ทางแยกหัวใจ

 
 
 
 
“ไหวมั้ยฟาง” โทโมะจับมือฟางขณะที่ขับรถ หลังจากที่ฟางวิ่งออกมาจากร้าน เค้าก็รีบขับรถพาฟางออกมาจากที่นั่นทันที
 
 
 
 
“……………” ฟางได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เธอได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยใจให้ไปกับบรรยากาศข้างทาง อดีตต่างๆวันวานที่สวยงามของเค้าและเธอกลับวิ่งเข้ามาในหัวทั้งที่ตั้งใจว่าจะลืมแล้วแท้ๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พิม ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพื่อนของเธอ มันคงไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้
 
 
 
“รอบนรถแปบนะฟาง เดี๋ยวโทโมะมา” โทโมะจอดรถที่ซุปเปอร์มาเก็ต แล้วหันมาพูดกับฟางก่อนจะยิ้มบางๆแล้วเดินลงไปจากรถ
 
 
 
ติ๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ฟางดังขึ้น ฟางมองชื่อในโทรศัพท์ด้วยสายตาเรียบๆ จนสายนั้นตัดไป ก่อนจะตัดสินใจปิดเครื่อง
 
 
 
“มาแล้วรอนานมั้ย” โทโมะขึ้นรถมาแล้วถามฟาง
 
 
 
“ไปไหนมาหล่ะ”ฟางมองของที่โทโมะซื้อมาเยอะแยะมากมาย
 
 
 
 
“ก็ฟางอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ เราเลยแวะซื้อของมาให้เผื่อหิว ฟางคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า” โทโมะพูดขณะที่ขับรถ
 
 
 
 
“ทำรู้ดีนะ แหม แต่ยังไงก็ขอบใจมากๆนะ ที่คอยช่วยเหลือมาตลอดเลย” ฟางมองโทโมะยิ้มๆถึงจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแต่เค้าก็เป็นคนดีมากๆคนนึงในสายตาเธอ “อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนได้มั้ย” ฟางตัดสินใจพูด เพราะตอนนี้เธออยากกลับอยากให้เค้าอยู่ข้างๆเธอ
 
 
 
 
“ได้สิ พรุ่งนี้นี้วันหยุดพอดี เธออยากไปไหนหรือเปล่า” เค้าขับรถไปใจเต้นไป อย่างน้อยก็รู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญของเธอ
 
 
 
 
 
“ไปไหนก็ได้ เสาร์อาทิตย์พอดี ไปแค่สองคนนะ คนอื่นที่เค้าไม่รู้เรื่องไม่อยากให้เค้าต้องมาทุกข์ใจไปด้วย”ฟางนั่งมองข้างทาง
 
 
 
 
 
“อื้ม ได้สิถึงแล้ว งั้นไปติวหนังสือกันมั้ยพรุ่งนี้ ที่สวนรถไฟ”โทโมะจอดรถหน้าบ้านฟางแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
“ใจคอจะให้ติวหนังสืออย่างเดียวหรืองัย” ฟางลงจากรถแล้วไขกุญแจจะเข้าบ้าน
 
 
 
 
 
“ฟาง”มีมือหนาๆมาจับที่ไหล่ของเธอ เสียงของเค้า เสียงของคนที่ไม่ใช่โทโมะ ฟางหันไปมองหน้าเค้านิ่งๆแล้วถอยออก
 
 
 
 
 
“ฟางให้โทโมะเอาของไปเก็บไว้ไหน” โทโมะเดินเข้ามาขัดจังหวะทั้งคู่
 
 
 
 
 
“เอาเข้าไปเก็บพร้อมกันก็ได้” ฟางดึงมือโทโมะให้เข้าบ้าน แล้วปล่อยให้ป๊อปยืนอยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
“ป๊อปจะไปปารีสแล้วนะฟาง แค่อยากอธิบายได้มั้ย”ป๊อปตะโกนอย่างขึ้น สายตาของเค้าจับจ้องที่ทั้งคู่ ทำไมเค้าจะมองไม่รู้ว่าโทโมะไม่ได้คิดกับฟางแค่เพื่อน “ได้มั้ยฟาง” ป๊อปมองหน้าฟางอย่างมีความหวัง แต่ฟางกลับบีบมือโทโมะแน่น
 
 
 
 
 
 
“ไปเถอะฟาง เดี๋ยวเราจะรออยู่ที่นี่ มีอะไรโทรหาเราได้นะ” โทโมะยิ้มด้วยความเข้าใจ เค้าอยากให้เธอเคลียร์ทุกอย่าง
 
 
 
 
 
“……..”ฟางบีบมือโทโมะแน่น แล้วดึงเข้าบ้านไปทิ้งให้ป๊อปยืนอยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
“พรุ่งนี้ป๊อปจะมาหาใหม่นะ” เค้าตะโกนพูดไป แต่ไม่มีแม้กระทั่งท่าทีที่จะหันกลับมาเลย
 
 
 
 
 
 
“โมะว่าฟางควรเคลียร์กับเค้านะ อย่างน้อยจะได้จบแบบสวยๆงัย เป็นเพื่อนกันได้อะไรแบบนี้”โทโมะมองฟางที่ไม่สนใจป๊อป
 
 
 
 
 
 
“ถ้าพร้อมแล้วจะคุยเอง ฉันอยากอยู่กับนายเพราะอยากสบายใจ ไม่ใช่ให้นายผลักไสฉันไปให้เค้า” ฟางเดินหนีโทโมะอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะให้เค้าอยู่เป็นเพื่อนให้สบายใจกลับไล่เธอซะงั้น
 
 
 
 
 
 
“งอนหรืองัย ห๊า เตี้ย” โทโมะเดินตามฟางเข้าไปในครัว
 
 
 
 
 
“………”ฟางได้แต่เก็บของใส่ตู้เย็นแล้วไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
“อื้มมม ไปทะเลกันมั้ย หรือสวนรถไฟ ตลาดน้ำ ไปไหนฉันจะตามใจทุกอย่างเลย อย่างอนนะ ฉันก็แค่อยากให้เธอเผชิญหน้ากับปัญหามากกว่าที่จะหนีมันก็เท่านั้น” โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“ไป ราชบุรีแล้วกัน แต่ตอนเนี้ยช่วยทำอาหารหน่อยสิหิวแล้ว”ฟางหันไปยิ้มให้โทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ฮ่าๆเธอนี่มัน อ้วนจริงๆเลยนะ”โทโมะส่ายหัวไปมา
 
 
 
 
 
 
“คำก็อ้วนสองคำก็อ้วน ใช่สิ่”ฟางผัดข้าวผัดแล้วแกล้งงอน
 
 
 
 
 
 
“อ้วนแถมยังขี้งอน อีก โอ้ย ” โทโมะขณะที่หั่นผักก็โดนมีดบาด
 
 
 
 
 
 
 
“หืม นี่มีดบาดเหรอมาทำแผลก่อนเลย”ฟางปิดเตาแล้วเดินไปจับมือโทโมะ
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรๆ ไปผัดข้าวต่อเถอะ”โทโมะดึงมือกลับ
 
 
 
 
 
 
“ได้งัย มาทำแผลก่อนมานี่เลย” ฟางจูงมือโทโมะมานั่งที่โซฟาเพื่อพันแผล
 
 
 
 
 
 
“แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยยัยอ้วน ฉันดูแลตัวเองได้หน่า”โทโมะมองฟางที่นั่งทำแผลให้ แล้วอมยิ้มที่หญิงสาวเป็นห่วงเค้า
 
 
 
 
 
 
“รู้ว่าเก่ง แต่คนเรามันก็ต้องมีคนที่คอยดูแลทุกๆคนแหละนะ” ฟางพูด
 
 
 
 
 
“ฟาง ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอก็กำลังอ่อนแอ แม้เธอไม่แสดงออกเท่าไหร่ แต่ฉันพร้อมอยู่ข้างๆเธอเสมอนะ” โทโมะมองฟางที่ก้มทำแผลให้ด้วยสีหน้าจริงจัง
 
 
 
"........"ฟางเงยหน้าขึ้นมาสบตาโทโมะ
 
 
 
 
 
"หลังจากที่ฉันพาเธอไปพักใจให้แข็งแรง ฉันขอได้มั้ยให้เธอไปเคลียร์กับเค้า มันจะได้จบๆไปแล้วเธอก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บค้างคาแบบนี้ ฉันพร้อมอยู่ข้างๆเธอนะฟาง" โทโมะจับมือฟางไว้
 
 
 
 
"ฮึก ขอบใจนะ ถึงเราเพิ่งจะสนิทกันแต่ฉันดีใจมากนะที่อย่างน้อยยังมีนายอยู่ตรงนี้เสมอ" ฟางร้องไห้แล้วโผเข้ากอดโทโมะ
 
 
 
"ไม่ร้องไห้นะ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกัน เหนื่อยก็พักก่อน"เค้ากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ตึกๆ เสียงในใจของเค้ากลับดังขึ้นเรื่อยๆ เค้ากลัวเธอจะได้ยินว่าเพื่อนอย่างเค้า...หลงรักเธอจนหมดหัวใจ
 
 
 
 
 
 
***ความสัมพันธ์ของ ฟาง โมะ ป๊อป จะเป็นอย่างไรอย่าลืมติดตามน้า ขอบคุณที่ติดตามกันน้า ไม่งอแงแล้ว ขอบคุณที่ให้กำลังใจ อย่างน้อยก็ยังมีพวกคุณที่ยังติดตาม :)***
X