บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

9.1

เขียนโดย pingpongnaraku

วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.42 น.

  23 ตอน
  0 วิจารณ์
  26.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 20.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

19) รุ่นน้องที่น่ารักของฉัน!!(บันทึกพิเศษ:ซารุ)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
อ่า...นี่ก็ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วแต่หัวใจของสาวน้อยอย่างฉันกลับเงียบเหงาเหลือเกิน...พี่ชายของยัยไรองก็ได้กับอะฮิหรุ..อุ๊ย!ไม่สิ คบกับอะฮิหรุแล้ว...ถึงฉันจะสนับสนุนให้ผู้ชายรักกันก็จริงแต่ฉันก็เสียดายของนะ
"เฮ้อ..."
"กรี้ดดด!!รุ่นพี่ซารุถอนหายใจแล้วยังเซ็กซี่ด้วยอะแก"
"คนๆนั้นหล่อจัง"
เฮ้ๆเดี๊ยวนะเดี๊ยว!ถึงฉันจะหล่อดูดีกว่าผู้ชายแต่ฉันก็ชอบผู้ชายนะ!!ถึงฉันจะหม้อผู้หญิงเยอะก็เถอะ
"รุ่นพี่คะฉันมีของจะให้"
เห เห!!มีรุ่นน้องผู้หญิงเอาถุงคุ้กกี้มาให้ตรงหน้า...ละ...แล้วตรงนี้ที่ฉันยืนอยู่มันเป็นตรงหน้าคณะด้วย
"ระ...ไรอง"
"เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่ง"
ไรองยักไหล่ใส่ฉันแล้วยืนพิงตรงมุมเสาแล้วยักไหล่ให้ฉัน...แก...ไอ้เพื่อนทรยศ!
"อะ..อื้อขอบคุณมากนะ"ฉันยิ้มหวานไปให้จนผู้หญิงคนนี้หน้าแดง
"รุ่นพี่หนูชอบรุ่นพี่คะ!!"
"อ๊ะ!"
ตอนที่รุ่นน้องคนนี้สารภาพรักหมอนั่น...หมอนั่น..อุซางิ ทามากิ รุ่นน้องที่ฉันตามจีบแต่มันบื้อเกินไปที่รู้ว่าฉันชอบเขาก็เดินมาผ่านหน้าฉันและยืนจ้องฉันพอดี
"ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ...แต่ว่าพี่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับน้องนะ"อยากตอบไปจังเลยว่า'กุชอบผู้ชายวะ'ไปจีๆ//ปาดน้ำตา
"มะ..ไม่เป็นไรคะ"
"อย่าเสียใจไปเลยนะ...สักวันน้องก็จะมีคนมาชอบน้องเหมือนที่น้องชอบพี่เอง^^"
"กรี๊ดดดด!!"
อ่า...ฉันก็แค่พูดไปตามความรู้สึกแต่ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงกรี้ดกันละ - -
"เฮ้!ซารุฉันหิวข้าวแล้วนะ- -"ไรองขมวดคิ้วใส่ฉัน
ยัยนั่นรู้ตัวหรือเปล่านะว่าเธอเป็นที่จับตามองทั้งผู้ชายและผู้หญิง...ยัยนี่ไปตัดผมซอยซะสั้นแค่ต้นคอแถมชอบแต่งตัวแมนๆแต่หน้าอกใหญ่เกิน//ขำ ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าเธอเป็นนักวาดการ์ตูนที่ดังในตอนนี้ เสน่ห์แปลกๆของเธอทำให้เธอมีคนแอบชอบมากมายแต่เจ้าตัวดันความรู้สึกช้าเกิน
ส่วนที่ว่าทำไมฉันถึงเป็นที่รู้จักมากมายนะหรอ...นั่นเพราะฉันอยู่ชมรมศิลปะแล้ววาดรูปชนะการประกวดระดับจังหวัดตั้งหลายงาน...ใจดีต่อทุกคนหน้าตาดีบ้านรวย...ชอบคอสชายไปทำงานเป็นบัตเลอร์ให้ร้านน้ำชาคนเลยรู้จักเยอะมั้ง
"ผม...อ่า"อุซางิทำหน้าอึกอักแล้วมองหน้าฉัน
"ไปกับฉัน..."ฉันเอามือจับแขนของอุซางิไว้แน่น"ส่วนเธอ...ไปกินข้าวคนเดียวเลย"
"เออ!!"
และฉันก็จับมือของหมอนี่แล้วพาวิ่งไปจากที่นี่ทันที
"รุ่นพี่...ผมเจ็บแขนนะ"
"อ๊ะ!ขะขอโทษ"
"รุ่นพี่จะพาผมไปไหน?"อุซางิมองฉันด้วยสายตาที่น่ารัก//ดาเมจแปป
"ปล้ำ...เฮ้ย!ไม่ๆนายไม่มีเรียนแล้วนี่บางที..ระเราไปกินเค้กด้วยกันมั้ย"ปล้ำบ้าอะไร//ตบปากตัวเองรัวๆ
"ก็ได้แต่รุ่นพี่เลี้ยงนะ"
"แน่นอน"สำหรับนายฉันทำให้ได้หมดเเหละ=////=
และตอนนี้ฉันก็พาหมอนี่เข้าโรงแรม...เอ้ย!พาเข้ามาที่ร้านเค้กใจกลางมหาวิทยาลัย..ก็นะหมอนี่ชอบของหวาน(สืบมา)ส่วนฉันไม่ชบของหวานแต่ถ้าหมอนี่ชอบฉันก็จะชอบเหมือนกัน
"ผมเอาเค้กสตอเบอรรี่กับโกโก้เย็น...แล้วรุ่นพี่ละ"
"นายสั่งไปเถอะฉันไม่กินหรอก"
"ไม่ได้นะ!รุ่นพี่ต้องกินของหวานมันทำให้สมองสดใสนะ><"
"อ่า..ให้ตายสิ"แพ้ท่าทางน่ารักๆแบบนี้อีกจนได้"งั้นเอาเค้กกาแฟกับคาปูชิโน่เย็น"
"ทำไมรุ่นพี่ชอบกินแต่ของขมๆนะ"
"ใครมันจะบ้าของหวานเหมือนนาย..ระวัง!"
ขณะที่เรากำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะว่างก็มีพนักงานเดินสวนพวกเรามาแล้วทำท่าจะชนอุซางิฉันเลยคว้าตัวอุซางิมากอดแน่นเพราะในถาดพนักงานคนนั้นมีแก้วกาแฟร้อนอยู่ด้วย
"ระรุ่นพี่=///="
"เดินระวังหน่อยสิ"เขินสิครับแหม่...ผมนี่รีบเดินไปนั่งที่โต๊ะเลยครับ=///=
"เมื่อกี้ขอบคุณมากนะครับ=///="อุซางิหน้าแดงแล้วตักเค้กในจานตัวเองเข้าปาก
"เรื่องแค่นี้เอง"ฉันยิ้มแล้วนั่งดูดกาแฟแล้วนั่งมองกระต่ายน้อยตรงหน้ากินเค้ก...น่ารักจัง
"ระรุ่นพี่อย่าจ้องกันแบบนั้นสิครับผมเขินนะ"
"ก็เวลานายกินเค้กน่ารักดี^^"
"ใครน่ารักกัน"อุซางิหน้าแดงแล้วยัดเค้กใส่ปากของฉัน...อึ้ก!หวานแสบคอชะมัด
"แค่ก..แค่ก...น้ำ!"ฉันโวยวายแล้วดูดคาปูชิโนจนเกือบหมดแก้ว
"เวลารุ่นพี่เผยจุดอ่อนอกมาน่ารักดีนะครับ"
ไอ้กระต่ายน้อยน่ารักเอ้ย!สักวันนายโดนฉันขย้ำแน่
"รุ่นพี่มีคนที่ชอบหรือยังอะ .////."
ถามกันตรงๆแบบนี้เลยหรอหรือว่าหรือว่าหมอนี่รู้ตัวแล้วว่าฉันตามจีบหมอนี่อยู่=///=
"นายอยากรู้ไปทำไม...ชอบฉันหรอ"
"เปล่า...ก็แค่..มีเพื่อนในคณะฝากถามมาเท่านั้นแหละ"
เหมือนวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม...นี่กุชอบมึงนะเว้ย!ทำไมยังไม่รู้ตัวซักที...บ้าชะมัด...ไอ้เราก็ตามจีบมาตั้งเกือบปีทำไมยังไม่รู้ตัวอีกนะ...เหนื่อยแล้ว...พอกันที
"ระรุ่นพี่ร้องไห้ทำไม"
"คนที่ฉันชอบทำไมแมร่งไม่รู้ตัวสักทีวะ...ตามจีบมาเกือบปีแมร่งก็ยังไม่รู้ตัวอีก...โว้ย!พอกันที"
ฉันโวยวายใส่หน้าหมอนี่แล้วเดินออกจากร้านไปท่ามกลางความตกใจของคนในร้าน...ช่างแมร่ง!!
                      ฉันรักเธอก็ไม่เคยรู้เลย
                      ความรักที่เธอมองผ่านเธอไม่เคยคิดบ้าง
                     ไม่เคยคิดเลยฉันรักเธอทำไมเธอไม่เคยรู้เลย
พอกันทีกับความรักที่คอยเอาแต่ไล่ตาม...ถึงฉันจะคบกับใครนายก็ไม่เคยสนใจหรอกเว้ย!ไอ้คนซื่อบื้อโว้ยยย!!
 
 
 
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา