We Are Pink โครงการแลกเปลี่ยนรัก...ฉบับเด็กหอ

 
 

 
 
Luhan Part
 
อัยซูโฮเพื่อนเวร!!!...ผมอุส่ามาเป็นเพื่อนมันแท้ๆ แต่ตัวมันกลับหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ อย่าให้เจอนะพ่อจะด่าให้ หึ!..หลังจากที่ผมธุระส่วนตัวเสร็จอัยเพื่อนตัวดีของผมมันก็ดันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยมันน่านัก อุส่าอาสามาเป็นเพื่อนมันแท้ๆ ดันทิ้งผมได้ แล้วจะไปยังต่อวะ...โรงเรียนก็ไม่ใช่เล็กๆ
 
พอเดินมาได้สักพัก..ฮึ!กลิ่นนี้มัน...บุหรี่นี่หว่า....ผมที่กำลังเดินไปตึกใหญ่ก็มาหยุดตรงมุมตึกเรียนที่ค่อนข้างอับอยู่พอสมควร เพราะผมดันได้กลิ่นที่คุ้นเคยมาก่อนจากมุมตึกนั้น....ได้ข่าวว่าที่นี่มีกฎห้ามสูบบุหรี่นี่หว่า ผมเดินถอยไปสองก้าวแล้วเพ้งมองไปตรงมุมตึกนั่น....ก็เห็นผู้ชายสองคนกำลังนักสูบบุหรี่กันอยู่.....
 
 
“เฮ้อ!..สูบนานและทีกูบ้างอุส่าให้คนของป๊าส่งมาให้”
“โหหหห...รัยยยว้าาา...อะๆเอาไปเร็วๆด้วย กูต่อ”
 
“เฮ้ย!!....ทำไรกันอะ!!”
 
“เฮ้ย!!!!!!”
 
“เฮ้ย!!!!!!”
 
อัยสองคนนั่นร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆผมก็ไปทักพวกมัน ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะแต่ถ้าคนอื่นผ่านมาอัยสองคนนี้ได้โดยจับได้แน่!!
 
 
“โหหหตกใจหมดนึกว่าเจ็รงขาโหดสะอีก”
“เออ...นั้นดิ....แล้วว่าแต่พี่เป็นใครอ่ะ...”
 
 
 
“ฉันจะเป็นใครมันคงไม่สำคัญ...เท่ากับสิ่งที่พวกนายทำอยู่ล่ะมั้ง?!”    
 
“เฮ้ยพี่...อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์นะ...ไม่งั้นพวกผมสองคนโดนทัณฑ์บนแน่”
 
“ใช่ๆ...พี่ผมขอร้อง”
 
“.....”
“ T^T ”
 
“ T^T ”
 
“....เออๆ...ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก...ก็ไอที่มาทักเนี่ยก็เพราะจะมาเตือนเฉยๆก็เท่านั้น....ถ้าไม่อยากโดนจับได้ก็ไปทำกันที่อื่นไป”
 
ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาห้ามพวกนี้อยู่แล้ว ก็แค่ไม่อยากให้โดนทำโทษก็เท่านั้น...ยังไงก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน...และที่สำคัญเพื่อนผมบางคนก็ใช้มันอยู่เหมือนกันผมก็เลยเข้าใจ
 
 
“อ้าว...ผมก็นึกว่าพี่จะมาจับผิดผมสองคนซะอีก”
 
“อ่อ...ว่าแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าพี่เลยนะ..แล้วนี่พี่ก็ไม่ได้ใส่เครื่องแบบด้วย”       
 
 
“ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนวันนี้น่ะ....เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...”
 
 
“อ่อ....พี่ที่มาจาก SM. นี่เอง...ผมชื่อ อิลฮุน อยู่ม.4 ห้องบี ส่วนไอเนี่ยชื่อซองแจอยู่ห้องเดียวกัน...ถ้าพี่มีอะไรให้ช่วยก็บอกผมสองคนได้ ผมโคตรถูกชะตากับพี่เลยวะ”
 
“.......”
 
ผมได้แต่ทำหน้าเนื่อยๆกับไป....ก็แหม่ไอเด็กที่ชื่ออิสฮุนอะไรนี่มันเล่นบอกว่าถูกชะตากับผม...ผมก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี ส่วนไอหัวแดงอีกคนที่ชื่อซองแจก็ยิ้มให้ผมกลับมาอย่างขนลุก...นี้พวกมันเป็นผู้ชายแน่ใช่ม่ะ...ผมเริ่มระแวงผมมันแล้วนะ  -__-
 
 
“ย้าา!!!..ใครอยู่ตรงนั้น!!!!”
 
อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้หญิงของที่ไหนไม่รู้ที่เหมือนจะพูดผ่านไมค์หรืออะไรสักอย่างดังมาจากด้านหลังของผม...ที่นี่มีคนมาร้องขายของด้วยหรอ....แล้วไอสองคนนี้มันเป็นอะไรวะ...ทำหน้าตาแตกตื่นอย่างกะเห็นผีอย่างนั้นแหละ
 
“เฮ้ย...ไอฮุนเอาไงดีวะ..” ซองแจหันไปพูดเชิงถามกับอิลฮุน
 
“มึงจะอยู่ให้เจ็รงมาหักคอหรือไง..เผ่นดิวะ” อิลฮุนตอบกับซองแจและวิ่งทันที
“อ้าวเชี่ยฮุน!...รอกูด้วย”
 
 
“เฮ้ย...พวกแกจะวิ่งไปไหน...เฮ้ยยย”
 
อะไรของพวกมันวะ...อยู่ๆก็วิ่งไปเฉยๆ ขนาดผมตะโกนถามพวกมันยังไม่หันกลับมาเลย...เสียงผู้หญิงที่ดังเมื่อครู่นี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยอ่อว่ะ...
 
 
“จะวิ่งหนีไปไหนหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!!!”
 
 
เจ้าของเสียงนี่ต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลมากเลยนะเนี่ย...ถึงทำให้ไอสองคนนั้นวิ่งหนีป่าราบไปซะขนาดนั้น...สงสัยจะเป็นอาจารย์แก่ๆฝ่ายปกครองล่ะมั้งขอดูหน้าหน่อยดิผมเลยหันไปดู...ภาพที่ผมเห็นก็คือ...ภาพผู้หญิงคนนึงในมือถือโทรโข่งกำลังวิ่งตรงมาที่ผมเรื่อยๆ...จนเธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม...ที่ผมเรียกเธอก็เพราะว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่อาจารย์ฝ่ายปกครองแก่ๆอย่างที่คาดไว้ แต่กับเป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม...หน้าตาสวยหวาน ร่างเล็ก ผิวขาว ผมยาว โดยรวมเลยก็สเปก...เอ้ย...ไม่ใช่ๆต้องบอกว่าใช่ได้ต่างหาก....
 
“ย้าา!!”
“....”
 
สงสัยผมจะมัวแต่จ้องเธอมากไป เธอคนนั้นเลยสะกิดผม....ผมเลยหลุดออกจากภวังค์ทันที
 
 
“นาย..ช่วยตอบฉันสิว่านี่คือไร...”
 
 
“.....”
 
เธอคนนั้นยื่นบ้างอย่างมาตรงหน้าผมพร้อมกับถามคำถามที่ไม่น่าจะต้องการคำตอบมาที่ผม...ก็ไอที่อยู่ในมือเธอน่ะ....มันก็คือบุหรี่ที่อัยสองคนนั้นมันทิ้งไว้น่ะสิ
 
 
“ว่าไง...ตกลงว่าไอเนี่ยมันคืออะไรและ....มันเป็นของนายใช่มั้ย!!”
 
 
“.....”
 
“นี่..นายหูหนวกหรือไง...ฉันถามนายอยู่นะเว้ย”
 
“.....”
 
“เฮ้!..เป็นใบ้หรือไงวะ!!!”
 
“.....”
 
“ฉันรู้นะว่านายไม่ได้หูหนวกหรือเป็นใบ้”
 
“.....”
 
“โอเค...ถ้างั้นนายบอกชื่อและกับชั้นเรียนมา”
 
“...เธอเป็นใครทำไมฉันต้องบอกชื่อกับชั้นเรียนกับเธอด้วย...และอีกอย่างเธอมีสิทธ์อะไรถึงได้มาสอบสวนฉัน”
 
ผมตอบกลับไปหลังจากที่ยืนฟังคนตรงหน้ามาได้สักพัก...ก็ยัยนี่(เปลี่ยนศัพท์นามทันที)อยู่ๆก็มาทำตัวเป็นตำรวจสอบสวนผู้ร้ายใส่ผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด...และอีกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาทำตัวเป็นใหญ่ในโรงเรียนนี้...หรือว่าเธอจะเป็นลูกมาเฟียวะ...ก็ขนาดอัยสองคนนั้นยังทำท่าทางกลัวซะขนาดนั้น....
 
“หึ...ก็พูดได้นิ..แล้วที่นายถามว่าฉันมีสิทธิ์อะไรที่มาสอบสวนนาย.....ฉันไม่รู้ว่านายแกล้งไม่รู้หรืออะไร...เอาเป็นว่าฉันชื่อปารค์โชรง มีตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนของที่นี่....และฉันก็มีสิทธิ์กับหน้าที่ในการดูแลและรักษากฎของที่นี่อย่างถูกต้องและชอบธรรมด้วย!!” 
 
“.....”
 
ยัยผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมเนี่ยนะเป็นประธานนักเรียน...เออถ้าเป็นการแสดงออกก็ได้อยู่นะ...แต่รูปลักษณ์ภายนอกนี่ไม่ใช่เลย
 
“นี่!... เลิกจ้องหน้าฉันแล้วตามฉันมา...นายลักลอบเอาบุหรี่มาสูบที่โรงเรียนนายจะต้องโดนคุมประพฤติ”
 
“ฉันไม่ได้ทำ”
 
“แล้วไอที่อยู่ในมือฉันมันคืออะไร...หลักฐานขนาดนี้นายยังจะมาแก้ตัวอีกหรอ”
 
“....เออ..มัน..ก็..”
จะบอกยังไงดีวะถ้าบอกว่าเป็นของไอพวกนั้นมันก็...นะอุส่าไปเตือนมันเพื่อไม่ให้โดนแท้ๆ...แล้วผมจะทำไงล่ะดูถ้ายัยนี่จะกัดไม่ปล่อยซะด้วยสิ...แต่ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น....
 
แกร็ก!
 
“เฮ้ย!!!”
 
อยู่ๆยัยนี่ก็เอากุญแจมือมาล็อกข้อมือผมและก็เอาอีกอันนึงไปล็อกตัวเองไว้...นี่มันไม่ใช่ประธานนักเรียนแล้วววว!!!
 
“ก็ในเมื่อนายไม่ไปกับฉันดีๆ...ก็ต้องลากไปแบบนี้แหละ...เดินตามฉันมา”
 
“เรื่องอะไรฉันจะไปกับเธอ...ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด...ฉันไม่ไป!!”
 
“ต้องไป!!”
 
ตอนนี้ผมกับยัยประธานนักเรียนก็กำลังฉุดกระชากลากถูกกันอย่างไม่ได้มีใครยอมใคร...เรื่องไรผมจะต้องยอมยัยประธานตัวเปี้ยกด้วยล่ะ....
 
“ย้าาา!!....นายมากอดฉันทำปล่อยนะโว้ยยยย!!!”
 
“เรื่องดิถ้าปล่อยเธอก็เล่นงานฉันอะดิ”
 
ฮ้าๆๆ...สะใจจริงๆที่เห็นยัยประธานตัวเปี้ยกไม่สามารถสู้แรงผมได้...ยัยเนี่ยยังห่างชั้นกับผมเยอะ..
 
“นายแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ปล่อย”
 
“แน่ใจ...เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้”
 
“หึ..เดี๋ยวก็รู้”
 
“..?..”
 
“ย้าาา!!!!”
 
“เฮ้ยย!!”
 
ตุ้บ!!!!
 
“อ๊ากกกกก!!!!”
 
ระหว่างที่ผมกำลังงงกับสิ่งที่ยัยพูด...ยัยนั้นก็อาศัยจังหวะทีเผลอจับแขนและทุ้บตัวผมลงกับพื้นทันที
 
“โอ้ยยย...ยัย...”
 
“หึ..เล่นกับใครไม่เล่น....ฉันอ่ะเทควันโด้สายดำเลยนะโว้ยยฮ้าๆๆๆ”
 
“..ย..ยัย”
 
ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาสาปแช่งยัยนี้ดี...ดูๆ..ดูทำหน้าเข้าไม่น่าประมาทเลย...เห็นตัวเปี้ยกแค่นี้ไม่น่าจะแรงเยอะ...ที่ไหนได้มิน่าทำไมถึงได้เป็นประธานนักเรียน..โอ้ยยย..เจ็บชิบหาย...
 
“ที่นี้ก็ไปห้องปกครองกับฉันได้แล้ว...”
 
“เดี๋ยวก่อนเจ้...เดี๋ยวก่อนนน!!!!”
อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาจากทางด้านหลัง...เฮ้ย!!...นั้นมันอัยสองคนนั้นนี่..แล้วมันจะวิ่งกลับมาทำไมว่ะ?!
 
“เจ้ๆ..เดี๋ยวก็...”
 
“อะไรของพวกนายเนี่ย...อยากโดนด้วยหรือไง...คดีเก่ายังไม่เคลียร์เลยนะ”
 
“ก็...ไม่อยากโดนหรอกแต่ว่า...อัยแจมึงพูดดิ”
 
“..เออ...บุหรี่นั่นอ่ะ....มันเป็นของพวกผมเอง”
 
“หา!...ว่าไงนะ!!”
 
ผมตกใจเล็กน้อยที่เห้นพวกมันสองคนมาสภาพผิดเพื่อช่วยผมนี่ถ้าเป็นพวกเพื่อนผมนะหึ...ขนาดอัยซูโฮมันยังทิ้งผมไปเลย...ที่นี้ยัยประธานสุดโหดจะทำยังไงกับอัยสองคนนี้นะแต่ที่แน่ๆ...ผมไม่ปล่อยยัยประธานตัวแสบนี่ไปแน่นอน
 
 
 
Chorong Part
 
“หาว่าไงนะ!!”
 
ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ...ตกลงบุหรี่นี่เป็นของสองคนนี้จริงๆหรอ...แล้วอัยหมอนี้ล่ะ
 
“ครับเจ้..มันเป็นของผมสองคนเอง” อิลฮุนตอบด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
 
“พวกนาย...เพิ่งจะโดนทำโทษไปเองนะ”
 
สองคนนี้เพิ่งจะโดนเรื่องบุหรี่ไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง...แล้วนี้มันสองคนยังจะกล้าทำผิดซ้ำสองอีกแล้วฉันจะช่วยมันได้ยังไงกันล่ะ
 
“นี่...ก่อนที่จะลงโทษใคร...ก็ช่วยเอากุญแจมือออกให้ฉันก่อนได้ไหม”
 
นายนั้นยกข้อมือที่ที่ถูกล็อกกับข้อมือฉันอยู่ขึ้นมาเพื่อให้ฉันปลดล็อด...หึ..คิดว่าฉันอยากจะล็อดนายไว้กับฉันรึไงฉันเลยปลดล็อดให้หมอนั่นทันที
 
“นี้..นายยังไม่ได้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานะ” ยังไงฉันก็ยังสงสัยหมอนี่อยู่ดี
 
“...”
 
“เจ้คือพี่คนนี้เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกผมเลยนะ” อิลฮุนพูดขึ้น
 
“ใช่ๆ..เจ้พี่เขาเข้ามาเตือนพวกผมด้วยซ้ำ” ซองแจย้ำด้วยอีกคน
 
“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง...ขนาดเครื่องแบบหมอนี้ยังไม่ใส่เลย”
 
เพราะฉันไม่รู้จะเอาอะไรมาแถแล้ว...ก็เอาเรื่องที่หมอนี่ไม่ได้ใส่เครื่องแบบมาแทน...แต่คนดีๆที่ไหนเขาไม่ใส่เครื่องแบบมาโรงเรียนกันจริงมั้ยค่ะ(จริงเถอะค่ะโชรงขอร้องT^T)
 
“ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...ที่เพิ่งย้ายมาวันนี้...ฉะนั้นผมเลยยังไม่มีเครื่องแบบใส่มา”
 
“...” พูดไม่ออกเลยฉัน..โอ้ยยย...ทำไงดีล่ะยัยปาร์คโชรง...เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้เสียฟอร์มขนาดนี้เลยนะT^T
 
“ก็แค่พูดขอโทษ...คงไม่ยากหรอกมั้ง”
 
“...” อ..อัยหมอนี่...เหอะ...ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากถลึงตาใส่หมอนั่น...แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ระคายผิวหน้าของหมอนั่นเลย
 
“ยังไงก็แล้วแต่...นายสองคนทำผิดก็ต้องว่าไปตามผิด...พวกนายจะต้องถูกพักการเรียน...เพราะนี่เป็นการทำผิดครั้งที่สองของนายสองคนแล้วยังไงก็ผ่อนผันไม่ได้”
 
“เดี๋ยวนะ...พักการเรียน...มันไม่รุนแรงไปหรอ”
 
“ฉันต้องทำตามกฎของโรงเรียน...สองคนนี้ไม่ได้เพิ่งทำความผิด..มันก็สมควรที่จะถูกลงโทษแล้ว”
 
“กฎทุกกฎก็ต้องมีข้อยกเว้น”
 
“แต่ไม่ใช่กับฉัน”
 
ฉันกับหมอนั้นจ้องตากันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร..หึ..คนอย่างปาร์คโชรงไม่เคยยอมแพ้อยู่แล้ว
 
“แล้วถ้าฉันขอล่ะ”
“นายเป็นใครทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”
 
“ก็ฉันถูกลงโทษโดยไม่ชอบธรรมจากผู้รักษากฎแบบเธอน่ะสิ”
 
“...” หมอนี่...กำลังจะแบคเมฉัน
 
“เนี่ยหรอคนรักษากฎ...ชอบตัดสินคนจากภายนอก”
 
“...” หึ...
 
“ว่าไง...”
 
“...”
ดูหมอนั้นทำหน้าสิ...@#$%^...ฉันได้แต่ด่าหมอนั้นในใจเท่านั้น....เพราะเดี๋ยวฉันจะเสียภาพพจน์
 
 
“ก็ได้...ฉันจะไม่ลงโทษสองคนนี้ก็ได้พอใจยัง”
 
“เย้!!!!!!” ทั้งอิลฮุนและซองแจร้องออกมาพร้อมกันอย่างดีใจ
 
“ไม่ต้องมาดีใจเลยเพราะถ้ามีครั้งหน้า...โทษของพวกนายคือไล่ออก!!!” หึ...หมั่นไสจริงๆ...ฉันเลยผิดคำขู่ไว้ซะเลย
 
“คร้าบบบบ....”  ทั้งสองตอบรับพร้อมกันด้วยสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
 
“งั้นผมสองคนขอตัวก่อนนะครับ....เออแล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะ” อิลฮุนที่กำลังจะเดินไปก็หยุดเพราะคิดได้ว่ายังไม่ได้รู้ชื่อของชายหนุ่ม
 
“...ชื่อ...ลู่ฮาน” เขาตอบกับไป
 
“ลู่ฮาน.?...ชื่อเหมือนคนจีนเลยอ่ะ”
 
“ฉันเป็นคนจีน”
 
“อ่อ...ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่ผมไปจริงและ...บายๆ” อิลฮุนพูดกล่าวลาเขาก่อนที่จะวิ่งตามเพื่อนไป
 
“แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” เขาหันไปถามชื่อของเธอ
 
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย..อยากรู้ก็ไปหาเอาล่ะกัน..นาย..คอห่าน”
 
“เฮ้ย...ลู่ฮาน...ไม่ใช่คอห่านเรียกซะเป็นส้วมเลย”
 
“ก็ปากนายมันเหมือนนี่”
 
“ยัย....”
 
555+ สะใจจริงๆที่หมอนั่นไม่สามารถด่าฉันกับได้...เหอะจะเล่นกับปาร์คโชรงรอไปร้อยปีเถอะ
 
“....ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะยัยฮิตเลอร์”
 
“ฮิตเลอร์?”
 
“ก็เธออ่ะเผด็จการเหมือนฮิตเลอร์...เพราะฉะนั้นฉันจะเล่นเธอว่ายัยประธานฮิเลอร์”
 
“นาย....”
 
“ยัยโชรง!!!!”
 
อะ....เสียงใครมาตะโกนเรียกฉันเนี่ย....ขณะที่ฉันกำลังจะเถียงนายนั้นกับไป...อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อฉันมาจากด้านหลัง...นั่นมันยัยอึนจีนี่นา...แล้วนั่นลากผู้ชายที่ไหนมาน่ะ...
 
“เฮ้ย!!...อัยซูโฮ”
 
“นายรู้จักหมอนี่ด้วยหรอ” อึนจีหันไปถามลู่ฮานที่ทักชายตรงหน้าทันที
 
“เพื่อนผมเอง...แล้วมีอะไรกันเนี่ย” ลู่ฮานถามกับไปด้วยความสังสัย
 
“เฮ้ยยยย...อัยลู่ช่วยกูด้วยยยย” ซูโฮรีบร้องขอความช่วยเหลือเพื่อนทันที
 
“ไม่ต้องเลยนายตายแน่....โชรงแกต้องจัดการให้ฉันนะเว้ย” อึนจีลากซูโฮที่กำลังไปขอความช่วยเหลือจากลู่ฮาน....และหันไปฟ้องโชรง
 
 
“...”
ฉันได้แต่ทำตาปริบๆกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า....ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆเลยฉัน....
 
“ฉันบอกแล้วไงวะ..ว่าไม่ได้เป็นโรคจิต” ซูโฮพยายามอธิบายให้อึนจีเข้าใจ
 
“แล้วที่นายตามฉันและไหนจะ....เออนั่นแหละ...นายมันโรคจิต” อึนจีที่เหมือนพูดอะไรสักอย่างก็สะดุดเล็กน้อย
 
“ที่ฉันจุ...”
 
“เฮ้ย...อย่านะห้ามพูดออกมาเด็ดขาดเลยนะ” อึนจีรีบวิ่งเอามือไปปิดปากซูโฮที่เหมือนจะพูดอะไรออกมา
 
“โชรง!!!.....แกต้องจัดการให้ฉันนะโว้ยยยย”
 
 
โอ้ยยยยย....โชรงจะบ้าตาย...ใครก็ได้เอาอัยพวกนี้ไปเก็บที!!!!!!!!!!!!!!!
 
เฮ้ออออ...ตอนนี้กว่าจะจบ555+ ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะจะพยายามอัพเรื่อยน้าาาา ^__^
ขอบคุณจ้าาาา >3<