Crazy love ยัยเลือดสีโคลนที่รัก

          ในหัวเฮอร์ไมโอนี่วุ่นอยู่กับตัวเอง เมื่อคืนที่นั่งวางแผนมาก็ไม่ได้ช่วยให้มัลฟอยยอมคืนเข็มเพราะในเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้เจอกับมัลฟอยทีไรก็มีเรื่องทะเลาะทำให้ลืมแผนทุกที
 
          "ผลัก!"
 
          "โอ้ย/โอ้ยย" เสียงร้องพร้อมกัน
          "เฮอร์ไมโอนี่!?" เธอเงยหน้าขึ้นมอง
          "อ้าว เซดริก!" เธอตกใจมากที่เดินไปชนคนดังเข้าซะได้ "ขอโทษทีนะ ช่วงนี้ฉันเหม่อๆน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่รีบขอโทษ
          "ไม่เป็นไรๆ จะรีบไปไหนรึเปล่า?"
          "เปล่าน่ะ แค่จะมาเดินเล่น" เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางไม่มองหน้าเซดริก ก็ในเมื่อเขาเป็นหนุ่มป๊อปในบ้านฮัฟเฟิลพัฟ แล้วถ้าใครมาเห็นเธอ คงจะเป็นข่าวเม้าท์กันแน่ เผลอๆอาจจะมีคนเกลียดขี้หน้าเธอมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
          "งั้นหรอ...ไปด้วยได้รึป่าว กำลังหาคนไปห้องสมุดด้วยพอดี" แต่ฟ้าไม่เป็นใจส่งให้เซดริกอยู่คุยกับเธอต่อ
          "เอ่อ....." เฮอร์ไมโอนี่ลากเสียงยาวพลางเหล่ซ้ายเหล่ขวา แต่ก็คงจะสู้ดวงตาที่ส่องประกายอย่างอ้อนวอนของเซดริกๆไม่ได้ "เอางั้นก็ได้" เธอตอบ
 
          ทั้งสองเดินอย่างต่างคนต่างมองไปทางอื่น
          "เธอเป็นอะไรกับไอ้หัวซีดนั่นหรอ?" อยู่ๆเซดริกก็ถามออกมาโพร่งๆ
          "ไม่รู้สิ แต่เห็นทีไรก็ต้องมีเรื่องกันทุกทีน่ะ"
          "^^" เซดริกหันมายิ้ม
          "อะไร?"
          "ป่าว" เขาตอบ ในหัวของเซดริกตอนนี้ก็คงจะพูดว่า 'ได้เวลาสนุกแล้วสิ'
          "ฉันส่งนายแค่นี้นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูด
          "ได้เลย ไว้เจอกัน" เซดริกตอบก่อนจะเดินเข้าห้องสมุดไป
          "แปลกคนจริงๆ" เธอพูดออกมาเบาๆ และเดินผ้านห้องสมุดไป
 
          เซดริกน่ะไม่เคยมีใครเดาทางได้เลยสักคน เป็นบุคคลที่ลึกลับอีก1ในบ้านฮัฟเฟิลพัฟ แถมเขาก็เป็นคนทเล้นๆ แปลกๆ
 
          เฮอร์ไมโอนี่เดินมาข้างๆของฮอกวอต ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่ติดทะเลสาบอยู่ ที่นั่นเป็นที่ประจำของเธอและเธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าที่นั่นก็เป็นที่ประจำของมัลฟอยเช่นกัน
 
          "ฟึ่บ!" เสียงเธอฟุบนั่งลง
 
          "เพราะนายนั่นแหละ มัลฟอย! ฉันเลยต้องมานั่งปวดหัวอยู่แบบนี้เนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนจะคลายอารมณ์และนอนพักผ่อนเพื่อรอคาบต่อไป
 
          อีกฝั่งทางมัลฟอยก็กำลังวุ่นหนักไม่ต่างกัน
          'ใครเป็นคนจุดไฟกันแน่นะ' เขาคิดแล้วคิดอีกแต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ใช่เขาอยู่วันยันค่ำ
          "แล้วทำไมฉันต้องมานึกเรื่องแบบนี้ด้วยนะ! ยัยเกรนเจอร์เธอทำอะไรฉันเนี่ย!" เขาบ่นพึมพำในห้องนั่งเล่นรวมสลิธีรีน นับวันเขานึกถึงแต่เฮอร์ไมโอนี่ตลอดเวลา
          "เดรโก~" แพนซี่ลงมาหาเขาที่ห้องนั่งเล่นรวม "วันนี้คุณแม่ส่งจดหมายเรื่องรูปแบบงานหมั้นมาให้แล้วด้วยล่ะ^^" แพนซี่พูดพร้อมส่งให้มัลฟอย
          "หึ!" มัลฟอยทำเสียงไม่พอใจอย่างหนัก เมื่อพูดถึงงานหมั้นของเขาและแพนซี่ แน่นอนเขาถูกนาซิสซ่ายัดเยียดให้หมั้นกับแพนซี่ ซึ่งในหัวของเขาไม่เคยมีแพนซี่อยู่เลยสักนิด
          "เป็นอะไรรึเปล่าเดรโก? ไม่สบายหรอ" แพนซี่ปรี่เข้ามาแตะหน้าผาก
          "อย่ามายุ่งกับฉันน่า!" มัลฟอยเบี่ยงออก
          "ได้ไงล่ะ! ก็คุณป้านาซิสซ่าฝากให้ฉันดูแลนายนี่"
          "แต่ฉันไม่ต้องการ!" มัลฟอยตอบแบบปัดๆ
          "อะไรของนายน่ะ! ฉันก็อุส่าห์ช่วยให้ยัยเลือดสีโคลนนั่นโดนสเนปว่าไปแล้ว นายไม่คิดจะดีใจหน่อยเลยรึไง?" คำพูดของแพนซี่ทำให้เขาถึงต้องคิดหนักกว่าเดิม
          "เธอหมายความว่าไง?"
          "ก็ฉันเองนี่แหละที่จุดไฟ!" แพนซี่ตะโกนลั่นให้มัลฟอยได้ยิน "เจ๋งใช่มั้ยล่ะ! ขนาดสเนปยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นคนร่ายคาถาน่ะ โฮะๆ" แพนซี่พูดตอกย้ำอย่างภาคภูมิใจ
          "เธอนี่เอง!" มัลฟอยพูดก่อนจะเดินตรงมาหา
          "ไม่ดีใจหรอ? หรือว่าฉันแกล้งน้อยไป?" แพนซี่ถอยหนีอย่างหวาดกลัว
          "จำไว้ซะนะ! ถ้าฉันไม่ได้สั่งก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้ ยัยเลือดสีโคลนนั่นฉันแกล้งได้คนเดียวเท่านั้น!!!" มัลฟอยตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งออกมานอกหอพัก