กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หวีผมเสร็จพี่ว่าเรามัดผมด้วยโบว์สีนี้นะ ฟางน่ะเหมาะกับสีชมพูที่สุดเลยรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดขณะที่นั่ง
หวีผมให้ฟางในวันต่อมาเพื่อจะพาฟางไปที่บ้านแม่เขา
 
 
 
 
 
 
“เอาสีนี้ๆ”ฟางที่เอากล่องใส่เครื่องสำอางตัวเองออกมาจิ้มโน่นจิ้มนี่อย่างสนุกสนานก่อนจะปัดกล่อง
แหวนแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้ตกลงมา ป๊อปปี้หยิบมันมาเปิดดูแล้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
“สวยจังเลย”ฟางชะเง้อหน้ามาใกล้ป๊อปปี้แล้วยิ้มอย่างชอบใจ
 
 
 
 
 
 
“แหวนวงนี้ครั้งหนึ่งพี่เคยให้เรานะฟาง พี่อยากจะให้มันอีกครั้ง”ป๊อปปี้พูดแล้วแกะแหวนออกมาจาก
กล่อง
 
 
 
 
 
“เย้ๆ มีแหวนหลายวง สวยจัง”ฟางดึงแหวนไปใส่นิ้วชี้ เพราะนิ้วนางเธอมีแหวนโทโมะแล้วทำให้
ชายหนุ่มชะงัก
 
 
 
 
 
 
“นั่นสินะ มีของดีอยู่ใกล้ตัวกลับไม่สนใจมัน สุดท้ายก็ต้องเจ็บแบบนี้”ป๊อปปี้มองฟางที่ไม่เลือกสวม
แหวนที่นิ้วนางตามเดิมเพราะมีแหวนของโทโมะก็พูดกับตัวเองเศร้าๆก่อนจะพาฟางมาที่บ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้ผมลางานครึ่งวันนะครับ แม่จะได้ไม่เหนื่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไปทำงานแต่ก็อดห่วง
ฟางไม่ได้ก็หันกลับมามอง
 
 
 
 
 
 
 
“มองงี้ไม่ไว้ใจแม่หรอพี่ป๊อป”เฟย์ว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่แค่พี่ไม่อยากไป”ป๊อปปี้พูดทำให้เฟย์เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้พี่ชายก่อนจะรีบ
ขึ้นรถเขื่อนที่มารอรับไป
 
 
 
 
 
 
“หอมจัง”ฟางพูดเมื่อแม่ป๊อปปี้เดินเอาคุ้กกี้มาให้ฟางที่นั่งดูทีวีก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ร้อนเลยนะลูก แม่อบคุ้กกี้เผื่อเจ้าป๊อปกลับมาบ่ายนี้ด้วย”แม่ป๊อปปี้พูดแล้ววางจานคุ้กกี้ลง
 
 
 
 
 
“อ๊า ร้อนๆ”ฟางที่รีบกินคุ้กกี้ก็ร้องออกมาก่อนจะรีบดื่มน้ำแต่ก็ซุ่มซ่ามทำน้ำหกอีก
 
 
 
 
 
 
“ตายจริง งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะลูก”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วพาฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเฟย์และหา
ชุดใหม่ให้ ก่อนจะรีบลงมาชั้นล่างเมื่อให้แม่บ้านไปซื้ออาหารมาเตรียมทำให้ป๊อปปี้ที่จะกลับมาช่วง
บ่าย
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวย”ฟางพูดเมื่อยืนมองตัวเองในเสื้อผ้าของเฟย์ในกระจก พลางมองไปรอบๆห้อง แล้วภาพของ
งานแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้เมื่อ5ปีก่อนก็ฉายเข้ามาในหัว เหมือนฟางเห็นตัวเองที่อยู่ในชุดเจ้า
สาวแบบไทยแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะนั่งข้างๆป๊อปปี้ที่ทำหน้าตาฝืนยิ้มที่ยืนเคียงข้างเธอ
แล้วเห็นภาพที่ป๊อปปี้เอาแต่มองแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เค้ามองกัน”ฟางพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเดินออกมาจากห้องเฟย์แล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึง
ห้องของป๊อปปี้ เหมือนฟางที่รู้เองโดยอัตโนมัติเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมี”ฟางที่เข้าไปในห้องป๊อปปี้แล้วเห็นตุ๊กตาหมีพูห์เต็มไปหมดก็กระโดดกอดทันที ก่อนจะนอน
กลิ้งไปมาบนเตียงแล้วมาหยุดที่รูปต่างๆของป๊อปปี้ในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 ฟืบ
 
 
 
 
แล้วรูปใบหนึ่งก็ร่วงลงมาฟางหยิบมันขึ้นมาแล้วชะงักเมื่อเห็นภาพที่ป๊อปปี้โอบเอวแก้วแล้วถ่ายรูปคู่
กันสมัยที่เรียนอยู่ ทั้งคู่ดูยิ้มมีความสุขกันมาก
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”ฟางทรุดตัวลงร้องไห้อีกครั้งที่เห็นภาพนั้นฟางกำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
“วันนี้ได้ข่าวว่าซนทำน้ำหกใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้ที่ขอลางานครึ่งวันเสร็จก็รีบกลับมาที่บ้านแล้วเดินขึ้นมา
ชั้นบนหลังจากทรายเรื่องขากแม่ของเขาแล้วเดินในห้องของเขาตามที่ฟางเปิดประตูทิ้งไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดด ฮือๆ”ฟางหันขวับมาเห็นป๊อปปี้ก็กรีดร้องก่อนจะคว้าเอาข้าวของใกล้ๆตัวปาใส่ป๊อปปี้
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ใจเย็นๆก่อนสิฟาง พี่ไม่ได้มาทำร้ายฟางนะ”ป๊อปปี้พยายามเอามือปัดป้องฟางที่หยิบพวก
กรอบรูป ตุ๊กตาต่างๆมาใส่เขาไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
 
 
โมเดลที่ชายหนุ่มทำส่งอาจารย์สมัยเรียนถูกปาลงพื้นต่อหน้าต่อตาชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“ฟาง พอเถอะ”ป๊อปปี้พยายามพูดแล้วก้มลงหยิบโมเดลของตัวเองขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
 
จังหวะนั้นเองที่ป๊อปีป้ก้มลง ฟางคว้าเอากีต้าร์ที่วางพาดอยู่ฟาดใส่เต็มๆหัวป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ตายแล้ว”แม่ป๊อปปี้และแม่บ้านที่แวบไปข้างนอกวิ่งขึ้นมาตามเสียงก็เห็นเข้าแล้วร้องกันอย่าง
ตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ แจ่มไปตามรถพยาบาลเร็วเข้า”แม่ป๊อปปี้รีบประคองชายหนุ่มก่อนจะสั่งแม่บ้านไปตามรถ
พยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปยังไงบ้างคะแม่”เฟย์ที่ทราบข่าวก็รีบมากับเขื่อนแล้วถามอาการพี่ชาย
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้กับฟางเป็นยังไงบ้างคะคุณน้า”แก้วและโทโมะที่ทราบข่าวก็รีบขับรถอีกคันตามมา
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางต้องไปเห็นรูปนี้แน่ๆทำให้ฟางอาละวาดขว้างปาข้าวของแบบนี้ ก่อนที่จะเอากีต้าร์ในห้องฟาด
ใส่ป๊อปปี้ เป็นเพราะแม่เองที่พอเห็นฟางไม่มีอะไรแล้วก็ปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียว แม่ผิดเอง”แม่ป๊อ
ปีป้ยื่นรูปคู่ของป๊อปปี้กับแก้วยื่นให้เฟย์และโทโมะดูก่อนจะปล่อยโฮ กล่าวโทษเป็นความผิดตัวเอง
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คนผิดมันคือแก้วเอง ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายนี่ทั้งหมด”แก้วพูดก่อนจะรีบวิ่ง
ออกมาจากตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว เดี๋ยวก่อนสิแก้วจะทำอะไรน่ะ”โทโมะวิ่งตามแก้วที่วิ่งออกมาทางหนีไฟแล้วขึ้นไปชั้นดาดฟ้า
ติดๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วมันคือตัวปัญหา โทโมะเห็นแล้วนิว่าความเห็นแก่ตัวของแก้วที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจทำให้เกิด
เรื่องแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆของแก้วเอง ฟางต้องมีภาพฝังใจเพราะแก้ว เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะ
แก้ว ตายๆไปซะได้ก็ดี”แก้วที่เครียดจากเรื่องของฟางก็โพล่งระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วหมายจะไป
กระโดดตึก โทโมะรีบพุ่งตัวไปกอดแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดอะไรโง่ๆแบบนี้สิแก้ว แก้วทำไปมันก็ไม่ทำให้ฟางดีขึ้นมาหรอก มันกลับทำให้ฟางแย่กว่า
เดิมนะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริง ฮือๆคนเลวๆอย่างแก้วมันสมควรตาย มันไม่ควรหน้าด้านอยู่ต่อแบบนี้หรอก”แก้วดิ้นในอ้อม
กอดโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแก้วตายงั้นโทโมะก็จะตายตามแก้ว เอามั้ยล่ะ โดดก็โดดมันพร้อมกันเนี่ยล่ะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“ไม่นะ โทโมะจะโดดทำไมคนดีๆอย่างโทโมะไม่ควรจะมาตายกับแก้วแบบนี้”แก้วพูดแล้วพยายาม
ดิ้นให้หลุดแต่ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
 
“ก็จะเป็นคนดีไปทำไมเมื่อผู้หญิงที่เรารักที่สุดก็ยังรักษาชีวิตไว้ให้ไม่ได้แบบนี้”โทโมะโพล่งออกมา
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ฮือๆ”แก้วที่ได้ยินคำนั้นจากปากโทโมะก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะเป็นลมไป
 
 
 
 
 
 
“เอ้าแก้ว เห้อ อย่างน้อยก็สงบลงล่ะว้ะ”โทโมะตกใจเมื่อแก้วเป็นลมก่อนจะอุ้มร่างบางเดินลงไปชั้น
ล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดด ไม่นะ”เสียงกรีดร้องของฟางดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะฝืนตัวลุกขึ้นจากเตียงที่
บุรุษพยาบาลกำลังเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปหยุดเดี๋ยวนี้ ใจเย็นๆ”แม่ป๊อปปี้และเฟย์รีบวิ่งมารั้งป๊อปปี้ที่จะลงจากเตียง เพราะสภาพของ
ป๊อปปี้ที่มีผ้าพันแผลพันที่หัวนั้นทำให้แม่และน้องสาวของเขาใจไม่ดีเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เสียงฟาง ปล่อยผม ผมจะไปหาฟาง”ป๊อปปี้พูดและดิ้นแต่เนื่องจากชายหนุ่มพึ่งฟื้นทำให้ดิ้นไปก็
เปล่าประโยชน์เพราะด้วยแรงผู้หญิงอย่างแม่ของเขาและเฟย์ที่ตอนนี้มีมากกว่าเขาที่พึ่งฟื้นมาหลาย
เท่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะฟาง”ป๊อปปี้เบิกตาโพลงเมื่อเห็นเตียงของฟางถูกเข็นมา โดยมีฟางถูกมัดมือเข้าด้วยกันและ
ต้องใช้สายเข็มขัดรัดร่างบางกับเตียงไม่ให้ดิ้น ชายหนุ่มแทบคลั่งเมื่อเห็นหน้าฟางบิดไปมาด้วย
ความทรมานและกำลังร้องไห้
 
 
 
 
 
 
 
“หมอ ทำไมต้องทำกับน้องผมขนาดนี้ล่ะหมอ”โทโมะที่อุ้มแก้วมาถึงก็ตกใจก็รีบถามหมอ
 
 
 
 
 
 
“คนไข้มีอาการทางจิตจนถึงขั้นทำร้ายคนอื่นแบบนี้ หมอว่าเราจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ หมอจะให้
ทางโรงพยาบาลจิตเวชให้รักษาตัวโดยด่วน”หมอที่เดินมากับเตียงของฟางพูดกับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าฟางเค้าไม่ได้มีอาการร้ายแรงหนักหนาขนาดนั้นนะครับคุณหมอ ปล่อยตัวฟางออกมาก่อน
ก็ได้”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“หรือจะต้องให้คนไข้เตียงนั้นต้องตายก่อนคะ คุณถึงจะเชื่อว่าคนไข้กำลังคุ้มคลั่ง”หมอพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ผมไม่ยอมให้หมอเอาเมียผมไป”ป๊อปปี้ที่เห็นน้ำตาของฟางก็แทบคลั่งตามก่อนจะสะบัดออก
จากการเกาะกุมทุกอย่างแล้ววิ่งมาแกะเข็มขัดที่รัดฟางและช่วยแก้มัดผ้าที่มัดฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณเป็นบ้าอะไร เดี๋ยวคนไข้ก็ทำร้ายคุณหรอก”หมอพูดก่อนจะสั่งให้บุรุษพยาบาล2นายช่วยกัน
หามป๊อปปี้ออกไป
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าคุณหมอฟังเพื่อนผมก่อนเถอะ”โทโมะที่วางแก้วลงที่เก้าอี้แล้วพุ่งเข้ามาดึงบุรุษพยาบาลออก
จากป๊อปปี้เช่นเดียวกับเขื่อนที่ช่วยโทโมะดึงบุรุษพยาบาลออกจาตัวป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ไม่เป็นไรนะฟาง”ป๊อปปี้ที่หลุดจากบุรุษพยาบาลแล้วก็รีบมาแก้มัดให้ฟางก่อนจะอุ้มฟางลงจาก
เตียงทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะคุณ คุณกำลังบาดเจ็บ อย่าออกแรงมาก”หมอพูดแต่ไม่ทันไรก็เป็นอย่างที่หมอพูด อาการ
ป๊อปปี้ที่กำลังฟื้นตัวนั้นทำให้เข้าหมดแรงและพาตัวเองที่อุ้มฟางล้มลงกับฟื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ฮือๆ”ฟางที่ก้นกระแทกพื้นอย่างแรงก็ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
“ฟางพี่ขอโทษฟาง พี่ผิดเองไม่ร้องนะ”ป๊อปปี้รีบกอดปลอบฟางที่ร้องไห้เหมือนเด็กๆแน่น
 
 
 
 
 
 
“ไปพาตัวคนไข้ออกมา”หมอพูดแล้วสั่งบุรุษพยาบาลที่ถูกโทโมะและเขื่อนจับอยู่ออกมาดึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“พอเถอะครับหมอ หมออย่าพาตัวน้องสาวผมไปเลยนะครับ”โทโมะรีบมาขวางบุรุษพยาบาลไม่ให้
เดินไปหาป๊อปปี้และฟางได้ เขื่อนและเฟย์รีบมาช่วยกันขวางอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่สาวชั้นไม่ได้บ้านะคะหมอ อย่าเอาพี่สาวชั้นไปเลย”เฟย์ขอร้องหมออีกแรง
 
 
 
 
 
 
“อย่าเถียงหมอเลยค่ะ พวกคุณกำลังทำผิดไม่ยอมส่งตัวคนไข้เข้ารับการรักษาแบบนี้ไม่ได้นะ
คะ”หมอพูด
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเรากำลังรักษาอยู่นี่ไงล่ะครับ ตอนนี้ฟางเค้ากำลังเสียใจมากกับการสูญเสียลูกไป หมอที่
พัทยาก็บอกแล้วว่า ครอบครัวจะช่วยเยียวยาและรักษาฟางได้ และพวกผมก็คือครอบครัวของฟาง
ผมไม่ยอมให้หมอมาพาตัวน้องสาวผมคนนี้ไปหรอกนะครับ”โทโมะพูดเชิงเอาจริง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอางี้ครับหมอ ให้พวกเราในครอบครัวช่วยกันรักษาฟางก่อน แล้วถ้าเกิดไม่หายหรือไม่ดีขึ้นยังไง
พวกเราเองจะยอมส่งตัวฟางไปให้หมอรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชเลยครับ”เขื่อนพูดอธิบายช่วยโท
โมะอีกแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคนไช้คุ้มคลั่งอีกครั้ง หมอขอพาตัวคนไข้ไปรักษานะคะ”หมอมองป๊อปปี้
ที่ร้องไห้กอดฟางแน่นไม่ยอมปล่อยและมองโทโมะ เฟย์ เขื่อนที่ห้ามไม่ให้บุรุษพยาบาลเข้าไปพา
ตัวฟางออกมาก็นิ่งคิดก่อนจะพูดแล้วเดินไป
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่มีใครมาจับตัวฟางไปแล้วนะ ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ กลัว”ฟางที่ยังตกใจกลัวก็กอดป๊อปปี้แล้วร้องไห้แน่น
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ยอมปล่อยให้ฟางไปไหน ให้ผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ชดใช้สิ่งที่ทำผิดไว้กับฟาง
นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสลบไปทั้งๆที่ตัวเองยังกอดฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ป๊อปปี้/พี่ป๊อป”โทโมะ เขื่อนและเฟย์ร้องอย่างตกใจก่อนจะช่วยกันพาป๊อปปี้ไปที่ห้องพักโดย
ด่วน
 
 
 
 
 
 
 
เรื่องนี้อาจจะดูใจร้ายไปหน่อยนะ แต่ไรเตอร์พยายามคิดแนวฟิคใหม่ๆเลยเป็นแบบนี้
 
 
 
ชอบไม่ชอบติชมได้น้า ไรเตอร์รู้สึกว่ารีดเดอร์หายไปยังไงไม่รู้อ่าาา
 
 
ถ้าไม่ชอบกันเดี๋ยวเรื่องหน้าจะพยายามทำให้ซอฟลงนะจ้ะ