Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

9.3

เขียนโดย นิกซ์

วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 07.27 น.

  71 ตอน
  68 วิจารณ์
  80.07K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2564 21.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

48) บทที่ 44 เขี้ยวเล็บของเชลย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ซาสึเกะ ซุยเงสึและโทบิ ที่เพิ่งแวะคุยกับเด็กสาวเสร็จ กำลังดูแผนที่ ที่เพิ่งถูกค้นพบ โดยบังเอิญ
โทบิเอ่ยขึ้น"เหลือเชื่อ เจ้านั่นมันรู้แล้วรึ!?"
ซุยเงสึพินิจดูแผนที่ที่ถูกคลี่ออก"มันคุ้นๆอยู่นะ"
อุจิวะหนุ่มเอ่ยถาม"นายรู้จักรึ?"
"ก็ ไม่เชิงนะ มันน่าจะอยู่ในหมู่บ้านคิริงาคุเระ เป็นที่ๆใครก็ไม่อยากไปหรอก"
โทบิออกความเห็น"คงเป็นปราสาทร้างของ โฮเซ็นชิ "
ซุยเงสึยิม"นั่นแหละ เจ้าโอโรจิมารุ ได้เคล็ดวิชาย้ายชีพมาจากที่นั่นแหละ...แต่วิชาที่โอโรจิมารุได้ไปมันเป็นวิชาลวงน่ะสิ"
ซาสึเกะนึกสงสัย"งั้นรึ ทำไมนายรู้ดีจัง ซุยเงสึ"
คนถูกถามยักไหล่"มีคนเล่าให้ฟังนะ แต่ชั้นว่าไอ้ที่ซ่อนที่ว่าน่าจะลวงเหมือนกันนะ"
ในใจโทบิเองก็อยากจะพิสูจน์ให้เห็นกับตา เนื่องจากยาทิพย์นั้นแทบไม่มีใครเอ่ยถึง แต่มีบ้างเฉพาะพวกอาวุโสในห้าแคว้นซึ่งแทบจะนับคนได้ ส่วนมากได้หมดลมหายใจไปแล้ว
"งั้น...เอาอย่างนี้ ชั้นจะไปพิสูจน์ดู ส่วนพวกเธอก็จับตาดูเด็กคนนั้นไว้ก่อนก็แล้วกัน"
"ได้"
ทางด้านซากุระที่ตอนนี้ได้พยายามตีสนิทกับซายะ ซึ่งก็ได้ผล สองสาวคุยกันอย่างถูกคอ โดยที่ซากุระนั้นได้เลี่ยงที่จะถามถึงครอบครัวของอีกฝ่าย
สำหรับซายะนันเห็นว่า สาวผมชมพูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ตรงกันข้ามกับน่ารักมากเสียด้วยซ้ำ หากแต่เธอก็รู้สึกได้ว่า หญิงสาวคนนี้เดาใจยาก
"นี่ซายะจัง เย็นนี้เรามาช่วยกันทำอาหารดีไหมจ๊ะ"
"จะไหวเหรอซากุระจัง คือชั้นหมายถึงเธอแข็งแรงดีแล้วเหรอ"
"จ้า เรามาช่วยกันนะ"
"จ้ะ"
สองสาวก็กระวีกระวาดไปที่ครัวแล้วเริ่มลงมือทำอาหาร ในระหว่างที่กำลังทำอาหารนั้น ในหัวของซากุระกำลังคิดหาทางวางยาคาริน เพื่อที่จะตัดกำลังของทีมเหยี่ยว อย่างน้อยถ้าเธอคิดจะไปหนี ก็จะสามารถหนีไปได้โดยที่ทีมเหยี่ยวติดตามเธอไม่ได้...เราอยากจะกล่อมให้ซาสึเกะคุงกลับใจ กลับใจเสียที เพราะเธอยังรักเค้าอยู่ และไม่อยากให้เค้ายึดติดกับความแค้น...หากเค้าไม่กลับตัวกลับใจ เธอจำต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตาฟ้าลิขิต แต่ลึกๆเธอยังมีความหวัง...หวังว่าเค้าจะกลับใจได้เพราะเนื้อแท้ของซาสึเกะนั้นเป็นคนอ่อนโยน ความอ่อนโยนนั้นน้อยคนจะได้เห็น...
ซากุระเกำลังเคี่ยวซุปในขณะที่ซายะกำลังก่อไปหุงข้าว ซากุระก็นึกถึงอดีตเมื่อสามปีก่อน...
สามปีก่อน...
ช่วงสอบจูนิน ในป่ามรณะ....
หลังจากที่ซาสึเกะได้จัดการไล่พวกนินจาโอโตะไปแล้ว และทีมเจ็ดก็แยกกับพวกโคโนฮะที่เหลือ
ค่ำนั้น...
ในขณะที่นารูโตะกำลังหลับเอาแรง ซาสึเกะรับหน้าที่เฝ้ายาม ซากุระที่อ่วมเลยหันไปทำแผลตัวเอง ดีที่เธอนำชุดปฐมพยาบาลติดมาด้วย 
ร่างบางกำลังพันผ้าพันแผลที่แขนซ้ายอย่างลำบาก หลังจากที่ทำแผลที่ศีรษะของตนแล้ว
"ทำอะไรน่ะ"
"ซาสึเกะคุง...ทำแผลน่ะจ้ะ มีอะไรเหรอ"
"มานี่"เด็กหนุ่มแย่งผ้าพันแผลในมือของเด็กสาวมาก่อนจะลงมือพันให้อย่างนุ่มนวล หลังจากพันแขนทั้งสองข้างเสร็จ เค้าก็สั่งให้ยื่นขาทั้งสองข้างออกมา ในตอนแรกเด็กสาวบอกไปว่าไม่เป็นอะไรหากแต่ เด็กหนุ่มยังย้ำก่อนจะดึงขาทั้งสองข้างของเด็กสาวออกมาดู ก็พบว่าขาขวามีแผลโดนคุไนแทง
"ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไง"
" น่า...เดี๋ยวชั้นทำ..."ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ
"ชั้นทำเอง!"
ในที่สุดซาสึเกะก็ได้ทำแผลให้กับซากุระ เค้าพยายามทำแผลให้เบามือที่สุด
ในที่กำลังพันแผล"ขอโทษ..."
"ขอโทษอะไรเหรอ..."
"ไม่มีอะไร"
เด็กหนุ่มมองผมสีชมพูที่เมื่อก่อนเคยยาวสลวยแต่บัดนี้มันกลับถูกตัดสั้นเพื่อปกป้องเค้า
เด็กหนุ่มคิด...สักวันผมเธอจะกลับมายาวสลวยอีกครั้ง...และชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธออีกแน่...
กลับมาปัจจุบัน
ซากุระกับซายะต่างช่วยกันจัดโต๊ะอาหาร โดยที่ซากุระนั้นจะพยายามสร้างความไว้ใจกับทีมเหยี่ยวเพื่อที่จะสามารถหาช่องวางยาคารินได้...ก่อนอื่นก็ต้องสังเกตพฤติกรรมยัยนั่นก่อนสินะ...
พอทุกคนมารวมตัวกัน ซากุระสังเกตเห็นว่าชายสวมหน้ากากนั้นไม่อยู่...ไปไหนกัน...
ซุยเงสึมองกับข้าวที่วาง"โอ้โห น่ากินดีนะ"
"ชิ ยังกระเดือกได้รึเปล่าเฮอะ"
ซายะนึกหมั่นไส้"ก็ยังดีกว่าใครบางคนนะ ที่แค่หุงข้าวยังไหม้"
คารินหน้าเสีย 
ซาสึเกะจึงตัดบท"กินเถอะ"
ทุกคนนั่งลงทันที โดยที่คารินและซายะต่างก็นั่งขนาบข้าง ส่วนซากุระนั่งข้างๆซายะ ตรงข้างคือซุยเงสึและจูโกะ
ระหว่างที่กินข้าว ทั้งซุยเงสึและซายะต่างชมไม่ขาดปาก
"ซากุระจังช่วยสอนชั้นบ้างสิ"
คารินเบะปาก"น้อยๆหน่อยซายะ ยัยนี่มันอยู่ในฐานะเชลย"
ซากุระชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะเเปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม"ดูท่าเธออยากจะให้ชั้นสาดน้ำซุปให้สินะ เธอถึงจะหยุดเห่าน่ะ"
คารินทนไม่ไหวลุกขึ้นเข้ามาหมายจะตบร่างบาง ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใกล้
'ซ่า'
"อ๊ายยย นี่แกกล้าสาดน้ำใส่ชั้นเหรอ!!"
"รอบนี้คือน้ำ แต่รอบหน้าคือซุปร้อนๆ ชั้นพูดจริงทำจริง! ถ้าไม่เชื่อก็เข้ามา! เดี๋ยวแม่จะเอาให้เสียโฉมเลย!!"แววตาของซากุระนั้นบ่งบอกว่าเอาจริง
ซาสึเกะเอ่ยเสียงเย็นแฝงความเหี้ยม"คาริน กลับมานั่งซะ"ก่อนจะหันไปเอ่ยกับซากุระด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ"เธอเองก็อย่าไปถือสา ยัยนี่เลย กินข้าวต่อเถอะ"
คารินข่มความอายไว้ในอก ในขณะที่ซายะนั้นเริ่มกลัวๆร่างบางผมชมพูเข้าตะงิดๆ...ถ้ายัยนี่ไม่เป็นไอ้อักขระบ้าๆนั่นล่ะก็ แค่จะไปจับมาก็จับไม่ได้แน่...
ทามะที่มองดูนายสาวจากมุมห้องโดยที่ตนได้พรางตัวนั้นก็อดเสียวสันหลังไม่ได้ เพราะนายสาวคนนี้นอกจากหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกับ ฮารุชิ เจ้านายคนแรกของมัน ราวกับพิมพ์เดียว แถมนิสัยซาดิตส์กับสัตว์เลี้ยงและความเลือดร้อนเนี่ย เจ้าหล่อนได้มันมาเต็มๆ 
 
 
มาอัพแล้วจร้า ให้คนอ่านหายคิดถึง...เม้นเป็นกำลังใจให้นิกซ์ด้วยนะค่ะ  จะได้มีแรงใจแต่งต่อนะค่ะ  รักคนอ่านทุกคน!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา