พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

หลังจากที่เซบาสเตียนอุ้มพาชิเอลเข้ามาในบ้านเรียบร้อยแล้วก็จัดการอุ้มเข้าไปในห้องนอน พ่อบ้านหนุ่มวางนายน้อยของเขาลงที่เตียงสี่เสาแล้วจับถอดรองเท้าเพราะเปอะเปื้อนดิน ต้องเอาไปทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อน ในระหว่างที่กำลังถอดรองเท้าชิเอลก็ถามขึ้นมา

"จริงสิ เซบาสเตียนเมื่อวานนายไปลอนดอนมานี่นา แล้วของที่ฉันสั่งให้ซื้อล่ะ ตอนนี้อยู่ไหน ทำไมนายถึงไม่รีบเอามาให้ฉัน" ชิเอลถามทันทีเมื่อนึกขึ้นได้เพราะเมล็ดดอกไม้ทำให้เขาเกิดนึกถึงของที่สั่งให้ไปซื้อมาตอนเซบาสเตียนไปลอนดอนเมื่อวาน

"อยู่ในห้องของกระผมขอรับ ว่าจะเอามาให้นายน้อยพอดีกำลังยุ่งๆเลยลืมไปเลย ขออภัยขอรับ เดี่ยวผมจะไปเอามาให้เดี่ยวนี้"เซบาสเตียนพูดถอดรองเท้า และถุงเท้าอย่างรวดเร็วพรางพอหลังจากถอดรองเท้าถุงเท้าเสร็จแล้วเขาก็โค้งคำนับให้ชิเอลอย่างสุภาพเพื่อแสดงการขอขมาที่เขาลืมเอามาให้นายน้อย

"อืม ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเองก็ลืมๆไปเหมือนกัน พึ่งนึกขึ้นได้ตอนที่เราไปปลูกดอกไม้นี่เองแหละ"ชิเอลบอกตอนนี้เขากำลังนั่งห้อยขาเท้าเปลื่อยเปล่าเนื่องจากโดนพ่อบ้านจับถอดรองเท้าถุงเท้าไปเมื่อครู่ 

"ถ้าอย่างงั้น ผมขอตัวไปเอาของให้นายน้อยก่อนนะขอรับ หลังจากนั้นผมจะไปต้มน้ำมาผสมให้คุณอาบ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางทำท่าจะเดินไปที่ประตูทางออก 

"อืม"ชิเอลพยักหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำพ่อบ้านหนุ่มออกไป เซบาสเตียนหันมาเห็นนายน้อยทำท่าจะเดินออกไปอีกแล้วจึงคว้าแขนไว้ก่อน

"เดี๋ยว.. นายน้อยจะไปไหนขอรับ ไม่อยู่รอรับของที่คุณสั่งก่อนเหรอ"เซบาสเตียนถามพรางจับแขนชิเอลไว้แน่น

"เฮ้อ...นายนี่นะ จุ้นชมัดเลย ทำไมฉันจะต้องคอยบอกนายทุกอย่างเลยนะ " ชิเอลถอนใจอย่างไม่สบอารมณ์พรางพยายามสะบัดแขนตนเองให้หลุดจากมือของพ่อบ้านหนุ่มให้ได้

"บอกผมมาสิว่าจะไปไหน ไม่งั้นผมไม่ให้ไปนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ 

"ฉันจะออกไปเอาหนังสือที่ห้องโถงข้างล่าง ลืมทิ้งเอาไว้จะไปเอามานั่งอ่านต่อในห้องนี้ พอใจรึยัง" ชิเอลพูดอย่างหงุดหงิด ที่ถูกทำเหมือนเป็นเด็กที่ต้องคอยบอกรายงานทุกอย่างไม่ว่าจะไปไหน จะทำอะไรต้องบอกให้ผู้ใหญ่รับรู้ตลอด 

"อ้อ..งั้นเชิญตามสบายขอรับ ผมจะไปหยิบของที่คุณสั่งซื้อมาให้ก่อนนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางปล่อยแขนชิเอลแล้วจากนั้นก็เดินนำออกไปจากห้อง แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของตนเองเพื่อไปเอาของที่นายน้อยสั่งมาให้อย่างรวดเร็ว

ส่วนชิเอลพอถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ เขาก็เดินตามเซบาสเตียนออกมาข้างนอกห้องนอน แล้วเดินไปตามระเบียงทางเดินชั้นสองตรงไปยังทางลงบันไดที่จะลงไปห้องโถงข้างล่าง 

จากนั้นชิเอลก็เดินไปที่โต๊ะรับแขกเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่วางไว้ทั้งสามเล่มมาหมดเลยแล้วถือเดินกลับขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน แต่แล้วพอเปิดประตูเข้ามาก็พบเซบาสเตียนกำลังกวาดพื้นห้องแล้วเปลี่ยนพรมผืนใหม่อยู่

"ไปซื้อพรมมาใหม่เหรอเซบาสเตียน "ชิเอลถามพรางเดินเข้ามาในห้อง 

"ขอรับ พรมอันเก่าผมถอดไปทิ้งแล้วน่ะครับ มันเก่าเก็บแล้ว และมันไม่ค่อยเหมาะกับนายน้อยเท่าไหร่ ผมว่าจะเปลี่ยนแปลงห้องจัดให้ตรงตามสไตล์ของนายน้อยขอรับ นายน้อยชอบสีน้ำเงินใช่มัยขอรับ หรือว่าจะสีทองแบบเก่าล่ะ "เซบาสเตียนพูดพรางปูพรมผืนใหญ่ที่พื้นอย่างชำนาญ เขาใช้เพียงมือเดียวในการยกเฟอร์นีเจอร์ที่ขวางการปูพรมของเขาอย่างช่ำชอง

"อืม..ฉันชอบสีน้ำเงิน แล้วแต่นายจะจัดละกันเซบาสเตียน แล้วเตียงของฉันล่ะจะเปลี่ยนสีผ้าม่านด้วยหรือเปล่า ฉันไม่ค่อยชอบสีทองเท่าไหร่ มันดูแก่ไปน่ะ ถ้านายมีผ้าม่านสีน้ำเงินก็เปลี่ยนให้ด้วยละกัน แล้วไหนของที่ฉันสั่ง " ชิเอลบอกพรางมองดูรอบๆเพื่อหาของที่เวบาสเตียนบอกว่าจะเอามาให้

"วางอยู่ข้างๆประตูน่ะครับนายน้อยไม่เห็นเหรอ เป็นงูคงกัดตายแล้วนะแบบเนี่ย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแซวเล็กน้อย ชิเอลหน้าแดงทันที

"แหม ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่านั้นมันของฉันน่ะ ถุงเบ่อเร่อ แล้วอีกอย่าง ฉันมัวแต่มองดูนายปูพรมเลยไม่ได้ทันมอง "ชิเอลพูดแก้ต่างให้ตัวเองพรางหันหน้าหลบเซบาสเตียนด้วยความเขิน
แล้วชิเอลก็เดินไปหยิบลากถุงใบใหญ่มาที่กว้างๆที่เซบาสเตียนปูพรมสีน้ำเงินให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วก็นั่งคุกเข่าข้างๆถุง เอาหนังสือทั้งสามเล่มวางไว้ข้างตัว แล้วหันมาถามเซบาสเตียน

"ได้มาครบมัย เซบาสเตียน"ชิเอลถามพรางเปิดถุงใบใหญ่แล้วล้วงมือไปหยิบของในถุงมาตรวจดู 

"คิดว่าน่าจะครบมั้งขอรับ นายน้อยจะเอาไปตรวจสอบดูมัยล่ะครับ เกิดขาดอะไรไปผมจะได้จัดหาซื้อให้อีกที"เซบาสเตียนพูดพรางล้วงในไปกระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้านหยิบสมุดจดเล่มเล็กออกมา แล้วเดินมายื่นส่งให้ชิเอลที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นใกล้ถุงสีขาวใบใหญ่

"อืม"ชิเอลพยักหน้าพรางรับสมุดจดนั้นมาจากพ่อบ้านหนุ่มแล้วเปิดดูรายการของที่เขาเขียนเอาไว้จากนั้นก็เริ่มหยิบของออกมาจากในถุงแล้วตรวจเช็คดูตามรายการทันที ส่วนเซบาสเตียนเดินกลับมาปูพรมในส่วนที่เหลือต่อ
หลังจากนั้นไม่นานชิเอลก็ตรวจเช็คของจนเสร็จ 

"เดี่ยวนะ รู้สึกว่ายังขาดไปสองรายการที่นายไม่ได้ซื้อมาให้อ่ะ เซบาสเตียน" ชิเอลหันมาถามพ่อบ้านที่ตอนนี้กำลังจัดเฟอร์นีเจอร์เข้าที่ เขาปูพรมเสร็จแล้ว

"อะไรบ้างขอรับที่ยังขาด "พ่อบ้านหนุ่มถามพรางมองดูนายน้อยที่นั่งอยู่บนพรมสีน้ำเงิน

"หนังสือเรื่องชอร์ลอกโฮม กับ กระดานหมากรุก"ชิเอลหันมาบอกพรางจ้องหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างไม่พอใจที่ทำงานไม่ได้ตามที่หวังไว้

"อ้อที่ผมไม่ได้ซื้อเพราะหนังสือทางร้านเขาบอกว่าหมดแล้วขอรับ ขายดีน่าดู ส่วนกระดานหมากรุก ที่นี่ก็มีขอรับแต่มันค่อนข้างเก่าเก็บไปหน่อย ผมไม่เล่นหรอกแต่เจ๊ฮอบบี้สมัยเป็นมนุษย์เขาชอบเล่น ถ้าหากนายน้อยเกิดเบื่อๆอยากเล่นหมากรุกก็ไปเล่นกับเจ๊ได้นะขอรับ" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ฮึ้ย ไม่เอา ฉันอยากได้อันใหม่ เก่าเก็บแบบนั้นไม่ต้องการหรอก ยิ่งเป็นของผีด้วยแล้ว ไม่เอาเด็ดขาดเลย พรุ่งนี้นายไปหาซื้อมาให้ฉันเลยนะ เข้าใจมัยเซบาสเตียน"ชิเอลส่ายหน้ารัวๆแล้วหันมาสั่ง พรางหยิบของเล่นบางชิ้นออกมาดู

"เยสมายลอร์ด" เซบาสเตียนตอบรับ จากนั้นก็จัดห้องต่อ 

ส่วนชิเอลก็เอาของที่สั่งมาเปิดกล่องดูอย่างสนใจ เขานั่งเล่นบนพรมไปคนเดียวส่วนเซบาสเตียนก็จัดห้องให้ใหม่ พรางหันมามองดูนายน้อยกำลังเล่นของเล่นอย่างเอ็นดู ไม่มีทีท่าสนใจใครแล้วตอนนี้ กำลังอยู่ในโลกส่วนตัว และจินตนาการ

แล้วหลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็จัดห้องเสร็จสภาพห้องเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่ห้องเดิมเลย ห้องจัดอยู่ในโทนสีขาวและน้ำเงิน เตียงสี่เสาถูกเปลี่ยนผ้าม่านจากสีทองเป็นสีน้ำเงินน้ำทะเล ทำให้ห้องนี้แลดูเยือกเย็น เหมาะกับบุคลิกของนายน้อยของเขาทีเดียว

"นายน้อยขอรับ นั่งเล่นไปก่อนนะขอรับ เดี่ยวผมจะไปต้มน้ำมาให้คุณอาบ" เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงไปหน้าประตู

"อืม"ชิเอลพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ไม่สนใจเซบาสเตียนอีก นั่งเล่นของเล่นไปคนเดียว เข้าสู่โลกส่วนตัวไม่สนใจใครทั้งสิ้น เซบาสเตียนอมยิ้มมองดูนายน้อยด้วยความเอ็นดู แล้วก็เดินจากไปเงียบๆ
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็ลงไปที่ครัวต้มน้ำเตียมไว้สำหรับอาบน้ำให้นายน้อยของเขาในคืนนี้ตามปกติ ส่วนชิเอลก็ยังคงเล่นของเล่นต่อไปอย่างเพลิดเพลิน 

หลายนาทีต่อมา น้ำที่ต้มไว้ก็เดือด เซบาสเตียนจัดารยกมาถือไว้ทั้งสองกา แล้วเดินขึ้นไปข้างบนตรงไปยังห้องของชิเอลทันที

"นายน้อยขอรับ ผมขอเข้าไปนะครับ"เซบาสเตียนพูดอยู่ที่หน้าประตูในมือตอนนี้ถือกดน้ำทั้งสองมือ 

"เข้ามา"เสียงตอบรับมาจากในห้อง เซบาสเตียนวางกาน้ำใบหนึ่งที่พื้นจากนั้นก็ใช้มือเดียวจับลูกบิดกระตูแล้วเปิดออก จากนั้นก็เดินเข้าไปแล้วถือเอากาน้ำสองมือเดินเข้าไปข้างใน แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำในห้องของชิเอลอย่างรวดเร็ว

ชิเอลที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพรมสีน้ำเงินก็แค่หันมาดูว่าเซบาสเตียนกำลังทำอะไรแค่นั้น จากนั้นก็เล่นต่อ 
แล้วหลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาจัดการผสมน้ำอุ่นให้นายน้อยเรียบร้อยแล้ว

"นายน้อยขอรับ ได้เวลาไปอาบน้ำแล้วนะครับ"เซบาสเตียนยืนเรียกชิเอลอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ชิเอลหันมามองแล้วเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำอย่างว่าง่าย เซบาสเตียนหยุดยืนที่หน้าประตูรอให้นายน้อยเดินนำเขาห้องน้ำไปก่อนเขาถึงค่อยเดินตามไป

"เล่นเพลินเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดแซวในขณะที่ชิเอลเดินผ่านหน้าเขาเข้าห้องน้ำไป

"พูดมากน่า มาถอดเสื้อผ้าให้ฉันได้แล้ว"ชิเอลพูดพรางเดินมารอเซบาสเตียนหน้าสระน้ำทองคำ เซบาสเตียนเดินตามมาแล้วจากนั้นก็ก้มปลดกระดุมเสื้อผ้า ในระหว่างนั้นชิเอลก็ถามคำถาม

"นี่..เซบาสเตียน เรื่องเป็นไงมาไงเหรอ บ้านหลังนี้น่ะ นายได้มายังไง เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ นายเคยบอกว่าถ้าสงสัยอะไรให้ถามนายไม่ใช่เหรอ 

"ชิเอลถามพรางยืนนิ่งให้เซบาสเตียนปลดกระดุมเสื้อคลุมสีดำตัวนอกออกอย่างรวดเร็ว

"ผมได้บ้านหลังนี้มาจากชายชราไงล่ะขอรับ เจ้าของบ้านคือพ่อของเจ๊ฮอบบี้นั่นแหละ เขามาทำสัญญากับผมตอนที่ผมยังเด็กๆ"เซบาสเตียนพูดพรางปลดกระดุมออกอีกสองเม็ด

"อืม ฉันก็พอรู้เรื่องนั้นมาจากคุณเฟสเชอร์มาบ้างเหมือนกัน ตกลงมีลายละเอียดว่ายังไงบ้าง เล่ามาให้ฉันฟังตั้งแต่ต้นซิ " ชิเอลถามพรางเงยหน้ามองเซบาสเตียน

"อยากฟังจริงๆหรือขอรับ "เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจ

"อืม"ชิเอลพยักหน้า 

"เอ่อ....แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังยุ่งๆอยู่นะขอรับ"เซบาสเตียนพยยามบ่ายเบี่ยงอีกตามเคย ชิเอลดันมือพ่อบ้านหนุ่มออกแล้วเดินถอยออกมาห่างๆ เขายังไม่อยากอาบน้ำแล้ว อยากฟังเรื่องของเซบาสเตียนมากกว่า

"คราวนี้ฉันไม่ยอมให้นายบ่ายเบี่ยงแล้วนะ ถ้านายไม่เล่าล่ะก็ฉันจะไม่ยอมอาบน้ำจริงๆด้วย"ชิเอลต่อต้านทันที เขาเดินหนีพ่อบ้านหนุ่มออกไปจากห้องน้ำอย่างกระทันหัน จนเซบาสเตียนต้องรีบมาคว้าแขนเอาไว้ทันที

"ไม่ได้นะขอรับ ผมอุตส่าห์เตรียมน้ำเอาไว้แล้ว "เซบาสเตียนลากตัวชิเอลกลับมาที่ข้างสระทองคำแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อต่อ แต่ชิเอลไม่ยอมดิ้นรนขัดขืน

"ถ้าอยากให้ฉันอาบนายก็ต้องเล่าเรื่องบ้านหลังนี้ให้ฉันฟังสิ"ชิเอลต่อรองเสียงแข็งกร้าว

"เอ่อ...."เซบาสเตียนอ้ำอึ้งไปชั่วขณะแล้วเขาก็เงียบไม่พูดอะไรเลย

"ทำไมล่ะ แค่เล่าเรื่องในอดีดของนายให้ฉันฟังแค่นี้เอง " ชิเอลไม่ยอม

"แต่ว่านั่นมันนานมากแล้วนะครับ อีกอย่างผมลืมไปหมดแล้ว"เซบาสเตียนพยายามบ่ายเบี้ยงแล้วเริ่มแกะกระดุมเสื้อชิเอลออกอีกเม็ด

"เรื่องแจกัน นายยังจำได้เลยไม่ใช่หรือไง อย่ามาโกหกฉันดีกว่า ฉันรู้ว่านายจำได้ทั้งหมด นายไม่ใช่ตาแก่ขี้ลืมนี่นะ"ชิเอลรุกต่อเขาไม่ยอมแล้วหนนี้ต้องให้เซบาสเตียนเล่าให้ฟังให้ได้

"ตั้ง500กว่าปีมาแล้วนะขอรับ คิดว่าผมจะจำได้หมดเหรอ"เซบาสเตียนพยายามแก้ต่าง พรางถอดเสื้อคลุมตัวนอกของนายน้อยออก

"งั้นอ่านบันทึกนั่นให้ฉันฟังก็ได้ "ชิเอลพยายามต่อรอง

"นั่นมันเรื่องส่วนตัวของผมนะ นายน้อยจะสอดรู้สอดเห็นมากเกินไปแล้ว !!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ ชิเอลถึงกับอึ้งแล้วยืนนิ่งทำหน้าเศร้า

"ฉันเสียใจ"จู่ๆชิเอลก็พูดอย่างเศร้าๆ เซบาสเตียนมองดูนายน้อยอย่างงงๆ เขาแค่ดุนิดเดียวเองนะนายน้อยถึงกับสลดเลยเหรอ

"เอ่อ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะดุนะขอรับ ผมเพียงแค่ต้องการจะเตือนคุณ "เซบาสเตียนพูดพรางเอามือลูบหัวชิเอลเบาๆเพื่อปลอบโยน แต่ชิเอลปัดมือออกแล้วเงยหน้ามองพ่อบ้านหนุ่มด้วยความน้อยใจ

"ฉันเสียใจ ฉันคิดว่านายจะไว้ใจฉันมากกว่านี้ ปีศาจอย่างนายไม่เคยไว้ใจใครเลยแม้แต่คนอย่างฉัน ช่างเถอะ ฉันคงเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้สินะ นายถึงได้ระแวงไม่เชื่อใจฉัน ไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟัง"ชิเอลพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เซบาสเตียนเบิกตากว้างไม่นึกว่านายน้อยจะพูดแบบนั้น 

"เอ่อนายน้อยคือ ผม..เอ่อ.."เซบาสเตียนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่เขาทำให้นายน้อยคิดแบบนั้นอีกแล้วเหรอ

"ช่างเถอะ ฉันว่า ฉันควรจะไปจากนายดีกว่า ไปตามทางของฉัน ที่ผ่านๆมาฉันคงทำให้นายรำคาญมามากแล้วสินะ ใช่สิคนอย่างฉันมันไว้ใจอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ ลาก่อน..เซบาสเตียน" ชิเอลพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆแล้วเขาก็เดินหนีเซบาสเตียนออกไปจากห้องน้ำทันทีแล้วก็วิ่งหนีออกไปจากห้อง กระแทกประตูปิดตามหลังดัง ปั้ง

เซบาสเตียนถึงกับยืนนิ่งด้วยความตกใจ จากนั้นพอได้สติจึงรีบวิ่งออกมาตามชิเอล 

"นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนร้องเรียกเสียงลั่นพรางวิ่งไล่ตาม ซึ่งตอนนี้ชิเอลวิ่งหนีไปถึงหน้าประตูบ้านแล้ว

"นายน้อยคอยผมก่อนสิครับ อย่าพึ่งไป!!!!"เซบาสเตียนพุงทยานตามมาด้วยความเร็วเพื่อจะมาจับตัวชิเอลให้ได้ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเตลิดไปไกล
ชิเอลไม่สนใจการเรียกของพ่อบ้าน เขาวิ่งออกไปจากบ้านด้วยเท้าเปล่าไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เซบาสเตียนคิดว่าหายตัวไปจะเร็วกว่าวิ่งเพื่อจะไปดักนายน้อยไว้

แม้ชิเอลจะวิ่งนำออกมาก่อนแต่ถึงยังไงก็ช้ากว่าพ่อบ้านปีศาจอยู่ดี 

"หยุดก่อน จะไปไหนขอรับ ผมไม่ให้ไปนะ นี่มันดึกแล้วนะครับ "เซบาสเตียนมาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลที่สนามหญ้า แล้วคว้าจับแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้ ชิเอลไม่มีทีท่าโวยวาย ตอนนี้เขากำลังเสียใจ จากนั้นชิเอลเงยหน้าขึ้นแล้วใช้ตาขวาบงการเซบาสเตียนทันที

"จงปล่อยตัวฉันแล้วอยู่ห่างจากฉัน10เมตร นี่คือคำสั่ง!!!"ชิเอลใช้ตาขวาออกคำสั่งด้วยเสียงหนักแน่น เซบาสเตียนถึงกับผงะแล้วด้วยอำนาจของพันธะสัญญาเซบาสเตียนไม่อาจขัดคำสั่งได้ เขาค่อยๆปล่อยแขนนายน้อยของเขาอย่างช้าๆแล้วจากนั้นก็ค่อยๆถอยออกมาห่างๆจากชิเอลเรื่อยๆดวงตาเลื่อนลอยราวกับถูกพลังที่มองไม่เห็นสะกดควบคุมร่างกายของเขาเอาไว้

ชิเอลหันกลับมามองเซบาสเตียนด้วยความน้อยใจ จากนั้นก็ตัดสินใจวิ่งหนีออกมาจากคฤหาสน์ หนีออกมาจากบ้านของเซบาสเตียนไปตามทางของเขาอย่างเด็ดเดี่ยว ส่วนเซบาสเตียนวิ่งตามมาตลอดแต่ทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆไม่อาจตามไปจับตัวมาได้และจะต้องอยู่ห่างจากนายน้อย 10 เมตรด้วย

"นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนร้องเรียกแต่ชิเอลก็ไม่หันกลับมาอีก เขาวิ่งแล้วก็วิ่งต่อไปด้วยเท้าเปล่า ด้วยความที่เป็นเด็กที่อ่อนแอไม่ได้ออกกำลังกายมานาน จนทำให้สะดุดพื้นกรวดหกล้ม

"โอ๊ยย!!!"ชิเอลร้องพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมา เซบาสเตียนมองดูแล้วอดสงสารไม่ได้เขาได้แต่ดูอยู่ห่างๆไม่อาจเข้าไปจับตัวได้ตามคำสั่งของนายน้อย

"นายน้อยพอทีเถอะครับ กลับมาเถอะ อย่าฝืนตัวเองอีกเลยนะครับ นี่มันดึกแล้วนะ เดี่ยวโดนแวมไพร์ดูดเลือดเอานะครับ กลับมา"เซบาสเตียนพยายามเกลี่ยกล่อม แต่ชิเอลไม่ยอมฟัง พอลุกขึ้นมายืนได้แล้วเขาก็วิ่งไปตามทางต่อด้วยเท้าเปล่า บนพื้นที่ขรุขระเต็มไปด้วยกรวดทรายเล็กๆ 

เด็กหนุ่มทั้งเจ็บที่เข่าที่มีแผลถลอกแล้วเจ็บที่ฝ่าเท้าที่เยียบย่ำไปบนหินกรวดทรายที่ทั้งแข็งและแหลมคมบาดเนื้อเขาจนเลือดออกซิบๆ 
สภาพของนายน้อยสร้างความทรมานใจพ่อบ้านหนุ่มยิ่งนัก

"นายน้อย กลับมา คุณยังไม่ได้สวมรองเท้าเลยนะครับ วิ่งบนกรวดแบบนี้มันบาดเท้านะ"เซบาสเตียนเรียกอีกครั้ง ชิเอลไม่หันมาเขาพยยามฝืนเดินไปบนหินกรวดไปเรื่อยๆ ตอนนี้วิ่งไม่ไหวแล้ว แม้จะมีพลังปีศาจและแผลฟื้นฟูได้เร็ว แต่ตราบใดที่ยังเดินไปบนหินกรวดที่เหล่านั้นมันก้จะสร้างบาดแผลให้เขาตลอดการก้าวย่างและการวิ่ง

เซบาสเตียนเห็นแบบนั้นแล้วเขารู้สึกสงสารชิเอลจับใจ พยายามหาทางหยุดยั้งไม่ให้นายน้อยวิ่งหนีไปอีก

" จะทำไงดีล่ะ ห่างกันตั้ง 10 เมตรจะจับตัวนายน้อยยังไงดี ขืนปล่อยไปแบบนี้นายน้อยโดนแวมไพร์ล่าแน่ "เซบาสเตียนพูดพรางเดินตามชิเอลไปเรื่อยๆ ยิ่งตามไปยิ่งสงสารเพราะนายน้อยล้มลุกคุกคลานไปตลอดทาง แล้วเต็มไปด้วยบาดแผล กลิ่นเลือดของชิเอลเป็นตัวเรียกเหล่าปีศาจเสียด้วย

แล้วในค่ำคืนนี้ก็ไม่ได้มีเพียงเซบาสเตียนและชิเอลเท่านั้น เพราะพ่อบ้านหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงพลังปีศาจอื่นๆอีกหลายตนเลย แย่ล่ะ พวกมันตามกลิ่นเลือดของนายน้อยมาเสียแล้ว

"นายน้อยหยุดก่อน !!!! ถอนคำสั่งเดี๋ยวนี้ พวกมันมาแล้ว คุณกำลังตกอยู่ในอันตราย กลับมา!!!!"เซบาสเตียนร้องตะโกนเรียกอย่างตื่นตระหนก ชิเอลหยุดชะงักหันกลับมามองด้านหลัง เขาได้ยินเสียงร้องของค้างคาวจำนวนมาก

"อ๊ากกกก!!!!"ชิเอลร้องด้วยความตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองข้างบนท้องฟ้ายามราตรี มีฝูงค้างคาวปีศาจบินว่อนเต็มไปหมด เสียงร้องความถี่สูงจนชิเอลต้องเอามือทั้งสองข้างปิดหูอย่างทรมาน แก้วหูแทบแตกอยู่แล้ว

"เซบาสเตียน!!!!"ชิเอลร้องเรียก ตอนนี้เขาปวดหูมากจนแทบยืนไม่ไหว ทรุดฮวบลงไปนั่งคุกเข่ากับหินกรวดแข็งและแหลมคม ตัวเริ่มชา ขาและมือแข็ง คลื่นเสียงความถี่สูงนั้นทำให้เด็กหนุ่มเป็นอัมพาดไปชั่วขณะ ขยับตัวไม่ได้เลย เซบาสเตียนได้แต่มองดูอยู่ห่างๆในระยะสิบเมตรเท่านั้น ปีศาจระดับเอสคลาสอย่างเขาไม่สะทกสะท้านกับเสียงของพวกนั้นเลย แต่นายน้อยที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนไม่อาจทนทานเสียงที่มีคลื่นความถี่สูงได้

"ถอนคำสั่งก่อน ผมไปช่วยคุณไม่ได้ ถอนคำสั่งเดี๋ยวนี้!!!!" เซบาสเตียนตะโกนแข่งกับเสียงของค้างคาวฝูงใหญ่ มันกำลังมาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ พวกมันได้กลิ่นเลือดที่หอมหวานของชิเอล จะมารุ่มกินโต๊ะเสียแล้ว

"นายน้อยเปลี่ยนสู่โหมดดาร์กอีวิ้วเดี่ยวนี้ พลังปีศาจของคุณจะทำให้เสียงความถี่เบาบางลง คุณจะขยับตัวได้ ทำเดี่ยวนี้ก่อนที่จะโดนรุมกินโต๊ะ เราต้องหนีแล้ว พวกมันไม่สนว่าจะเป็นคนหรือปีศาจมันจะดูดเลือดเราทั้งหมด !!!"เซบาสเตียนตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงของค้างคาวปีศาจ แต่ดูเหมือนคำเตือนของพ่อบ้านปีศาจจะช้าไปเสียแล้ว ชิเอลในตอนนี้ตัวแข็งค้าง ขยับตัวไม่ได้ และทำไม่ได้แม้แต่เปลี่ยนสู่โหมดดาร์กอีวิ้ว แย่แล้วพวกค้างคาวปีศาจฝูงใหญ่เริ่มจะบินลงมากันแล้ว

เซบาสเตียนได้แต่ยืนมองดูทำตาปริบๆด้วยความสงสารจับใจ เขาเข้าไปช่วยนายน้อยไม่ได้ตราบใดที่นายน้อยไม่ได้ถอนคำสั่งเขาทำอะไรไม่ได้เลย 

"ทำไงดี ทำไงดี แย่แล้ว คิดสิ คิด"เซบาสเตียนเดินไปเดินมาท่าทางลนลาน ในระหว่างที่พ่อบ้านหนุ่มกำลังลนลานอยู่นั้น ฝูงค้างคาวปีศาจก็บินลงมาเสียแล้ว พวกมันตรงไปยังเหยื่ออันโอชะ ที่นั่งตัวแข็งทื่อเหมือนรูปปั้นอยู่บนพื้นหินกรวด 

"นายน้อย!!!!!เราจะมัวมาลนลานอยู่ไม่ได้แล้ว!!! ต้องกำจัดเจ้าพวกกระหายเลือดพวกนี้ก่อน ย๊ากกกก!!!!"เซบาสเตียนตะโกนพรางพุ่งตัวเข้าโจมตีฝ่าเข้าไปในฝูงค้างคาวปีศาจพวกนั้น เพื่อปกป้องร่างแข็งทื่อนั้นให้รอดพ้นจากการถูกรุมทึ้งดูดเลือดให้ได้

"ไปให้พ้นจากนายน้อยนะพวกแก!!!!!"เซบาสเตียนเข้าโจมตีใช้เล็บและเคี้ยวของตนเข้าต่อสู้อย่างกล้าหาญ ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอาวุธเลยแม้แต่มีดกับส้อมก็ไม่ได้พกไว้ 
แต่เซบาสเตียนทำได้เพียงขับไล่ค้างค้าวปีศาจตัวที่อยู่ห่างๆจากชิเอลในระยะสิบเมตรเท่านั้น เขาไม่อาจเข้าใกล้นายน้อยมากไปกว่านี้ได้ ด้วยพันธะสัญญาที่บงการร่างกายของเขา พ่อบ้านหนุ่มทำได้แต่เพียงคอยกันไม่ให้พวกกระหายเลือดนั้นเข้าไปใกล้นายน้อยได้ แต่พวกมันเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาสู้อยู่เพียงลำพังคงกันเอาไว้ได้ไม่หมด หากมีบางตัวหลุดลอดไปได้ นายน้อยเสร็จพวกมันแน่นอน

แล้วเซบาสเตียนต่อสู้อยู่เพียงลำพังทามกลางฝูงค้างคาวปีศาจมากมาย ตอนนี้เขาฆ่าพวกมันไม่ได้เพราะไม่มีกระสุนเงินกับไม้กางเขน ทำได้แต่เพียงขับไล่เท่านั้น แต่แล้วก็พลาดปล่อยหลุดมือไปตัวหนึ่ง มันบินเร็วจี๋ตรงไปหาชิเอลทันที 

"แย่แล้ว..นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนร้องอย่างตื่นตะหนก พรางระเบิดพลังปีศาจเข้าสู่โหมดดาร์กไซด์ พลังของเขามีมากมายมหาศาลแผ่รายรอบอนาบริเวณจนทำให้พวกแวมไพร์ชะงักไปชั่วขณะ ในระหว่างที่มันชะงักเซบาสเตียนจัดการสอยล่วงทีละตัวๆๆๆแต่ก้ไม่อาจหยุดตัวที่ผ่านเข้าไปในระยะสิบเมตร เขาจะมัวมาเสียเวลากับพวกนี้ไม่ได้แล้วต้องหยุดตัวที่จะเข้าใกล้ชิเอลให้ได้ก่อนหรือไม่ก็ต้องเอาตัวชิเอลมาให้ได้ แต่จะทำได้ยังไงล่ะในเมื่อ ในตอนนี้เขาไม่สามารถจับตัวนายน้อยได้ และเข้าใกล้มากว่าสิบเมตรไม่ได้ด้วย

แล้วเซบาสเตียนมองดูรอบๆแถวนี้ไม่มีอะไรเลยมีแต่ทางเดินโล่งๆกับต้นไม้หลายต้น 

"จริงสิ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องหาตัวช่วยเสียแล้ว"เซบาสเตียนพูดเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ในวินาทีที่เขาจัดการพวกแวมไพร์ต่อยจนสลบไปเกือบหมดแล้วเหลือตัวที่เล็ดลอดเขาไปได้ตัวเดียว เท่านั้นและเป็นตัวที่อันตรายที่สุดด้วย มันบินไปใกล้จะถึงตัวนายน้อยแล้ว เซบาสเตียนจัดการใช้พลังปีศาจดึงถอนลากถอนโคลนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเขายกขึ้นมาจากนั้นก็เล็งตรงไปยังเป้าหมายจากนั้นก็ใช้พลังมหาศาลเขวี้ยงใส่เต็มพลังจน ต้นไม้ทั้งต้นพุ่งฉิวไปโดนเจ้าแวมไพร์กระหายเลือดเข้าอย่างจัง จนมันสลบเหมือด แล้วต้นไม้นั้นก็ทับมันจนแบนแต๊ดแต๋

"เฮ้อ...เกือบไปแล้ว ดีที่เราคิดได้ก่อนนะ ไม่งั้นนายน้อยคงแย่แน่ๆ เอาหละต่อไป..ก็นายน้อยสินะ ต้องปลุกเรียกสติ " เซบาสเตียนพูดพรางเดินไปหยิบก้อนหินขนาดย่อมพอๆกับผลส้มขึ้นมา จากนั้นก็ขว้างไปสุดแรงตรงไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้นหินกรวดแข็งๆและแหลมคม

พ้าวววววววววว!!! ปึ้ก !! เข้าให้ที่หัวของชิเอลไปเต็มๆ เด็กหนุ่มถึงกับล้มลงไปทันที เลือดไหลอาบหน้าเลย แล้วนาทีต่อมาคนโดนหินปาใส่ก็ได้สติ นี่ถ้าไม่ใช่ปีศาจล่ะก็คงหัวแตกเย็บไปหลายเข็มแล้ว

"โอยยยยยย เจ็บๆๆๆ!!!"ชิเอลร้องลั่นพยยามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งพรางเอามือกุมหัวที่เลือดอาบ ตอนนี้เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยคราบเลือดที่แห้งกังเพราะตอนนี้แผลต่างๆเริ่มสมานตัวสนิทดีแล้ว ยังมีก็แต่แผลที่หัวเนี่ยแหละที่โดนมาสดๆร้อนๆด้วยน้ำมือของพ่อบ้านปีศาจจอมโหด

"ตื่นได้เสียทีนะครับ นายน้อยนี่ชอบหาเรื่องใส่ตัวเรื่อยเลย ถอนคำสั่งเดี๋ยวนี้ ก่อนแวมไพร์จะฟื้น เราต้องไปจากที่นี่โดยด่วน"เซบาสเตียนตะโกนเรียกพรางถือโยนก้อนหินขนาดเท่าผลส้มอีกก้อนขึ้นลงเล่นๆเขาเตรียมเอาไว้ก่อนเผื่อนายน้อยยังไม่ตื่นจะได้ปาไปอีกก้อน ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากชิเอลสิบเมตร

"ไม่!!!!ไปให้พ้นเลย อย่ามายุ่งกับฉัน"ชิเอลตะโกนใส่อย่างดื้อดึง พรางทำท่าจะเดินหนีต่อ ตอนนี้เขาเปลี่ยนสู่โหมดปีศาจน้อยแล้ว พลังปีศาจช่วยสมานแผลได้ดีทีเดียว

"งั้นเจ็บตัวหน่อยแล้วกัน ดื้อนัก"ว่าแล้วเซบาสเตียนก็ปาก้อนหินใส่ชิเอลอีกก้อน ในเมื่อพูดดีๆไม่ฟังต้องเล่นโหดๆ 

"เหวอออออ!!!!!!ว๊ากกก!!!"ชิเอลเบิกตากว้างพรางรีบก้มตัวหลบก้อนหินที่โดนพ่อบ้านปีศาจเขวี้ยงใส่อีกก้อนได้อย่างเฉียดฉิว ก้อนหินจึงไปกระแทกกับพื้นแตกกระจาย ชิเอลหันไปก้มลงมองซากก้อนหินนั้นอย่างตกใจ

"จะถอนไม่ถอน !!!"เซบาสเตียนตะโกนลั่นพรางใช้พลังถอนลากถอนโคลนต้นไม้อีกต้น แล้วก็เอามาขว้างใส่ชิเอลอย่างโมโห ชิเอลมองดูต้นไม้ทั้งต้นอย่างตื่นตระหนก เขารีบกระโดดหลบก่อนจะโดนทับแบน

"ว๊ากกกก!!!!!"ร้องลั่นแล้วกระโดดหลบเฉียดไปเส้นยาแดงผ่าแปด เกือบโดนต้นไม้ทับแบนแล้ว

"เจ้าบ้า!!!!จะฆ่ากันหรือไงหยุดนะ!!!!หยุดดดดดดด"ชิเอลร้องโวยลั่นพรางหลบต้นไม้ที่เซบาสเตียนขว้างมาอีกต้น

"ถอนคำสั่งเดี๋ยวนี้ เร็ว ก่อนที่แวมไพร์จะตื่น ถ้าไม่อยากโดนดูดเลือดจนแห้งหมดตัว ถอนคำสั่งเดี๋ยวนี้!!!!!"เซบาสเตียนตวาดลั่นพรางถอนลากต้นไม้อีกต้น ชิเอลถึงกับผงะด้วยความกลัว

"พอแล้วๆเซบาสเตียน นายจะถอนต้นไม้จนหมดป่าหรือไง หยุดดดด!!!"ชิเอลร้องห้ามสุดเสียง 

"จะถอนไม่ถอนครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างเฉียบขาดพรางแบกต้นไม้ทั้งต้นเตรียมเล็งไปที่ชิเอล เด็กหนุ่มถึงกับเหงื่อตก ถ้าเขามีพลังสามารถแบกต้นไม้ได้ละก็คงดีไม่น้อยจะได้สู้กับเซบาสเตียนได้ แต่นี่เขาทำไม่ได้น่ะสิ โดนโจมตีอยุ่ฝ่ายเดียว

"ไม่ถอน ฉันจะไปตามทางของฉัน อย่ามายุ่งนะ!!!"ชิเอลตะโกนใส่อย่างดื้อดึงจากนั้นเขาก็วิ่งหนีให้เร็วที่สุดก่อนจะโดนต้นไม้ปาใส่อีก

"อ้อ งั้นเหรอครับ ได้ เอาไปเลยของฝากจากผม นายน้อย ลาก่อนขอรับ ขอให้โชคดี บ๊าบยาย"แล้วเซบาสเตียนก็เขวี้ยงไปสุดแรง จากนั้นก็ทำท่าโบกมือบ๊ายบายแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชิเอลหันมามองเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกแล้ววินาทีต่อมาเขาก็โดนต้นไม้พุ่งมาใส่อย่างแรงจนปลิวลอยละลิ้วไปไกลริบหลายร้อยเมตรได้

เซบาสเตียนเอามือปล้องหน้าผากบังตาแล้วเพ่งมองดูซากต้นไม้และนายน้อยลอยละลิ่วหายไปกับสายลม.....

"โอ้!!!ลอยไปไกลเลยแฮะ โชคดีนะครับนายน้อย บ๊ายบาย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางโบกไม้โบกมือบ๊ายบายอย่างสบายใจ จากนั้นเขาก็หายตัวกลับไปที่บ้านทันที...

ส่วนชิเอลในตอนนี้โดนลำต้นของต้นไม้กระแทกลอยละลิ้วมาไกลเลยแล้วก็หล่นตุ๊บลงมาที่พื้นหญ้าข้างทาง ตามแรงดึงดูดของโลก

"อั่ก!!!!"ชิเอลจุกแอ๊ก ตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างทาง ยังดีที่หล่นมาบนพื้นหญ้าไม่ใช่หินกรวดไม่งั้นเขาคงเจ็บมากกว่านี้ แต่ซากต้นไม้ดันมาทับขาทั้งสองข้างจนขยับไม่ได้เลยเนี่ยสิ ทำไงดี 

"แย่ล่ะ ขาโดนต้นไม้ทับไว้เอาออกไม่ได้ง่ะ ใครก็ได้ช่วยผมที แฮ้วมี"ชิเอลร้องขอความช่วยเหลืออย่างอับจนหนทาง พยายามขยับขาให้หลุดจากซากต้นไม้แต่ก็ทำไม่ได้ติดแหงกอยู่อย่างนั้น 

"เฮ้อ...เจ้านั่นกล้าทำกับเราขนาดนี้เลยเหรอ จะโหดร้ายเกินไปแล้ว ใจร้ายที่สุดเลย "ชิเอลพูดอย่างเศร้าๆเขารู้สึกว่าพอเป็นปีศาจไปแล้วเซบาสเตียนไม่ปราณีเขาเลย โหดน่าดู

ส่วนเซบาสเตียนในตอนนี้ก็มาปรากฏตัวในบ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาเดินไปหยิบเชือกแล้วก็สายโซ่หลายสิบเส้นพร้อมทั้งถุงกระสอบขนาดใหญ่ เขาจะเอามาจัดการกับพวกแวมไพร์ ส่วนเชือกเอาไว้จัดการกับนายน้อย น่าเสียดายไม่มีปืนกับกระสุนเงินไม่งั้นคงฆ่าพวกนั้นได้แล้ว ไว้วันไหนเข้าไปในเมืองลอนดอนค่อยไปหาซื้อกระสุนเงินอีกที

พอจัดเตรียมขอเตรียมพร้อมแล้วเขาก็หายตัวไปทันที 

แล้ววินาทีต่อมาเขาก็กลับมายังที่ที่มีพวกค้างคาวนอนสลบเหมือดกันอยู่ เขาฆ่าพวกมันไม่ได้ มันไม่มีทางตายได้วิธีปกติ เขาจึงทำได้แค่ถ่วงเวลาเอาไว้เพื่อจัดการพาตัวนายน้อยกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย

เซบาสเตียนจัดการเอาพวกค้างคาวยัดใส่ลงในถุงกระสอบทีละสิบๆตัวจนกระทั่งเก็บมาได้จนหมดแล้วก็เอาเชือกเส้นหนึ่งมัดปิดปากถุงเอาไว้จากนั้นก็เอาโซ่พันเอาไว้อีกหลายๆทบพันจนแทบไม่มีที่หายใจเลยทีเดียว 

"เอาหล่ะคราวนี้ก็พอจะถ่วงเวลาได้จนเกือบถึงเช้าล่ะนะ ถ้าพวกแกไม่รีบออกมาจากถุงให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นล่ะก็กลายเป็นค้างคาวย่างสดยกฝูงแน่นอน ขอให้โชคดีนะพวกแก หึหึหึ"แล้วเซบาสเตียนก็เดินออกห่างจากถุงกระสอบแล้วเพ่งสมาธิตรวจจับพลังปีศาจของชิเอล

"เอาล่ะคราวนี้ก็ถึงตาเด็กดื้อแล้ว ต้องจับตัวมาให้ได้ ก่อนไปก่อเรื่องยุ่งๆอีก" เซบาสเตียนพูดพรางหยิบเชือกยาวๆมาถือไว้แล้วเดินมาที่โล่งๆแล้วหายตัววับไปทันที