อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

9.7

เขียนโดย prettyice

วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.

  9 ตอน
  22 วิจารณ์
  16.32K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

"ฝน! ฝน! " ป๊อปปี้เดินตามหาฟางตอนนี้ทั้งสองต่างแยกกันเดินโดยไม่รู้ตัว

 

"ว้าวว ชุดนี้น่ารักจัง " ฟางยังเลือกเสื้อผ้าโดยไม่รู้เลยว่าเเยกกับป๊อปปี้ไปซะเเล้ว

 

"คุณป๊อป ฉันชอ...เอ้า คุณป๊อปหายไปไหนอ่ะ " เมื่อฟางหันหลังไปเธอก็ไม่พบป๊อปปี้ ฟางจึงออกจากร้านแล้วเดินตามหาป๊อปปี้

 

"คุณป๊อป!  คุณป๊อป! " ฟางเดินกะเผกๆตะโกนเรียกหาป๊อปปี้

 

"นั่นมันลูกน้องไอ้เสี่ยเพ้งนี่หนา " ฟางตกใจเมื่อเธอเจอลูกน้องของเสี่ยเพ้งพอดี เธอยืนอึ้งชั่วขณะ

 

"เห้ย!  มันอยู่นั่น! "พวกเขาหันมาเห็นฟางพอดี  

 

      เมื่อฟางได้สติเธอก็รีบวิ่งหนีทันทีถึงแม้ว่าจะเจ็บเท้าก็ตาม

 

"ตามเว้ย!  "ลูกน้องเสี่เพ้งรีบวิ่งไล่ตามฟางไป

 

 

"ฝน! ฝน! คุณอยู่ไหน ฝน!...โถ่เว้ย! "ป๊อปปี้เริ่มโมโหตัวเองที่ตามหาฟางไม่เจอ

 

 

 

"โอ้ย! " ฟางวิ่งจนเลือดไหลเต็มเท้าของเธอ  ทำให้เธอเธอล้มลง

 

"มันอยู่นั่น! " ลูกน้องพวกนั้นก็วิ่งตามฟางมาจนเกือบจะทัน

 

"ฉันต้องสู้! " ฟางพยายามลุกขึ้นยืน...จนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ    ฟางไม่รอช้ารีบวิ่งหนีพวกมันต่อ

 

"เห้ย  หยุดสิว่ะ " 

 

 

 

"ช่วยด้วย! คุณป๊อป! " ฟางวิ่งเธอเริ่มน้ำตาซึมด้วยความกลัว

 

"คุณป๊อป...ช่วยฟางด้วย ฉันจะไม่ไหวแล้ว..."

               ฟางพูดเพียงในใจด้วยความกลัวที่เธอกำลังเผชิญหน้ากับมัน

 

"อร๊ายย! " จู่ๆฟางถูกใครบางคนฉุดเธอไปในช่องแคบๆระหวางตึกสองตึก 

 

"เห้ย นี่นายเป็นใครน่ะ " ฟางถามด้วยความตกใจ

 

"ฉู่! เงียบๆสิ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ยินหรอก"

 

"คุณป๊อป..."ฟางจำเสียงทุ้มๆนั้นได้  ผู้ชายที่ช่วยเธอไว้คือ...ป๊อปปี้  ฟางดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

 

"หายไปไหนแล้วว่ะ "

"มึงไปทางซ้าย เดี๋ยวกูจะไปทางขวาเอง " จากนั้นพวกมันก็แยกย้ายกันไป

 

"โฮ้ว! " ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขาก้มหน้ามองฟางที่กำลังซบ อกเขาอยู่อย่างแนบชิด

 

"นี่คุณ..เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม

 

"ขอบคุณนะค่ะ...ขอบคุณที่ช่วยฉัน " ฟางพูดด้วยเสียงแผ่วเบาด้วยความกลัว...

 

 

 

 

ณ  ที่บ้าน

 

 

"เดินช้าๆนะ " ป๊อปปี้ประคองฟางเข้าบ้านอย่างช้าๆ  แล้วค่อยๆนั่งลง

 

"เจ็บมากไม๊ "ป๊อปปี้ถาม

 

"ลองมาเป็นดูไมล่ะ " ฟางกวนป๊อปปี้กลับ

 

"นี่ผมอุตส่าห์ช่วยคุณไว้นะเนี่ย  ยังจะมากวนประสาทผมอีก " ป๊อปปี้ดุ

 

"ฉันล้อเล่น  แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วยไม่รู้ " ฟางแกล้งงอนป๊อปปี้

 

"ม่ะ เดี๋ยวผมทำแผลให้แล้วกัน " ป๊อปปี้พูดจบ เขาก็เดินไปเอากล่องยาแล้วนั่งพันแผลให้กับฟาง

 

"โอ้ย  เบาๆสิคุณ "ฟางสะดุ้งเพราะแสบ

 

"ใครใช้ให้คุณไปเดินเล่นเพ่นพ่านแบบนั้น  ไม่รู้บ้างรึไงว่าทำให่ใครเค้าเป็นห่...! " ป๊อปปี้ระบายใส่ฟางจนเกือบพูดคำๆนึงออกไป

 

"เป็นอะไร " ฟางงง?

 

"เป็น...เป็น..อะไรก็ช่างเหอะ " ป๊อปปี้รีบปฏิเสธ

 

"เอ้า  บ้ารึเปล่า " ฟางแอบบ่นป๊อปปี้เบาๆ

 

"นี่คุณ  ผมได้ยินนะ " 

 

"ก็อยากให้คุณได้ยินน่ะสิ  บ้ารึเปล่าาาา  ฟังชัดม่ะ " ฟางประชดประชันป๊อปปี้

 

"โอ็ย!!  นี่คุณ! ฉันเจ็บนะ "   ป๊อปปี้กดแผลของฟางจนฟางร้อง โอ้ย  เขาต้องการแกล้งฟาง

 

"อยากเถียงผมทำไมล่ะ " ป๊อปปี้พูด

 

"ชิ " ฟางทำเมิน

 

 

"ว้ายยยยย  คุณหนูทำอะไรค่ะนั่น " ป้าสมใจเดินมาเห็นพอดี หล่อนรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้

 

"เอ่อ คือ ผมทำแผลให้ฝนน่ะครับ   เธอบาดเจ็บนิดหน่อย "ป๊อปปี้บอก

 

"แต่นั่นมันเท้านะค่ะ  มันเป็นของต่ำ เค้าเจ็บเองก็ให้เค้าทำเองสิค่ะ "ป้าสมใจบอก

 

"แต่.. " 

 

"ไม่เป็นไรคุณ  เดี๋ยวฉันทำเอง " ฟางพูดจบ เธอก็หยิบสำลีจากมือป๊อปปี้ทันที

 

 

จบเร็วหน่อยนะวันนี้  ติดธุระ ไว้เดี๋ยวว่างจะรีบอัพให้น้าาาา เม้นๆกันด้วย!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา