อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม
เขียนโดย 
prettyice
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"อ้าว แล้วแม่คุณล่ะค่ะ " ฟางถาม
คำพูดของฟางวนกลับเข้าในหัวของป๊อปปี้อีกครั้ง
"เอ่อ...คุณป๊อป คือฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเสียใจนะ ...ฉันขอโทษ "ฟางพูดด้วยความรู้สึกผิด
"ผมน่ะหรอเสียใจ...ผมไม่เคยนึกถึงมันต่างหาก "
"คุณหมายความว่าไงอ่ะ " ฟางสงสัย
"ผมไม่อยากนึกถึงมันอีก " ป๊อปปี้พูด จากนั้นเขาก็เดืนจากไป ฟางยืนงงอย่างไม่เข้าใจความหมายที่ป๊อปปี้กำลังสื่อ
"เอาล่ะ นี่เเหละห้องนอนของหล่อน "ป้าสมใจบอก
"โห ทำไมถึงไก้ใหญ่โตขนาดนั้นล่ะค่ะ " ฟางอึ้ง
"นี่มันบ้านเศรษฐีนะย่ะ จะให้ไปนอนซุกกองขยะได้ไง....รีบๆจัดข้าวของซะ แล้วเดี๋ยวลงไปของล่างด้วย "ป้าสมใบอก ป้าสมใจกำลังจะเดินออกไป
"เดี๋ยวค่ะ " ฟางรีบขัดขึ้น
"มีอะไร " ป้าสมใจถาม
"คือ...ฟาง เอ้ย ฝนอยากรู้เรื่องของคุณป๊อปกับ...แม่ของเขานะค่ะ ป้าช่วยบอกฝนได้ไม๊ค่ะ " ฟางเกือบหลุดปากชื่อของเธอไป
"มันไม่ใช่เรื่องของหล่อน จะอยากรู้ไปทำไม " ป้าสมใจทำเมินหน้าหนีไม่สนใจ
"แต่! ฝนอาจจะช่วยคลายความเศร้าให้คุณป๊อปได้ นะค่ะป้าสมใจ " ฟางพูดจาชัดถ้อยชัดคำอย่างมุ่งมั่น ทำให้ป้าสมใจนึกใจอ่อนในที่สุด
ฟางเดินลงมาจากบรรไดช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง เธอนึกถึงคำพูดที่พูดกับป้าสมใจเมื่อครู่นี้
"แม่ของคุณป๊อปเธอชื่อคุณเปียทิพย์ คุณเปียเป็นคนดีมากแต่ช่างน่าเศร้าใจ คุณเปียเธอถูกสามีคือพ่อของคุณป๊อปชื่ออนุย์ทิ้งเธอไป ตอนที่เขารู้ว่าคุณเปียท้อง จนกระทั้งคุณป๊อปคลอดได้4เดือน ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ทุกข์ทรมานเพราะเธอไม่มีเงินเลยสักกะแดงเดียว คุณเปียทุกใจมากเธอกลัวว่าลูกจะอดตาย เธอจึงมาปรึกษากับฉันว่า..."
"สมใจ เปียจะทำยังไงดี ตอนนี้บ้านเราไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว ที่มันต้องเป็นแบบนี้เพราะไอผัวชั่วมันทิ้งหนี้สินทุกอย่างให้กับเปียและลูก เปียไม่อยากให้ลูกของเปียต้องตาย เปียต้องทำยังไง ฮือๆ "
"คุณเปียอย่าร้องไห้เลยค่ะ มันต้องมีทางออกสิ"
"แล้วจะให้เปียทำยังไง หนี้สินทุกอย่างเปียจะชดใช้มันยังไง "เปียทิพย์ร้องไห้ไม่หยุด
"สมใจว่าเราค่อยๆคิดกันดีกว่า "
"เปียนึกออกแล้วล่ะ " เปียทิพย์นึกบางอย่างออก เธอมองป๊อปปี้ที่กำลังหลับอยู่ เธอลูบหัวของป๊อปปี้ด้วยความสงสาร
"ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ตัดสินใจยอมแลก....ศักศรีของตัวเองไปปนเปรอกับพวกเสี่ยชั่วๆ พวกนั้น เธอเอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้จากการขายตัวของเธอมาใช้หนี้และ ซื้อกับข้าวให้คุณป๊อปหาเงินฝากให้คุณป๊อปทุกเดือน จนกระทั่งคุณป๊อปเริ่มโตเป็นหนุ่ม คุณป๊อปต้องเห็นเสี่ยและผู้ชายข้าบ้านแทบทุกวัน จนวีนนึงคุณป๊อปและคุณเปียก็มีปากเสียงต่อกัน..."
"ผมไม่เอา! " ป๊อปปี้ฟัดเงินที่เปียทิพย์ยื่นให้ลงพื้น
"เมื่อไหร่ป๊อปจะเข้าใจว่าที่แม่ทำไปเพราะอะไร ที่แม่ทำไปก็เพราะป๊อปนะลูก" เปียทิพย์พยายามอธิบสยให้ป๊อปปี้ฟัง
"แม่ทำเพื่อป๊อป? เพื่ออะไรครับแม่!! เงินที่แม่ได้ก็เป็นเงินจากไอพวกชั่วที่แม่ปรมเปรอให้พวกเขาทั้งนั้น! "ป๊อปปี้ตะหวาดใส่เปียทิพย์อย่างรุนแรง
เพี้ยะ! (เปียทิพย์ตบหน้าป๊อปปี้อย่างแรง)
"ป๊อป....แม่ขอโทษ" เปียทิพย์มือสั่นเธอน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ ป๊อปปี้อึ้งที่แม่ตบหน้าเขา ป๊อปปี้รีบวิ่งหนีออกไปทันที
"ป๊อป! ป๊อป! " เปียทิพย์ทรุดลงกับพื้นร้องไห้ไม่หยุด ป้าสมใจเดินเข้ามาปลอบ
"ไม่เป็นไรนะค่ะคุณเปีย สมใจเชื่อค่ะว่าสักวันคุณป๊อปต้องเข้าใจ "
"พอคุณเปียใช้หนี้ทุกอย่่างครบและเก็บตังให้ป๊อปปี้จนเกือบล้าน คุณเปียก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ทำให้ป๊อปปี้เสียใจ ตั้งแต่วันนั้นคุณป๊อปก็ไม่กล้าที่จะรักผู้หญิงคนไหนเพราะคิดว่าผู้หญิงทุกนก็คงเหมือนกับแม่ของตน " ป้าสมใจเล่าเรื่องให้ฟางฟังจนจบ
"ลงมาแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางพอดี
"เอ่อ..คุณจะพาฉันไปไหน " ฟางยังอึ้งๆกับเรื่องราวระหว่างป๊อปปี้กับแม่ของเขาอยู่แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
"ตามผมมาเถอะ" ป๊อปปี้กระชากข้อมือของฟางให้เดินตามเขาแต่แล้วก็....
"โอ้ย! " ฟางล้มลงกับพื่น
"ฝน! " ป๊อปปี้ตกใจเขารีบวิ่งมาดูฟางทันที
"โอ้ยย " เมื่อป๊อปปี้สัมผัสทำฟางฟางก็สะดุ้งเพราะเธอยังเจ็บเท้า ตอนที่วิ่งหนีลูกน้องของเสี่ยเพ้งด้วยเท้าเปล่า ตอนนี้มีเพียงผ้าที่พันแผลเธอไว้
"จริงสิ คุณยังเจ็บเท้าอยู่นิ...ขอโทษล่ะกัน " ป๊อปปี้พูดโดยไม่สบตาฟางเพราะวางมาดเอาไว้ ฟางแอบอมยิ้มในท่าทางของป๊อปปี้
"ค่อยๆลุกล่ะ " ป๊อปปี้ค่อยๆพยุงฟางให้ลุกขึ้นช้าๆ
"โอ๊ะ! " ฟางเกือบล้มอีกครั้งแต่!....ป๊อปปี้รับเอาไว้ทัน...ใบหน้าทั้งคู่ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกันด้วยซ้ำ ในดวงตาเปล่งประกายทั้งคู่สบตากันโดยที่ไม่สามารถคลาดสายตาจากกันและกันได้
"เอ่อ....ขอบคุณค่ะ " ฟางบอกพวกเขารีบเบี่ยงสายตาออกจากกันทันที
"อืม....แล้ว...คุณไหวรึเปล่า "ป๊อปปี้ถาม
"ฉันไหว " ฟางตอบ
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยประคองคุณไปเอง " ป๊ปปี้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมา
"โทษนะ " ป๊อปปี้ขออนุญาติฟาง ก่อนที่เขาจะเริ่มโอบเอวฟางเอาไว้ แล้วค่อยๆประคองฟางเดินไปที่รถ ฟางแอบมองป๊อปปี้แล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....
"โถ่เว้ย! "เสี่ยเพ้งซัดหนังสือพิมพ์ลงพื้นด้วยความโกรธ
เพราะข้าวหน้านึงโดยมีการพาดหัวข่าวว่า...เสี่ยเพ้งหน้าแตก! เจ้าสาวหนีกลางงานแต่ง!
"อั้วไม่ยอม!! อาฟาง...ลือคิดว่าจะหนีอั้วผมหรอ " เสี่ยเพ้งพูดด้วอารมณ์โกรธ
"พวกลื้อ แยกย้ายกันไปตามตัวอาฟางให้เจอ ถึงต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องทำ! " เสี่ยเพ้งสั่งลูกน้องเพื่อตาหาตัวฟาง
"นี่คุณพาฉันมาตลาดทำไมอ่ะ "ฟางถาม
"คุณยังไม่มีเสื่อผ้าใส่ผมก็เลยพาคุณมาเลือก " ป๊อปปี้บอก
"ฉันไม่มีเงินหรอกนะคุณ ตอนนี่ฉันมีแต่ตัวเปล่า ฉันจะซื้ออะไรได้ " ฟางซึมไปชั่วขณะ
"ผมจ่ายให้เอง " ป๊อปปี้บอก
"แต่..."
"ไม่มีแต่ ผมบอกว่าจะจ่ายให้กจ่ายให้สิ " ป๊อปปี้ดุ
"ก็ได้ "
"ว้าววว ตัวนี้น่ารักจัง " ฟางเลือกดูเสื่อผ้าจนสะดุดตาตัวนึงเป็นแนวที่เธอชอบ
"สองพัน!! ไม่เอาๆ แพงเกิน " ฟางรีบวางเสื้อผ้าไว้ที่เดิมแ้วดูร้านอื่นทันที ป๊อปปี้มองแล้วแอบขำ
ทั้งคู่เริ่มดูเสื่อผ้าด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน
"เอาไป " ป๊อปปี้ยื่นยกทรงให้ฟาง
"เห้ย! คุณทำอะไรของคุณเนี่ย " ฟางเขินทำตัวไม่ถูก
"เอ้า ก็ของคุณไง ดูเหมาะกับคุณดี " ป๊อปปี้ไม่รู้สะทบสะท้านอะไรทั้งนั้น เขายังวางตัวปกติ
"นี่คุณไม่รู้สึกอายบ้างรึไง " ฟางถาม
"อายทำไม ก็ของใช้ของผู้หญิงแล้วมันแปลกตรงไหน "
"โหยย บ้า! " ฟางรีบส่งยกทรงคืนให้ป๊อปปี้ก่อนจะรีบเดินกะเผกกะเผกออกจากร้านเพื่อหนีป๊อปปี้
"อะไรว่ะ" ป๊อปปี้วางยกทรงลง ก่อนจะรีบตามฟางไป
ตอนหน้าสนุกแน่ๆ อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
