(Fic magi) Butterfly in the EmpireKou

10.0

เขียนโดย yumiho

วันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.31 น.

  1 ตอน
  2 วิจารณ์
  6,214 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 กันยายน พ.ศ. 2557 00.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) ปีกที่ 1: นามนั้นคือ...เรน โคโจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

"เมื่อเธอได้เกิดมาบนโลกใบนี้...โชคชะตาของเหล่าผู้คนจะถูกกำหนดและเริ่มต้นใหม่

 เหล่าลูฟจะร่ายรำและสรรเสริญให้กับการถือกำเนิดในครั้งนี้...

 ซึ่งนามของเธอก็คือ...'เรน โคโจ'"

 

 

 

 


 

 

ปีกที่ 1: นามนั้นคือ...เรน โคโจ

 

 

 

 

“นี่ๆ องค์หญิงที่ร่ำลือกันมานั่นแล้วล่ะ!”

“ไหนๆ ต๊าย!! วันนี้ก็ยังทำตัวได้หยิ่งยโสเหมือนเดิมเลยนะ!!”

“ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากจะเข้าไปตบหน้านางสักครั้งให้หายแค้นกับเรื่องคราวก่อนที่ทำให้ข้าโดนถอดออกจากตำแหน่งนางสนมเลยคอยดู!!!!”

สาวรับใช้สามคนยืนจับกลุ่มคุยกันพลางปรายหางตาไปมองที่ต้นตอของเรื่องทั้งหมดที่กำลังเดินผ่านพวกเขาซึ่งอยู่ทางตรงข้ามกันอย่างสนุกปาก โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าวินาทีต่อมาพวกเขาทั้งสามคนจะมีชะตากรรมแบบไหน

“แหมๆ กำลังคุยเรื่องของข้าอยากสนุกปากเลยสินะพวกสาวรับใช้ชั้นต่ำเนี่ย”

หญิงสาวต้นตอของเรื่องทั้งหมดที่กำลังถูกพวกเขานินทาเปรยขึ้นมาดังๆ อย่างจงใจเพื่อให้ทั้งสามได้ยินพลางหันมายิ้มให้อย่างเยาะเย้ยและดูถูกในตำแหน่งของพวกเขา

“แต่ก็นะ...มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะ! ในเมื่อวันๆ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าก็ไม่มีอะไรทำนอกจากจะมาจับกลุ่มรวมหัวสมองอันน้อยนิดและน่าขยะแขยงนั่นของพวกเจ้าคุยนินทาเรื่องของชาวบ้านชาวช่องกันไปให้ทั่ว!! คิๆ มันช่างเป็นงานอดิเรกที่ไม่มีศิลป์แถมยังน่ารังเกียจอีกต่างหากคิๆ”

หญิงสาวหัวเราะชอบใจก่อนที่จะหันมาทำหน้าเย้ยหยั่นใส่พวกสาวรับใช้และเดินจากไปอย่างไม่แยแส ทิ้งความโกรธเกรี้ยวและโทสะที่เพิ่มสูงขึ้นให้กับทั้งสามคน

“หนอยนางนั่น!!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!”

“กล้าดียังไงมาดูถูกพวกเราเป็นหญิงชั้นต่ำกัน!!! ข้าทนไม่ไหวกับพฤติกรรมอันเลวร้ายนั่นอีกแล้วนะ!!!”

“งั้นพวกเราก็ไปฟ้ององค์ชายโคเอนกันเถอะ!! ถึงจะเป็นองค์หญิงลำดับที่ 7 คนสนิทขององค์ชายโคเอนแต่ถ้านางเป็นแบบนี้องค์ชายโคเอนก็ไม่ปล่อยไว้แน่ๆ หึๆ เผลอๆ นางอาจจะถูกขับไล่ออกจากวังไปเลยก็ได้!!!”

“คนที่จะถูกขับไล่ออกจากวัง...และมีชะตากรรมที่เหมือนสุนัขที่ตายข้างถนนน่ะคือพวกเจ้าต่างหาก”

หญิงสาวทั้งสามสะดุ้งตกใจกับเสียงอันเย็นเยือกและสงบนิ่งที่คุ้นเคยแต่แฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิตที่แทบจะไม่มีใครเทียมได้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปล่งเสียงพูดอะไรออกมา...ศีรษะของพวกเธอทั้งสามคนก็ถูกตัดกระเด็นหลุดออกมาจากบ่ากันอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากลำคอนั่นอย่างมหาศาลก่อนที่ร่างอันไร้ศีรษะของพวกเธอจะล้มลงก็ถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างน่าสยดสยองไปเสียแล้ว

“นี่คือโทษฐานที่พวกเจ้าคิดจะต่อกรกับเรน โคโจ...”

ชายหนุ่มสะบัดดาบของตนที่เปื้อนเลือดอย่างเบาๆ แล้วเก็บดาบเข้าฝักอย่างเงียบสงบพลางจ้องมองร่างอันไร้วิญญาณและลมหายของพวกเธอทั้งสามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“เพลงดาบลำดับที่ 2 กระบวนท่าที่ 20 สะบั้นวิญญาณทราม”

 

อีกทางด้านหนึ่งภายในห้องทำงานขององค์ชายลำดับที่ 1 เรน โคเอน

 

“ท่านพี่ข้าไม่เห็นด้วยหรอกนะครับกับเรื่องที่จะให้โคโจเป็นแม่ทัพคุมฝั่งใต้น่ะ!!!”

“นั่นสิครับ!! ข้าเห็นด้วยกับพี่เมย์...หากให้ยัยนั่นคุมทัพจริงๆ ล่ะก็มีหวังพวกทหารพากันทรยศแน่ๆ เลยครับ!! ท่านพี่ก็น่าจะรู้นี่ว่าในจักรวรรดิเจิดจรัสเนี่ย...แทบจะไม่มีใครยอมรับในตัวยัยนั่นเลยนะครับ!!”

โคเมย์และโคฮาพยายามหาเหตุผลที่มีน้ำหนักเกลี่ยกล่อมผู้เป็นพี่ชายซึ่งก็คือเรน โคเอนชายผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิเจิดจรัสนี้...

“ก็จริงอย่างที่พวกเจ้าว่ามา...แต่ข้าก็จะต้องขอยืมพลังของโคโจเพื่อปราบปรามกลุ่มกบฏต่อต้านทางฝั่งใต้อยู่ดี...”

“ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ไปกันเองล่ะครับ!!?”

“....................................................................”

“ท่านพี่!!!”

โคเอนลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเสมองไปทางหน้าต่างที่ท้องนภาเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มปนแดง ซึ่งบ่งบอกเวลาว่าเริ่มจะเย็นแล้ว

“งั้นข้าขอถามพวกเจ้าสองคนหน่อยละกัน...โคเมย์ โคฮา...ทำไมพวกเจ้าถึงเกลียดโคโจขนาดนั้นกัน?”

ชายหนุ่มทั้งสองเจ้าของนามหันมองหน้ากันพลางตอบคำตอบออกมาอย่างไม่มีลังเลเลยว่า...

“เพราะนางคือลูกสาวของเรน เกียคุเอนแม่มดแห่งอัลซาเมนตัวอันตรายอันดับหนึ่งของพวกเราครับ!!”

“แต่ข้าไม่เคยเห็นว่านางเป็นลูกสาวของเกียคุเอน...”

โคเมย์และโคฮาที่ได้ยินอย่างนั้นก็แอบเหวอเล็กน้อยกับประโยคของผู้เป็นพี่ที่เอ่ยกล่าวออกมา พร้อมกับสีหน้าและดวงตาที่แฝงไว้ว่าไม่ได้โกหกนั่นอีก...

“ต่อให้นางจะมีสายเลือดของเกียคุเอนยังไง...ข้าก็ยังเห็นว่านางเป็นน้องสาวที่มีสายเลือดเดียวกันกับข้าไหลเวียนอยู่ในร่างกาย...”

“.....................................................”

“เพราะฉะนั้นแล้วการมอบโอกาสให้แก่นางที่เป็นน้องสาวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...อีกอย่างนางก็ไม่เคยไปทำอะไรล่วงเกินอย่างการกล่าวว่าร้ายพวกเจ้าเลยไม่ใช่รึไงล่ะ?”

“เรื่องนั้นมันก็จริงครับ...แต่...!!!”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!! ข้าจะมอบตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายใต้ให้กับโคโจ...!! พวกเจ้าสองคนไม่มีทางเปลี่ยนใจข้าได้หรอก!!!”

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง แต่ประตูก็ดันถูกเปิดออกเสียก่อนสร้างความประหลาดใจให้กับพวกเขาทั้งสามคน แต่เมื่อพอเห็นใบหน้าและเรือนร่างของผู้มาเยือนคนใหม่ก็ถึงกับอึ้งตกใจเล็กน้อย

“อ๊ะ! ขออภัยค่ะท่านพี่โคเอน!! ข้าไม่นึกเลยว่าท่านพี่กำลัง...”

“โคโจ...ทำไมเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่?”

ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความสงสัย...ปกติแล้วส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายไปหาหญิงสาวที่ห้องเองเป็นประจำครั้งนี้เองก็เช่นกันที่ว่ากำลังจะเดินมาเปิดประตูเพื่อมุ่งไปที่ห้องของเธอ แต่ก็ดันโดนคนตรงหน้าชิงตัดหน้ามาหาก่อนอย่างแปลกประหลาดซะงั้น!?

“เอ่อ...พอดีว่าข้ากำลังจะมาหาท่านพี่นี่แหละค่ะ”

“มาหาข้า? เรื่องอะไรล่ะ?”

“พอดีว่า...ข้ามีธุระที่จะต้องไปทำนอกวัง...ก็เลยมาขออนุญาตจากท่านพี่น่ะค่ะ”

“ธุระอะไรล่ะ?”

หญิงสาวทำท่าอึกอักใจเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลบสายตาของผู้เป็นพี่

“ข้า...จะพาโนอาไปตามหาน้องชายที่ทวีปมืดน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงบางอ้อทันทีและรีบกล่าวออกไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าอนุญาต”

หญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นก็เผยรอยยิ้มแห่งความเจ้าเล่ห์ออกมาโดยที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่อีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถกล่าวเตือนหรือห้ามพี่ชายของตนได้เพราะถูกแรงกดดันที่หญิงสาวปล่อยออกมาให้เพียงพวกเขาทั้งสองได้รับรู้นั้นตรึงเอาไว้เป็นเครื่องพันธนาการพร้อมกับเสียงอันเย็นเยือกที่ดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างน่ากลัว

“อย่าเข้ามาขวางข้าจะดีกว่านะคะท่านพี่โคเมย์...ท่านพี่โคฮา...ไม่งั้น...อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!!!”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มพลางส่งยิ้มน้อยๆ ให้อย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณมากเลยนะคะท่านพี่โคเอน...ท่านพี่ใจดีที่สุดเลยค่ะ!”

โคเอนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากพลางเอื้อมมือไปลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดูและรักใคร่...

“อือ...แล้วก็อย่าไปนานนักล่ะ...ถ้าเจ้าหายไปเกิน 3 อาทิตย์ข้าจะไปตามเองเลยนะ! แล้วอีกอย่าง...ถ้าเจ้ากลับมาแล้วข้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ”

“เอกสารของชาวทรันสินะคะ!!”

“ใช่...”

“คิๆ งั้นเอาเป็นว่าข้าจะรีบๆ กลับมาละกันนะเจ้าคะ!”

“อืม...”

“งั้น...ข้าขอตัวก่อนนะคะท่านพี่โคเอน ท่านพี่โคเมย์และก็ท่านพี่โคฮา~ ไว้ขากลับข้าจะแวะซื้อของฝากมาให้นะคะ~~ บ๊ายบาย~~~~”

กล่าวจบหญิงสาวก็รีบวิ่งแจ้นไปอีกทางอย่างอารมณ์ดี โคเอนที่เห็นแบบนั้นก็อดขำออกมากับพฤติกรรมของน้องสาวตนเองไม่ได้

“เดินทางดีๆ ล่ะ!! อย่าให้ไอ้แมลงหวี่แมลงวันหน้าไหนมาตอมเชียวล่ะ!!!”

“ค่า~~~~~~~~~”

หญิงสาวหันกลับมายิ้มและโบกมือบ๊ายบายชายหนุ่มก่อนที่จะรีบตรงดิ่งไปที่หน้าวังหลวงซึ่งมีบริวารของตนเองยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“รอนานไหม?”

หญิงสาวเดินเข้าไปถามชายหนุ่มผมสีเขียวอย่างอารมณ์ดีเขาส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธเล็กน้อยก่อนที่ เธอจะเหลือบไปเห็นแขกอีกคนที่ยืนคอยเธออยู่ด้วย

“จูดัลจัง!?”

เจ้าของชื่อค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาวพลางยิ้มน้อยๆ ให้เธออย่างอารมณ์ดี เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้นปนดีใจนิดหน่อยที่ได้เห็นหน้าของชายหนุ่มที่หมู่นี้ไม่ค่อยได้เห็นเลยหลังจากที่เขาอาสาไปทำภารกิจทางตะวันตก...น่าจะผ่านมาได้ประมาณสองถึงสามเดือนได้

“ยินดีต้อนรับกลับนะจูดัลจัง~”

“อือ...กลับมาแล้วนะโคโจ”

“ภารกิจที่ท่านแม่ให้ไปเป็นยังไงบ้างเหรอ?”

“สำเร็จลงได้ด้วยดีเลยล่ะ! เจ้าพวกโง่นั่นก็ยอมเชื่อที่พวกเราพูดด้วยล่ะนะ”

“งั้นเหรอๆ เฮ้อ...”

จูดัลที่เห็นโคโจถอนหายใจออกมาดังๆ ก็บีบจมูกคนตรงหน้าเล่นเบาๆ พลางถามออกไปอย่างสงสัย

“จะถอนหายใจทำไมกันเล่า? ก็กลับมาแล้วนี่ไงล่ะ...รู้ไหมว่าถอนหายใจมันเป็นลางไม่ดีนะยัยต๊อง!!”

“อือ...~~ เอ็บ~~~(เจ็บ)”

“ว่าแต่เธอจะไปไหนน่ะโคโจ?”

ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากจมูกของหญิงสาวพลางหันไปมองพรมวิเศษหนึ่งในไอเทมจากดันเจี้ยนที่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษที่เพิ่งได้มาเมื่อราวๆ 1 ปีก่อนอย่างสงสัย

“ไปทำภารกิจน่ะ”

“ภารกิจอะไร?”

“ไปตามหาเมไจตัวอันตรายที่ชื่อยูนันน่ะ”

“อ๋อ! ยูนันงั้นเหรอ...แต่ฉันว่าคงจะตามหาไม่เจอหรอกเพราะยูนันมันอยู่ไม่เป็นที่เป็นทางน่ะ”

“ถ้าหาไม่เจอก็กะว่าจะไปป่วนราชาซินแบดเล่นสักหน่อยน่ะ”

“โฮ่~ น่าสนุกดีนะ...แต่ครั้งนี้ฉันขอบายล่ะ...ขี้เกียจสุดๆ ไปเลย~~~ ถ้าไงก็รีบๆ กลับมาล่ะ~~~ บาย~~”

พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้ก็ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

“พวกเราเองก็รีบๆ หน่อยจะดีกว่า...ไปกันเถอะทุกคน...ตามล่าหาเมไจนามยูนันกัน!!!”

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา