เป็นของผมซิ...แล้วนายจะปลอดภัย

Holy Music Baidu

"เอาเร่งมือเค้า ช่วยกันตรงนั้นยังไม่เอาป้ายออกเลย" เสียงคุณโฮลี่หญิงวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของร้านยืนคุมเด็กๆขนข้าวของออกจากร้าน

"พวกผมก็ทำอยู่นี่ไงครับเจ๊" ยูสลูกมือคนสนิทของเธอพูดขึ้น"เจ๊คิดดีแล้วเหรอครับที่จะทำแบบนี้นะ"

"แล้วนายจะให้ฉันทำอย่างไง ไอ้หมอนั้นไม่ใช่คนธรรมดาที่เราจะไปเล่นด้วยหรอกนะ" โฮลี่ว่าพลางถอนหายใจก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นสูบดับความเคลียด

"บุหรี่นะเพลาๆลงบ้างก็ได้นะครับเดี๋ยวก็ตายก่อนพวกผมหรอก" 

"ฉันอายุปูนนี้แล้ว เรื่องแค่นี้สบายมาก"

"แล้วต่อจากนี้เจ้จะเอาไงต่อ"

"ฉันก็จะกลับบ้านเกิดฉันนะซิ..."

"คุณโฮลี่! พวกเรามาแล้ว" ยังไม่ทันที่โฮลี่จะพูดจบสองหนุ่มที่กำลังวิ่งมาตะโกนมาแต่ไกลก่อนจะมาหยุดหอบหายใจตรงหน้าโฮลี่

"มาทำไมกันอีกล่ะ ฉันจำได้ว่าให้ยูสโทรไปบอกแล้วนะว่าไม่ต้องมานะ"

"ผมได้ยินว่าเจ้จะปิดกิจการแล้ว เป็นเรื่องจริงหรือครับ" โดมินิคถามขึ้น

"เป็นเพราะผมไปมีเรื่องกับลูกค้าเมื่อวานหรือป่าวครับ แต่ไอ้หมอนั้นมันหาเรื่องพวกผมก่อนนะ ไม่เห็นกลับต้องปิดกิจการเลยนี่ครับ แค่กๆ" โฮลี่พ่นควันบุหรี่ใส่หน้าโนอา

"เลิกบ้ากันซะที! เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพวกเธอ ก็แค่มีคนมาซื้อกิจการของฉันมันก็เท่านั้น ไหนๆพวกเธอก็มาแล้วนี่เงินค่าแรงของพวกเธอในเดือนนี้แล้วก็จะไปไหนก็ไป" โฮลี่ให้เงินก้อนนึงกับนามบัตรใบนึง ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน

"เจ้..." โดมินิคทิ้งโนอาไว้หน้าร้านก่อนจะเดินตามโฮลี่ไป

"ตามมาทำไมเจ้าเด็กบ้า"

"เรื่องที่เจ้ต้องปิดร้านเป็นเพราะผมหรือป่าว" 

"กลับบ้านไปซะ ฉันต้องไปสนามบินแล้ว"

"เจ้.." โดมินิคคว้าแขนโฮลี่ไว้

"อะไรอีกล่ะ"

"รักษาตัวด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับทำอย่าง" 

หลังจากโดมินิคกับโนอาจากไป...

"ทำไมเจ้ต้องโกหกสองคนนั้นด้วยล่ะ" ยูสถามขึ้นด้วยความสงสัย

"แกจะให้ฉันบอกไปว่าพวกมาเฟียกำลังตามล่าตัวโดมินิคอยู่หรือไง เด็กนั้นเป็นคนดีเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องพวกนี่ พวกนั้นตามล่าตัวโดมินิคเพื่ออะไรกันนะ"

"นั้นซิผมก็อย่างรู้"

"ยูสโทรไปยกเลิกสายการบินที่จะไปญี่ปุ่นที"

"เจ้จะทำอะไรอีกละเนี่ย"

"ถึงฉันจะปิดกิจการร้านเหล้าก็จริง แต่อีกอาชีพนึงฉันยังไม่เลิกซะหน่อยนิ"

"งานนี้ได้สนุกแน่เลย"

"โดมินิค เป็นอะไรไปล่ะหน้าเคลียดเชียว"

"ไม่มีอะไรหรอก.." ผมแค่คิดว่าพวกที่มาซื้อกิจการของเจ้เป็นพวกของมาเฟียที่มาที่โบสถ์เมื่อก่อนหรือป่าว เห็นบอกว่ามาตามหาเด็กที่สวมสร้อยล็อกเกตสีเงิน ซึ่งก็มีแค่ผมคนเดียว ตั้งแต่ผมจำความได้คุณแม่มาเรียมักจะให้ผมไปหลบที่ห้องใต้ดินบ่อยๆตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมานานแล้วเหมือนกัน ไม่คิดว่ามันจะกลับมา แต่ก็อาจจะไม่ใช่ก็ได้

"เคลียดเรื่องไรอยู่ละเนี่ยห๊ะโดมินิค" โนอาสะกิดผมอย่างแรง

"กะ..ก็เรื่องหางานใหม่นะ" จริงซะเรื่องหางานพิเศษใหม่ ตอนนี้เงินก็ไม่ค่อยมีซะด้วยถึงจะมีเงินที่ได้จากคุณโฮลี่อยู่ก้อนนึงก็จริงแต่คงใช้ได้แค่เดือนสองเดือนเท่านั้น จะเอาล็อกเกตไปขายก็โดนคุณแม่มาเรียสวดยับอีก แต่มันเป็นของมีค่าสิ่งเดียวที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เด็ก เอาจริงๆก็ขายไม่ลง

"นี่ฉันว่าพรุ่งนี้เราไปตามนามบัตรที่เจ้โฮลี่ให้กันเหอะ" โนอาอ่านนามบัตรอย่างร่าเริง

"พรุ่งนี้เป็นวันหยุดนี่พอดีเลย ไม่ต้องโดดเรียน"

"อืม กลับโบสถ์กันเหอะ คุณแม่รอกินข้าวแล้วมั้ง อ้าว โดมินิคเป็นไรไปอีกอ่ะ ไม่รีบกลับระวังโดนซูซานฆ่าเอาหรอก"

"อืมๆ" เหมือนลืมอะไรซักอย่างนะ แต่มันคืออะไรล่ะ

ที่โบสถ์

"โดมินิค! ไหนล่ะดอกทิวลิปสีขาวที่ฝากซื้อนะ อยู่ไหน" 

ชิปหายแล้วไหมล่ะ ถึงว่าลืมอะไรลืมซื้อดอกทิวลิปนี่้เอง งานงอกตู

"อย่าบอกนะว่าไม่ได้ซื้อมานะ ห๊ะ!"

"ขอโทษนะ ฉันลืมอ่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกลูก พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อก็ได้ ตอนนี้มากินข้าวก่อนจะเย็นหมดนะ" คุณแม่มาเรียเรียกพวกเราสามคนมากินข้าวกัน ผมแทบรู้สึกเหมือนแม่พระมาโปรดเลย ตลอดเวลากินข้าวที่แสนอบอุ่นนี้ถูกทำลายโดยซูซานที่จ้องผมปานจะฆ่ากันตลอดเลย แล้วจะกระเดือกอาหารลงคอไหมเนี่ย