You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
ตึง
 
 
ตัง
 
 
เสียงดังจากด้านล่างทำให้ฟางสะดุ้งตื่นแล้วมองไปข้างกายพบว่าไม่มีป๊อปปี้อยู่แล้วนั่นเสียงอะไร
กัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ หยุดสิ หยุด”เสียงคุ้นหูดังมาจากหลังบ้านทำให้ฟางต้องรีบใส่เสื้อผ้าแล้วลงมาพลางคว้า
ไม้กวาดมาเป็นอาวุธ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วคุณป๊อป”ฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ตัวเลอะเต็มไปด้วยฟองผงซักฟอกกำลังหาปุ่มปิด
เครื่องซักผ้าอยู่ ฟางไม่รอช้ารีบโยนไม้กวาดทิ้งก่อนจะรีบปิดเครื่องซักผ้าปัญหาให้กับชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ผมเห็นว่าคุณหลับ แล้วยังซักผ้าไม่เสร็จเลยอาสาจะซักให้ ไม่คิดว่ามันจะยุ่งยากขนาด
นี้”ป๊อปปี้พูดพลางเช็ดคราบฟองผงซักฟอกที่ตอนนี้เกาะเต็มเสื้อผ้าและผมของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางทำเองก็ได้ค่ะ ง่ายนิดเดียวเอง”ฟางยิ้มขำกับท่าทางของป๊อปปี้ตอนนี้ที่แทบไม่เหลือ
เค้าของนักธุรกิจหนุ่มสุดฮอตและเงียบขรึม ฟางเดินไปกดเครื่องซักผ้าและจัดการปั่นผ้าที่เหลือ
แทนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
 
 
เสียงดังอีกครั้งจากห้องนอนของฟาง ฟางรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้ล้มลงไปกองกับ
พื้นกับกองหนังสือ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะฟาง พอดีมาหาเสื้อผ้าตามที่คุณบอก แต่สายตามันหันไปเห็นหนังสือของคุณที่วาง
กองอยู่ผมเลยอยากจะหยิบมา แต่ดันหล่นหมดเลยเดี๋ยวผมช่วยเก็บนะ”ป๊อปปี้พูดพลางเก็บหนังสือ
คืนให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปแล้วฟางเองก็ผิดเองล่ะค่ะ คิดมาตลอดว่าอยู่คนเดียว เวลาซื้อหนังสืออะไรมาก็จะเอายัดๆ
ไว้ที่มุมห้องเมื่ออ่านจบแล้วพอมันเยอะขึ้นก็ไม่มีเวลาเอาหนังสือไปเข้าชั้น”ฟางพูดก่อนจะนั่งเก็บ
หนังสือเข้าชั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ เมื่อกี้ซักผ้ายังไม่ได้ตากผ้าใช่มั้ยฟาง ลงไปตากผ้ากัน”ป๊อปปี้พูดแล้วจูงมือฟางลงไปชั้น
ล่างแล้วช่วยฟางตากผ้าโดยที่แรกๆชายหนุ่มตากผ้าเงอะๆงะๆ โดยมีฟางช่วยสอนก่อนจะช่วยฟาง
ตากผ้าจนเสร็จ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย อะไรคะเนี่ยคุณป๊อป”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้หยิบผ้าคลุมผืนใหญ่ในตะกร้ามามัดมือฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ผมนี่อยากจะจับคุณมัดแบบนี้ไว้กับตัวจริงๆ”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูแล้วจูบที่ขมับฟาง ทำให้ฟางใจ
เต้นรัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า นี่กลางแจ้งนะคะ ช่วยกันตากผ้าเถอะค่ะ”ฟางพูดแล้วให้ป๊อปปี้แกะผ้าที่มัดมือตัวเองก่อน
จะตากผ้าจนเสร็จ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว เย็นป่านนี้แล้ว เดี๋ยวฟางมานะคะ ฟางต้องไปจ่ายค่าเช่าบ้านคุณป้าเค้าก่อน”ฟางมอง
นาฬิกาพบว่าตอนนี้6โมงเย็นแล้วจะหมดวันก็รีบบอกก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์ออกจากบ้านเดินไป
บ้านอีกหลัง
 
 
 
 
 
 
 
 
“หิวชะมัด”ป๊อปปี้พูดเมื่อมองไปรอบๆบ้านก่อนะลุกขึ้นไปหาอะไรกินในครัวเมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเขา
เองนอกจากจะไม่ได้พักผ่อนแล้วเขายังไม่ได้ทานอะไรก็รีบเปิดตู้เย็นแล้วยิ้มออกมานิดนึงก่อนหยิบ
ข้าวของในครัวออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ เย็นมากแล้วเดี๋ยวรีบกลับก่อนก็ได้นะคะ”ฟางเดินกลับมาจากบ้านป้าเจ้าของบ้านเช่า
แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ยๆ”เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นมาจากครัวทำให้ฟางตกใจรีบวิ่งเข้าไปในครัว แล้วภาพที่เธอเห็นคือ
ป๊อปปี้ตักน้ำในห้องน้ำวิ่งมาสาดใส่ผัดผักบุ้งไฟแดงที่ไฟลุกเต็มห้องจนไฟดับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วคุณป๊อป”ฟางรีบเดินมาดูสภาพครัวที่เละเทะเพราะฝีมือชายหนุ่มก็รีบเดินมาทำความ
สะอาด
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะ พอดีว่าผมหิวเลยถือวิสาสะจะทำอะไรกิน ใครจะไปรู้ว่าไอ้เมนูผัดผักบุ้งไฟแดงง่ายๆ
มันจะทำยากทำเย็นแบบนี้”ป๊อปปี้พูดพลางกอดอกมองสภาพครัวของฟางแล้วถอนหายใจเหมือน
เด็กสำนึกผิด จนฟางแอบขำ
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิคะ คุณขับรถมาเหนื่อยๆคงยังไม่ได้ทานอะไร พอดีเลยค่ะ มื้อเย็นพอดี เดี๋ยวฟางเลยทำ
กับข้าวให้ทานเลยแล้วกัน เมื่อกี้คุณอยากกินผักบุ้งไฟแดงใช่มั้ยคะ สักครู่นะคะ”ฟางพูดแล้วเดินมา
ที่ครัวแล้วจัดการทำอาหารแทนป๊อปปี้ทั้งหมดอย่างคล่องแคล่ว จนป๊อปปี้ที่ยืนมองฟางที่ทำอาหาร
อยู่แล้วทึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ กะจะทำอะไรง่ายๆแต่ต้องล้มเหลวไปซะหมด”ป๊อปปี้เดินเอาอาหารมาวางไว้ที่
โต๊ะพลางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ถ้ามองมุมกลับ คุณเองเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งมีความสามารถ
รอบด้านไม่เว้นแม้แต่ขับเฮลิคอปเตอร์ คนเราก็มีความถนัดไม่เหมือนกันนะคะ”ฟางพูดแล้วตักผัด
ผักบุ้งที่ตัวเองทำใส่จานป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“อร่อยจัง”ป๊อปปี้ทานไปคำแรกก็พูดออกมาก่อนจะตักทานต่อไป จนฟางเผลอยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“แค่คุณทานมันได้ฟางก็ดีใจแล้วค่ะ เมนูอาหารง่ายๆผัดผักบุ้งกับไข่เจียว”ฟางพูดแล้วมองกับข้าว
ที่ตัวเองทำ
 
 
 
 
 
 
 
“แต่กับข้าวง่ายๆของคุณก็ทำให้ผมอิ่มท้องและมีแรงขึ้นมานะ คุณชอบทำอาหารหรอ”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่เชิงค่ะ แต่เพราะตอนเด็กๆชั้นชอบเข้าครัวดูแม่ทำกับข้าวบ่อยๆ เลยอยากเรียนทำ พอเรียนก็
เข้าชมรมคหกรรม ลองทำทั้งอาหารหลากหลายประเภทไปจนขนมพวกเค้ก พายต่างๆ แต่พอต้อง
มาอยู่ตัวคนเดียวไอ้พวกเรียนทำขนมหรือกิจกรรมต่างๆที่ตัวเองชอบก็ต้องหยุดพักไป เพื่อหาเงิน
ไว้เลี้ยงตัวเอง”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณไม่ต้องเศร้าแล้วนะ คุณจะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ต่อจากนี้คุณเป็นของผมไปแล้วกระต่าย
น้อย ผมจะไม่ทำให้คุณลำบากอีก คุณต้องการอะไรหรืออยากได้อะไรก็บอกผม ผมจะหามาให้
เอง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้ชั้นไม่ต้องการอะไรแล้ว แค่มีคุณชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ”ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้อย่าง
สดใส
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมอาจจะไม่ดีพอที่คุณจะมารักมาสนใจหรอก ด้านมืดของผมที่คุณไม่รู้นั้นมันมืดดำ
มาก”ป๊อปปี้พูดแล้วนิ่งลงไป
 
 
 
 
 
 
“ไม่ว่าอดีตคุณจะเป็นยังไง ถ้าคุณเลือกที่จะปล่อยวางมันก็ทำให้คุณเป็นสุขนะคะ ฟางเชื่อว่าคุณ
ต้องทำได้”ฟางพูดแล้วเอื้อมมือไปจับมือให้กำลังใจป๊อปปี้ ชายหนุ่มชะงักมองมือของร่างบางที่จับ
มือเขา
 
 
 
 
 
 
 
“คุณช่างแตกต่างเหลือเกินฟาง คุณแตกต่างจนทำให้ผมสนใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วสบตาฟางนิ่ง
 
 
 
 
 
 
“ก็คนเรามันไม่เหมือนกันนี่คะ ชั้นมีความสุขในทางที่เลือกไม่ต้องเรียกร้อง หรือขออะไรมากมายใน
ชีวิต เท่านี้ก็เป็นสุขแล้วล่ะค่ะ”ฟางพูดพลางเอาจานชามของเธอและป๊อปปี้ที่ทานเสร็จแล้วมาล้าง
 
 
 
 
 
 
 
“คุณนี่ทำให้ผมประหลาดใจตลอดเวลาๆเลยนะฟาง ผมอยากฟังเรื่องของคุณจัง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“จะมาสนใจฟังเรื่องของฟางทำไมคะ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่ได้เด่น
อะไร ทำงานหาเลี้ยงตัวเองให้พออยู่รอดไปวันๆเท่านั้น น่าเบื่อจะตาย”ฟางพูดแล้วเดินมานั่งที่
โซฟา
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่น่าเบื่อนะ คุณไม่น่าเบื่อเลยสักนิด นี่อย่าคิดว่าตัวเองไม่ดีพอเลยน่าฟาง คุณน่ะไม่ได้เกิดมา
เพื่อยอมคนนะ คุณเป็นคนที่มีอะไรหลายๆอย่างน่าสนใจและน่าทึ่งนะ ดูบอบบางและอ่อนโยนแต่ก็
เข้มแข็งในเวลาเดียวกัน กระต่ายน้อยของผมเป็นผู้หญิงที่เก่งนะรู้ตัวมั้ย”ป๊อปปี้พูดพลางคลอด
เคลียฟางเหมือนกับเขาเป็นลูกแมวที่กำลังอ้อนเธออยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป เหนื่อยไม่ใช่หรอคะ น่าจะรีบกลับไปพักผ่อน นี่มืดแล้วนะคะ”ฟางพูดเพราะจำได้ว่า เขา
ไม่เคยที่จะค้างกับใครหรือให้ใครมานอนร่วมเตียงด้วย ไม่ว่าจะเป็นทาสหรือคนในครอบครัวของ
เขาก็ตาม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาอ่ะ วันนี้คุณทำให้ผมอยากค้างที่นี่กับคุณ รู้ตัวมั้ยครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วนอนหนุนตักฟาง
ทำให้ฟางที่ตกใจกับการกระทำของป๊อปปี้และหน้าแดงจัดด้วยความเขินก็เอามือลูบผมของป๊อปปี้
แล้วชะงักเมื่อเห็นรอยแผลเป็นที่หัวของเขา
 
 
 
 
 
“เอ่อ คุณชอบดูหนังประเภทไหนหรอ”ป๊อปปี้รู้สึกว่าฟางเอามือลูบผมตัวเองก็รีบลุกขึ้นแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมคะ คุณไม่เคยพาทาสไปดูหนัง ฟังเพลง หรือเดินช้อปปิ้งด้วยกันไม่ใช่หรอคะ ถามทำไม
เนี่ย”ฟางแปลกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะคุณนั่นล่ะ ทำให้ผมคิดว่าผมอยากลองทำดู อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไม พวกคุณถึงได้
ชอบทำอะไรแบบนั้น”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางนิ่ง เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับทาสสาวคนไหนหรอก
แต่ฟางที่แปลกไปจากคนอื่นทำให้เค้าอยากลอง
 
 
 
 
 
 
“ก็ชอบดูหนังรักโรแมนติกทั่วไปนี่ล่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วพลางเปิดทีวีนั่งดูรายการต่างๆ
 
 
 
 
“แต่คุณคงไม่โกรธ หรือน้อยใจอะไรผมอีกใช่มั้ย ถ้าผมเป็นผู้ชายไม่โรแมนติกอย่างที่คุณฝัน
ไว้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ค่ะ ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นอยากจะอยู่กับคุณ ชั้นก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าคุณไม่ชอบความโรแมนติก
ชั้นต้องรับมันได้สิคะ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับชายหนุ่มก่อนจะนั่งดูทีวีต่อ ป๊อปปี้มองก่อนจะขยับตัวไป
ใกล้แล้วเอามือโอบไหล่ฟาง ฟางชะงักแล้วรีบเงยหน้าสบตาป๊อปปี้ที่นั่งข้าง ก็พบกับสายตาคมและ
รอยยิ้มบางๆในแบบฉบับเขา
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ พุธนี้แม่ผมเค้าจะมีเลี้ยงต้อนรับน้องโบว์น้องสาวของผมกลับมาจากเรียนต่อที่ฝรั่งเศส เรา
จัดงานแบบเล็กๆกินข้าวในครอบครัวกัน คุณแม่เค้าฝากชวนคุณมาทานข้าวด้วย คุณไปกับผม
นะ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางอึ้งไม่คิดว่าเธอจะถูกแม่ของป๊อปปี้ชวนให้ไปทานข้าวเย็นที่มีแต่คนใน
ครอบของป๊อปปี้แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะที่ใช้พื้นที่ฟิคแจ้งเรื่องที่มาของฟิคให้ทราบ
 
ไรเตอร์แค่มีความชอบส่วนตัวในภาพยนตร์เรื่องนั้น เลยเอาเนื้อเรื่องมาอ้างอิง ไม่คิดว่าจะส่งผลมีแฟนนิยายท่านอื่นไม่พอใจ
 
 
 
 
รีดเดอร์ท่านอื่นมีความเห็นว่ยังไงคะ ถ้ามันเป็นการละเมิดนิยายของเค้าจจริง ไรเตอร์จะ
ได้ลบเรื่องนี้แล้วเปลี่ยนเอาอีกเรื่องที่เตรียมไว้ลงแทน เพื่อจะไม่เป็นปัญหาอีก