บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

"โอ้ย"
"เป็นอะไร"
"เผลอกัดลิ้นตัวเอง...เจ็บจัง"
"ไปทำอีท่าไหนถึงกัดลิ้นตัวเองได้เนี่ย"โองามิวางปากกาตัดเส้นลงแล้วมองหน้าผม
"โองามิซังไม่เคยหรอตอนที่เผลอๆนะ"
"อย่าเอาฉันไปรวมกับนายสิเจ้าเบ๋"โองามิขมวดคิ้วเล็กๆ
"จริงหรอ?อย่างตอนเด็ก"
"ไม่เคย"
"ตอนที่ง่วงตอนที่กินข้าวล่ะ"
"ไม่เคยเฟ้ย"
"แปลกจังไม่เคยเลยหรอ...อ้ะ"
โองามิเอามือของเขาง้างปากผมออกแล้วเอานิ้วมาจับฟันเขี้ยวของผม...หน้าอยู่ห่างกันแค่คืบผมก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วครับ @///@
"แปลกจังนะฟันของนายไม่น่าคมจนถึงทำให้ลิ้นเป็นแผลได้เลยนะ"
เขามองเข้ามาในปากของผมแล้ว @///@
"ปล่อยได้แล้วครับ"
"เห...ฟันของนายนี่สวยเกินคาดแฮะ"
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก...จะจ้องไปถึงไหนนะ
"อึก!"
"นี่แกกล้าดียังไงถึงมากัดนิ้วฉันเนี่ย!"
"ขะขอโทษ"หวา!เขาง้างมือขึ้นจะตบหัวผมหรอ//หลับตา
"เอานี่ไปทาสิ"
"เห?"เขาไม่ได้ตบหัวผมแต่เขาเอายาให้ผมเฮะ
"เลิกทำหน้าเอ๋อได้แล้ว"เขายิ้มมุมปาก"มันน่าเกลียด"
"โองามิซัง"เขาทำผมใจเต้นอีกแล้ว
"ว่าไง?"
"ตอนนี้"ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะพูดต่อ"ตอนนี้มีคนที่ชอบหรือยัง"
"คนที่ชอบนะยังแต่ว่าคนที่สนใจนะมีแล้ว"
เฮ้ๆทำไมเขาต้องดันตัวผมติดกำแพงด้วยเนี่ย o///o
"นายชอบฉันรึไง"
"บะบ้า!ใครจะไปชอบไอ้บ้าใจยักษ์แบบคุณกัน"
"ก็ดี"
"ฮะเฮ้ย!คุณจะพาผมไปไหนเนี่ย"เขาลากคอเสื้อผมไปตามทาง หรือว่า...เขาจะพาผมไปฆ่าหมกป่า ไม่นะม่ายยยยย!!
"เลิกแหกปากได้แล้ว"เขาพูดแล้วเหวี่ยงผมไปข้างๆมอไซค์ของเขา"ไปซื้อของกัน"
"ทำไมผมต้องไปกับคุณด้วยเล่า"
"หุบปากเหอะน่า"เขาถอนหายใจแล้วขึ้นมอไซค์ไป
ฮือออออ....ไอ้บ้าใจยักษ์จอมเผด็จการ T^T
"เย็นนี้อยากกินอะไร"
"หืม?"เขาถามผมหรอ
"เออ...ถามแกนะแหละ = ="
"อยากกินแกงกะหรี่ .////."
"ได้สิ"เขายิ้มแล้วเอามือมาลูบหัวของผม"ไปซื้อของพวกนี้มา"
"เอ๋?"อะไรอ่า...นี่มันหลอกใช้ไปซื้อของนี่นา
วันนี้เป็นวันที่ตรงกับเทศกาลโอบ้งสถานที่และบ้านเรือนเลยดูคึกคักเป็นพิเศษและวันนี้ผมก็โดนสองพี่น้องจองตัว ไม่สิ ต้องเรียกว่าเรียกผมมาตรวจงานและใช้ผมทำงานต่างหาก
"อืม...แตงกวาและมะเขือยาวสีม่วง"
แตงกวาและมะเขือม่วงคือสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการเป็นของเซ่นไหว้ของการไหว้บรรพบุรุษผักทั้งสองสิ่งจะถูกตกแต่งเป็นม้าและวัวเนื่องจากความเชื่อที่ว่าวิญญาณไม่มีขาจึงต้องพึ่งของทั้งสองสิ่งนี้ในการเดินทาง แตงกวาคือม้า มะเขือยาวคือวัว
"โองา..."
พอผมซื้อของจนครบผมเกำลังจะเดินไปหาโองามิแต่ก็ได้แต่ยืนแอบมองเขาหัวเราะกับครูบาระที่เป็นครูอนุบาลเหมือนกัน
รอยยิ้มนั่น....รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น
หน้าตาที่มีความสุขแบบนั้น...ผมก็ไม่เคยเห็น
หน้าที่แดงเล็กน้อยแบบนั้น...ผมอยากให้เขาทำเวลาอยู่กับผมจัง
"อะฮิหรุ...ไอ้เบ๊!!"
"ครับ!"ผมสะดุ้งทันทีเมื่อเขามาเข่าตัวผม
"ใจลอยอะไรเดี๊ยวมีดก็บาดมือเอาหรอก"
"ขอโทษครับ"ผมพูดแล้วเอามีดแกะแตงกวาให้เป็นรูปม้า
"อาหารทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว"
"ผมก็แกะทุกอย่างเสร็จแล้วเหมือนกัน"
หลังจากพวกเรานำอาหารไปไหว้ที่ศาลเจ้าเรียบร้อยเขาก็พาผมไปไหว้หลุมศพตระกูลบรรพบุรุษของเขา
"ช้าจังเลยนะทั้งสองคนนะ"ไรองวิ่งมาทางพวกเรา
"ทำความสะอาดสุสานเสร็จแล้วหรอ"โองามิเอามือขยี้ผมไรอง
"ทำเสร็จแล้ว...ถ้ารอพี่วันนี้คงไม่เสร็จหรอก"ซารุเอามือมาโอบไหล่ไรองแล้วหัวเราะ
"เธอ!ฉันก็แค่ช้านิดหน่อยเองน่า"
"เลิกทะเลาะกันได้แล้วน่ามาไหว้หลุมศพกันเร็ว"พ่อของไรองและโองามิ
ผมมองสองพี่น้องที่เอาดอกไม้และอาหารไปวางหน้าสุสานรดน้ำหน้าสุสานและจบลงด้วยการที่พ่อของสองพี่น้องนั่นเอาธูปไปไล่ปักที่สุสานจนครบ
"เอาล่ะ!กินข้าวกัน"
"ห้ะ!"
ผมตะโกนลั่นแล้วมองไรองและทุกคนที่นั่งอยู่บนเสื่อที่ปูหน้าสุสาน...กินข้าวกันที่นี่เลยหรอเนี่ย
"นั่งลง"โองามิดึงผมลงไปนั่งข้างๆเขา
"เอ้า!แกงกะหรี่ของชอบนาย"ไรองยื่นจานแกงกะหร่ให้ผม
"ขอบคุณ^^"
ผมมองบรรดาอาหารที่วางเรียงรายอยู่ข้างหน้า แกงกะหรี่ ข้าวปั้น ซาชิมิ โครอกแกะ
"เฮ้ย!นั่นมันของฉัน"
"ของฉันต่างหากไอ้ลูกบ้า"
ผมมองโองามิเอาตะเกียบคีบแย่งโครอกแกะกับพ่อตัวเองอยู่
"ตอนเย็นที่ศาลเจ้าเราจะจัดงานเทศกาลนะ"ไรองมองหน้าผม"ใส่ชุดยูกาตะมาด้วยล่ะ"
ทำไมที่ศาลเจ้าของหมอนี่คนเยอะจังเลยฟระ...โดยเฉพาะพวกเด็กๆผมมองผู้คนที่ใส่ชุดยูกาตะหน้าร้อนมา...อ่า...ผมก็ใส่นะยูกาตะลายทางสีเขียว
"รุ่นพี่ครับ"
"หืม?"ผมมองคนที่คว้าแขนเสื้อของผมไว้ "อุซางิซัง"
ผมมองรุ่นน้องหน้าหวานที่ใส่ชุดยากาตะสีแดงสดตัดกับผิวขาวๆของเขา
"รุ่นพี่ซารุนัดผมมานะครับแต่ว่าพอผมโทรไปเขาก็ไม่ยอมรับสาย"อุซางิถอนหายใจ
"เดี๊ยวฉันพานายไปเอง"
ผมยิ้มแล้วพาอุซางิเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาจนถึงหน้าบ้านของสองพี่น้องนั่น
"มาสายว่ะ - -"โองามิ
"หลงทางอยู่หรอไง ฮ่าๆ"ไรอง
ผมมองสองพี่น้องที่ใส่ชุดสีฟ้าลายก้อนเมฆเหมือนกันอย่างกับฝาแฝดส่วนซารุก็ใส่ชุดยูกาตะสีน้ำเงินเข้ม ปล.วันนี้เธอหล่อกว่าผู้ชายอย่างพวกผมซะอีก
"อุซางิไปกินทาโกะยากิกัน...ทุกคนด้วยนะ"
"ดีเลยผมก็เริ่มหิวแล้วด้วย"
"นายอยากกินอะไรหรือเปล่า"โองามิซังถามผม
"ก็เยอะอยู่นะครับ"
"ร้านค้าตรงนี้ใช้อ้างอิงได้ ตู่รักคู่นั้นก็เหมือนกัน"ไรองหยิบกล้องมาถ่ายรูปรัวๆ
"พี่หนูไปแข่งกินที่ร้านนั้นนะ"ไรองพูดแล้ววิ่งออกไป
"พี่โองามิฉันกับอุซางิไปเล่นปาลูกโป่งนะ"ซารุ
"อืม"โองามิพยักหน้า
เดี๊ยว เดี๊ยวสิ ทำไมทุกคนทิ้งให้ผมอยุ่กับไอ้บ้าใจยักษ์สองต่อสองแบบนี้ล่ะ T^T
"ไปจับปลาทองกันเถอะ - -"
"คะครับ"
"โหววว!!"
"ผู้ชายคนนั้นสุดยอดเลย"
ผมมองโองามิซังที่ตอนนี้กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนไปแล้ว...ก็เพราะหมอนี่ไปแข่งช้อนปลาทองแล้วชนะล่ะสิเขาได้ปลาทองเยอะเยะ...ส่วนผมช้อนได้แค่สองตัว T^T
"วันนี้บางทีท่านเทพจิ้งจอกอาจจะมาเดินปะปนกับเราก็ได้นะ"
"เห!!"
"ท่านเทพชอบรอยยิ้มของมนุษย์นะ"เขายิ้มบางๆ"ลูกกวาดแอปเปิ้ลหรอ"
"อ่อ กินไหมครับ"ผมยื่นลูกกวาดแอปเปิ้ลให้เขา
งั่ม!เขาก้มหน้าลงมากัดลูกกวาดในมือผม
"ขอบคุณสำหรับอาหาร"
อะ...อ่านไม่ออกเลย .////.
"มาเต้นรำบงโอดุริกันเหอะ"
และผมก็เต้นรำกับเขาและทุกคนรอบๆงานตามจังหวะกลองอย่างสนุกสนานและพอเต้นรำเสร็จเขาก็ชวนผมไปดูพลุประจำปีกัน...และที่ๆที่เขาพาไปก็คือสนามเด็กเล่นใกล้ๆบ้านของเขา
"ว้าว!สุดยอดเลย"ผมทำสายตาวิ้งวับใส่พลุ
"นั่นสินะ...สวยมากเลย"
ผมมองหน้าด้านข้างของเขาที่สะท้อนกับแสงของพลุ...ที่ยิ่งมองยิ่งทำให้ผมใจเต้นรัว
ผมว่าความจริงเขาคงมองผมในฐานะเพื่อนคนนึง...แต่ในใจผมกลับอยากให้เขามองผมเป็นคนธรรมดาคนนึงมากกว่า...บางทีถ้าผมพูดไปความรู้สึกของผมอาจจะส่งไปถึงเขาก็ได้
"ฉันชอบนายนะ"
ตู้มมม!!//เสียงพลุกระจายเต็มท้องฟ้ายามค่ำคืน
ขะเขาจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไปหรือเปล่านะ .//.
"ฉันก็ชอบ"เขาก้มลงมากระซิบข้างหูผม"ดอกไม้ไฟนะ"
={}= ตกลงเขาไม่ได้ยินสินะ ไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดจริงๆสินะ
ปัง ปัง ตู้มมมม!!
บางทีผมต้องพยายามมากขึ้นเพื่อให้เขาสนใจในตัวผมแล้วล่ะ!!
อะฮิหรุไม่รู้เลยว่าตอนนี้ที่เค้ากำลังทำหน้าเครียดอยู่เขาคนนั้นได้ยินทุกอย่างแต่กลับทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อที่จะพิสูจน์บางอย่างว่าเขาชอบอะฮิหรุจริงๆหรือเปล่าหรือว่าแค่สนใจ