พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"ฮ่า ๆๆๆ นั่น..นายน้อยกำลังเล่นกายกรรมอยู่หรือขอรับ"เซบาสเตียนแซวพรางหัวเราะไปพราง แล้วเดินมาดูหน้าชิเอลที่เตียงอย่างขบขันพรางเอามือปาดเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาเพราะหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น

"......... "ชิเอลที่กำลังนอนหัวกับคอแนบยันกับพื้นอยู่ถึงกับอายหน้าแดงกล่ำ ตอนนี้เขารู้สึกอับอายขายหน้ามากจนแทบอยากจะมุดพื้นห้องนอนหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด อายจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ พยายามดันตัวลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถ้าหากฝืนมากไปกว่านี้ ช่วงตัวที่อยู่บนเตียงจะกลิ้งตีลังกาลงมาจากเตียงทันที เซบาสเตียนเห็นแล้วทั้งฮาทั้งสงสาร

"หึหึหึ..ให้ผมช่วยไหมขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างขบขันพรางก้มลงมองหน้าชิเอลที่ในตอนนี้แดงจนเป็นมะเขือเทศไปแล้ว 

"อืม"ชิเอลที่ตอนนี้ไม่สามาช่วยเหลือตนเองได้ จึงพยักหน้ายอมรับการช่วยเหลือแต่โดยดีด้วยใบหน้าแดงจัด เซบาสเตียนนั่งคุกเข่าลงค่อยๆเอาแขนสอดมาประคองคอและหัวของชิเอล จากนั้นก็ค่อยๆงัดยกหัวของเด็กหนุ่มที่หน้าแดงซ่านขึ้นอย่างช้าๆเพราะถ้าทำเร็วเกินไปคออาจเคล็ดได้ 

จากนั้นก็ดันหลังให้โน้มตัวขึ้นไปข้างบนเตียง จนชิเอลสามารถลุกขึ้นนั่งจุมปุ๊กบนเตียงได้สำเร็จ 
ชิเอลหายใจหอบเพราะหัวห้อยตกพื้นเลือดเลยไหลเวียนขึ้นหัวจึงทำให้รู้สึกมึนเล็กน้อย 

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็พยายามจะดึงกางเกงขึ้นมาอีก แต่ก็ต้องหยุดดึงทันทีเพราะถูกเซบาสเตียนตีที่มือแรงๆไปหนึ่งทีดังเพียะ

"นายน้อย.!!!.ถ้าทำแบบนั้นก็จะใส่ไม่ได้หรอกนะขอรับ ต้องถอดรองเท้าออกก่อน ใครเค้าให้ใส่รองเท้าก่อนใส่กางเกงกันล่ะครับ.."เซบาสเตียนทำเสียงดุ พรางช่วยแกะกางเกงออกจากส้นรองเท้าให้อย่างช่ำชอง

ชิเอลนั่งก้มหน้าด้วยความรู้สึกอายมาก ที่ตนเองทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แม้แต่ใส่เสื้อผ้าเองก็ยังทำไม่ได้ 
หลังจากที่เซบาสเตียนถอดรองเท้าบู๊ดสีดำเจ้าปัญหาออกแล้ว ก็จัดการช่วยชิเอลสวมใส่กางเกงขาสั้นให้เสร็จอย่างเรียบร้อย แล้วก็สวมถุงเท้าและรองเท้าใหม่อีกรอบ ซึ่งคราวนี้ชิเอลไม่กล้าดื้อแล้วยอมให้จับแต่งตัวแต่โดยดี

หลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็แต่งตัวให้ชิเอลจนเสร็จเรียบร้อย ซึ่งวันนี้เขาใส่ชุดสีดำอีกเพราะที่เมืองปีศาจไม่ค่อยมีแบบเสื้อผ้าให้เลือกมากนัก 

"เอาหล่ะแต่งตัวเสร็จแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆชิเอลตอนนี้นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงสี่เสา ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอาย 

"หึหึ "เซบาสเตียนมองหน้านายน้อยตอนนี้แล้วเขาอดขำไม่ได้จริงๆ 

"จะหัวเราะอะไรนักหนา พอได้แล้วน่า เซบาสเตียน!!!"ชิเอลที่ทนมาพอแล้วกับการโดนพ่อบ้านหนุ่มหัวเราะเยาะจึงถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด

"ก็มันตลกนี่ครับ ผมอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ ท่ากายกรรมของนายน้อยนี่สุดยอดเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ๆๆๆๆๆ "หลังจากนั้นเซบาสเตียนก็ปล่อยก๊ากออกมาเลย จนชิเอลถึงกับทนไม่ไหวแล้วหยิบหมอนมาเควี้ยงใส่พ่อบ้านหนุ่มทันที

"หยุดได้แล้ว จะไปไหนก็ไปเลยไป !!!!!ชิ้วๆ" ชิเอลไล่พรางปาหมอนใส่พราง เซบาสเตียนรับหมอนมาถือไว้แล้วเอากลับมาวางไว้ที่เดิมซึ่งอยู่ข้างๆตัวชิเอล

"เอะอะ อะไรก็เอาแต่ไล่ผมทุกที เช้านี้นายน้อยเป็นอะไรไปครับ จะอายอะไรนักหนา"เซบาสเตียนพูดพรางหันมาจ้องหน้าชิเอล ถึงโดนไล่แต่พ่อบ้านหนุ่มก็ยังไม่ยอมไปยังคงยืนอยู่ข้างเตียงสี่เสา

"เปล่า...ไม่ได้เป็นไร" ชิเอลอ้อมแอ่มตอบเสียงเบา ด้วยใบหน้าแดงแล้วหลบตาเซบาสเตียนทันที หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินหนีเซบาสเตียนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว 

"ในเมื่อนายไม่ออก ฉันออกไปเองก็ได้ "ชิเอลหันมาพูดพรางเดินไปที่ประตูห้องแล้วก็เดินออกไปจากห้องทันทีไม่มีท่าทีเหลียวกับมามองเซบาสเตียนเลย

"เป็นอะไรของเค้าน้า เด็กคนนี้"เซบาสเตียนที่มองดูเด็กหนุ่มเดินริ้วๆออกไปจากห้องเมื่อครู่พรางเอามือเกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ 
หลังจากนั้นเซบาสเตียนก็จัดการเก็บกองเสื้อผ้าของชิเอลแล้วรวบรวมใส่ในตู้เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ส่วนกล่องก็จัดการพับเก็บเอาไว้แล้วถือออกไป
ใส่ถังขยะหน้าบ้าน ระหว่างที่ออกไปก็เห็นกองกล่องต่างๆของตนเองวางไว้ที่โซฟาอยู่ ส่วนนายน้อยของเขาตอนนี้หายตัวไปอยู่ไหนแล้วไม่รู้

"นายน้อยไปไหนแล้วน้า บ้านหลังนี้ใหญ่ซะด้วย"เซบาสเตียนพูดพรางเอาแขนโอบกล่องหลายใบไว้ในอ้อมแขนแล้วเอาไปจัดเก็บในห้องนอนของตนเองก่อนจากนั้นเขาถึงค่อยตามหาชิเอล เพราะถ้าจะหาตัวนายน้อยในตอนนี้ง่ายนิดเดียวแค่จับคลื่นพลังปีศาจก็ตามตัวเจอได้แล้ว
ส่วนชิเอลในตอนนี้กำลังเดินสำรวจบ้านชั้นสองอยู่พอเห็นว่าชั้นสสองไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ เพราทุกห้องเปิดไว้ไม่ได้ล๊อกเข้าไปดูประเดี๋ยวประด๋าวก้ไปสำรวจชั้นสามต่อ ส่วนชั้นล่างเขาเห็นมาหมดแล้วเหลือชั้นสามที่ยังไม่ได้ไปสำรวจเลย 

"บ้านหลังนี้ใหญ่จังเลยน้า เดินเท่าไหร่ก็ไม่ทั่วซักที "ชิเอลพูดพรางเดินขึ้นไปสำรวจชั้นสามต่อ ตอนนี้คฤหาสน์กลับสู่สภาพที่ควรจะเป็นแล้ว เซบาสเตียนจัดการบ้านและตกแต่งใหม่ซะสวยทีเดียว เขาเดินสำรวจไปเรื่อยๆบางทีประตูล๊อกเอาไว้ ชิเอลจึงคิดว่าจะขอกุญแจจากเซบาสเตียนมาเปิดดูให้ได้

เผื่อบางทีห้องนี้อาจจะกำความลับในอดีตของเซบาสเตียนก็ได้ เจ้าตัวถึงได้ล๊อกเอาไว้แน่นหนาไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง ห้องส่วนใหญ่ที่ชิเอลเข้าไปส่วนมากจะล๊อกไว้เกือบทั้งชั้นสามเลย มีบางห้องเท่านั้นที่เซบาสเตียนเปิดเอาไว้ คือห้องหนังสือ ห้องซ้อมดนตรีข้างในนี้มีแกรนเปียโนขนาดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ชิเอลเดินเข้ามาสำรวจดูมันยังเสียงดีอยู่ท่าทางเซบาสเตียนจะจัดการจูนเสียงเปียโนเรียบร้อยแล้ว

พอชิเอลลองกดดูเสียงจึงออกมาดีไม่เพี้ยน พอสำรวจเปียโนแล้วชิเอลก็เดินออกจากห้องไปสำรวจห้องอื่นๆต่อ บนชั้นสามนี้เข้าได้ไม่กี่ห้องเอง ทั้งๆที่มีห้องมากมายแต่ก็ล๊อกเอาไว้เกือบหมดเลย

"ทำไมเจ้านั้นต้องล๊อกเอาไว้เกือบทุกห้องเลยนะ อยากรู้จังข้างในนั้นมีอะไรบ้าง ถ้าเราจะไปขอกุญแจจากเจ้านั้นจะยอมเปิดให้เราเข้าไปดูมัยนะ"ชิเอลรำพึงกับตนเองพรางเอามือลูบไล้ไปยังประตูเก่าแก่โบราณที่น่าสนใจมากเลยทีเดียว

"นายน้อยมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ขอรับ"จู่ๆเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาคนที่กำลังครุ่นคิดเรื่องกุญแจประตูอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัวเลย

"เฮือก!!"ชิเอลตกใจ ที่จู่ๆเซบาสเตียนมาปรากฏด้านหลังของเขาอย่างกระทันหันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

"จะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงก่อนได้มัยเล่า ตกใจหมด!!! แล้วนี่อยู่ในบ้านตัวเองแท้ๆยังจะหายตัวไปมาอีก นายไม่ใช่ผีนะ "ชิเอลเอามือกุมอกพรางหายใจออกช้าๆ เขาตกใจจริงๆนะ กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ พอหันหลังมาก็จะเอ๋กับคนที่ไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าในตอนนี้เสียได้

"แล้วนายน้อยมายืนทำอะไรหน้าประตูนี้ล่ะครับ"เซบาสเตียนถามซ้ำอีกครั้ง

"ฉันก็แค่...เดินมาสำรวจบ้านนายเล่นๆจนมาเจอประตูพวกนี้ล๊อกอยู่น่ะสิ ห้องนี้ท่าทางเก่าแก่ไม่น้อยเลย " ชิเอลตอบโดยไม่หันหน้ามามองเซบาสเตียนเขากำลังสนใจบานประตูนี้มันเก่าแก่ดูขลังดีน่าจะมีอายุมานานหลายร้อยปี หรือาจจะมากกว่านั้น

"ห้องนี้ห้องใครเหรอเซบาสเตียน เปิดให้ฉันเข้าไปดูหน่อยได้มัย"ชิเอลหันมาถามอย่างสนใจ

"ห้องของคนตายขอรับ ถ้าหากเข้าไปนายน้อยอาจโดนผีหลอกได้นะครับ"เซบาสเตียนตอบด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับว่าห้องนั้นมีคนตายจริงๆ ชิเอลหันมามองหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่สบอารมณ์

"คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง เปิดสิ เร็ว นี่คือคำสั่ง"ชิเอลออกคำสั่งทันทีเขาอยากเห็นห้องข้างใน เขาไม่มีทางเชื่อว่าห้องนี้มีผีหรอก เข้าเคยเห็นผีมาแล้วตัวเป็นๆเลยที่ลอนดอนตอนที่ไปก่อสร้างคฤหาสน์ร้างแล้วไปเจอผีสองพี่น้อง กษัตริย์เอดเวิร์ดและริชชาร์ดมาแล้ว เรื่องผีพวกนี้เขาไม่กลัวหรอก ถ้าเจอจริงๆอย่างมากก็แค่เซย์ฮัลโลทักทายก็ได้และ

"เปิดเดี๋ยวนี้เซบาสเตียน"ชิเอลสั่งอีกรอบเพราะเขาเห็นว่าพ่อบ้านหนุ่มยังคงยืนเฉยไม่ทำตามคำสั่งของเขาเสียที 

"ไม่ได้ขอรับ ผมทำกุญแจห้องนี้หายไปแล้ว ยังหาไม่เจอเลยขอรับ"เซบาสเตียนรีบหาข้ออ้างไม่ยอมเปิดประตูให้ 

"งั้นห้องอื่นๆที่ล๊อกอยู่ล่ะ เปิดให้ดูหน่อยสิ ชั้นสามเกือบทั้งชั้นนายจะล๊อกเอาไว้ทำไม" ชิเอลไม่ยอมแพ้อยากดูให้ได้ เซบาสเตียนส่ายหน้าปฏิเสธ

"โกหก!!! นายอย่ามาหาข้ออ้างว่าทำกุญแจหายจะดีกว่า หลอกฉันไม่สำเร็จหรอกนะ ฉันรู้นะว่านายมีกุญแจหมดทุกห้องไม่งั้นนายจะเข้าไปทำความสะอาดได้ยังไง เปิดเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง เซบาสเตียน !!!"ชิเอลออกคำสั่งโดยใช้ตาขวาบงการพ่อบ้านเสียแล้ว
เซบาสเตียนที่ถูกอำนาจของตราพันธะสัญญาควบคุมอยู่นั้นไม่อาจขัดขืนได้ สุดท้ายต้องยอมเปิดห้องนี้ให้แต่โดยดี

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับตาสีแดงเรืองแสง แล้วจากนั้นก็ล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงหยิบพวกกุญแจของคฤหาสน์ขึ้นมาทำท่าจะไขประตูห้องตรงหน้านี้ให้ ตามคำสั่งขั้นเด็ดขาดของชิเอลทันที พอชิเอลเห็นพวงกุญแจห้องทั้งหมดถึงกับยิ้มทันที

"ฉันเปลี่ยนใจแล้วเซบาสเตียน ส่งพวงกุญแจทั้งพวงนั้นมาให้ฉัน"ชิเอลออกคำสั่งด้วยตาขวาอีกครั้ง เซบาสเตียนถึงกับทำหน้าบอกบุญไม่รับแต่ก็จำใจยื่นส่งให้ เพราะถูกพันธะสัญญานั้นพันธนาการเอาไว้ไม่อาจขัดขืนคำสั่งได้

ชิเอลรับพวงกุญแจมา พรางยิ้มเจ้าเล่ห์ทีนี้ก็เข้าออกได้หมดทุกห้องแล้วสินะ ดีล่ะจะได้ค้นหาความลับของเซบาสเตียนให้ได้เลย

"นายน้อยจะเอาไปทำไมล่ะครับ"เซบาสเตียนถามขึ้นหลังจากที่ส่งพวงกุญแจให้ไชิเอลไปแล้ว

"เหอะน่า ฉันไม่คิดจะขโมยของบ้านนายละกัน เอาหล่ะหมดเรื่องของนายแล้ว จะไปไหนก็ไป "ชิเอลบอกพรางออกปากไล่พ่อบ้านหนุ่มไปอีกตามเคย

เซบาสเตียนมองดูนายน้อยอย่างไม่ค่อยไว้ใจ แต่ก็ขัดใจอะไรไม่ได้นินา ให้กุญแจไปแล้วนี่ 

"เยสมายลอร์ด "เซบาสเตียนตอบอย่างเหนื่อยใจพรางกลับหันหลังแล้วเดินจากไปจากนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ชิเอลเห็นจนชินและเลยไม่สนใจอีก

หลังจากนั้นชิเอลก็ใช้กุญแจเปิดดูห้องแต่ละห้องทันทีอย่างนึกสนุก
ส่วนเซบาสเตียนหลังจากโดนชิเอลไล่และ เขาจึงคิดว่าจะออกไปหาซื้อของที่ลอนดอนอยู่พอดี ไหนๆโดนไล่และแอบหนีนายน้อยไปเที่ยวเลยดีกว่า แต่จะทิ้งเด็กไว้กับบ้านตามลำพังจะดีเหรอ
คิดพรางเดินไปพราง 

"เอ.... จะบอกนายน้อยก่อนดีมัยนะ ถ้าอยู่ๆออกเดินทางไปลอนดอนทันทีโดยไม่บอกก่อน สงสัยคงจะโกรธแน่เลย ยังไงก็บอกก่อนละกันถ้าเจ้าตัวจะขอไปด้วยคงต้องพาไป"คิดพรางเดินกลับไปทางเดิมขึ้นบันได้ตรงไปชั้นสามจากนั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย 

ส่วนทางด้านชิเอลกำลังพยายามไขกุญแจห้องเข้าไปเพื่อดูว่าห้องที่เซบาสเตียนบอกว่ามีคนตายนั้นมีผีจริงมัย เขาไม่กลัวผีหรอก เห็นมาจนชินแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขาเป็นปีศาจก็ใกล้เคียงกับผีนั้นแหละต่างกันตรงที่เป็นหรือว่าตายเท่านั้น

"ทำอะไรอยู่ครับนายน้อย"จู่ๆเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวที่ด้านหลังชิเอลอย่างกระทันหัน จนทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังจะไขกุญแจอยู่ถึงกับสะดุ้ง

"เฮือก!!"ชิเอลตกใจสะดุ้งเฮือก 

"โธ่ เซบาสเตียนนี่นายเอาอีกแล้วนะ จะมาจะไปให้ซุ้มให้เสียงกันบ้างสิ แล้วก็ในบ้านตัวเองแท้ๆอย่าหายตัวไปมาเหมือนผีจะได้มัย ตกใจหมด"ชิเอลหันหลังมาต่อว่าเป็นชุดเลยในมือถือพวงกุญแจอยู่กำลังจะลงมือไขเข้าไปในห้อง

"แหม..นายน้อยนี่ขวัญอ่อนจริงนะขอรับ ผมทำแบบนี้บ่อยๆยังไม่ชินอีกหรือไง"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"มันก็ชินอ่ะนะ..แต่เวลาที่ฉันกำลังตั้งใจทำอะไรแล้วนายมาขัดจังหวะ บางทีก็ทำให้ฉันเสียสมาธิได้เหมือนกันนะ"ชิเอลพูดพรางหันกลับไปตั้งใจจะไขกุญแจต่อ

"ตั้งนานแล้วยังไขกุญแจไม่เสร็จอีกหรือครับ"เซบาสเตียนแซว ชิเอลหันมาถลึงตาใส่จากนั้นก็หันกลับไปไขกุญแจต่อ

"ให้ผมช่วยมัยขอรับ"เซบาสเตียนเสนอตัวอาสาที่จะช่วย ชิเอลส่ายหน้า

"ไม่ต้อง ฉันทำเองได้ จะไปไหนก็ไปเลยไป ยุ่งจริงนายเนี่ย"ชิเอลหันมาบอกแล้วก็กลับไปไขกุญแจต่อ 

"งั้นก็ตามใจนายน้อยละกันขอรับ ผมมาเพื่อจะมาบอกว่า เดี๋ยวผมจะไปลอนดอนสักประเดี๋ยว มีของที่จะต้องไปซื้อที่นั่นน่ะที่เมืองปีศาจไม่มีขาย นายน้อยอยากจะไปด้วยมัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดชวน ชิเอลหันกลับมามองหน้าเซบาสเตียนพรางครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง
ว่าจะไปดีมัยหรือไม่ไปดี การค้นหาความลับในบ้านเวบาสเตียนนี่คงน่าสนใจกว่าเที่ยวลอนดอนเป็นไหนๆ ที่ลอนดอนเขาเห็นจนเบื่อแล้ว

"ไม่ล่ะ ฉันอยากอยู่ที่นี่ นายจะไปก็ไปคนเดียวเถอะ ซื้อของมาฝากฉันด้วยละกัน"ชิเอลบอก เซบาสเตียนพยักหน้า

"จะเอางั้นก็ได้ขอรับ ว่าแต่นายน้อยอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างเป็นห่วง 

"ได้สิ นายคิดว่าฉันเป็นเด็กหรือไงถึงอยู่คนเดียวไม่ได้น่ะ จะไปไหนก็ไปเลยไป ฉันรออยู่นี่แหละ แล้วซื้อของมาฝากด้วยล่ะ"ชิเอลกำชับไม่ให้เซบาสเตียนลืมซื้อของฝากมาให้

"อยากได้อะไรบ้างล่ะขอรับ"เซบาสเตียนถาม 

"มีกระดาษกับปากกามัย เดี๋ยวฉันจะเขียนรายการของที่อยากได้ให้"ชิเอลถาม เซบาสเตียนเอามือล้วงไปในเสื้อพ่อบ้านจากนั้นก็หยิบสมุดจดเล่มเล็กๆออกมาพร้อมกับปากกาด้ามเล็กๆ แล้วจากนั้นยื่นส่งให้ชิเอลทันที

ชิเอลรับสมุดกับปากกามาเขียนรายการของที่เขาต้องการลงไปหลายสิบรายการ พอเขียนเสร็จแล้วก็ส่งสมุดเล่มเล็กกับปากกาส่งคืนให้พ่อบ้านหนุ่มซึ่งหยิบสมุดรายการของที่ชิเอลเขียนมาดูแล้วยิ้ม

"ได้ขอรับผมจะจัดหาซื้อมาตามที่นายน้อยต้องการทุกอย่างขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับพรางเก็บสมุดกับปากกาใส่กลับไปในเสื้อคลุมพ่อบ้าน

"อืม.. ส่วนค่าใช้จ่ายโอนเข้าบัญชีของฉันนะ เซบาสเตียน"ชิเอลบอก 

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางโค้งให้อย่างสุภาพ

"เอาหล่ะผมจะไปแล้วนะครับ นายน้อยอยู่คนเดียวได้ใช่มัย" เซบาสเตียนถามซ้ำ 

"อืม"ชิเอลพยักหน้า

"แน่ใจนะครับว่าอยู่คนเดียวได้"เซบาสเตียนยังอดห่วงไม่ได้ 

"จะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ ฉันอยู่ได้ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันโตแล้ว!!!"ชิเอลเน้นย้ำคำว่าโตแล้วด้วยเสียงหนักแน่น แต่เซบาสเตียนยังลังเล

"จะดีหรือเปล่านะให้เด็กอยู่บ้านตามลำพัง"เซบาสเตียนพึมพำเบาๆพูดกับตัวเอง แต่เจ้าคนหูดีเนี่ยสิถึงกับหันควับมามองหน้าทันที 

"ฉันไม่ใช่เด็ก !!!!"ชิเอลตวาดใส่ เล่นเอาพ่อบ้านหนุ่มถึงกับสะดุ้งตกใจ ทำไมหูดีงี้นะ เขาแค่พูดพึมพำเบาๆเองนะ

"ได้ยินด้วยหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ได้ยินชัดเต็มสองหูเลย จะนินทาฉันในระยะเผาขนหรือไง เซบาสเตียน ไม่ต้องมาห่วงฉัน ฉันดูแลตัวเองได้.."ชิเอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"เปล่าขอรับ จริงๆแล้วผมแค่เป็นห่วงบ้านน่ะครับ"เซบาสเตียนตอบ ชิเอลนิ่งไปครู่หนึ่งพรางคิดว่าทำไมเซบาสเตียนถึงพูดงั้นล่ะ

"หมายความว่าไงที่บอกว่าห่วงบ้านน่ะ ที่นายคอยย้ำนักย้ำหนานี่ แค่..เป็นห่วงบ้านเองเหรอ.." ชิเอลถามรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดๆ และหน้าแตกคิดว่าเซบาสเตียนเป็นห่วงเขาที่แท้ก็แค่ห่วงบ้าน

"นายจะห่วงบ้านทำไม"ชิเอลถามเสียงเรียบ 

"ผมห่วงเพราะกลัวนายน้อยจะทำบ้านผมพังน่ะสิ"เซบาสเตียนบอก ชิเอลถึงกับเบิกตากว้างที่ถูกพ่อบ้านปีศาจซบประมาท

"นี่นาย!!! จะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ คิดว่าคนอย่างฉันจะทำบ้านพังงั้นเหรอ คิดว่าฉันจะทำอะไรบ้านของนายกันล่ะ... จุดไฟเผาบ้านหรือไง ฉันไม่ได้ซนขนาดนั้นหรอกนะ"ชิเอลขึ้นเสียงดังหน้าบึ้งตึง

"เปล่าขอรับผมไม่คิดว่าคุณจะเผาบ้านหรอกน่า คิดมากไปได้ ผมแค่...เอาน่าๆอย่างโกรธน่าผมก็พูดไปงั้นเอง ขออภัยขอรับ ผมจะไม่พูดมากและฝากบ้านด้วยนะครับแล้วผมจะรีบไปรีบกลับ "เซบาสเตียนพยายามประนีประนอมเพื่อให้ชิเอลหายหงุดหงิด

"ชิ"ชิเอลหลับตาแล้วทำเป็นเชิดใส่ไม่พูดอะไรอีก เซบาสเตียนเห็นว่าชิเอลไม่ว่าอะไรแล้วจึงคิดว่าจะต้องไปเสียที 

"ผมไปก่อนนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางโค้งอย่างสุภาพให้ ชิเอลพยักหน้าแล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เพียงแค่ชิเอลกระพริบตาเท่านั้นเอง

"ให้ตายสิหายตัวไปแบบนี้ทุกทีเลย เดินไปไม่เป็นหรือไงกันนะ เจ้านั่นน่ะ"ชิเอลส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์พรางหันตัวกลับมาไขกุญแจที่ประตูต่อ