กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ยังตามหาฟางไม่เจออีกหรอ”ป๊อปปี้ที่โทรศัพทืคุยกัลโทโมะแก้วที่รถอีกคันก็ร้อนใจเพราะเชาเริ่ม
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเกี่ยวกับฟางขึ้นมาหลังจากพยายามโทรไปก็โทรไม่ติด
 
 
 
 
 
 
“เอ๊ะ ที่ตึกร้างตรงนั้นรถฟางนิ”เขื่อนที่ขับรถให้เฟย์และป๊อปปี้ก็เห็นรถฟางก็รีบเลี้ยวไปจอดทันที
 
 
 
 
 
 
“มือถือของฟางอยู่ในรถนิ รึว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟาง ฟาง อยู่ที่ไหนน่ะฟาง”ป๊อปปี้ที่รีบวิ่งลงจากรถ
คนแรกก็ไปที่รถแล้วพบว่าข้างในรถมีกระเป๋าและมือถือของฟาง งั้นแสดงว่าฟางไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่
เพราะไม่อย่างงั้นฟางคงไม่ลืมของสำคัญแบบมือถือแน่ๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนร้องเรียกฟางจน
ทั่ว
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป นั่นพี่ฟาง”เฟย์เห็นหลุมที่ฟางตกลงต้องร้องออกมาเมื่อเห็นฟางสลบอยู่ในนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เลือด”ป๊อปปี้รีบกระโดดลงไปในหลุมนั้นก่อนจะตกใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวและมีเลือดออก
มาจากหว่างขา ก่อนที่ทุกคนจะพาฟางไปโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมฟางถึงตกไปแบบนั้น”โทโมะที่ทราบข่าวก็วิ่งมาที่โรงพยาบาลพร้อมแก้ว
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องสงสัยว่าใครทำ นังขนมจีนมันทำอีกแล้ว มันทำร้ายฟางเหมือนกับที่ทำร้ายชั้น”แก้วหวน
คิดถึงอดีตก็พูดขึ้นเสียงสั่น ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา ด้วยความกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีก
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นตอนนี้เราต้องตามตัวขนมจีนมาให้ได้เพื่อจะได้ถามเลยว่าทำไมฟางถึงเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะแก้ว ฟางต้องไม่เป็นอะไร ทำใจให้สบายๆนะ”โทโมะกอดปลอบแก้วที่ร้องไห้อยู่ทันที
ก่อนจะพาแก้วไปนั่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่โว้ย”ป๊อปปี้ปามือถือตัวเองเมื่อเขาพยายามโทรหาขนมจีนแต่เธอกลับไม่รับสาย
 
 
 
 
 
 
 
“หมอคะ น้องสาวชั้นเป็นยังไงบ้างคะหมอ”ทันทีหมอเดินออกมาแก้วรีบวิ่งไปถามหมอ
 
 
 
 
 
 
“หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ทำให้คนไข้ต้องเสียลูกในท้อง
ไป ตอนนี้คนไข้เครียดและเสียใจกับเรื่องที่เกิดมาก หมอเลยให้พยาบาลฉีดยาระงับประสาทให้
แล้ว”หมอพูดแล้วเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริง”แก้วอึ้งไม่คิดว่าเหตุการณ์ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นกับเธอมันจะย้อนกลับมาเกิดขึ้นกับฟาง ป๊อปปี้
อึ้งไม่คิดว่าเพียงนิดเดียว แค่เขาคลาดกับฟาง มันจะเกิดเรื่องแบบนี้กับฟางและลูกได้
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพี่ฟางด้วย ฮือๆ”เฟย์ที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดก็ปล่อยโฮออกมาโดยที่มี
เขื่อนปลอบเฟย์ไว้ ก่อนที่ทุกคนจะมาที่ห้องพักของฟางที่ฟางถูกส่งตัวมานอนพักผ่อนที่พัก1คืน
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ฟาง”โทโมะที่แวะออกไปรับเฟิร์สก็พาเฟิร์สมาหาฟาง ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงแล้วพยายาม
เขย่าตัวแต่ฟางกลับนิ่งไม่ไหวติง“เฟิร์สครับตอนนี้แม่ฟางไม่สบาย เดี๋ยวเราลงมานั่งกับพ่อเถอะ
ครับ”แก้วพูดแล้วให้เฟิร์สลงมาจากเตียงเฟิร์สลงมาแล้วมองป๊อปปี้กับโทโมะที่คนหนึ่งนั่งที่เก้ากี้ตรง
ข้ามฟาง ส่วนอีกคนนั่งที่โซฟาริมห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ลุงป๊อปเป็นพ่อเฟิร์ส แล้วป้ะป๋า ใครคือพ่อเฟิร์สกันแน่”เฟิร์สพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้และโทโมะสลับ
กัน
 
 
 
 
 
 
“ลุงป๊อปคือพ่อของน้องเฟิร์สครับ”โทโมะที่ลุกขึ้นเดินมาจับมือเฟิร์สแล้วเดินไปหาป๊อปปี้ที่นั่งที่เก้าอี้
ตรงข้ามกับเตียงฟาง
 
 
 
 
 
 
“ถ้าลุงป๊อปเป็นพ่อเฟิร์สและป้ะป๋าล่ะครับ”เฟิร์สหันไปถามโทโมะ
 
 
 
 
 
“ป้ะป๋าก็คือป้ะป๋าของเราเหมือนเดิมล่ะครับ แต่นี่คือพ่อแท้ๆของเฟิร์สนะครับ ดูสิหน้าเหมือนกัน
เลย”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“หน้าของเฟิร์สเหมือนกับป๊อปปี้มากนะครับรู้ตัวมั้ย”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ตาก็เหมือน จมูกก็เหมือน ปากก็เหมือน”เฟิร์สพูดแล้วเอื้อมมือไปจับที่หน้าของป๊อปปี้ตามตาจมูก
ปาก
 
 
 
 
 
 
“พ่อขอโทษนะเฟิร์ส ที่ทิ้งเรากับแม่ไป พ่อขอโทษ”ป๊อปปี้ดึงลูกชายไปกอดแน่น ตอนนี้เขาสูญเสีย
ลูกอีกคนในท้องของฟางไปแล้ว และเขาจะไม่ปล่อยให้เฟิร์สเป็นอะไร เขาจะดูและเฟิร์สกับฟางให้ดี
ที่สุดต่อจากนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยขี้แย หยุดร้องได้แล้วมั้ง”เขื่อนที่ออกมาข้างนอกห้องกับเฟย์แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เฟย์
 
 
 
 
 
“ฮึก ก็มันเสียใจนิ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ พี่ฟางเป็นคนดีทำไมต้องเจอเรื่องร้ายๆซ้ำแล้วซ้ำ
อีก”เฟย์พูดพร้อมกับสั่งน้ำมูกเต็มๆในผ้าเช็ดหน้าที่เขื่อนยื่นให้ เขื่อนเหวอทันที
 
 
 
 
 
“แต่อย่างน้อยครั้งนี้ป๊อปปี้ก็ไม่ไปไหนนิ อย่าร้องเลยนะ”เขื่อนดึงเฟย์ที่เอาแต่ร้องไห้ไปกอดแล้วลูบ
ผมอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
“ฮือๆ หิว อยากกินข้าวอ่ะ”เฟย์ที่กอดเขื่อนแล้วพูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มขำแต่ก็พาเฟย์ลงไปหา
อะไรกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวคืนนี้แก้วนอนที่นี่นะ ไม่ต้องไปหาที่พักที่โรงแรมด้านนอกอีก”โทโมะพูดเมื่อพาแก้วกับเฟิร์สก
ลับมาที่บ้านของเขาแล้วแก้วก็เป็นคนอาบน้ำและพาเฟิร์สไปนอนแทนฟางและป๊อปปี้ที่แยกตัวไป
เก็บของที่บ้านพัก
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเรื่องร้ายๆไม่เกิดขึ้นกับชั้น ทำไมต้องไปลงที่ฟางด้วยทำไมพระเจ้าไม่ลงโทษชั้นคนเดียว
ทำไมต้องให้ฟางรับเคราะห์แบบนี้ด้วย”แก้วที่เครียดและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นพูดขึ้นแล้วกำมือ
แน่น โทโมะเอื้อมมือไปกุมมือแก้วไว้
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเครียดนะแก้ว เรื่องนี้มันเกิดขึ้นไปแล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้โทโมะรู้และโทโมะเองก็เครียด
เสียใจไม่แพ้แก้วและก็ป๊อปปี้หรอก แต่ตอนนี้ เราควรจะต้องดูแลสภาพจิตใจของฟางให้ดีสุด และ
โทโมะก็เชื่อว่าถ้าฟางตื่นมาเจอคนในครอบครัวของเค้าที่ยังรักและเป็นห่วงฟางเค้าแบบนี้ ฟางต้อง
ให้อภัยแก้วแน่ๆ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะโทโมะที่ดีกับชั้น ฮือๆ”แก้วซึ้งใจที่โทโมะอยู่ข้างเธอไม่ไปไหนก็โผเข้ากอดชายหนุ่ม
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจป๊อปมากนะที่พาแม่มาดูอาการฟางเค้า”แม่ป๊อปปี้พูดเมื่อป๊อปปี้พาแม่ของเขามาหาฟาง
เพราะหลังจากเมื่อวานเขากลับบ้านพักเขารีบเก็บของและไปบอกแม่ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างแล้ว
พาแม่ของเขามาในเช้าวันต่อมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะอย่างน้อยถ้าฟางฟื้นขึ้นมาแล้วเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมว่าแม่ต้องช่วยพูดให้ฟางได้สงบลง
มากกว่าผมหรือใครๆแน่ครับ”ป๊อปปี้พูดเพราะรู้ดีว่าแม่ของเขาคือผู้ใหญ่คนเดียวที่ฟางเคารพและรัก
มาก
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางขยับตัวแล้วค่ะ”แก้วที่มาเฝ้าดูอาการน้องสาวตั้งแต่เช้าก็เรียกทุกคนให้ไปหา
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางค่อยๆลุกขึ้นมานะฟาง”ป๊อปปี้รีบประคองฟางลุกขึ้นนั่งดีๆ ฟางมองทุกคนที่ล้อมเธอนิ่งไม่พูด
อะไร
 
 
 
 
 
 
“ฟางหลับไปตั้งวันนึงเชียวนะ คงจะหิวทานอะไรก่อนนะ นี่พี่ทำเกี๊ยวกุ้งที่เราชอบมาให้ด้วยนะ”แก้ว
รีบเอากล่องอาหารที่เธอทำให้น้องสาวมาให้ฟางดู
 
 
 
 
 
“ชอบ”ฟางมองกล่องข้าวพูดอย่างเลื่อนลอย
 
 
 
 
 
 
“ฟางชอบหรองั้นเดี๋ยวพี่เอาให้กินเลยนะจะได้มีแรง”แก้วพูดแล้วรีบเอาใจฟางก่อนจะเข็นโต๊ะมาให้
ฟางเพื่อให้เธอตักอาการได้สะดวก ฟางมองเกี๊ยวในกล่องข้าวแล้วไม่ตักอะไรกินเลย
 
 
 
 
 
“ฟางมีอะไรรึเปล่าลูก ไม่กินหรอ หรือว่าไม่หิว”แม่ป๊อปปี้ถามฟาง
 
 
 
 
 
 
“ลูกจ๋า ลูกอยู่ไหน”ฟางพูดขึ้นทำให้ทุกคนชะงัก ป๊อปปี้นิ่งเงียบเมินไปทางอื่นเพื่อซ่อนน้ำตาลูก
ผู้ชาย
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางทำใจดีๆนะ เรื่องของลูกฟาง ตอนนี้เค้าไม่อยู่กับฟางแล้ว”โทโมะที่เห็นแก้วและป๊อปปี้เงียบไม่
กล้าพูดเพราะสะเทือนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็พูดขึ้นแทนทุกคน แล้วภาพที่ฟางตกลงไปในหลุม
ก่อสร้างก็ฉายเข้ามาในหัวฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดด ไปจริง เอาลูกชั้นคืนมา ไม่ กรี๊ดดด”ฟางที่เริ่มตื่นกลัวแล้วกรีดร้องออกมาก่อนขะขว้าง
ปาข้าวของจนถึงกล่องข้าวบนโต๊ะตกลงมาจนเละไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ใจเย็นนะฟาง”ป๊อปปี้ตกใจรีบเข้าไปยื้อหยุดไม่ให้ฟางอาละวาดก่อนที่หมอและพยายบาลจะ
เข้ามาในห้อง
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรครับหมอ ไหนหมอบอกว่าฟางไม่เป็นอะไรแล้วไงล่ะครับ”ป๊อปปี้พูดเมื่อหมอออกมาจาก
ห้องตรวจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“สภาพร่างกายภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่สภาพจิตใจของคนไข้ หมอคิดว่าตอนนี้คนไข้อาจ
จะช็อคกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้สมองปิดกั้นไม่สามารถรับรู้อะไรเพราะเกิดจากการกระทบ
กระเทือนที่จิตใจด้วย หมอว่าตอนนี้ทางเดียวที่จะช่วยรักษาคนไข้คือกำลังใจจากคนในครอบครัว
ที่รักทุกคนนะครับแต่หมอแนะนำถ้าพาไปหาหมอที่รักษาเฉพาะด้านโดยตรงจะดียิ่งกว่านะครับ”หมอ
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”แม่ป๊อปปี้รับรู้เรื่องราวก็เป็นลมไปก่อนที่แก้วและโทโมะจะประคองแม่ป๊อปปี้ไปนั่งพัก
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เรื่องร้ายๆแบบนี้ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย”ป๊อปปี้ที่ทั้งตกใจและสงสารฟางมากก็ทุบที่
กำแพงห้องก่อนจะพูดออกมาพลางมองร่างบางที่นั่งบนเตียงในห้องไม่รับรู้เอาแต่เหม่อลอย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเอาฟางไปให้หมอที่ไหนตรวจเลยนะโทโมะ แก้วไม่อยากให้ฟางไปอยู่ที่โรงบาลบ้า”แก้วรีบ
ขอร้องโทโมะ
 
 
 
 
 
“เราไม่ได้พาฟางไปอยู่ที่โรงพยาบาลบ้านะแก้ว แต่จะพาไปรักษาที่โรงพยาบาลประสาทเพราะที่นั่น
เค้ามีแพทย์ที่แยกรักษาด้านนี้โดยเฉพาะ”โทโมะอธิบายให้แก้วเข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องพาฟางไปไหนทั้งนั้น ชั้นจะเป็นคนดูแลฟางเอง”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูดกับแก้วและโทโมะ
 
 
 
 
 
“นายหมายความยังไงของนายป๊อป”โทโมะและแก้วมองป๊อปปี้ด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
“เพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะชั้น ถ้าชั้นไม่เลือกที่จะโกหกฟางตั้งแต่5ปีก่อน ไม่เลือกทำให้ฟาง
ท้อง เลือกที่จะบอกความจริงกับความรักของชั้นกับแก้ว ฟางคงไม่ต้องเจ็บแบบนี้ ไม่ต้องมีอดีตที่
ฝังใจและไม่ต้องมาถูกขนมจีนทำร้ายแบบนี้ คนที่สมควรจะได้รับกรรมมันควรเป็นชั้นเลยด้วย
ซ้ำ”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“แล้วเราจะพาน้องไปรักษายังไงป๊อป”แม่ป๊อปปี้ที่ฟื้นแล้วก็เดินมาถามลูกชาย
 
 
 
 
 
 
“หมอเค้าบอกไม่ใช่หรอครับว่าถ้าได้กำลังใจที่ดีจากครอบครัวเดี๋ยวฟางก็จะหายเอง เราไม่ลองแล้ว
จะรู้หรอครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปหาฟางในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่เป็นไรนะพี่อยู่ตรงนี้แล้วฟางได้ยินมั้ย”ป๊อปปี้เดินไปนั่งข้างฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“คุณเป็นใครหรอ”ฟางที่เอาแต่เหม่อลอยหันมาพูดกับป๊อปปี้แล้วยิ้ม ชายหนุ่มสะอึกกับสิ่งที่ได้ยิน
แต่ต้องทำเข้มแข็งไว้
 
 
 
 
 
 
“พี่ก็เป็นสามีของฟางไงล่ะ ฟางต่อไปนี้พี่จะไม่ทิ้งฟางไปไหนอีกแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางไว้
 
 
 
 
 
“ดีจัง งั้นเราจะได้อยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ลูก ลูกจ๋า”ฟางพูดแล้วยิ้มก่อนจะเอามือลูบท้องตัวเอง
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้เห็นภาพที่ฟางไม่รับรู้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเข้าใจว่าตัวเองยังท้องอยู่ก็สงสารก่อนจะ
ดึงฟางไปกอด
 
 
 
 
 
 
“ในเมื่อเค้ายืนยันจะดูแลกันแบบนี้ โทโมะอย่าพาฟางไปไหนเลยนะ”แก้วที่มองภาพนั้นมาจากข้าง
นอกห้องก็พูด
 
 
 
 
 
 
“ถ้าป๊อปเค้าเลือกจะดูแลและรักษาเองชั้นก็คงไม่ขัด เดี๋ยวชั้นไปทำเรื่องพาฟางออกจากโรง
พยาบาลก่อนนะ”โทโมะที่มองภาพนั้นกับแก้วก็พูดก่อนจะเดินไป
 
 
 
 
 
 
“ถ้านี่คือสิ่งที่ชั้นกับป๊อปปี้ต้องชดใช้ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ฟางจะเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ด้วย
นะ”แก้วมองฟางกับป๊อปปี้ในห้องก็อดร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
บอกแล้วว่าเรื่องนี้มีเรื่องพลิกฝันได้เสมอ5555555
 
 
ถ้าคิดอีกแง่ไรเตอร์ก็จัดการพระเอกแล้วนะ นี่ไง