ด้วยแรงแห่งรัก

 
 
 
 
 
     "เอ่อที่ผมนัดทุกคนมาประชุมในวันนี้ก็เรื่องการแต่งตั้งประธานคนใหม่ของ บริษัท ภาณุ จำกัด นะครับ ทุกท่านคงทราบดีว่าประธานบริทษัทเราประสบอุบัติเหตุแล้วได้หายตัวไปอย่างสาบสูญ"   ในขณะที่กวินกำลังอธิบายอยู่นั้น
 
 
 
 
     "แล้วทำไมหรอครับ รองประธาน"   เขื่อนที่รู้ทันขัดขึ้นเพื่อทำลายความมั่นใจกวิน
 
 
 
 
     "ความจริงคุณน่าจะฟังผมพูดให้จบก่อนก็ได้นะครับ ตามมารยาทที่ดี"   กวินส่งสายตากวนไปให้เขื่อน
 
 
 
 
     "ต่อนะครับ ตั้งแต่ที่คุณภาณุหายตัวไป บริษัทเราก็สูญเสียกำไรและลูกค้าเช่นกัน ผมเลยอยากจะให้ทุกคนได้มีโอกาสแต่งตั้งประธานบริษัทคนใหม่"   กวินพูดอย่างมีชั้นเชิงซึ่งตอนความชั่วร้ายเอาไว้
 
 
 
 
     "หวายเองก็เห็นด้วยกับคุณกวินนคะ"  ในตอนนี้ไม่ใช่หวายเพียงคนเดียวคณะกรรมการต่างปรึกษาหารือกันอย่างสนใจ
 
 
 
 
 
     "แต่ผมไม่เห็นด้วย คุณภาณุหายไปจากบริษัทยังไม่ทันถึงเดือน เราทุกคนต้องเชื่อสิว่าเค้าต้องกลับมา ไม่ใช่พูดจาเหมือน....แช่ง!"  เขื่อนพูดแล้วหันไปทางกวินและเน้นคำว่าแช่ง
 
 
 
 
     "เออใช่ค่ะ/ครับ เนอะๆ"   กรรมการต่างพากันเห็นด้วยกับเขื่อนมากกว่า
 
 
 
 
     "งั้นปิดการประชุมเพียงเท่านี้ดีกว่าเชิญทุกท่านครับ"   เขื่อนพูดก่อนที่ตนจะเดินออกไป
 
 
 
 
     "วันพระไม่ได้มีหนเดียวลองเว้ยไอ้เขื่อน เดี๋ยวแกจะได้รู้สึก!"   เมื่อทุกคนกวินพูดอย่างอาฆาต
 
 
 
 
 
 
                                                                                                                
 
 
 
 
 
     ตี้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด
 
 
 
 
     ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษมีเพียงจากเครื่องวัดระดับหัวใจดังไปทั่วห้อง พร้อมกับร่างไร้วิญญาณของชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงที่มีผ้าพันศรีษะพร้อมกับบาดแผลที่ถูกยิง ซึ่งเค้าไม่ต่างอะไรกับเจ้าชายนิทราเลยสักนิด
 
 
 
 
     "ป็อปปี้ ไม่ว่ายังไงฉันต้องทำให้นายฟื้นให้ได้ ฉันอาจจะเคยไม่มั่นใจนะว่าเรื่องทั้งหมดกวินเป็นคนบงการแต่พอมาวันนี้ฉันมั่นใจมากว่าต้องเป็นเค้า ฉันจะปกป้องทั้งนายและบริษัทของนาย ไม่ให้ตกไปอยู่ในมือคนชั่วอย่างมัน"   เขื่อนที่เดินเข้ามาพูดคุยกับร่างไร้วิญญาณของป็อปปี้ที่นอนแน่นิ่ง
 
 
 
 
     "รีบฟื้นขึ้นมานะเพื่อน ฉันจะดูแลบริษัทไม่ให้ใครมาทำลายมันได้ และนายต้องฟื้นมาดูแลมันด้วยตัวนายเอง"   เขื่อนพูดแล้วจับมือป็อปแทนการให้คำสัญญา
 
 
 
 
     
 
                                                                                                                
 
 
 
 
     "เธอตื่นได้แล้วนะ สายตะวันโด่งแล้ว"   ไข่ตุ๋นกระซิบฟางที่กำลังฝันหวาน
 
 
 
     "ขอนอนต่ออีกแปปสิ งืมม"   ฟางพูดทั้งๆที่ยังหลับตา
 
 
 
 
     "ถ้าเธอไม่ตื่น ฉันปล้ำนะ"   ไข่ตุ๋นพูดจากวนๆ
 
 
 
 
     "เห้ยๆ อยะอย่า "   ฟางตื่นมาก็ไม่ได้พบเค้าได้ยินเพียงแค่เสียง
 
 
 
 
     "นะนาย ฉันมองไม่เห็นนายอ่ะ แต่ฉันได้ยินเสียงงนาย"   ฟางพูดเสียงสั่นๆ
 
 
 
 
     "หรือเธอจะมองเห็นฉันแค่ตอนกลางคืน"   ไขตุ๋นพูดด้วยความสงสัย
 
 
 
 
     "ตกลงนายเป็นอะไรกันแน่"   ฟางเองก็พูดด้วยความสงสัย
 
 
 
 
     "ชั่งมันก่อนดีกว่า ที่จริงทำไมเธอถึงตั้งชื่อฉันว่าไข่ตุ๋นล่ะ"   ไข่ตุ๋นถามลุ้นๆ
 
 
 
 
     "เพราะไข่ตุ๋นเป็นอาหารที่ฉันทำอร่อยที่สุดนะ และฉันก็ชอบอ่ะเลยตั้งชื่อนายว่าไข่ตุ๋นไง"   ฟางพูดและอมยิ้ม
 
 
 
 
     "และเธอชอบฉันด้วยป้ะอ่ะ"   ไข่ตุ๋นถามพร้อมกับยิ้มหวาน
 
 
 
 
     "บะบ้าาา! ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ "   ฟางเดินออกไปด้วยความเขิน  ชายหนุ่มเองก็ยืนยิ้มอย่างมีความมสุข  /   "ป็อปปี้ นั่นนายกำลังยิ้มหรอ ฉันเริ่มมีหวังแล้วใช่ไหม"   เขื่อนพูดกับร่างของป็อปปี้ที่กำลังนอนยิ้ม
 
 
   
   
      เพราะแรงพลังบางอย่างที่จู่ๆก็ทำให้ฟางได้ยินเสียงไข่ตุ๋น และแรงพลังบางอย่างที่ทำให้ร่างของป็อปปี้รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของจิตวิญญาณ...
 
 
 
 
     แง้ววว มาล้าว วันนี้เท่านี้ก่อนละกันนะ ไรท์ไม่อยากให้ งง ฝากรีดอ่านแล้ววิจารณ์กันด้วยนะ