กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1เดือนต่อมา

 

 

 

 

 

 

“ช่วงปิดเทอมแบบนี้เดี๋ยวป้าแก้วพาเฟิร์สกับแม่ไปเที่ยวที่บ้านริมทะเลของป้ะป๋านะครับ”แก้วพูดเมื่อ

อาสาไปรับเฟิร์สกลับบ้านมาแทนฟางที่ทำงานที่รีวอร์ตกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ป้าแก้วท้องโตเลย น้องจะน่ารักมั้ยฮะ เฟิร์สอยากเจอน้องแล้ว”เฟิร์สพูดแล้วลูบท้องแก้วเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“รอก่อนนะครับ นี่พึ่ง4เดือนเอง”โทโมะพูดแล้วเดินมาโอบเอวแก้วแล้วยิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่ฟางกลับมาจากรีสอร์ตเก็บกระเป๋าเสร็จรึยังน่ะโทโมะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วค่ะ นี่ทุกคนจะไปเย็นนี้จริงๆหรอคะ ทำไมไม่ออกเดินทางกันพรุ่งนี้เช้าแทนล่ะคะ”ฟางเดิน

ถือกระเป๋ามาแล้วถามโทโมะและแก้วที่ยืนอยู่กับลูกตัวเองรอเธอหน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ก็แก้วเค้าอยากไปจัดการบ้านพักที่ฝั่งโน้นให้เสร็จๆเลยน่ะฟาง ไม่เป็นไรหรอกน่า เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้

พวกเขื่อนก็จะมาสมทบกับพวกเราแล้ว”โทโมะพูดก่อนจะพาทุกคนมาที่บ้านพักริมทะเลของเขาใน

ตอนพลบค่ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟางเฟิร์สง่วงแล้ว หาวว”เมื่อมาถึงในบ้านเฟิร์สก็หาวแล้วทำท่าจะนอนลงที่โซฟา

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพี่พาหลานไปอาบน้ำเอง ฟางไปพักเถอะ”แก้วพูดแล้วพาหลานขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่ได้มาตั้งนานพี่โทโมะให้แม่บ้านมาทำความสะอาดที่นี่บ่อยๆหรอคะ”ฟางถามเมื่อเห็นภายใน

บ้านยังคงดูสะอาดเหมือนมีคนมาทำความสะอาดที่นี่เป็นประจำ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่จ้ะ พี่ให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ประจำๆอยู่แล้ว งั้นฟางพักตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปดูในครัวก่อน

ว่ามีอะไรให้ทำเป็นอาหารเย็นบ้าง พรุ่งนี้จะได้ออกไปซื้อใหม่ด้วย”โทโมะพูดแล้วเดินไปที่ครัว ฟาง

มองไปรอบๆแล้วคิดถึงตอนที่เธอเป็นบ้าไม่ได้สติ แล้วถูกพามารักษาที่นี่โดยมีป๊อปปี้คอยดูแลไม่

ห่าง จากนี้คงจะไม่มีอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึบ

 

 

 

 

 

เหมือนผ้าม่านที่ระเบียงพัดไปตามลมฟางเหมือนเห็นเงาตะคุ่มด้านนอกก็รีบเดินออกไปดู

 

 

 

 

 

 

 

“รึว่าจะเป็นโจร จริงสิ บ้านนี้ไม่มีใครมาอยู่ด้วยสิเนี่ย”ฟางพูดแล้วเดินไปหยิบไม้กวาดแล้วเดินยุ่งไป

ทางหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ”ฟางตะโกนถามแต่เงียบไม่มีเสียงตอบ ฟางกระชับไม้กวาดที่ถือไว้แน่นก่อนจะเดินไปด้าน

หลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

เหมือนมีเสียงดังมาจากความมืดเป็นเสียงอะไรสักอย่างตกแตก

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนะ ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ”ฟางตะโกนถามอีกครั้ง

 

 

 

 

 

โฮ่งๆ

 

 

 

โบร๋วววววว

 

 

 

 

 

แต่แล้วจู่ๆเสียงหมาที่ไหนไม่รู้เห่าหอนทำให้ฟางสะดุ้ง แล้วต้นไม้ก็สั่นไหวขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย หนูงั้นหรอ”ฟางที่ตกใจและเริ่มกลัวก็พูดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่สั่นไหวหลังต้นไม้คือหนูเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางที่เริ่มกลัวเพราะบรรยากาศในความมือแต่ทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปเรื่อยๆแล้วต้องร้องเมื่อ

เสื้อเกี่ยวกับอะไรบ้างอย่าง ฟางทั้งดิ้นทั้งดึงตัวเองออกมาจากตรงนั้นที่ถูกเกี่ยว

 

 

 

 

 

 

 

พรึ่บ

 

 

 

จู่ๆไฟทั้งบ้านก็ดับลง ฟางตกใจกลัว

 

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส พี่แก้ว พี่โทโมะอยู่ไหนคะ”ฟางหยุดนิ่งแล้วลองตะโกนเรียกทุกคนแต่ทุกอย่างตกอยู่ใน

ความเงียบ ฟางเริ่มใจไม่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าแกล้งกันแบบนี้นะ ฟางไม่ชอบ ฟางกลัว”ฟางที่เริ่มกลัวแล้วตะโกนเรียกทุกคน ใจหนึ่งเธอกลัว

มากจนเหงื่อผุดเต็มร่างกายแต่อีกใจหนึ่งเธอพยายามเรียกเพื่อข่มอารมณ์กลัวของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย อะไรน่ะ”ฟางต้องร้องเมื่อจู่ๆมีมือสีขาวยื่นเข้ามาจับเธอ ฟางดิ้นเมื่อสัมผัสมือเย็นๆ ใจเธอ

ตกลงตาตุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ”ฟางที่ทั้งได้ยินเสียงหมาหอน ทั้งไฟดับแล้วเริ่มกลัวและคิดเป็นตุเป็นตะก่อนจะเป็นลมล้ม

พับในอ้อมกอดใครคนหนึ่งที่เอื้อมมือมาจับไหล่เธอเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วๆ ไฟก็มาดับ ดีนะที่อาบน้ำให้เฟิร์สเสร็จแล้ว”แก้วพูดแล้วเดินมาเพราะช่วยกันหาไฟฉาย

กับเฟิร์สและโทโมะบ้านแล้วเดินมาตามหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

“แล้วเฟิร์สเป็นยังไงบ้าง ไฟดับแบบนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วมองแก้วที่เดินมาแค่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

“ก็กลัวน่ะสิตอนนี้อยู่ในบ้านกับโทโมะแก้วเลยเดินมาคนเดียวนี่ป๊อป ไหนตกลงกันแล้วไงว่าไปซ่อน

ตัวๆแล้วไหงมาอุ้มฟางได้แบบนี้เนี่ย”แก้วพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้กำลังอุ้มฟางที่เป็นลมอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ฟางน่ะสิ เดินมาตรงนี้แล้วหลังเสื้อดันไปเกี่ยวกับตะปูตรงต้นไม้พี่เลยมาเอาออกให้ แต่ดันไฟดับ

ฟางเข้าใจว่าเป็นผีล่มั้ง เป็นลมเลยเนี่ย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองร่างบางในอ้อมกอดที่เป็นลมแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมอย่ามาพูดดีเลย พาฟางขึ้นไปด้านบนเถอะน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ป๊อป เฟย์แล้วก็เขื่อนจะมาแล้ว

นะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันพึ่งฟื้นมาอาทิตย์กว่าๆก็เร่งกันเชียว นี่ท้องเป็นแม่ลูกอ่อนแบบนี้ก็เล่นกับเค้าด้วยนะ

แก้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันดันเลยตามเลยน่ะสิ ความผิดเขื่อนเฟย์เลยนะที่ลืมบอกความจริงฟางว่าป๊อปยังไม่ตาย เอา

เถอะน่า แต่อย่างน้อยป๊อปก็น่าจะดีใจนะว่าฟางน่ะรักป๊อปมากแค่ไหน”แก้วพูดเมื่อขณะเดินนำป๊อปปี้

ที่อุ้มฟางมานอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่รักฟางนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วพลางลูบผมฟางที่สลบอยู่บนเตียงแล้วยิ้มก่อนจะก้มลงจูบที่หน้า

ผากแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“พี่รักฟางนะครับ”

 

 

 

 

 

 

เหมือนมีเสียงกระซิบว่ารักจากป๊อปปี้บอกกับฟางทำให้ฟางรีบลืมตาตื่นาในตอนเช้าแล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอฟาง ลงมาทานข้าวเร็ว”แม่ป๊อปปี้ที่มาถึงตอนเช้าแล้วเรียกให้ฟางมาทานข้าวกับทุกคน

 

 

 

 

 

“นี่ทุกคนตื่นแล้วทำไมไม่เรียกฟางล่ะคะ ฟางจะได้มาช่วยทุกคนเตรียมอาหารเช้า”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เมื่อคืนพี่เห็นฟางเป็นลมแถวหลังบ้านตอนที่ไฟดับอยู่พวกพี่เลยพาฟางขึ้นมานอนด้านบนเลยคิด

ว่าไม่กวนฟางดีกว่า”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“แต่เหมือนกับฟางได้ยินเสียงพี่ป๊อปเมื่อคืนนี้นะคะ”ฟางพูดขึ้นทุกคนแกล้งทำหน้าตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันฟาง นี่ป๊อปเสียไปเดือนนึงแล้วนะ จะเป็นป๊อปปี้ได้ไง ฟางน่ะคิดถึงป๊อปมากจนคิดเอาเองรึ

เปล่า”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง ฟางได้ยินเสียงพี่ป๊อปใกล้ๆ ฟางรู้สึกได้เหมือนพี่ป๊อปเป็นคนช่วยฟางนะ”ฟางพูดเถียงทุก

คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่าง นี่ฟางพูดอะไรคะ เฟย์กลัว”เฟย์แกล้งทำท่ากลัวจนป๊อปปี้แล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ แม่ว่าสงสัยฟางเองจะคิดมากเรื่องป๊อปปี้ เอาอย่างงี้มั้ยลูก วันนี้เราออกไปข้างนอกเราไป

ทำบุญให้ป๊อปปี้กันดีมั้ยลูก เผื่อฟางจะได้ทำใจสบายๆไม่คิดมากแบบนี้อีก”แม่ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่อง

แล้วชวนฟางออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เอาอย่างงั้นก็ได้ ได้ทำบุญให้พี่ป๊อป พี่เค้าจะได้ไปอยู่ที่ๆมีความสุข”ฟางพูดแล้วซึมลงไป ก่อน

จะเดินออกไปยืนทอดมองที่ริมทะเล ภาพที่ฟางผลักไสไล่ป๊อปปี้ไปจากชีวิตก็ฉายซ้ำเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางผิดเองพี่ป๊อป ที่เอาทิฐิมั้งไม่ยอมรู้จักให้อภัยคนที่รักอย่างพี่ พี่เลยต้องจากไปแบบนี้”ฟางพูด

แล้วกอดตัวเองก่อนน้ำตาะไหล

 

 

 

ฟิ้ว

 

 

 

จู่ๆลมก็พัดเข้ามาแล้วดอกไม้ก็ลอยมาใกล้ๆตัวฟาง ฟางนึกถึงตอนที่เจอป๊อปปี้ครั้งแรก เธอชอบชาย

หนุ่มตั้งแต่แรกเห็นก่อนจะเริ่มแปรเปลี่ยนจากคำว่าชอบกลายเป็นคำว่ารัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางรักพี่ป๊อป ฟางยังรักพี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป”ฟางพูดแล้วพยายามปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินกลับ

เข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมตัวไปทำบุญให้กับป๊อปปี้กับแม่ของป๊อปปี้ข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะที่พูดคำว่ารักให้พี่ฟัง”ป๊อปปี้ที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใกล้ๆกับที่ฟางมายืนได้ยินเข้าก็ยิ้ม

อย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตกเย็นฟางกลับเข้ามาด้านในบ้านกับแม๊อปปี้ก็แปลกใจที่ในบ้านเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟางเข้าไปในบ้านก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่เอาผลไม้ไปให้ป้าแม่บ้านที่ดูแลบ้านให้ก่อนนะลูก”แม่

ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สครับวันนี้แม่ซื้อช็อคโกแลตที่เฟิร์สชอบมาด้วยนะครับ”ฟางพูดแล้วพร้อมกับวางข้าวของร้อง

เรียกลูกก็แปลกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส พี่โทโมะ พี่แก้ว เฟย์ เขื่อน อยู่ไหนกันน่ะ”ฟางร้องเรียกทุกคนแต่เงียบไม่มีเสียงตอบ ฟางจึง

เดินมาเปิดประตูหลังบ้านก็แปลกใจปนตกใจที่ทางหลังบ้านถูกประดับประดาไปด้วยไฟและดอกไม้

เป็นทางเดินยาวทอดไปที่ชายทะเลที่เหมือนจัดฉากคล้ายพิธีแต่งงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทุกคนเล่นตลกอะไรกันเนี่ย มากินข้าวกันเถอะ”ฟางพูดพร้อมกับเดินมาตามทางเดินนั้น แล้วเมื่อ

เดินมาสุดตรงที่ลานคล้ายกับฉากงานแต่งงาน ฟางตกใจเมื่อเห็นใกล้ๆ มันคือรูปของเธอ รูปคู่ของ

เธอและป๊อปปี้ติดไว้บริเวณนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเคยบอกพี่ว่าฝันอยากจะมีงานแต่งงานที่ริมทะเลงานแต่งจัดแบบเรียบๆ เชิญแค่แขกที่สำคัญมา

ในงานแล้วมีวงดนตรีเล็กๆมาเล่นดนตรีในงาน”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นหลังฉากแต่งงานฟางชะงักแล้ว

เดินไปด้านหลังฉาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ขอโทษนะที่เมื่อก่อนพี่อาจเป็นสามีที่แย่ดีแต่ทำให้ฟางเสียใจ หลอกลวงแถมยังสร้างรอยแผล

ให้ไว้ในใจฟาง แต่พี่สัญญานะว่าพี่จะเปลี่ยนเป็นคนดี สามีที่ดีกว่าเดิมเพื่อเพียงพอที่จะรัก

ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปสวมมงกุฎดอกไม้ให้กับฟางที่ยืนอึ้งเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ พี่ป๊อปพี่ป๊อปจริงๆด้วยฟางไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ฝันพี่ป๊อปตัวจริงแน่นอน ไม่ร้องไห้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบร่างบาง

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า คนใจร้ายไม่เป็นอะไรทำไมไม่ยอมบอกยอมมาหาฟาง”ฟางร้องไห้แล้วทุบป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะๆฟางพอก่อนพี่ยังไม่หายเจ็บแผลเลยพี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกฟาง พอดีว่าพี่เองก็หลับไปนาน

เหมือนกัน แต่พอฟื้นพี่ก็รีบมาหาฟางเลยนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดร่างบางไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นอย่าจากฟางไปไหนอีกเลยนะพี่ป๊อป ฟางขอโทษที่ไม่ยอมให้อภัยพี่ในตอนแรกแล้วเกิดเรื่องจน

ทำให้เกือบเสียพี่ไปจริงๆ พี่ป๊อป ฟางยังรักพี่นะคะ ฟางรักพี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”ฟางพูด

พร้อมกับซุกตัวในอ้อมกอดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ยินคำว่ารักจากปากฟางพี่ก็ชื่นใจที่สุดแล้วล่ ขอบคุณนะที่ให้อภัยพี่”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางไว้

ไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะจ้ะๆอย่ามัวสวีทลืมพวกเราสิ งานแต่งงานเริ่มแล้วน้า”แก้วพูดแล้วเดินนำทุกคนออกมาจากที่

ซ่อน

 

 

 

 

 

 

 

“คุณย่าบอกว่าแหวนวงนี้พ่อป๊อปแม่ฟางเคยใช้แต่งงานกัน ควรเป็นแหวนวงนี้ที่พ่อป๊อปสวมให้แม่

ฟางในวันนี้ฮะ”เฟิร์สแต่งตัวหล่อเดินถือกล่องแหวนมาให้พ่อกับแม่ ป๊อปปี้ยิ้มและแกะแหวนแล้วสวม

ใส่ให้ฟางที่นิ้วนาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่จะไม่มีวันทำร้ายฟางให้เสียใจอีกแล้วนะคนดีของพี่”ป๊อปปี้พูดแล้วก้มลงจูบลงที่มือของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางก็รักพี่ป๊อปค่ะ”ฟางพูดแล้วดึงตัวป๊อปปี้ขึ้นมาก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบปากป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน

ท่ามกลางเสียงโห่แซวของทุกคนที่แสดงความยินดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไหนๆก็จบแล้ว ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษจ้าาาา อย่าลืมติดตามนะจ้ะ