We Are Pink โครงการแลกเปลี่ยนรัก...ฉบับเด็กหอ

 

 

 

 

“มีอะไร”  นัมจูถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆใส่คนตัวสูงที่มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“...ไปซ้อม”  เขาตอบมาห้วนๆ

 

“เหอะ!..นายอยากไปไหนก็เรื่องนายไม่เกี่ยวกับฉัน”  นัมจูตอบกลับไปอย่างไม่สนใจก่อนจะหันไปเก็บของเข้ากระเป๋าต่อ

 

“แต่เธอเป็นคู่ของฉัน”  เขายังคงตื้อนัมจูไม่เลิก

 

“นี่นายตั้งใจเรียนตั้งแต่เมื่อไรกัน..โดคยองซู..” 

 

นัมจูหันมาจ้องตาเขาอีกครั้ง...ฝ่ายคยองซูก็ไม่ยอมแพ้จ้องตาเธอกับไปเช่นกันเขากระตุกยิ้มที่มุมปากแวบนึงก่อนจะพูดกับเธอ

 

“เรียกชื่อฉันได้แล้วหรอ...คิมนัมจู..”

 

นัมจูชักสีหน้าไม่พอใจที่คยองซูย้อนเธอ...และก็รู้สึกโกรธตัวเองซะเหลือเกินที่ดันเผลอพูดชื่อของผู้ชายตรงหน้า...โดคยองซู...ผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุด!!!

 

“ฉันไม่มีเวลามาเล่นต่อคำกับนายหรอกนะ...ถอยไปฉันจะกลับหอ” 

 

นัมจูผลักไหล่คยองซูให้พ้นทางก่อนจะทำท่าเดินออกไป...แต่คยองซูก็เดินไปดักหน้าเธออีก

 

“เอ๊ะ...นี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง...ฉันจะกลับหอหลบ!!!”  นัมจูพูดใส่คยองซูด้วยความไม่พอใจ

 

“นี่เพิ่งจะเที่ยง..เธอจะรีบกลับไปไหน...ถึงกลับไปเพื่อนเธอก็ไม่อยู่กันหรอก”

 

“นายรู้ได้ไง?”  นัมจูถามกลับไปด้วยความสงสัย...ก็โบมีกับอึนจีบอกกับเธอเองว่าจะกลับหอก่อนแล้วเพื่อนฉันจะไม่อยู่ได้ไง?

 

“ฉันรู้ก็แล้วกัน...เอาเป็นว่าเธอไปซ้อมกับฉันก็พอ”  คยองซูไม่พูดเปล่ากับดึงแขนนัมจูตามเขาไป

 

“นี่!!..ปล่อยฉัน..ฉันไม่ไปกับนาย...ปล่อยฉันนน”  นัมจูที่ถูกคยองซูลากไปก็ได้แต่ร้องตะโกนใส่เขาเท่านั้น

 

 

“นี่!..เมื่อไรนายจะซ้อมสักที...ฉันรอนานแล้วนะ”  นัมจูบ่นขึ้น..หลังจากที่คยองซูลากเธอมาที่ห้องซ้อมก็ไม่เห็นว่าจะซ้อมร้องเพลงสักที..เอาแต่จ้องมองเธอจนเธอรู้สึกอึดอัดไปหมด

 

“เกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ?”  คยองซูที่จ้องเธออยู่นานพูดขึ้น

 

“...”  ฉันคงตาฝาดไปใช่มั้ยที่เห็นแวบตาของนายนั้นดูเศร้าแบบนั้น...ไม่หรอกเขาไม่มีทางรู้สึกอะไรหรอกเพราะเขาก็แค่ผู้ชายที่เย็นชาคนนึงเท่านั้น

 

“นายจะซ้อมก็รีบซ้อมสิ..ฉันจะได้กลับหอซะที”   สุดท้ายนัมจูก็มีท่าทีอ่อนลง...ให้ตายเถอะทำไมฉันได้อ่อนแอแบบนี้นะ

 

“เธอเลือกเพลงสิ”  คยองซูยื่นรายชื่อเพลงมาให้

 

“นายซ้อมเถอะ...ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไร”  ...ใช่โคตรไม่มีอารมณ์เลย...ต้องมาอยู่กับผู้ชายที่อุส่าหนีหน้ามาตลอดใครมันจะมีอารมณ์ร้องเพลงกัน

 

“...”  คยองซูหดมือกลับก่อนจะเลือกเพลงเงียบๆ

 

...โอ้ย..โคตรจะอึดอัด..อยู่ๆหมอนี่ก็เข้าสู่อารมณ์ดราม่าซะอย่างนั้น...ทุกทีก็เห็นชวนฉันทะเลาะตลอด...ตอนนี้กับทำตัวเงียบจนฉันทำตัวไม่ถูก...คนที่ควรจะอยู่ในโหมดอารมณ์ควรจะเป็นฉันมากกว่านะ

 

ฉันแอบหันไปมองหน้าเขาเป็นระยะๆ...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนเขาก็ยังคงหล่อและดูดีเสมอและดูเหมือนว่าจะดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำ...เขาผอมลงไปหรือหรือเปล่านะถ้าเทียบกับครั้งสุดท้ายที่เจอเขา...ใช่ฉันไม่เคยลืม...เพราะเขาคือ ‘รักแรก’ ของฉัน

 

“จ้องฉันขนาดนั้น...จะกินฉันหรือไง?”  คยองซูที่ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ..

 

“ใครเค้าจ้องนายกัน...ฉันก็แค่บังเอิญพักสายตาไปทางนายเฉยๆ”  นัมจูแถใส่คยองซู

 

“...”  คยองซูหันมามองหน้านัมจูแวบนึงก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับเนื้อเพลงในมือต่อ

 

เฮ้อ...โล่งอกไปทีที่หมอนี่ดูจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเมื่อกี้มากนะ..สงสัยก็คงจะแค่หาเรื่องแขวะฉันเท่านั้นแหละ...แต่ว่าถ้าให้ทะเลาะกันยังดีซะกว่าอยู่เงียบๆแบบตอนนี้นะฉันว่า

 

“ไปเปิดไมค์ให้ฉันหน่อย”  คยองซูเอ่ยขึ้น

 

 

“อืม”  นัมจูเดินไปเปิดให้เขาอย่างว่าง่าย...เอ๊ะ..แล้วทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งของนายนี่ด้วยล่ะ...เอาเถอะหมอนี่จะได้ซ้อมเสร็จเร็วๆและฉันก็จะได้กลับหอซะที

 

ดนตรีค่อยๆบรรเลงขึ้น..โอ๊ะ...เพลงนี้มัน...

 

อีเจน คึ แตกา อีลาโค เฮโด อานีมยอน นัล กา มา เก อิชจอซ ซอ โด  บอกกับตัวเองว่าตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิม แม้เธออาจลืมฉันไปแล้ว 

นอน ทัน จี เนเก จีนัน ซารัมมีลาโด tonight is just one night  แม้ฉันจะเป็นเพียงแค่คนที่เธอผ่านเลยไป ค่ำคืนนี้ จะเป็นอีกคืนหนึ่ง  นอ ลึล อิล กี ชอน ชอ รอม  นอล ทา ชี กัช โค ชิพ พึน เน มาอึม มึน  เหมือนเช่นคืนก่อนๆ ที่ผ่านมา นับตั้งแต่ชีวิตฉันไม่มีเธอ ใจของฉัน ยังคงต้องการแค่เพียงเธอ  เว คึ ลอ เค มี ลยอน ซึ ลอ อุน กอนจี นีกา ออบ นึน นัล อิน ชอง ฮัลซูกา ออบนึน  ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ชีวิตของฉันนั้นไม่อาจอยู่ได้หากไม่มีเธอ  tonight is just one night  นอ ลึล อิล กี ชอน ชอรอม  ค่ำคืนนี้ จะเป็นอีกคืนหนึ่ง เหมือนเช่นคืนก่อนๆ ที่ผ่านมา นับตั้งแต่ชีวิตฉันไม่มีเธอ 

คยองซูหันมาสบตานัมจู...เหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง...

 

 

every day every night I am missing you เน กยอท เท ออบ ซอ โด,ทาชิน บล ซูออบซอโด  ทุกวันฉันเอาแต่คิดถึงเธอ ถึงจะไม่มีเธออยู่ข้างกายฉัน ถึงฉันจะไม่พบเจอกับเธอในตอนนี้ 

ออน เจนา เน มัมมึน because I'm loving you and missing you  เพราะหัวใจของฉันในตอนนี้ ยังคงรักเธอและคิดถึงเพียงแค่เธอ 

...สายตาแบบนั้นมันคืออะไรกัน...เขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่...

 

ฮัน บอน มัน เน มัม มึล ทึล ลอ จวอ every day every night I am missing you  ขอเธอฟังเสียงหัวใจฉันหน่อย ทุกวันฉันเอาแต่คิดถึงเธอ  เน กยอท เท ออบ ซอ โด อีเจน บล ซู ออบ ซอ โด  ถึงจะไม่มีเธออยู่ข้างกายฉัน ถึงฉันจะไม่พบเจอกับเธอในตอนนี้ 

ออนเจนา เนมัม เมน ตก คัท ทึน นอ อิน กอล  แต่หัวใจของฉันยังคงรักได้เพียงแค่เธอ  เน เกน นอ มัน นึน ตก คัท ทึน นอ อิน กอล  สำหรับฉัน เธอยังคงเป็นเธอแบบที่เคยเป็นตลอดไป 

 

                           Missing You  - Fly to the Sky

 

 

เสียงเพลงจบลง...ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ...เงียบจนฉันกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่ตอนนี้มันกำลังเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ...

 

“นัมจุ..”

 

“ฉันขอกลับก่อนนะ!!”  นัมจูพูดขัดคยองซูที่เหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับเธอ...และเดินออกจากห้องไปทันที...

 

นัมจูวิ่งเข้าในห้องน้ำพอล็อคประตูเสร็จเธอก็ปล่อยโฮทันที...ฉันไม่สามารถทนอยู่กับเขาต่อไปได้อีก...ฉันไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นเลยให้ตายเถอะ..ทำไมนะ..ทำไมนายต้องมาที่นี่ด้วยทั้งๆที่ฉันอุสาหนีนายมาตลอดแท้ๆทำไมกัน...นัมจูเอามือปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้มีเสียงสะอื้นออกมา

 

ฝ่ายคยองซูก็ยังคงไม่ได้ขยับตัวไปไหนตั้งที่นัมจูวิ่งออกไปจากห้องตั้งนานแล้ว...สายตาของเขายังคงหยุดมองไปที่หน้าประตู...แวบตาของเขาว่างเปล่า...ไม่มีใครสามารถเดาได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

 

 

 

 

“นี่..นัมจูแกแพ้เครื่องสำอางค์หรอ...ตาบวบเชีย”  โบมีพูดพลางจะเอามือจี้ไปที่ตาของนัมจู

 

“ย้า!..เอามือออกไปเลยนะ”  นัมจูปัดมือโบมีออก

 

เมื่อวานหลังจากที่ฉันกลับไปที่หอแล้วฉันก็นอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องเก่าๆที่มันหลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่หยุดทั้งคืน...ตื่นเช้าขึ้นตาของฉันก็เลยบวบเป่งแบบนี้ไงล่ะ

 

“หรือว่าแก...ร้องให้หรอ?”  อึนจีพูดเดาขึ้นมา

 

“บ..บ้า..ทำไมฉันจะต้องร้องให้ด้วย..ช่วงนี้ฉันมีความสุขจะตาย”  ...ยัยอึนจีเธอเป็นหมอดูหรือไงยะ

 

“ฉันก็แค่เดา...ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย”  อึนจีย้อนกลับ

 

“ก..ก็ฉันกลัวแกไม่ได้ยินไง...ว่าแต่แกสองคนเถอะเมื่อวานหายไปไหนกันมากลับซะดึก”  นัมจูรีบเปลี่ยนประเด็นมาที่เพื่อนทั้งสองของเธอทันที

 

“...ก..แกรู้ได้ไง..หรือว่าแกยังไม่หลับ”  โบมีร้อนตัว

 

“ก็..ฉันตื่นขึ้นมาตอนแกเข้ามานอนบนเตียงพอดีอ่ะ”  จริงๆแล้วฉันยังไม่ได้นอนเลยตังหาก

 

“ฉันไปห้องสมุดมา/ฉันไปห้องสมุด” โบมีกับอึนจีพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายจทั้งสองจึงหันมามองหน้ากันทันที

 

“พวกแกไปด้วยกันหรอ?”  นัมจูถาม

 

“เออ..คือ..”  โบมีทำท่าอึกอัก

 

“เมื่อวานฉันกับโบมีไม่ได้ไปด้วยกันหรอก...สงสัยจะอยู่คนละโซนกันน่ะ...แกก็รู้ว่าห้องสมุดกว่าจะตายใช่ไหมโบมี”  อึนจีอธิบายซะยืดยาวให้นัมจูฟังและหันไปรับส่งกับโบมี

 

“เออ...ใช่ๆ..”  โบมีรีบเออออไปกับอึนจี

 

อะไรของพวกมันทำไมต้องทำท่ารุกหรี้รุกรนกันด้วย...นัมจูมองเพื่อนทั้งสองของเธออย่างสงสัย

 

 

“เฮ้ยเมื่อวานหายหัวไปไหนกันมาว่ะ”  เสียงของจงแดดังขึ้นพร้อมกับพวกเพื่อนๆของเขาที่เดินเข้ามาในห้องเรียน

 

“เออน่า..”  แบคฮยอนตอบเลี่ยงๆก่อนจะเดินมาหยุดที่โต๊ะโบมี

 

“วันนี้อย่าลืมนะ”  แบคฮยอนพูดกับโบมีเสร็จก็เดินกลับไปที่โต๊ะ

 

สองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหน...แล้วยัยโบมีไม่กลัวพี่ยงกุกแล้วรึไง

 

“ไช่สิ้...ฉันไม่ใช่ไอ้ฮุนนิ”  เสียงของซูโฮดังมาจากด้านหลังของนัมจู

 

“ใช่..นายอ่ะเทียบกับเซฮุนไม่ได้สักนิด”  เสียงอึนจีโต้ตอบกลับไป

 

“แล้วไม่คู่กับมันไปเลยล่ะ!!”

 

“ก็กะอยู่ถ้าอยู่ห้องเดียวกันอ่ะนะ”

 

“เชอะ/เชอะ!!”  และทั้งสองคนก็หันหน้าใส่กันไปคนละทาง

 

สองคนนี้ก็เหมือนกันไม่รู้ว่าโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน...เจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันได้ทุกที...นัมจูมองไปที่ทั้งสองคนด้วยสายตาปลงๆก่อนที่จะสายตาจะไปสบกับสายตาอีกคู่ที่ดูเหมือนจะจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว...นัมจูเป็นฝ่ายสายตาก่อนทันที

 

ให้ตายเถอะ...เขาจะเห็นไหมนะว่าตาฉันบวบ...เฮ้อ..ขอให้เขาไม่เห็นทีเถอะ

 

 

 

“เมื่อวานมึงหายไปมาวะ”  จงแดถามคยองซูที่นั่งอยู่ข้างเขา

 

“ไปเดินเล่น”  คยองซูตอบเสียงเรียบ

 

“แล้วมึงไปกับพวกมันรึเปล่าเมื่อวานเนี้ยนะ..บลาๆๆๆ”  เสียงจงแดที่กำลังพูดคุยไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิด

 

เพราะสายตาเขายังคงมองไปที่ผู้หญิงโต๊ะหน้า...ที่กำลังคุยเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนานถ้าไม่ติดที่ตาของเธอนั้นบวบเป่งเหมือนคนที่ร้องให้มาอย่างหนักแล้วล่ะก็...

 

นัมจูหันมาบังเอิญสบตากับเขาแวบนึงก่อนที่จะหลบสายตาไป...คงจะไม่อย่าให้เห็นสินะ

 

“เฮ้ย..นั้นมึงจะไปไหน?”  จงแดถามขึ้นที่จู่ๆคยองซูก็ลุกจากโต๊ะเตรียมจะออกจากห้องเรียน

 

“เออ..อาจารย์ยังไม่เข้าหรอกเดี๋ยวกูมา”  คยองซูตอบจงแดโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเลยด้วยซ้ำก่อนจะเดินออกไป

 

 

ตุ้บ!

 

“อะไร?”  นัมจูหงายหน้าถามคนตัวสูงที่โยกวัตถุอะไรสักอย่างมาที่โต๊ะของเธอ

 

“ถุงประคบตาใช้ซะ...สงสารคนที่เห็น..น่ากลัว”  คยองซูพูดเสร็จก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

 

ส่วนนัมจูก็ทำหน้างงให้ท่าทีของอีกฝ่าย...อะไรของเขาว่าแต่...เมื่อกี้หมอนั่นมันหลอกด่าฉันนี่...

 

“ย้า!” 

 

นัมจูหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่...แต่คยองซูกับไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักนิด...เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยที่เห็นว่านัมจูกำลังใช่ถุงประคบตาที่เขาไปขอจากห้องพยาบาลอยู่

 

หรือว่า...การที่เขาได้มาแลกเปลี่ยนที่นี่...อาจจะทำให้เขาได้มีโอกาสแก้ไขในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดมาตลอดก็ได้...คยองซูคิดพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่มีใครได้เห็นมากนักออกมา

 

ตอนของนัมจูก็ได้ออกมาเรียบร้อย...ให้เดากันเอาเองว่านัมจูกับคยองซูเขามีปัญหาอะไรกัน..ส่วนตอนหน้าก็จะเป็นตอนของพี่ใหญ่กับน้องเล็กแล้วอย่าลืมติดตามกันนะคะ...ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ...อย่าลืมให้การสนับสนุนการคัมแบคของสาวๆเอพิงค์ด้วยน้าาา...