อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

9.7

เขียนโดย prettyice

วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.

  9 ตอน
  22 วิจารณ์
  16.32K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     

 เอี๊ยดดดดดดดดดด

 ป๊อปปี้เบรครถแล้วจอดก่อนที่จะเดินเข้าร้านอาหารตามที่เขื่อนและโทโมะนัดเอาไว้

 

 

 

"ว่าไง " ป๊อปปี้นั่งลงนเก้าอี้ด้วยหน้าตาเซ็งๆ

 

"โถ่ ไอ้เพื่อนรักทำไมทำหน้าตาแบบนั้นว่ะ " เขื่อนทักป๊อปปี้

 

"นี่มึงอย่าบอกนะเว้ย ว่าไปตกหลุมรักหญิงสาว..ความจำเสื่อมคนนี้แล้วอ่ะ " เขื่อนแซว

 

"ฮิ้ววววว "เขื่อนและโทโมะตั้งหน้าตั้งตาโห่เเซวป๊อปปี้

 

"พอๆ  ตกหลุงรงตกหลุงรักอะไรว่ะ พูดอะไรปากเสีย " ป๊อปปี้รีบปฎิเสธ 

 

"เออๆ กูลืมไปว่ามึงมันผู้ชายไม่มีหัวใจ  จะไปรักใครเป็นล่ะ จริงมั๊ยว่ะไอเขื่อน " โทโมะขอความคิดเห็นจากเขื่อนทันที

    เขื่อนรีบพยักหน้าตอบทันที

 

"เข้าเรื่องได้แล้ว  พวกมึงมีอะไรถึงได้เรียกกูมา  เอาตรงๆนะเว้ย " ป๊อปปี้พูด   เขื่อนและโทโมะเริ่มทำหน้าเครียดทันที

 

"เกิดอะไรขึ้น" ป๊อปปี้ตกใจไปด้วย

 

 

 

 

 

 

"เสร็จแล้...เอ้า คุณป๊อปไม่อยู่หรอกหรอ " เมื่อฟางเปิดประตูออกจากห้องน้ำก็ไม่พป๊อปปี้  ทำให้เธอคอตกทันที 

 

"เฮ้อ...เลิกคิดไปเองซะทีเถอะยัยฟาง " ฟางพูดพึมพำด้วยความผิดหวัง 

 

"ชิ " ฟางแอบงอนป๊อปปี้ แล้วเธอก็เดินออกไป

 

 

 

 

 

"คือพ่อกู(พ่อเขื่อนเป็นตำรวจ)โทรมาหากูว่ามีคนอ้างว่าเป็นพ่อของมึงเว้ย  เขาอยากเจอหน้ามึง" เขื่อนบอก

 

"มึงพูดเรื่องอะไรว่ะ  กูจะไปรู้ได้ไงว่าพ่อของกูเป็นใคร...พ่อมึงอ่ะมั่วเป่า " ป๊อปปี้พูด นัยต์ตาเต็มไปด้วยความห่วงหาแต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี

 

"เเต่เขาบอกเลยนะเว้ยว่าลูกชื่อ  ป๊อปปี้ ภาณุ  จิระคุณ   และที่สำคัญเขาก็นามสกุลจิระคุณ " โทโมะบอก    ป๊อปปี้อึ้ง

 

" กูว่ามึงไปพบหน้าพ่อ เอ้ย คนที่อ้างชื่อคนนั้นดูดีมั๊ยว่ะ " เขื่อนถาม

ป๊อปปี้รีบลุกเดินออกไปทันที

 

"เห้ย!  ไอป๊อปจะไปไหนว่ะ " เขื่อนและโทโมะรีบลุกไปตามทันที

 

 

 

 

"ไอป๊อป! " เขื่อนตะโกนเรียกป๊อปปี้ จนป๊อปปี้หยุดชะงัก

 

"แกลุกออกมาแบนี้ได้ไงว่ะ "เขื่อนถามอย่างอารมณ์เสีย

 

"ทำไมว่ะ " 

 

 

 

 

 

"ปล่อยให้กูจ่ายตังประจำ! " เขื่อนบอก

 

"ไม่ใช่!  ไอเขื่อนมึงตลกพอแล้วยัง " โทโมะว่า  เขื่อนจึงเงียบ

 

"ทำไมมึงไม่ลองไปดูหน้าเขาดูล่ะว่ะ เผื่อเขาอาจจะเป็นพ่อตัวจริงของมึงก็ได้นะเว้ย "

 

"ไม่ว่าจะตัวจริงหรือตัวปลอมก็ก็ไม่อยากเห็นทั้งนั้นเว้ย  กูเกลียดพ่อ! มึงเข้าใจมั๊ยว่ะ " ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด  รีบขับรถออกไปทันที

 

"เฮ้ย!  ไอป๊อป  ไอป๊อป! " โทโมะตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทัน

 

 

 

 

 

เช้าวันร่งขึ้น

 

"โห  บ้านใหญ่โตจริงๆนะเนี่ย  "ฟางเดินสำรวจบ้านของป๊อปปี้จนทั่ว

 

"แปลกแฮะ  ทำไมทั้ง้านไม่มีกรอบรูปครอบครัวสักรูปเดียว "  ฟางเดินดูรอบๆแต่ก็ไม่พบ

 

"โอ๊ะ!  ใครอ่ะ " ฟางสะดุดตากับรูปภาพรูปหนึ่ง

 

เว็บขีดเขียน

 

"แฟน...หรอ " ฟางรูสึกเจ็บปี๊ดที่หัวใจโดยไม่รูเหตุผล

 

"นี่เราเป็นอะไรทำไมต้อง..." ฟางจับที่หน้าอกข้างซ้ายของเธอหัวใจเต้นตึกๆๆๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ

 

"ทำอะไรอ่ะ! " 

 

"เห้ย! "ฟางตกใจ!

 

 

เปร้ง!!

    กรอบรูปที่อยู่ในมือฟางแตกทันที

 

"ป้าสมใจ!  เอ่อ....ฝนขอโทษค่ะ " ฟางรีบพูดขอโทษทันที

 

"นี่เธอรู้มั๊ยห่ะ ว่าทำอะไรลงไป   เก็บกวาดเดี๋ยวนี้ " ป้าสมใจสั่งฟางด้วยอารมณ์โกรธ

 

"ค่ะๆ " ฟางรีบไปเอาไม้กวาดแล้วเริ่มเก็บกวาดทันที

 

"เร็วสิ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง " ป้าสมใจสั่ง

 

"โหยย ป้าใจเย็นๆสิค้ะ  หงุดหงิดมากๆ เดี๋ยวตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยน้าา "ฟางว่าแล้วแอบขำ

 

"อร๊ายยย  ยัยเด็กบ้านี่ " ป้าสมใจรีบเข้าไปตีฟางเอาตีฟางเอา

 

"555 " ฟางขำ 

 

"ไหนที่สัญญาไว้ไง ว่าจะทำให้คุณป๊อปมีชีวิตชีวาขึ้น ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะคืบหน้าตรงไหน "ป้าสมใจพูด

 

"มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิค่ะ คนเราถ้าจะดัดนิสัย เอ้ย!  ปรับเปลี่ยนนิสัยก็ต้องใช้เวลานิดนึง " 

 

 

 

"นี่ถ้ากวาดแบบนี้ไม่ต้องกวาดเหอะ  เก็บด้วยมือเดี๋ยวนี้เลย " ป้าสมใจสั่ง

 

"แต่..."

 

"ไม่มีแต่  ทำตามที่ฉันสั่งสิ "

 

"ค่ะๆ ก็ได้ " ฟางจำเป็นต้องเก็บด้วยมือของตัวเอง

 

 

 

 

"โอ้ย! " 

 

"ไม่ต้องสำออยหรอกย่ะ แหม่ อยากอู้งานล่ะสิเธอ " ป้าสมใจว่า

 

 

"โหยย  ป้านี่รูทันอีกแระ...หว้าา น่าเบื่อจัง " ฟางแกล้งทำเหมือนไม่เป็นไร แต่แท้จริงแล้ว ฟางโดนเศษแก้วบาดมือจริงๆ 

 

"แน่นอน  ฉันฉลาดนิ "ป้าสมใจชมตัวเองอย่างไม่อาย

 

"คร้าาาา "

 

 

 

"ทำอะไรกันน่ะ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาพอดี

 

"เอ้า  คุณหนูตื่นแล้วหรอค่ะ " ป้าสมใจถาม

 

"ครับ แล้วนี่ป้าทำอะไรอยู่หรอครับ " ป๊อปปี้ถาม  เขารีบมองไปที่ฟาง

 

         ฟางรีบเอามือข้างที่โดนเศษแก้วบาดไว้ข้างหลังเพื่อปกปิดไม่ให้ป๊อปปี้เห็น

 

"มือคุณเป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วง

 

"ปะ...เปล่า "ฟางรีบปฏิเสธ  แต่สายตาป๊อปปี้ก็ยังคงจับพิรุธฟาง

 

ฟางเริ่มหวั่นๆ

 

"โอ้ยยยยย  ปวดท้องจังเลย " ฟางแสดงสร้างภาพว่ากำลังปวดท้อง

 

"เห้ย! "ป๊อปปี้รีวิ่งมาดูฟางอย่างรวดเร็ว

 

"คุณปวดท้องเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถามสีหน้าตื่นตกใจ

 

"ฉัน...เอ่อ..ปวด...ปวดท้อง...ท้องเสียน่ะสิ " ฟางบอก

 

"ท้องเสีย! "ป๊อปปี้และป้าสมใพูดพร้อมกัน

 

"เอ่อ  ใช่ค่ะ  งั้น...งั้นฉันขอตัวก่อนนะ " ฟางรีบเดินกะเผกกะเผกออกไป

 

"เอ้าๆ  นี่เธอยังเก็บกวาดไม่เสร็จเลยนะ ! นี่! " ป้าสมใจเรียกแต่ฟางก็ไม่เดินกลับมา

 

"อะไรของเค้า " ป๊อปปี้งง

 

 

 

 

"เฮ้อ! "  ฟางโล่งใจที่รอดพ้นตรงนั้นมาได้

 

"เเสบชะมัด " ฟางเริ่มทำการเช็ดแผลที่นิ้วของตัวเองเบาๆ 

 

 

 

 

"โอ้ยยยย แสบแฮะ " ฟางเดินออกมา แล้วร้องเสียงโอดโอยเบาๆ ไม่ให้ใครได้ยิน

 

"นี่คุณ " ป๊อปปี้เดินมาดักหน้าเธอไว้

 

"คุณป๊อป! " ฟางตกใจรีบซ่อนมือที่พันแผลไว้ข้างหลังทันที

 

"มือคุณเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถาม

 

"เปล่านิ มือฉันก็เป็นมือน่ะสิ " ฟางตอบ

 

"มานี่ " ป๊อปปี้ดึงมือข้างที่ฟางซ้อนไว้ออกมา

 

"โอ้ยยย  เบาๆสิคุณ " ฟางร้องเพราะป๊อปปี้กระชากมือของฟางอย่างแรง

 

"นี่คุณบาดเจ็บนิ  ไปโดนอะไรมา " 

 

"คือ...ฉัน " ฟางลังเลที่จะตอบ

 

 

วร้ายยยยๆๆ  สนุกกันรึเปล่า  ถ้าชอบอย่าลืมให้คะแนนกันด้วยนร้าาา 

 

                             ช่วยกันเมนต์หน่อยนร้าาา

                                      

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา