หวานใจยัยตัวแสบ

สวัดดีครับผมชื่อ ฮิคารุ ยูตะ เป็นหัวหน้าของทีมเบสบอลระดับจังหวัดและเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่ของคณะสัตวแพทย์...ชีวิตของผมมันก็มีแต่เล่นกีฬา แข่งกีฬา เเล้วก็เรียน ส่วนเรื่องความรัก...ความรักผมไม่ได้สนใจมันนักหรอกนะ
"โฮมรัน!"
พอผมโฮมรันได้พวกผู้หญิงที่ข้างสนามก็กรี้ดกร้าดกันใหญ่...พวกเธอเป็นแฟนคลับของผมเองละ...แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
"เฮ้!อ่านอะไรอยู่นะ?"
พอซ้อมเบสบอลเสร็จผมก็เดินไปหาเจ้าฝาแฝดนรกที่ชื่อ คุโมะ กับ โซระ...เจ้าบ้าสองคนนี่เป็นเพื่อนสนิทผมเอง...อืม?เรื่องที่มันอ่านมันการ์ตูนผู้หญิงไม่ใช่หรอ?
"การ์ตูนเรื่องนี้ชื่อว่า เทพเจ้าสื่อรัก =3="คุโมะพูดแล้วหมุนตัวไปมา
"ชื่อเรื่องหน่อมแน้มชะมัด - -"
"อย่ามาว่าอจ.ไรองนะเว้ย!''โซระโวยวาย"การ์ตูนเนี้ยเพศไหนก็อ่านได้หมดละ"
"แล้วแกจะโมโหทำซากอะไรว่ะ?"
ผมถอนหายใจแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านผ่านๆ...อืม...จะว่ายังไงดีละพอได้อ่านจริงๆแล้วมันก็สนุกดีอะเนื้อเรื่องน่าติดตามลายเส้นก็สวย
"เฮอะ!เป็นยังไงละ"คุโมะจ้องผม
"เออ!ก็ดี...แต่ยังไงฉันก็ชอบเบสบอลมากกว่าวะ"
"ไอ้บ้ากีฬาเอ้ย - -"
"แล้วพวกแกไม่คิดหรอว่านักเขียนที่ชื่อไรองนั่นอาจเป็นผู้ชายแล้วก็ใช้ชื่อปลอมก็ได้''ยักไหล่
"แกจะลองพิสูจน์มั้ยละ"คุโมะกับโซระพูดขึ้นพร้อมกัน
"พิสูจน์อะไรวะ - -?"
"วันนี้มีงานมีตติ้งของอจ.ไรอง''คุโมะยิ้ม"แกต้องไปกับพวกเรา"
"ไม่!วันนี้ฉันจะกลับไปช่วยงานพ่อ"
ครอบครัวของผมเปิดเป็นร้านซูชิขนาดใหญ่ในย่านอากิฮาบาระครับลูกค้าเยอะมากแถมร้านผมยังออกทีวีบ่อยๆด้วย//อวดๆ
"ลูกจ้างพ่อแกเยอะเยะไม่ต้องไปช่วยหรอก^^"
ฝาแฝดนรกนั่นยิ้มก่อนจะลากตัวผมไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆมหาวิทยาลัย...ว้าว!สวนนี้ดอกซากุระบานเต็มเลย...แล้วทำไมคนมาต่อแถวกันเยอะจังเลยเนี่ย - -
"กรุณาต่อแถวให้เป็นระเบียบด้วยนะครับ!!"
พอผมโดนเจ้าฝาแฝดนั่นยัดการ์ตุนใส่มือผมก็ต้องไปต่อคิวตามคนพวกนี้ส่วนไอ้บ้าสองคนนั่นก็รีบวิ่งไปก่อนผมจนได้คิวแรกๆส่วนผมได้คิวหลังๆ...อา..แล้วคนที่พูดผ่านโทรโข่งนั่นคงจะเป็นผู้จัดการละมั้ง - -
"ไอ้บ้าเบสบอลอจ.ไรองเป็นผู้หญิงเว้ย!"
"โครตน่ารักเลยวะ =///="
ผมมองไอ้ฝาแฝดนั่นก่อนจะพยักหน้านิ่งๆแล้วเดินตามคิวไปเรื่อยๆถึงเป็นผู้หญิงฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี
"ขอบคุณที่มาร่วมงานมีตติ้งนะคะ^^"
"อึ้ก..."
คะความรู้สึกนี่มันอะไรกัน...ผมมองคนตรงหน้าที่โปรยยิ้มมาให้แล้วรู้สึกอึดอัดหัวใจแปลกๆเฮะ!
เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลยละ...ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนผมสีดำสนิทที่มัดเป็นแกละสองข้างใส่แว่นสายตาส่วนชุดเป็นชุดเดรสสีชมพู...น่ารักชะมัด =///=
"เฮ้ย!จะจ้องยัยนี่อีกนานมั้ย - -"
พอผมโดนผู้ชายที่หน้าตาดีและโครตน่ากลัวดุผมก็กลับสู่โหมดปกติทันที
"จะให้เขียนชื่อในหนังสือว่าอะไรดีคะ^^"
"ฮิคารุ ยูตะ''
เธอพยักหน้าก่อนจะใช้ปากกาสีชมพูเขียนชื่อผมลงไปในหนังสือการ์ตูนก่อนจะยื่นมันมาให้ผม
"ขอบคุณมากนะคะ^^"
"อะอื้อ"
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาฝาแฝดนรกนั่นที่กำลังยืนถ่ายรูปเซลฟี่กันอยู่ใต้ต้นซากุระ
"ไอ้บ้าเบสบอลมาถ่ายรูปด้วยกันสิ^^"
และพอพวกมันเห็นผมมันก็ลากผมไปถ่ายรูปด้วยกัน...ทำไมนะ...ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆที่หัวใจแบบนี้กัน
"ยูตะแกเป็นอะไรทำไมตาลอยๆละไอ้ลูกชาย"
พ่อถามผมขณะที่ผมกำลังยืนเช็ดโต๊ะในบ้านอยู่...ไม่รู้สิ...มันอดคิดถึงยัยนั่นไม่ได้เลยเฮะ
"หรือว่าแกมีความรัก"
"ไม่ใช่ครับ - -"ผมถอนหายใจ
มันไม่ใช่ความรักหรอก...ผมก็แค่คิดถึงหน้าของยัยนั่นเฉยๆ
"พ่อผมจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกนะ"
"อาหารที่บ้านก็มีทำไมไม่กินฮะยูจัง - -"
ผมมองหน้าแม่ที่ยืนกอดอกอยู่...แม่ผมสวยนะยิ่งทำท่างอนๆแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
ดีนะที่พ่อเป็นตาแก่หัวล้านที่มีเมียสวยและเด็ก...ไม่งั้นถ้าไม่ได้เชื้อแม่มาผมคงหัวล้านแบบพ่อ
"เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิแม่...แล้วแม่จะเอาอะไรมั้ย"
"ไม่เอาๆยูจังจะกินอะไรก็ออกไปกินเหอะ...อ่าแล้วก็ข้างนอกฝนทำท่าเหมือนจะตกยูจังเอาร่มไปด้วยสิ"แม่พูดก่อนจะส่งร่มใสให้ผม
"แล้วผมจะรีบกลับมานะ"
ผมพูดก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน...เมฆครึ้มเป็นสีดำเชียว
"ฝนอย่าพึ่งตกเลยนะ"
ผมมองท้องฟ้าก่อนจะเดินไปกินแมคที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้าน...นานๆกินไก่ทอดกับเฟรนซ์ฟายมันก็อร่อยดีเหมือนกันนะ ปกติผมจะกินอาหารที่แม่ทำเป็นส่วนใหญ่และบ้านของผมเขาก็ไม่สนับสนุนให้กินอาหารขยะพวกนี้ด้วยผมเลยไม่ค่อยได้กินอาหารพวกนี้นะ
ซ่าาาาาาา!!
ให้ตายสิ!ฝนตกลงมาแล้วหรอเนี่ย...ต้องรีบกลับบ้านแล้วร่มคันนี้กันลมแรงๆไม่ได้ซะด้วยสิ!ผมรีบวางโค้กลงบนโต๊ะแล้วออกมานอกร้าน
"หนาวชะมัด- -"
ผมกางร่มออกแล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อที่จะข้ามถนน...พอมองไปที่ถนนอีกฝั่งก็เห็นยัยนักเขียนนั่นกำลังคว้ามือไปช่วยเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ลื่นน้ำฝนบนถนนแล้วล้มลงไปนั่งที่พื้น..พอยัยนั่นยื่นมือไปช่วยเด็กตัวเธอก็ลื่นลงไปนั่งบนพื้นอีกคนจนผมต้องเดินไปหาเธอ
"เธอ...ชุดเธอเลอะหมดแล้ว"
"แค่นี้เองคะไม่เป็นไรหรอก"เธอยืนขึ้นมาพร้อมกับดึงเด็กขึ้นมาด้วย"เจ็บตรงไหนมั้ย"
"ไม่ครับ...ขอบคุณครับพี่สาว^^"
"ไม่เป็นไรๆทีหลังก็เดินระวังๆหน่อยละ"
ผมมองเธอที่เอามือลูบหัวเด็กด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...ทำไมผมถึงคิดว่าเวลานี้เธอน่ารักมากๆเลยนะ....บางทีผมอาจจะชอบเธอไปแล้วก็ได้นะ
"แล้วคุณแม่ของนายละ"ผมหันไปถามเด็กที่ยืนอยู่ใต้ร่มสีชมพูของเธอ
"คุณแม่ไปซื้อของฝั่งตรงข้ามครับ...แม่บอกให้ผมรอตรงนี้"
"คุณจะกลับไปก่อนก็ได้นะคะเดี๊ยวฉันรอเอง"
"ไม่เป็นไรฉันจะยืนเป็นเพื่อนเธอเอง"ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นไปวะ =///=
สักพักแม่ของเด็กก็วิ่งข้ามถนนมาพร้อมกับขอบคุณพวกเราใหญ่เลยที่ดูแลลูกเธอให้...ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
"พี่สาวบ้ายบาย"
"บ้ายบายจ้า^^"
น่ารัก ใจดี สเป็คของใครหลายๆคนเลยนะ...ผมยืนกางร่มข้างๆเธอก่อนจะพูดออกไป
"เธอรอใครอยู่หรอ"
"ยืนรอผู้ปกครองอยู่คะ"
ผู้ปกครอง..ดูเธอใช้คำเข้าสิตลกจัง//กลั้นขำ
และก็เป็นครั้งแรกที่ผมชวนเธอคุยอะไรหลายๆอย่างจนสักพักก็มีมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่มาจอดตรงหน้าเธอ
"ขอโทษนะที่มาช้า"
ผมมองคนที่ลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์...เขาผมสีดำสนิทซอยระต้นคอหน้าตาหล่อเหลา...อ๊ะ!หมอนี่ที่ดุผมที่งานมีตติ้งนี่
"หมอนี่มันใคร!"
"หน้าตาคุ้นๆนะแต่จำไม่ได้ว่าใคร....เขาแค่มาชวนคุยเฉยๆ''
เดี๊ยวนะ!นี่เธอจำชื่อผมไม่ได้หรอเมื่องานมีตติ้งเธอยังเขียนชื่อผมอยู่เลย//เศร้าแปป
"ทีหลังอย่าไปยุ่งกับคนแปลกหน้าอีกนะ"
หมอนี่ดุเธอแล้วดึงเธอไปกอดแน่นก่อนจะหอมแก้มของเธอเบาๆแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
ผู้ปกครองของเธอคงหมายถึงแฟนสินะ....ให้ตายสิ!ความรักแตกสลายไม่กี่นาทีเลยนะ
ผมจะเลิกชอบเธอแล้วไหนๆเธอก็มีแฟนแล้วนี่นะ