กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เหม่ออะไรอยู่น่ะแก้ว กินข้าวสิ เย็นหมดแล้ว”โทโมะถามเมื่อเห็นแก้วนั่งเหม่อเหมือนคิดอะไรอยู่
 
 
 
 
“นี่ มาส่งชั้นแล้วก็กลับไปสิ จะมาอยู่ที่นี่ทำไม”แก้วถามโทโมะที่ยังพาเธอมาทานข้าวหลังจากมาส่ง
ที่บ้านกรุงเทพ
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็ตื่นก็เช้า แถมต้องขับรถมาอีก คนเราก็ต้องหิวเป็นธรรมดาไง ต้องหาอะไรใส่ท้อง”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“นี่ มันไม่ตลกเลยนะ ฟางกำลังท้องฟางควรจะถูกนายดูแลนะโทโมะ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“แก้ว ชั้นถามตรงๆเถอะ เธอเสียใจมั้ยที่ฟางท้องกับป๊อปปี้อีกแล้วน่ะ”โทโมะได้ยินแก้วว่าฟางท้องก็
นึกได้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าชั้นตัดป๊อปปี้ไปแล้วนะ ถามอีกละ ชั้นรู้ๆว่าชั้นกับป๊อปรักกันมากในสายตา
คนอื่น แต่เมื่อความรักมันสุดทางแล้วมันก็ควรจะพอไม่ใช่หรอ เอาตรงๆนะตอนนี้ชั้นอยากให้นาย
หย่ากับฟางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะโทโมะ”แก้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ทำไม หึงชั้นรึไง”โทโมะแกล้งถาม
 
 
 
 
 
“ทะลึ่ง ไม่ใช่ย่ะ ก็ชั้นน่ะอยากจะรู้ว่าป๊อปเค้าจะทำยังไงเมื่อรู้ว่าฟางไม่ได้มีพันธะความสัมพันธ์อะไร
กับนายอีกแล้ว ถ้าฟางโสดเหมือนตอนที่ท้องเฟิร์ส ป๊อปปี้จะรับผิดชอบฟางมั้ย หรือว่าสันนิษฐาน
ของชั้นจะผิดไป”แก้วพูด
 
 
 
 
“สันนิษฐานอะไรของเธอแก้ว”โทโมะชะงักแล้วถามด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
“ก็ไอ้ปากที่บอกว่ารักชั้นๆ แต่ลึกลงไปในใจน่ะมันไม่ใช่ชั้นแล้วน่ะสิ”แก้วพูดแล้วนึกถึงเมื่อคืนที่
ป๊อปปี้ละเมอหาฟาง บวกกับตอนที่พิมมาอาละวาดที่รีสอร์ต ป๊อปปี้รีบไปดูแลฟางส่วนโทโมะดูแล
เธอ
 
 
 
 
 
 
“งานนี้เธอก็ต้องอกหักแล้วล่ะสิ”โทโมะมองแก้วสักพักก่อนจะแกล้งแหย่แก้ว
 
 
 
 
 
 
“นั่นสิ คนอย่างชั้นมันไม่สมควรมีความรักจริงๆไง เพราะมีคนดีๆอยู่ข้างตัวก็ปล่อยให้หลุดมือไป ชั้น
ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”แก้วพูดแล้วลุกออกไปเข้าห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วเธอจะปล่อยให้คนดีๆเค้าหลุดมืออีกครั้งรึเปล่าล่ะยัยบ้า”โทโมะมองตามแก้วแล้วพูดเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณ ไหนว่าจะพาชั้นกลับๆ พาชั้นมาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตทำไมกัน”ฟางพูดเมื่อถูกป๊อปปี้ลากมาที่
ซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งแทนที่จะพากลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
“ท้องต้องบำรุง เอานมไปด้วยสิ เออใช่ ผลไม้ๆ”ป๊อปปี้ไม่ตอบฟางกลับเลื่อนรถเข็นซื้อโน่นนี่เต็มไป
หมด
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณ ชั้นซื้อเองได้น่า ชั้นไม่พึ่งคุณหรอก กลับบ้าน”ฟางไม่ยอม ขืนรถเข็นป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางไม่ให้พี่ซื้อของให้เรานะ จะลักพาตัวเราไปอีก คราวนี้คลอดคนที่2แล้วก็จะมีคนที่3ต่อ
เลย”ป๊อปปี้พูดขู่
 
 
 
 
 
 
“บ้า ทุเรศที่สุด ทำงี้ได้ไง ชั้นน่ะแต่งงานไปแล้วนะ”ฟางแก้มแดงก่อนจะว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางบอกว่าฟางยังรักพี่อยู่ฟางก็แค่หย่ากับโทโมะแล้วมารักพี่ไง”ป๊อปปี้นึกถึงคำพูดฟางเมื่อเช้าก็
รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“หึ แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ให้ชั้นกลับไปอยู่ในวงจรน้ำตาแห่งความชีช้ำรึยังไง ทนรักผู้ชายที่ไม่รัก
เรา เห็นเราเป็นแค่ที่ระบาย อยากจะนอนด้วยก็นอน เหอะ ชั้นคนไม่ใช่ควาย”ฟางยังใจแข็งไม่ยอม
แล้วเดินหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถามหน่อยสิ เราเรียนรัฐศาสตร์แต่ไหงจะมาฝึกงานเป็นเลขาเจ้าของร้านอาหารได้เนี่ย มันไม่เห็น
เข้าตรงไหนเลยเนี่ย”เขื่อนพูดเมื่อเดินเข็นรถเข็นมากับเฟย์ที่ตามตัวเองมาที่ซุปเปอร์มาเก็ต
 
 
 
 
 
 
 
“เอาตรงๆนะ ฝึกงานอะไรก็ได้ขอให้มีฝบผ่านฝึกงาน ชั้นเลยมาฝึกงานกับนาย ลองนายไม่ให้ชั้น
ผ่านฝึกงานดูสิ ชั้นจะตามวีนๆๆ ตามอาละวาดไม่หยุดแน่”เฟย์พูดแล้วยักคิ้วกวนๆให้เขื่อน
 
 
 
 
 
“เด็กแสบเด็กเส้นรึไงเรา”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
“เถอะน่า นายก็ใช้ๆงานชั้นไปละกัน อ้อ ห้ามใช้งานหนักไม่งั้นนายเจอดีแน่”เฟย์พูดขู่เขื่อนส่ายหน้า
เพราะเถียงกันไปเถียงกันมา พอเฟย์งอนเขา สุดท้ายเขาก็ง้อเฟย์อยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นายจะหยุดทำไมเนี่ย ของหล่นหมดแล้ว”เฟย์ที่เดินซื้อของอยู่ต้องร้องเมื่อชนกับเขื่อนที่หยุด
เดิน
 
 
 
 
 
“ใจเย็นๆน่า คุณเด็กฝึกงานตัวแสบ ดูโน่นสิ”เขื่อนพูดแล้วโอบไหล่เฟย์ชี้ให้ดูป๊อปปี้กับฟางเดินเลือก
ซื้อของด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ชั้นงงไปหมดแล้วนี่ ชั้นจะไปถามพี่ป๊อปให้รู้เรื่อง”เฟย์ตกใจจะพุ่งไปเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
“ใจเย็นๆสิ ใจร้อนอีกละ พี่สอนว่าไง เราต้องนิ่งดิ งานนี้นะพี่ว่าเราลองแอบดูคู่นี้กันไปก่อนเถอะ จะ
ได้รู้ว่าไหงถึงได้มาด้วยกันได้ แล้วโทโมะไปไหนกัน”เขื่อนพูดพร้อมกับรั้งเฟย์ไว้ ก่อนทั้งคู่จะรีบไป
แอบดูฟางและป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อยากจะซื้ออะไรก็เรื่องของคุณ ชั้นไม่เกี่ยว ชั้นจะไปรอที่รถ”ฟางพูดแล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้รั้งฟาง
ไว้
 
 
 
 
 
“ฟางคิดว่าที่พี่พูดเมื่อกี้เนี่ย พี่จะไม่ทำจริงๆรึไง”ป๊อปปี้หันมาจ้องหน้าฟางเชิงว่าจะทำจริงๆทำให้
ฟางกลืนน้ำลายเอื้อก
 
 
 
 
 
 
“คนบ้าคิดแต่เรื่องแบบนี้ เร็วๆสิ จะซื้ออะไรก็ซื้อ”ฟางถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินช่วยป๊อปปี้ซื้อของกัน
ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไป ถ้าป๊อปน่ะรักฟางจริง ฟางยอมให้อภัยริงๆ คู่นี้จะเป็นคู่ที่น่ารักมากเลยนะว่ามั้ย”เขื่อนพูด
เมื่อทั้งคู่เดินไปแล้ว
 
 
 
 
 
“เหอะๆ ก็หวังเป็นอย่างนั้นล่ะนะไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงเมื่อไหร่”เฟย์มองพี่ชายตัวเองแล้วไม่ค่อย
อยากจะเชื่อ
 
 
 
 
 
 
“พี่ว่าเร็วๆนี้ล่ะ ไม่อย่างงั้นป๊อปปี้คงไม่เดือดร้อนรึตามติดฟางขนาดนี้ คิดดูดีๆสิ เมื่อก่อนเค้าไม่เคย
ติดฟางแบบนี้ไม่ใช่หรอ”เขื่อนพูด ทำให้เฟย์คิดตามไปด้วย
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยว นั่นมันคุณขนมจีนนิ ทำไมเหมือนเค้ากำลังตามป๊อปปี้กับฟางยังไงไม่รู้สิ”เขื่อนชะงัก เห็น
ขนมจีนก็รีบชี้ให้เฟย์ดู
 
 
 
 
 
“โอ๊ยพี่เขื่อน คิดง่ายๆ คงจะตามมาดูพี่ป๊อปล่ะสิ ยัยนี่น่ชอบพี่ป๊อปตั้งแต่ตอนเรียนแล้วล่ะ”เฟย์พูด
อย่างไม่ใส่ใจ
 
 
 
 
 
“ก็ขอแค่ชอบอย่างเดียวอย่ามายุ่งละกันนะ”เชื่อนพึมพำเบาๆแล้วเข็นรถเข็นตามเฟย์ไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ รักกันดีนี่ รักกันมากนิ แกมันนังร่านเหมือนกันพี่แกไม่มีผิดนังฟาง”ขนมจีนแอบตามป๊อปปี้กับฟาง
ก็พูด
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นช่วยคุณจ่ายเงินเองนะ เพราะมันเป็นของชั้นทั้งนั้น”ฟางพูดเมื่อเดินมาจ่ายเงิน
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องล่ะ ให้พี่ได้ทำให้ฟางบ้างสิ พี่เป็นพ่อเด็กนะ แม้มันจะเป็นความจริงที่ฟางไม่อยากรับ
ก็ตาม”ป๊อปปี้พูดแล้วเข็นรถเข็นเดินไปจ่ายเงิน ฟางที่ดูนิ่งเฉยแต่ในใจเธอกลับรู้สึกอ่อนไหวกับคำ
พูดเหลือเกิน เขาต้องการจะรับผิดชอบลูกเหมือนกับครั้งก่อน หรือเขารักเธอ แล้วแก้วล่ะ ฟางไล่
ความคิดว้าวุ่นของตัวเองในใจเดินมาที่แผงขายหนังสือก็สะดุดกับนิตยสารที่ถ่ายรูปชุดแต่งงาน ฟาง
มองแล้วซึม คิดถึงเมื่อ5ปีก่อนที่เธอต้องแต่งกับป๊อปปี้ที่ไม่รักเธอ และ2ปีก่อนที่โทโมะแต่งงานเพื่อ
ช่วยกู้หน้าให้เธอ การแต่งงาน2ครั้งที่ผ่านมานี่เธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่รักทั้ง2ครั้งเลย นี่เธอจะ
ไม่มีรักแท้เลยจริงๆสักครั้งเลยรึไง
 
 
 
 
 
 
“มายืนเหม่ออะไรตรงนี้คนเดียว”ป๊อปปี้คิดเงินเสร็จก็เดินมาหาฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกคุณไปกันเถอะจะได้กลับบ้านไวๆ”ฟางพูดแล้วเดินหนี ป๊อปปี้มองตามสายตาฟางที่
มองจากมุมนี้ นิตยสารชุดแต่งงานงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณคุณมากนะ เอ่อ เข้ามาดื่มน้ำก่อนมั้ยล่ะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้มาส่งที่บ้าน และยังถือของมา
ให้อีก
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณครับ”ป๊อปปี้ยิ้มรับเมื่อรับน้ำดื่มเย็นๆมาจากฟาง
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวงานที่รีสอร์ตก็จะเสร็จแล้ว คงไม่เกินอาทิตย์หน้า ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณมากนะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“แล้วถ้างานที่นี่เสร็จแล้ว พี่จะแวะมาเยี่ยมหาฟางกับลูกบ้างเหมือนเดิมได้มั้ย”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาเลย ชั้นไม่อยากถูกใครนินทาว่ามีสามีแล้วแต่รับชายอื่นเข้าออกบ้านบ่อยเป็นว่าเล่น”ฟาง
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่พี่อยากดูแลเรา เรากำลังท้องอยู่นะฟาง ไหนจะเฟิร์สอีก แล้ววันนั้นเฟิร์สเองก็ได้ยินแล้วว่าพี่
เป็นพ่อเค้าอีกนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“เฟิร์สยังเด็ก ถ้าแม่บอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เด็กน่ะเค้าไม่เอาอะไรมาเก็บไว้ในใจให้คิดมาก
หรอก”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เฟิร์สโตขึ้นๆ แล้วหน้าก็เหมือน ฟางจะตอบยังไง ถ้าฟางปิดเรื่องนี้อีก ว่าทำไม ลูกกับพ่อโทโมะ
ของเค้าหน้าตาไม่เหมือนกัน ฟางตอบลูกได้มั้ยล่ะ”ป๊อปปี้ยิงอีกคำถามทำให้ฟางเงียบ เพราะเฟิร์
สกับป๊อปปี้หน้าเหมือนกันจริงๆ
 
 
 
 
 
 
“แต่ถ้าลูกโตขึ้นที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆได้ ชั้นก็จะเล่าว่าทำไม ชั้นถึงไม่ทนกับพ่อเลวๆของเค้า”ฟาง
ว่าตอกหน้าป๊อปปี้
 
 
 
 
“ฟาง ก็เพราะฟางไม่เลือกที่จะให้อภัยพี่ไงล่ะ”ป๊อปปี้ว่ากลับ
 
 
 
 
 
“คนอย่างคุณ ความเลวของคุณที่ทำกับชั้น ชั้นควรจะให้อภัยงั้นหรอ ไม่มีวัน”ฟางตะคอกใส่ชาย
หนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะชั้นรู้ไง ว่าสิ่งที่คุณทำตอนนี้ คุณก็แค่อยากจะรับผิดชอบเรื่องลูกเหมือนกับครั้งที่แล้ว ก็แค่ลูก
เพราะใจคุณน่ะมันมีแต่พี่แก้ว ชั้นว่าคุณออกไปจากชีวิตชั้น ให้ชั้นได้อยู่ของชั้นตามปกติเถอะ อย่า
เข้ามาวุ่นวายแบบนี้ คุณรู้มั้ยว่าชั้นทรมานแค่ไหน ในช่วงแรกๆที่รับไม่ได้กับความเลวที่สามีตัวเอง
นอนกับพี่สาวตัวเอง คุณรู้มั้ยว่าชั้นต้องเจ็บแค่ไหน ฮึก แล้วคุณก็เข้ามาอีกทำไม คุณมาทำไม แค่นี้
ยังทำร้ายจิตใจชั้นไม่พออีรึไง ทำไมต้องมาให้เห็นกันด้วย ทำไมต้องมาทำงานที่นี่ ทำไมต้องรัก
เฟิร์ส ฮือๆออกไปจากชีวิตชั้น อย่าทำให้ชั้นเจ็บแบบนี้อีกเลย ฮือๆ”ฟางที่ระเบิดอารมณ์อัดอั้นออก
มาระบายใส่ป๊อปปี้จนหมดก่อนะทรุดตัวลงร้องไห้ออกมาเพราะเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้มันก็ทำให้เธอ
น้ำตาไหลทุกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางพี่ขอโทษฟาง อย่าร้องนะ เดี๋ยวมันกระเทือนถึงลูก”ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆแล้วกอดฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้น ไม่ต้องมายุ่ง ฮือๆ”ฟางพยายามขืนตัวออกจากป๊อปปี้ แต่ก็ไม่ป็นผลเมื่อป๊อปปี้กอดรั้งเธอ
ไว้แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“พี่รู้ว่าพี่เลว แต่คนเลวคนนี้ขอชดใช้ความเลวที่ทำได้มั้ย ให้พี่ดูแลฟางกับลูกได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดขึ้น
พร้อมกับกอดฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“รับผิดชอบแต่ถ้าไม่รักกันมันก็เหมือนเดิม คุณพอเถอะ อย่าพยายามทำตัวเป็นคนดีมารับผิดชอบชั้น
เลย ถ้าอยากไถ่บาปมากล่ะก็ อย่ายุ่งกับชั้น เฟิร์สและก็ลูกในท้อง ชั้นอยู่แบบนี้โดยไม่มีคุณ ชั้น
สบายใจกว่า ที่เลี้ยงลูกคนเดียว แล้วให้ลูกไม่รับรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกันดีกว่า”ฟางพูด แม้เธอหวั่น
ไหวกับคำพูดของป๊อปปี้มากมายแค่ไหน แต่รอยแผลที่เขาทำไว้กับเธอมันทำให้เธอไม่อาจจะกลับ
มาร่วมทางเดินชีวิตคู่กับเขาอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
“แต่ฟาง พี่ห่วงเรา และพี่ก็รักลูกมากนะ”ป๊อปปี้ที่ถูกฟางผลักออกมาแล้วพยายามพูด
 
 
 
 
 
 
“รักลูกแต่รักพี่สาวของแม่ มันจะมีประโยชน์อะไร”ฟางที่รับรู้ว่าสิ่งที่ป๊อปปี้พร่ำบอกว่าเป็นห่วงเธอ มัน
ก็คือความห่วงใยแบบพี่ชายน้องสาวเหมือนกับที่ป๊อปปี้เคยมีให้เธอ ก็พูดออกมา เธอรู้ดี เธอเตือน
ตัวเองเสมอว่าป๊อปไม่ได้รักเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“พี่กับแก้วเอ่อ คือ”ป๊อปปี้ถูกฟางพูดจี้จุดก็ไม่รู้จะบอกฟางยังไงว่าเขาเองนั้นเริ่มรู้สึกกับแก้วที่เปลี่ยน
ไป เขาไม่ได้หึงหวงแก้วอย่างตอนแรกแล้ว แต่เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง ฟางคงจะไม่เชื่อเขาแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับไปเถอะ ชั้นขออยู่คนเดียว ชั้นเหนื่อย ชั้นต้องการพักผ่อน”ฟางเห็นป๊อปปี้ไม่พูดอะไรก็ลุกขึ้น
แล้วเดินไปที่ชั้นบนก่อนจะบอกให้ชายหนุ่มรู้ เพราะเธอไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ไม่อยากรับรู้อีกแล้วว่า
ป๊อปปี้รักแก้วมากแค่ไหน
 
 
 
 
 
 
 
“เราเป็นบ้าอะไรของเราวะ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางไปแล้วก็ปิดบ้านให้ฟางแล้วออกมานั่งทบทวนตัวเองที่
รถ เขาห่วงฟางแคร์ฟางมากแต่ทำไมมันกลับมากกว่าเดิมที่เคยเป็นแบบนี้นะ
 
 
 
 
 
นางเอกใจเเข็งพระเอกก็ปากเเข็ง ให้ได้งี้สิ5555
 
 
ตอนหน้ารับรอง เรื่องคาดไม่ถึงแน่นอนนนน