บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

เสียงของแก้วที่ถูกเขริกาปาลงกับพื้นเสียงดังทำให้คุณเล็กรีบเข้ามาหาหญิงสาวที่ห้องนอน

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะคะพี่เขม”คุณเล็กรีบพูดก่อนจะสั่งคนใช้ทำความสะอาดเศษแก้วที่แตกไป

 

 

 

 

 

 

“ให้พี่เย็นได้ยังไรล่ะเล็ก นี่ใหญ่หยามหน้าพี่มากเลยนะ พอมาถึงก็โร่ไปหาแม่นั่นที่เรือนริมน้ำ สร้าง

ให้มันไปแล้วยังจะไปดูแลมันอีกทำไมกัน”เขริกาพูดด้วยน้ำแสดงเดือดดาลไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“เพราะแม่นั่นท้องอยู่ไงล่ะคะพี่เขม ถ้ามันไม่ท้องพี่ใหญ่คงไม่ประคบประหงมมันขนาดนี้หรอก ทั้ง

คุณพ่อ คุณแม่คอยเข้าข้างให้ท้ายมันกันหมด”คุณเล็กพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“ถ้านังนันท์คลอดลูกออกมา ทุกคนก็จะแห่ไปดูแลมันกับลูก ไอ้มารหัวขนนั่น”เขริกากำมือแน่น

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ ทุกคนจะไม่มีวันสนใจนังนันท์ชั้นต่ำนั่นมากกว่าพี่เขมแน่นอน พี่เขมทำใจให้สบายเถอะนะ

คะ เล็กจะอยู่ข้างพี่เขมและช่วยกันกำจัดนังนันท์ไปพ้นๆเอง”คุณเล็กพูดแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“แกจะมาอยู่เหนือชั้นไปไม่ได้ นังนันท์นังเมียน้อย”เขริกาพูดแล้วมองแหวนแต่งงานบนมือตัวเอง

แล้วแค้นจัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เช้าแล้วจ้ะคุณใหญ่ ตื่นเถอะจ้ะ”นันท์ที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามองร่างสูงที่หลับอยู่ข้างตัวก็ยิ้มออกมา

ก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อือ ไม่เอาจะนอน”ภาณุงัวเงียแล้วคลุมโปงหลบแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในหน้าต่างเหมือนกับเด็ก

เล็กๆทำให้นันท์ยิ้มขำ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวสายๆนันท์จะมาปลุกคุณใหญ่อีกทีนะจ้ะ”นันท์พูดก่อนจะลุกไปจัดการตัวเองแล้วลง

มาตักบาตรตอนเช้าที่ท่าน้ำอย่างที่เคยทำเป็นประจำก่อนจะไปช่วยเตรียมหาอาหารเช้าให้คุณๆที่โรง

ครัว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกจ้ะพี่นันท์ ท้องเริ่มโตแล้วเดี๋ยวจำปาทำเองจ้ะ”จำปาพูดแล้วช่วยนันท์เดินถือสำรับไป

ที่เรือนริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ”เมื่อนันท์เตรียมอาหารเช้าให้ภาณุเสร็จก็ขึ้นมาปลุกแต่ต้องชะงักเมื่อไม่เห็น

ภาณุอยู่ที่เตียง

 

 

 

 

 

 

 

“ไปไหนมา กล้าหนีหายไปจากชั้นงั้นเร้อะ”ภาณุพูดแล้วทำหน้าตาไม่พอใจเมื่อเดินออกมาจาก

ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าจ้ะ นันท์ปลุกคุณใหญ่แล้วแต่คุณใหญ่ไม่ตื่นนัท์เลยไปเตรียมเอาสำรับอาหารเช้ามาให้คุณ

ใหญ่”นันท์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“อะไร นี่ท้องอยู่แล้วยังจะยกของนี่อยากให้ลูกชั้นแท้งออกมารึไง”ภาณุดุ

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าจ้ะ จำปาถือมาให้นันท์ นันท์ไม่ได้ถือเอง”นันท์ก้มหน้าหลบตาชายหนุ่มด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นมานี่ หิวแล้ว”ภาณุมองนันท์ที่กลัวตัวเองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆแล้วฉุดข้อมือนันท์ลงมาด้านล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า จะยืนเฉยทำไมล่ะนั่งสิ กินข้าวด้วยกัน”ภาณุพูดเมื่อเห็นนันท์ยืนข้างจำปา

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวนันท์ไปกินที่โรงครัวกับจำปาก็ได้”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าจะกินที่โรงครัวชั้นก็จะกินด้วย จำปาเอาสำรับไปเก็บชั้นไม่กิน”ภาณุวางช้อนแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะ จำปาไม่ต้องเอาไปเก็บ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เธอกำลังท้องกินข้าวต้องให้ตรงเวลาสิ จำปาไปเอาถ้วยข้าวต้มมาเพิ่ม ถ้าเธอไม่กินข้าวกับชั้นชั้นก็

จะไม่กินเหมือนกัน”ภาณุพูดแล้วสั่งจำปาด้วยนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเดิม นันท์ถอนหายใจก่อนจะนั่ง

ลงข้างชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ ทานเยอะๆ”ภาณุพูดก่อนจะตักไข่เค็มใส่ในชามข้าวต้มให้นันท์แล้วก้มกินข้าวต่อ นันท์มองไข่

เค็มในถ้วยแล้วอมยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“นี่จะมองอย่างเดียวเลยรึไง กินข้าวได้แล้ว”ภาณุพูด นันท์รีบกินข้าวของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นเด็กรึไงเธอน่ะ กินข้าวยังจะเลอะอีก”ภาณุพูดเมื่อเห็นคราบข้าวต้มติดแก้มเนียนก็เอามือเช็ด

ออกให้ นันท์มองการกระทำของชายหนุ่มแล้วตาโตปนเขินจัด ไม่เจอกัน2เดือนทำไมเขาถึงอ่อน

โยนได้ขนาดนี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม กะแล้วต้องอยู่ที่นี่”เขริกาพูดขึ้นทำให้ภาณุและนันท์หันไปเห็นเขริกาเดินเข้ามาข้างในพร้อม

คุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่ใจร้ายปล่อยให้พี่เขมนอนคนเดียวนะเมื่อคืน”คุณเล็กรีบพูดแล้วเหล่มองนันท์อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณเขมคงมาตามคุณใหญ่แล้ว คุณใหญ่กลับเถอะจ้ะ”นันท์ก้มหน้าแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็สร้างเรือนริมน้ำแล้วไม่มานอนมันก็ยังไงอยู่ เดี๋ยวยังไงซะคืนนี้พี่ก็กลับไปนอนกับเขมอยู่ดี”ภาณุ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่นันท์เค้ากำลังท้องอยู่นะคะใหญ่ ให้นันท์นอนคนเดียวแบบนี้เกิดอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง”เขริกา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เขมไปเข้าข้างมันทำไมกันคะ”คุณเล็กมองเขริกาแล้วอึ้งไม่คิดว่าเขริกาจะยอมแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ ที่นี่มีจำปาช่วยดูแลอยู่ คุณใหญ่ไปกับคุณเขมเถอะนะจ้ะ”นันท์พูดอย่างเจียมตัว

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะจ้ะนันท์ ชั้นเข้าใจว่าเธอน่ะกำลังท้องกำลังไส้อยู่ ควรจะได้การดูแลเอาใจใส่เป็นอย่าง

ดี ชั้นไม่ว่าคุณใหญ่หรอกจ้ะ ที่ชั้นมาในวันนี้เพราะชั้นก็อยากจะมาเยี่ยมถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของ

เธอน่ะ เห็นท้องอยู่”เขริกาพูดแล้วเดินมาโอบเอวนันท์ไว้แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวชั้นขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ”ภาณุเห็นเขริกาและนันท์ดีต่อกันก็โล่งใจก่อนจะ

เดินขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นช่วยเอาถ้วยไปเก็บนะ”เขริกาพูดแล้วช่วยนันท์เก็บสำรับไปไว้ที่ครัวข้างใน

 

 

 

 

 

“คุณเขมไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวนันท์ทำเองได้”นันท์ตกใจเมื่อเขริกาจะช่วยเธอล้างจานชาม

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ กำลังท้องอยุ่ทางที่ดีนั่งพักเถอะ”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่เขมจะไปทำให้มันทำไมคะงานของคนใช้ก็ให้มันทำไปสิ”คุณเล็กเดินเข้ามาแล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้นันท์เค้าไม่ใช่คนใช้แล้วนะเล็ก นันท์เค้าเป็นเมียใหญ่อีกคน อะไรที่ช่วยๆกันได้พี่ยินดีทำให้

เพื่อความสบายของใหญ่”เขริกาแสร้งพูดจาหวานๆและยิ้มให้นันท์

 

 

 

 

 

 

“เห้อ พี่เขมนี่ช่างเหมือนกับนางฟ้าจริง สวย สง่าและเพียบพร้อมไม่ถือโทษโกรธเคืองเรื่องที่มีตัว

เห็บตัวไรมาเกาะพี่ใหญ่เลย พวกตัวเห็ยพวกนั้นก็หน้าด้านดีเนาะที่ไปแทรกกลางความรักคนอื่นแบบ

นี้”คุณเล็กว่าแขวะนันท์ทำให้หญิงสาวชะงักแล้วกำมือแน่น มันคือเรื่องที่เธอรู้สึกผิดกับเขริกาเหลือ

เกินยิ่งเธอทำดีแบบนี้เธอยิ่งรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะเล็ก พี่ไม่เป็นไร อะไรที่เป็นความสุขของใหญ่พี่ทนได้หมด แม้ว่าใหญ่จะมีเมียน้อยอีก

สักกี่10คนพี่ก็ยอมได้ทั้งนั้นล่ะจ้ะ”เขริกาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยก่อนจะบีบน้ำตาออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“แค่คนเดียวก็เกิดเรื่งมากมายอยู่แล้วลองมีเพิ่มสิคะ เล็กจะไม่เอาอีเมียน้อยหน้าด้านๆพวกนี้ไว้

แน่”คุณเล็กดึงเขริกาไปกอดแล้วพูดก่อนจะจ้องไปที่นันท์ด้วยสายตาน่ากลัวจนนันท์รู้สึกได้

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะจ้ะเล็ก จริงสิวันนี้ชั้นทำขนมมาให้นันท์ด้วยนะ ถือว่าเป็นน้ำใจของชั้นรับไว้ด้วยนะจ้ะ”เข

ริกาพูดก่อนจะเดินไปหยิบกล่องขนมออกมาแล้วเปิดให้กับนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย กระหรี่ ปั๊บ ช่างเหมาะสมดีจริงๆค่ะพี่เขม”คุณเล็กเห็นขนมในกล่องแล้วก็ยิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นทำเองกับมือเลยนะจ้ะนันท์ ลองทานดูสิเพราะชั้นคิดว่าเธอคงจะชอบรสชาติเหมือนกับชั้น

เพราะเราบังเอิญชอบอะไรเหมือนๆกันนี่จ้ะ”เขริกาพูดจากหวานแต่แฝงการกัดจิกไปถึงนันท์ทำให้

นันท์อึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า จะไปไหนล่ะ ไม่ชิมขนมก่อนหรอ”เขริกาตะโกนถามนันท์ที่รีบวิ่งออกไปทันทีก่อนจะยิ้มเยาะ

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”นันท์วิ่งมาสักพักแล้วทรุดลงท่าน้ำก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เธอไม่ควรอยู่

กับภาณุเลย ภาณุเป็นของเขริกาไม่ใช่เธอ เธอไม่ควรรักชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คิดว่าจะไปไหนที่แท้ก็หลบมาร้องไห้ตรงนี้ทำไมไม่โดดๆลงไปเลยล่ะ เรื่องจะได้จบๆ”คุณเล็กเดิน

ตามมาว่านันท์ริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว จะไปไหนล่ะ ชั้นพูดด้วยทำไมไม่ยอมตอบ รึคิดว่าเป็นเมียพี่ชั้นอีกคนแล้วจะเชิดหน้าชูตาไม่

ฟังคำสั่งชั้นอีกแล้วห้ะ แกนี่มันนังคางคกขึ้นวอ”คุณเล็กไม่พอใจแล้วกระชากแขนนันท์ไว้ก่อนะเอา

นิ้วจิ้มที่หัวของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว มาอยู่ที่นี่กันนี่เอง กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ เล็กไม่เอาไม่ว่านันท์เค้าแบบนั้นสิ เดี๋ยว

นันท์เค้าเสียใจแล้วจะกระเทือนถึงลูกในท้องเอาได้นะ นันท์มานี่มาเดี๋ยวชั้นพาเข้าไปข้างในนะ”เข

ริกาพูดแล้วแสร้งทำดีเดินไปประคองนันท์

 

 

 

 

 

 

ตู้ม แต่แล้วจู่ๆนันท์ก็ตกลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตาคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยที”เขริการ้องตกใจแล้วตะโกนให้คนมาช่วยนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์”ภาณุรีบลงมาจากเรือนแล้วกระโดดลงไปช่วยนันท์ขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

“นันท์ ฟื้นสินันท์ อย่าเป็นอะไรนะนันท์”ภาณุพานันท์ขึ้นมาบนฝั่งได้ก็พยายามเรียกนันท์แต่กลับนิ่ง

ไม่ไหวติง

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่”คุณเล็กต้องร้องตกใจเมื่อเห็นภาณุตัดสินใจผายปอดช่วยชีวิตนันท์ต่อหน้าเขริกา

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”นันท์ที่ได้สติแล้วค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้นมาแล้วมองภาณุที่ประคองกอดเธอไว้

 

 

 

 

 

 

“นันท์ฟื้นแล้ว ดีจริงๆที่ใหญ่ช่วยเธอได้ทัน หายใจคว่ำหมดแล้วทีหลังน่ะ ถ้าไม่พอใจชั้นก็บอกชั้น

ตรงๆนะจ้ะไม่ต้องมาสะบัดตัวหนีแบบเมื่อกี้อีก ดูสิถ้าเกิดอะไรขึ้นมามากกว่านี้จะว่ายังไง”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มันน่าจับลงโทษซะให้เข็ด”ภาณุมองร่างบางแล้วดุเบาๆ โทษฐานที่ทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อ

กับตัวเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า เมื่อกี้”นันท์แปลกใจและพยายามจะแย้งภาณุ

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้ก็ปล่อยให้เรื่องมันแล้วๆไปกันเถอะจ้ะ ชั้นไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก ชั้นเข้าใจดีว่าเธอเองก็

คงอยากจะให้ใหญ่เค้าอยู่กับเธอตลอดเวลา ชั้นไม่ว่าหรอกนะถ้าใหญ่ะมาดูแลเธอบ่อยๆ เพียงแค่

เธอไม่พาลโกรธเกลียดชั้นอย่างเมื่อกี้นี้ก็พอแล้วจ้ะ”เขริการีบพูดดักก่อนจะทำหน้าเศร้าแล้วบีบ

น้ำตาออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณใหญ่ นันท์ปวดท้อง”นันท์นิ่วหน้าแล้วร้องบอกภาณุก่อนจะเอามมือกุมท้องตัวเองแน่น

 

 

 

 

 

 

“ละ เลือด ไอ้ชิด ไอ้สม เอารถออก”ภาณุตกใจเมื่อเห็นเลือดออกมาจากหว่างขาของนันท์ก็รีบสั่ง

คนสนิทให้นำรถออกไปบ้านของปลื้มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรนะนันท์ เดี๋ยวชั้นจะพาเธอไปหาปลื้มเดี๋ยวนี้ล่ะ”ภาณุพูดบอกร่างบางอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

“ฮือๆ คุณใหญ่นันท์เจ็บ”เมื่ออยู่บนรถนันท์ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวแล้วโผเข้ากอดภาณุแน่น

เป็นจังหวะเดียวที่เขริกาและคุณเล็กเดินตามมาที่รถแล้วเห็นเข้าพอดี

 

 

 

 

 

 

 

“เชอะ ทำเป็นออเซาะพี่ใหญ่ ยัยประจบ”คุณเล็กแม้รู้ดีว่านันท์กำลังเจ็บตัวแต่ก็ไม่วายแขวะใส่นันท์

ก่อนจะลอบมองไปที่เขริกาว่ารู้สึกอย่างไรก็ชะงักเมื่อเห็นเขริกายิ้มเยาะสะใจอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เมียหลวงเมียน้อยคำพวกนี้ยังไงก็มีปัญหาตามมาอยู่เเล้ว

 

 

โทษทีน้า  ช่วงนี้งานยุ่งมากพึ่งส่งงานเสร็จเลยรีบอัพให้เลยน้าาา

 

 

อย่าพึ่งหายไปน้าา   รีเควสพาทอดีตเยอะเดี๋ยวจะจัดพาทอดีตให้เยอะๆเลยยย