อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม
เขียนโดย 
prettyice
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เอี๊ยดดดดดดดดดด
ป๊อปปี้เบรครถแล้วจอดก่อนที่จะเดินเข้าร้านอาหารตามที่เขื่อนและโทโมะนัดเอาไว้
"ว่าไง " ป๊อปปี้นั่งลงนเก้าอี้ด้วยหน้าตาเซ็งๆ
"โถ่ ไอ้เพื่อนรักทำไมทำหน้าตาแบบนั้นว่ะ " เขื่อนทักป๊อปปี้
"นี่มึงอย่าบอกนะเว้ย ว่าไปตกหลุมรักหญิงสาว..ความจำเสื่อมคนนี้แล้วอ่ะ " เขื่อนแซว
"ฮิ้ววววว "เขื่อนและโทโมะตั้งหน้าตั้งตาโห่เเซวป๊อปปี้
"พอๆ ตกหลุงรงตกหลุงรักอะไรว่ะ พูดอะไรปากเสีย " ป๊อปปี้รีบปฎิเสธ
"เออๆ กูลืมไปว่ามึงมันผู้ชายไม่มีหัวใจ จะไปรักใครเป็นล่ะ จริงมั๊ยว่ะไอเขื่อน " โทโมะขอความคิดเห็นจากเขื่อนทันที
เขื่อนรีบพยักหน้าตอบทันที
"เข้าเรื่องได้แล้ว พวกมึงมีอะไรถึงได้เรียกกูมา เอาตรงๆนะเว้ย " ป๊อปปี้พูด เขื่อนและโทโมะเริ่มทำหน้าเครียดทันที
"เกิดอะไรขึ้น" ป๊อปปี้ตกใจไปด้วย
"เสร็จแล้...เอ้า คุณป๊อปไม่อยู่หรอกหรอ " เมื่อฟางเปิดประตูออกจากห้องน้ำก็ไม่พป๊อปปี้ ทำให้เธอคอตกทันที
"เฮ้อ...เลิกคิดไปเองซะทีเถอะยัยฟาง " ฟางพูดพึมพำด้วยความผิดหวัง
"ชิ " ฟางแอบงอนป๊อปปี้ แล้วเธอก็เดินออกไป
"คือพ่อกู(พ่อเขื่อนเป็นตำรวจ)โทรมาหากูว่ามีคนอ้างว่าเป็นพ่อของมึงเว้ย เขาอยากเจอหน้ามึง" เขื่อนบอก
"มึงพูดเรื่องอะไรว่ะ กูจะไปรู้ได้ไงว่าพ่อของกูเป็นใคร...พ่อมึงอ่ะมั่วเป่า " ป๊อปปี้พูด นัยต์ตาเต็มไปด้วยความห่วงหาแต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
"เเต่เขาบอกเลยนะเว้ยว่าลูกชื่อ ป๊อปปี้ ภาณุ จิระคุณ และที่สำคัญเขาก็นามสกุลจิระคุณ " โทโมะบอก ป๊อปปี้อึ้ง
" กูว่ามึงไปพบหน้าพ่อ เอ้ย คนที่อ้างชื่อคนนั้นดูดีมั๊ยว่ะ " เขื่อนถาม
ป๊อปปี้รีบลุกเดินออกไปทันที
"เห้ย! ไอป๊อปจะไปไหนว่ะ " เขื่อนและโทโมะรีบลุกไปตามทันที
"ไอป๊อป! " เขื่อนตะโกนเรียกป๊อปปี้ จนป๊อปปี้หยุดชะงัก
"แกลุกออกมาแบนี้ได้ไงว่ะ "เขื่อนถามอย่างอารมณ์เสีย
"ทำไมว่ะ "
"ปล่อยให้กูจ่ายตังประจำ! " เขื่อนบอก
"ไม่ใช่! ไอเขื่อนมึงตลกพอแล้วยัง " โทโมะว่า เขื่อนจึงเงียบ
"ทำไมมึงไม่ลองไปดูหน้าเขาดูล่ะว่ะ เผื่อเขาอาจจะเป็นพ่อตัวจริงของมึงก็ได้นะเว้ย "
"ไม่ว่าจะตัวจริงหรือตัวปลอมก็ก็ไม่อยากเห็นทั้งนั้นเว้ย กูเกลียดพ่อ! มึงเข้าใจมั๊ยว่ะ " ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด รีบขับรถออกไปทันที
"เฮ้ย! ไอป๊อป ไอป๊อป! " โทโมะตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทัน
เช้าวันร่งขึ้น
"โห บ้านใหญ่โตจริงๆนะเนี่ย "ฟางเดินสำรวจบ้านของป๊อปปี้จนทั่ว
"แปลกแฮะ ทำไมทั้ง้านไม่มีกรอบรูปครอบครัวสักรูปเดียว " ฟางเดินดูรอบๆแต่ก็ไม่พบ
"โอ๊ะ! ใครอ่ะ " ฟางสะดุดตากับรูปภาพรูปหนึ่ง
"แฟน...หรอ " ฟางรูสึกเจ็บปี๊ดที่หัวใจโดยไม่รูเหตุผล
"นี่เราเป็นอะไรทำไมต้อง..." ฟางจับที่หน้าอกข้างซ้ายของเธอหัวใจเต้นตึกๆๆๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ
"ทำอะไรอ่ะ! "
"เห้ย! "ฟางตกใจ!
เปร้ง!!
กรอบรูปที่อยู่ในมือฟางแตกทันที
"ป้าสมใจ! เอ่อ....ฝนขอโทษค่ะ " ฟางรีบพูดขอโทษทันที
"นี่เธอรู้มั๊ยห่ะ ว่าทำอะไรลงไป เก็บกวาดเดี๋ยวนี้ " ป้าสมใจสั่งฟางด้วยอารมณ์โกรธ
"ค่ะๆ " ฟางรีบไปเอาไม้กวาดแล้วเริ่มเก็บกวาดทันที
"เร็วสิ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง " ป้าสมใจสั่ง
"โหยย ป้าใจเย็นๆสิค้ะ หงุดหงิดมากๆ เดี๋ยวตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยน้าา "ฟางว่าแล้วแอบขำ
"อร๊ายยย ยัยเด็กบ้านี่ " ป้าสมใจรีบเข้าไปตีฟางเอาตีฟางเอา
"555 " ฟางขำ
"ไหนที่สัญญาไว้ไง ว่าจะทำให้คุณป๊อปมีชีวิตชีวาขึ้น ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะคืบหน้าตรงไหน "ป้าสมใจพูด
"มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิค่ะ คนเราถ้าจะดัดนิสัย เอ้ย! ปรับเปลี่ยนนิสัยก็ต้องใช้เวลานิดนึง "
"นี่ถ้ากวาดแบบนี้ไม่ต้องกวาดเหอะ เก็บด้วยมือเดี๋ยวนี้เลย " ป้าสมใจสั่ง
"แต่..."
"ไม่มีแต่ ทำตามที่ฉันสั่งสิ "
"ค่ะๆ ก็ได้ " ฟางจำเป็นต้องเก็บด้วยมือของตัวเอง
"โอ้ย! "
"ไม่ต้องสำออยหรอกย่ะ แหม่ อยากอู้งานล่ะสิเธอ " ป้าสมใจว่า
"โหยย ป้านี่รูทันอีกแระ...หว้าา น่าเบื่อจัง " ฟางแกล้งทำเหมือนไม่เป็นไร แต่แท้จริงแล้ว ฟางโดนเศษแก้วบาดมือจริงๆ
"แน่นอน ฉันฉลาดนิ "ป้าสมใจชมตัวเองอย่างไม่อาย
"คร้าาาา "
"ทำอะไรกันน่ะ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาพอดี
"เอ้า คุณหนูตื่นแล้วหรอค่ะ " ป้าสมใจถาม
"ครับ แล้วนี่ป้าทำอะไรอยู่หรอครับ " ป๊อปปี้ถาม เขารีบมองไปที่ฟาง
ฟางรีบเอามือข้างที่โดนเศษแก้วบาดไว้ข้างหลังเพื่อปกปิดไม่ให้ป๊อปปี้เห็น
"มือคุณเป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วง
"ปะ...เปล่า "ฟางรีบปฏิเสธ แต่สายตาป๊อปปี้ก็ยังคงจับพิรุธฟาง
ฟางเริ่มหวั่นๆ
"โอ้ยยยยย ปวดท้องจังเลย " ฟางแสดงสร้างภาพว่ากำลังปวดท้อง
"เห้ย! "ป๊อปปี้รีวิ่งมาดูฟางอย่างรวดเร็ว
"คุณปวดท้องเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถามสีหน้าตื่นตกใจ
"ฉัน...เอ่อ..ปวด...ปวดท้อง...ท้องเสียน่ะสิ " ฟางบอก
"ท้องเสีย! "ป๊อปปี้และป้าสมใพูดพร้อมกัน
"เอ่อ ใช่ค่ะ งั้น...งั้นฉันขอตัวก่อนนะ " ฟางรีบเดินกะเผกกะเผกออกไป
"เอ้าๆ นี่เธอยังเก็บกวาดไม่เสร็จเลยนะ ! นี่! " ป้าสมใจเรียกแต่ฟางก็ไม่เดินกลับมา
"อะไรของเค้า " ป๊อปปี้งง
"เฮ้อ! " ฟางโล่งใจที่รอดพ้นตรงนั้นมาได้
"เเสบชะมัด " ฟางเริ่มทำการเช็ดแผลที่นิ้วของตัวเองเบาๆ
"โอ้ยยยย แสบแฮะ " ฟางเดินออกมา แล้วร้องเสียงโอดโอยเบาๆ ไม่ให้ใครได้ยิน
"นี่คุณ " ป๊อปปี้เดินมาดักหน้าเธอไว้
"คุณป๊อป! " ฟางตกใจรีบซ่อนมือที่พันแผลไว้ข้างหลังทันที
"มือคุณเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถาม
"เปล่านิ มือฉันก็เป็นมือน่ะสิ " ฟางตอบ
"มานี่ " ป๊อปปี้ดึงมือข้างที่ฟางซ้อนไว้ออกมา
"โอ้ยยย เบาๆสิคุณ " ฟางร้องเพราะป๊อปปี้กระชากมือของฟางอย่างแรง
"นี่คุณบาดเจ็บนิ ไปโดนอะไรมา "
"คือ...ฉัน " ฟางลังเลที่จะตอบ
วร้ายยยยๆๆ สนุกกันรึเปล่า ถ้าชอบอย่าลืมให้คะแนนกันด้วยนร้าาา
ช่วยกันเมนต์หน่อยนร้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
