว

 

"ฉัน...ฉันมั่นใจว่าเราต้องหายัยฟางเจอค่ะเสี่ย " แม่เลี้ยงรีบพูด

 

 

 

 

ภายในโรงพยาบาล

 

     หญิงสาวนอนสะลึมสะลือเธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ 

 

"โอ้ะ " เธอสะดุ้งด้วยความลืมตัวว่าตัวเองบาดเจ็บอยู่

 

"คุณ...ฟื้นแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาคู่กรณีที่เขาพึ่งขับรถเฉี่ยวเมื่อกี้

 

"คุณ...เป็นใคร " หญิงสาวถาม

 

"ผมชื่อป๊อปปี้ คือ...ผมขับรถเฉี่ยวคุณน่ะ " ป๊อปปี้ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย

 

"รถเฉี่ยว? " หญิงสาวยังงงๆอยู่เธอนึกภาพเหตุการณ์...

 

 

"เห้ย หยุดเดี๋ยวนี้! " ลูกน้องของเสี่ยเพ้งไล่ตามฟางอย่างรวดเร็ว

 

 

"ไปทางนี้ดีกว่า "ฟางรีบเลี้ยวขวาแล้ววิ่งต่อไป

 

 

"อร๊ายยยยย "ฟางวิ่งตัดหน้ารถของป๊อปปี้อย่างรวดเร็ว

 

 

"โอ๊ะ! " ฟางปวดหัวขึ้นมาทันที

 

"เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้รีบเข้าไปดูอาการของฟาง 

 

"ฉัน...ปวดหัวนิดหน่อย "

 

"แล้วคุณชื่ออะไร " ป๊อปปี้ถาม

 

"ฉันชื่อฟ..." เธอกำลังจะตอบว่าฟางแต่เธอรีบหันกลับมาคิด...

 

     "เดี๋ยวสิ ถ้าเราบอกว่าชื่อฟางไป...แล้วไอเสี่ยหื่นนั่นมันต้องตามหาเราเจอแน่เลยอ่ะ...ทำยังไงดี เนี่ย "

 

"ว่าไงล่ะ  คุณชื่ออะไร " ป๊อปปี้ถามซ้ำ

 

"เอ่อ...ฉันชื่อ...นั่นสิ  ฉันชื่ออะไร " ฟางแกล้งทำความจำเสื่อมในที่สุด

 

"นี่อย่าบอกนะว่าคุณความจำเสื่อมอ่ะ " ป๊อปปี้อึ้ง

 

"ฉัน...ไม่รู้  โอ้ย ปวดหัวจังเลยยย  " ฟางแสดงแกล้งปวดหัวเพื่อให้เนียน

 

"โซยแล้วไงล่ะ ไอป๊อป " ป๊อปปี้พึมพำด้วยความเซ็ง

 

 

 

 

 

"เป็นไงบ้างครับหมอ เธอความจำเสื่อมรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม

 

"เอ่อ.. หมอก็ไม่ทราบว่าทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้  แต่ผลก็ออกมาแล้วนะครับว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อม หรือบางทีอาจเป็นเพราะคนไข้ต้องการลืมเรื่องราวบางอย่างจนลืมไปทุกอย่างเลยก็เป็นได้ครับ "   หมอบอก

 

 

 

 

 

"คุณจำได้รึเปล่าว่าบ้านอยู่ไหน " ป๊อปปี้ถาม


"ฉัน..จำไมได้ " ฟางตอบ

 

"เอ่อ..คุณช่วยตั่งชื่อให้ฉันหน่อยได้ไม๊" ฟางถาม

 

"ผมหรอ? เอ่อ....ปายดีไม๊ " 

 

ฟางส่ายหน้าเธอไม่ชอบชื่อนี้เท่าไหร่

 

"งั้น...ฟ้า " 

ฟางก็ยังคงส่ายหน้าไม่เอา

 

"งั้นก็...ฝน เป็นไงชอบรึเปล่า " ป๊อปปี้ลุ้น

 

"อื้ม!  ฉันชอบ  เอาชื่อนี้แหละ " ฟางยิ้มอย่างดีใจ

 

"หึ " ป๊อปปี้ยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นฟางยิ้มเขาก็ยิ้มตาม

 

 

 

 

 

"ว่าไงนะ!  มึงขับรถชนคน! "โทโมะและเขื่อนตะโกนลั่นด้วยความตกใจ

 

"เฮ้ย! เบาๆดิว่ะ  ฟังกูให้ชัดๆ  กู-ขับ-รถ-เฉี่ยว-คน " ป๊อปปี้บอก

 

"แล้วเค้าเป็นไงบ้างว่ะ " เขื่อนถาม

 

"เค้าก็แค่...ความจำเสื่อม " 

 

"ความจำเสื่อม! "โทโมะและเขื่อนอึ้ง

 

"เชี่_  แล้วมึงทำยังไงว่ะ "โทโมะถามแบบลุ้นๆ

 

"กูกะว่ากูต้องพาเค้าไปอยู่กับกูที่บ้านว่ะ "

 

" หญิงหรือชาย?! "

 

"โหย พอเรื่องแบบนี้แล้วพร้อมเพรียงเลยนะเว้ย " ป๊อปปี้พูด

 

"เร็วดิว่ะ ตอบพวกกูมาเลย "โทโมะเร่ง

 

"หญิง " ป๊อปปี้ตอบหน้าตาไม่ยอมสบอารมณ์

 

" สวยเป่าว่ะ " เขื่อนถาม

 

"ก็...ไม่รู้สิว่ะ " ป๊อปปี้ตอบแต่เขาแอบยิ้มเมื่อพูดถึงเธอ

 

 

 

 

 

"คุณไปไหนมาหรอ " ฟางถาม

 

"คือ ผมไปหาเพื่อนมา  แล้วผมก็ซื้อข้าวต้มมาฝากน่ะ " ป๊อปปี้หยิบจานแล้วใส่ข้าวต้มทันที

 

"จริงหรอ " 

 

"อืม " ป๊อปปี้ยังคงวางมาดเข้มไว้

 

 

 

"อ่ะ  กินซะสิ " ป๊อปปี้ลากโต๊ะมาตั้งแล้ววางถ้วยข้าวต้มให้ฟางกินเอง

 

"ขอบใจนะ " ฟางบอก

 

    ฟางเอื้อมมือเพื่อจะตักช้อนกินข้าวต้มแต่มือของเธอก็อ่อนแรงเกินไป   ป๊อปปี้แอบมองอยู่ห่างๆ

 

"พอๆ เดี๋ยวผมป้อนให้คุณเอง "  ป๊อปปี้บอก จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งลงข้างๆฟางก่อนที่ป๊อปปี้จะเริ่มตักข้าวต้มแล้วป้อนให้ฟางช้าๆ

 

"อ้าปากสิ " ป๊อปปี้พูด

      ฟางยอมอ้าปากให้ป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้ก็ทำการป้อนข้าวต้มใส่ปากฟางทันที

 

"ขอบใจนะ " ฟางพูด   ก่อนที่ทั้งสองจะหันมาสบตากัน เพียงชั่วขณะ..จากนั้นทั้งสองก็เบือนหน้าหนี

 

"รีบๆกินเหอะ  ผมอยากกลับบ้าน " ป๊อปปี้บอก

 

"กลับบ้าน? แล้วคุณจะให้ฉันอยู่คนเดียวหรอ " ฟางถามด้วยสายตาอ้อนวอน

 

"....." ป๊อปปี้ไม่ตอบอะไร

 

"ไม่เอานะ ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว...คุณอย่าทิ้งฉันนะ "ฟางเริ่มน้ำตาคลอ ฟางเป็นโรคนี้ตั้งแต่เด็กเธอเป็นคนกลัวความมืดเวลาอยู่ในห้องแคบๆ 

 

        ป๊อปปี้มองนัยต์ตาของฟางเขารู้สึกสงสารเธอจับใจ....ป๊อปปี้ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

 

  ถ้าชอบก็เม้นกันได้นะ  ช่วยกันให้คะแนนหน่อยนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา