Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

9.4

เขียนโดย ployfin

วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.

  34 ตอน
  44 วิจารณ์
  39.62K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

23) สิ้นสุดชัชชญา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

      "พวกเธอรีบหนีไปนะ ไปที่เรือลำเล็กฝั่งนั้น เราจะไปเจอกันที่นั่น"โทโมะบอกทั้งสองพลางชี้

มือไปที่เรือลำเล็กที่เกยฝั่งอยู่

 

      "แก้ว! ฝากดูแลเฟย์ด้วนะ"เขื่อนพูดก่อนจะยิ้มให้เฟย์ "ไป!"โทโมะตะโกนขึ้นก่อนที่จะรีบวิ่ง

ออกมายิงผู้ไล่ล่าก่อน

 

      "โทโมะ คนละ 2"เขื่อนเมื่อเห็นลูกน้องกวินมากัน 4 คนก็พูดขึ้นก่อนจะยิงสวนกันไปมา "แก

หนีไม่พ้นหรอกไอตำรวจขี้เก๊ก"ลูกน้องคนหนึ่งพูดก่อนจะยิงเฉียดแขนโทโมะไปเล็กน้อย

 

      "แกเล่นทีเผลอใช่มั้ยไอเลว"โทโมะยิงสวนเข้าที่กลางหน้าท้องของลูกน้องคนหนึ่งททันที

"โทโมะระวัง!!"เขื่อนตะโกนขึ้นก่อนจะฟุบตัวลงแล้วยิงสวนไปสองนัดเข้าที่ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังจะ

ยิงโทโมะพอดี

 

      "เสร็จไปสาม"เขื่อนปัดทรายที่เกาะอยู่ตามตัวเมื่อลุกขึ้นได้ก่อนจะเดินมาหาโทโมะ "ไอคนนี้

ท่าทางจะขี้ขลาดนะ"โทโมะบอกเขื่อนแล้วใช้สายตาชี้ไปที่หลังเรือเก่าลำหนึ่ก่อนนจะเดินไปช้าๆ

 

   

      "แกคงต้องฝึกมาใหม่ซะแล้วล่ะไอน้อง"โทโมะจ่อปืนเข้ากลางกระบาลเมื่อลูกน้องอีกคนหัน

มา "ยะ...อย่า อย่ายิงผมเลย ผมยอมแล้ว"ลูกน้องของกวินนั่งสั่นด้วยความกลัว

 

      "หันหลังแล้วยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้"โทโมะสั่งก่อนที่ลูกน้องของกวินจะทำตาม จากนั้นเขื่อนจึงรีบ

เดินเข้าไปใส่ลูกกุญแจมือทันที

 

 

 

             "กรี๊ดดดดดด"

       เฟย์กรี๊ดขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

       "เขื่อน ช่วยเฟย์ด้วย"เฟย์ที่ถูกลูกน้องคนหนึ่งของกวินจับตัวไว้เช่นเดียวกับแก้วที่ถูกกวินจับ

ด้วยสายตาที่อ้อนวอนมองไปทางโทโมะ

 

       "แกปล่อยพวกเธอไปนะ ไม่งั้นชั้นไม่เอาแกไว้แน่"เขื่อนชี้ปืนไปทางกวิน "ก็ลองดูสิ แล้วแก

จะได้เห็นภาพที่แกไม่อยากเห็นทันทีเลยล่ะ"กวินเยาะ

 

       "แกจะเอาอะไรกับพวกชั้นอีก พวกชั้นไปทำอะไรให้"โทโมะคุกเข่าร้องขอ "ที่นี่ไง แกทำ

อะไรไว้กับชั้นแล้วก็พี่ชายชั้นบ้างล่ะ แกน่าจะสำนึกได้นะ"กวินตวาดลั่นทำให้โทโมะนึกถึงเรื่อง

สมัยเด็ก

 

       "ชั้นขอโทษ ชั้นยอมแล้ว แกอย่าทำอะไรพวกเค้า เค้าไม่เกี่ยว"โทโมะและเขื่อนเอ่ยออกมา

ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่สำนึกผิดอย่างมหันต์

 

       "ชั้นจะปล่อยยัยสองคนนี้ไปก็ได้ แต่แก...ต้องมาแทนที่ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องมีคนตาย"

กวินพูดเสียงเย็นชาแล้วรู้สึกสะใจที่ทำให้เขื่อนและโทโมะเสียน้ำตาได้

 

       "ไม่นะ! ไม่! แก้วไม่ยอม! แก้วจะยอมเป็นคนที่ต้องตอบสนองเกมส์นี้เอง พวกนายต้องทำ

ตามความฝันก่อนนะ อย่าห่วงพวกชั้น"แก้วสะบัดเพื่อให้หลุดรอดจากกวิน

 

       "หนวกหูน่า!!!"กวินพูดแล้วยิงเข้าที่เข่าแก้วทำให้แก้วทรุดลงปล่อยน้ำทันที "แก้ว!!"ภาพ

เมื่อครู่ทำให้โทโมะร้องไห้หนักกว่าเดิม

 

       "แก้ว! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ"เฟย์ร้องไห้ทันที "ไหนนายบอกว่าเราต้องรอดไปด้วยกันไง"

เฟย์ว่าทำให้เขื่อนกับโทโมะฉุดคิด

 

       "เงียบน่ะ อยากโดนอีกคนรึไงเล่า"กวินหันไปว่าเฟย์

 

          ปัง!!

       โทโมะยิงกวินเข้าที่หัวด้วยการนึกถึงความแค้นที่กวินยิงคนที่เค้ารัก

 

        

        "แกยิงนายชั้น ตาย!!!"ลูกน้องกวินผลักเฟย์ออกก่อนจะเล็งมาที่โทโมะ

 

           ปัง!!!

         เขื่อนที่เร็วกว่ายิงกลับด้วยความแค้นใจ

 

 

         

         "แก้ว เธอเป็นอะไรรึป่าว"โทโมะเข้าไปพยุงตัวแก้วที่ล้มลงนอนด้วยแผลที่ถูกกระสุนฝังลึก

"ขอบคุณนายนะโทโมะ ขอบคุณที่นายยังพยายามช่วยชั้น"แก้วลูบใบหน้าของโทโมะก่อนจะหลับ

ตาลงด้วยความทนพิษบาดแผลไม่ไหว

 

         "แก้ว!! เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เธอลืมตาขึ้นมาก่อนเถอะ"โทโมะที่พยุงตัวแก้วอยู่ก็ร้อง

ขึ้นมาท่ามกลางตำรวจและพยาบาลที่เพิ่งมาถึงรวมไปถึงเฟย์กับเขื่อนที่ยืนกอดกันเพื่อแสดงความ

ห่วงใย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "แบม!"ธามเรียกน้องสาวพร้อมถือบางอย่างไว้ข้างหลังตัวเอง "พี่ธาม"แบมเข้าไปกอด

ธามด้วยความ "แบมไม่อยากทำแบบนี้เลย แบมเริ่มกลัวแล้วนะ"แบมน้ำตาค่อยๆไหล"

 

          "ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว"ธามกอดตอบแต่แบมก็ไม่ได้สนใจของในมือธามเลย

"พี่ธาม เราจะไม่ถูกจับใช่มั้ย แบมมีลางสังหรแปลกๆว่าแบมจะถูกทำร้ายอ่ะ"แบมปล่อยตัวเองออก

มาก่อนจะซักถามธาม

 

          "ลางสังหร ลางสังหรว่าจะถูกฆ่ารึป่าว"ธามพูดแปลกๆ "พี่หมายความว่าไงอ่ะ อื้ออ."แบม

ที่กำลังถามก็ถูกธามเอาผ้าในมือที่ผสมกับยาสลบชนิดรุนแรงให้แบมดมไปในทันที

 

          "ธาม นายนี่มันสุดยอดเลยเนอะ รอเวลามาตั้งสิบกว่าปี เพื่อวันนี้"ชัชชญาปรบมือแล้วพูด

หักมุมธาม "ใช่! ถ้าชั้นจะทำอะไรมันต้องใจเย็น จะไปวู่วามแบบเธอน่ะไม่มีวันหรอกที่แผนจะ

สำเร็จ"ธามว่าพลางมัดมือมัดเท้าแบม

 

          "งั้นชั้นก็ขอให้นายจัดการนางเด็กนี่ให้สมใจไปเลยนะ ส่วนชั้น...จะขอจัดการนังฟางแล้ว

ก็แฟนมัน ให้มันสาสมกับที่มันทำร้ายจิตใจชัั้นเลย"ชัชชญากำมือแน่น

 

          "งั้น...ชั้นยกมันให้เธอแล้วกันนะ"ธามพูดก่อนจะอุ้มตัวแบมขึ้น "ขอให้โชคดีล่ะ"ชัชชญา

โบกมือให้กับธามก่อนที่ธามจะเดินไปช้าๆทำให้ชัชชญานึกถึงเรื่องวันเก่าๆ

 

 

 

 

 

         "ทำไมเธอถึงรู้เรื่องพวกนี้เยอะจัง"ธามถามด้วยความสงสัย "นายจะไม่รอดูรูปต่อไปหรอ"

นักสืบไม่ตอบพร้อมกับชูรูปสุดท้ายให้ทั้งสองดูพร้อมกับความตะลึงของทั้งสอง

 

         "นี่คือผู้หมวดหญิงหรือที่ใครๆก็เรียกว่า ชัชชญา ผู้ดูแลคดีนี้"นักสืบอธิบายทำให้ทั้งสอง

หนุ่มตะลึง "นี่เธอ!!!!!!!!"ชายหนุ่มทั้งสองอุทานพร้อมกัน

 

         "ใช่! เป็นไง หน้าเหมือนกันมั้ยล่ะ"ชัชชญาเอารูปชูขึ้นเทียบกับหน้าของตัวเอง "นี่เธอมา

หลอกชั้นเพื่อจับกุมใช่มั้ยเนี่ย!"ธามเอ่ยออกมา

 

         "เพื่ออะไร! ชั้นทำอย่างนั้นไปแล้วชั้นได้อะไรรึป่าวล่ะ สู้ชั้นร่วมมือกับพวกแกทำลายความ

สุขของนังฟางซะดีกว่าอีก ไม่รู้แหละ! ยังไงเกมส์นี้นังฟางก็ต้องตาย"ชัชชญายื่นคำขาด

 

         "ถ้าเธอต้องการ ชั้นก็จะสนองให้"กวินทำหน้ามีเลศนัย

 

 

 

        "ไม่รู้แหละ!"ชัชชญาพูดกับตัวเอง "ชัชชญา เธอต้องห้ามใจอ่อนเด็ดขาด! เรื่องมาถึงขนาด

นี้แล้ว ยังไงนังฟางก็ต้องตาย!!"ชัชชญาตัดสินใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มใจอ่อน

 

        

 

       "นี่ ฟื้นขึ้นมานะอีนังสำออย"ชัชชญาวิ่งปรี่เข้าไปจิกหัวฟาง "โอ๊ย! นี่คุณชัชชญาชั้นเจ็บนะ"

ฟางร้องเมื่อตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับความเจ็บปวด

 

       "อย่ามาสำออย ชั้นไม่เห็นใจแกหรอก"ชัชชญาว่าให้ก่อนจะมองหน้าฟาง "แกรู้อะไรมั้ย! แก

น่ะ ควรจะทำใจได้แล้วนะ"ชัชชญาชี้หน้าฟาง

 

       "คุณหมายความว่าไงคุณชัชชญา"ฟางถามทั้งที่ตาก็มองไม่เห็น "ก็ถ้าที่รักของแกมา

เมื่อไหร่ แกก็จะต้องถูกเผาทั้งเป็นเลยยังไงล่ะ"ฟางชัชชญาผลักหัวฟางไปชนผนังโกดังทันที

 

       "ถ้าไม่อยากตายเร็ว ก็อย่าหือ ชั้นจะไปเอาน้ำมัน อยู่นิ่งๆล่ะ"ชัชชญาเอาผ้ามามัดปากของ

ฟางแล้วใช้โซ่ล่ามที่ขาไว้อีกที

 

       "แกไม่รอดแน่นังมารหัวใจ"ชัชชญาทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป "ป๊อป นายอยู่ไหนนะ รู้มั้ยว่า

ชั้นคิดถึงนายแค่ไหน นายคงจะไม่ทิ้งชั้นไว้ใช่มั้ยๆ"ฟางนึกในใจพลางปล่อยน้ำตาออกมา

 

 

       "ฟาง!"เสียงชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของฟางทำให้ฟางขยับตัวหนีด้วยความกลัว "ไม่ต้อง

กลัว นี่ป๊อปเองนะ"ป๊อปปี้ใช้มือจับแขนฟางไว้ทั้งสองข้างทำให้ฟางนิ่งทันที

 

       "ป๊อปปี้"เสียงของฟางที่เล็ดลอดออกมาจากผ้าที่มัดไว้ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกสงสารจับใจ "ใจเย็น

นะฟาง ป๊อปอยู่นี่แล้วเดี๋ยวป๊อปแกะผ้าออกให้นะ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะค่อยๆแกะผ้าที่ปาก ตาและมือ

ของฟางออกทันที

 

       "ป๊อปปี้"ฟางโผลเข้ากอดป๊อปปี้ทันทีถูกปล่อยออกจาผ้าที่มัดตัวเองไว้ "ชั้นรู้อยู่แล้วว่านาย

ต้องมาช่วยชั้นแน่ๆ"ฟางปล่อยโฮออกมาอย่างตื้นตัน

 

       "ชั้นต้องมาอยู่แล้วสิ แฟนของชั้นถูกยัยปีศาจทารุณแบบนี้ชั้นจะไม่มาได้ยังไงล่ะ"ป๊อปปี้

กอดตอบแล้วลูบหน้าฟางเบาๆอย่างห่วงใย

 

  

       "ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมา"ชัชชญาเดินจ่อปืนมาทางป๊อปปี้และฟางพร้อมอีกมือก็ถือถัง

น้ำมัน "ชัชชญา"ฟางและป๊อปปี้เอ่ยออกมาอย่างตกใจพร้อมๆกัน

 

       "ทำไม อึ้งกันขนาดนั้นเลยหรอ"ชัชชญาเดินจ่อปืนเดินมาใกล้เรื่อยทำให้ป๊อปปี้ต้องดันฟาง

ไปนั่งข้างหลังตัวเอง "ไม่ต้องห่วงนะ เพราะชั้นบอกแล้วว่าชั้นไม่ปล่อยให้พวกแกรอดแน่นอน"

ชัชชญาพูดต่อทำให้ฟางใจหล่นฮวบ

 

       "เธอร่วมมือกับไอธามใช่มั้ยชัชชญา"ป๊อปปี้ถาม "ทำไม มีเหตุผลอะไรที่แกสมควรรู้หา!"

ชัชชญาจี้ปืนเข้าที่หัวป๊อปปี้ทันทีทำให้ป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว

 

       "เอาล่ะๆ ชั้นยอมแล้ว เธอจะทำอะไรก็ทำที่ชั้น แต่เธอต้องปล่อยฟางไป"ป๊อปปี้พูดทำให้

ฟางออกมายืนขวางหน้าป๊อปปี้

 

       "ไม่ได้นะ! ป๊อปเค้ามีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ส่วนชั้น...ชั้นควรจะตายมาตั้งแต่ทิ้งให้พี่โฟร์

ตายคนเดียวแล้ว ฆ่าชั้นเถอะนะชัชชญา เธอรักป๊อปเค้าไม่ใช่หรอ เธอคงไม่ได้อยากให้ป๊อปตาย

งั้นเธอเชิญฆ่าชั้นได้เลย"ฟางจับมือป๊อปปี้ไว้อย่างแน่น

 

       "พอ! พอ! หยุดพูดเดี๋ยวนี้"ชัชชญาที่ทนไม่ไหวก็ตวาดออกมา "ไม่ต้องเถียงกันหรอก

พวกแกได้ตายสมใจแน่!!"ชัชชญาชูปืนขึ้นมาจ่อป๊อปปี้และฟางก่อนจะโยนเชือกให้ฟาง 

 

       "มัดมันซะ!"ชัชชญาสั่งฟางให้มัดป๊อปปี้ทั้งที่ป๊อปปี้ก็เต็มใจ "มัดเถอะฟาง"ป๊อปปี้ส่งสายตา

ที่มั่นใจให้กับฟางโดยที่ฟางไม่อยากทำแต่ก็ต้องยอม

 

 

       "ถ้าเธอทำชั้น เธอต้องไม่ทำอะไรฟางได้ยินมั้ยชัชชญา"ป๊อปปี้ที่ถูกมัดก็ตะโกนออกมา

เพราะเห็นชัชชญากำลังมัดมือฟางอยู่

 

       "รักมันมากหรอ ป๊อปรักมันมากใช่มั้ย"ชัชชญาถือปืนชี้ไปทางฟาง "ใช่! ป๊อปรักฟาง ป๊อป

ไม่ได้รักชัชเลยได้ยินมั้ย"ป๊อปปี้พยายามพุดกรอกหูชัชชญา

 

       "ไม่จริง!! ถ้าไม่มีมัน ยังไงๆป๊อปก็ต้องรักชัช!!"ชัชชญาปิดหูทำตาเหลือกเพราะทนฟังไม่

ไหว "ไม่มีทาง!!! ยังไงถึงแม้จะมีหรือไม่มีฟาง ป๊อปก็ไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงแบบชัชหรอก"ป๊อปว่า

 

       "รักกันมากใช่มั้ย พวกแกรักกันมากใช่มั้ย"ชัชชญาที่ยืนกำมือแน่นก็ยกถังน้ำมันราดพื้นรอบ

ตัวป๊อปปี้แล้วฟางเป็นวงกลม

 

       "คุณชัช คุณจะทำอะไรน่ะ"ฟางที่เงียบมานานก็พูดขึ้น "รักกันมาก ก็ไม่รักกันต่อในนรกสิ"

ชัชชญาพูดจบก็ชูไม้ขีดไฟขึ้นแล้วจุดพลางชูให้ป๊อปปี้กับดู

 

       "ชั้นจะสนองความรักของพวกแกเอง ดีใจมั้ยล่ะ"ชัชชญาหัวเราะก่อนที่จะปล่อยให้ไม้ขีดไฟ

ร่วงลงพื้นที่มีน้ำมันทำให้ไฟลุกได้อย่างรวดเร็ด

 

       "คุณชัช คุณทำบ้าอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ฟางว่าพร้อมน้ำตาไหลลง "ชั้นบอกแล้วไงยังไงๆ

วันนี้แกก็ต้องตายอยู่ดี"ชัชชญาหัวเราะลั่น

 

       "คุณเลิกบ้าซะทีเธอชัชชญา"ป๊อปปี้พุดขึ้น "ขอโทษนะป๊อป แต่ในเมื่อชัชให้คุณเลือกแล้ว

คุณยังเลือกมัน ชัชก็ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน"ชัชชญาพูดน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหัวเราะแล้วเดิน

ออกไป

 

 

       "ฟาง! ป๊อปขอโทษนะ ถ้าเกิดชาติหน้ามีจริง เราเกิดมารักกันอีกนะ"ป๊อปปี้สบตาฟางที่เศร้า

ก็พูดออกมา "ฟาง รัก ป๊อป นะ"ฟางพูดเพียงแผ่วเบาแล้วหลับตาเพราะไฟเข้ามาใกล้เขาทั้งสอง

มากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

       "พี่ฟาง ป๊อปปี้"เขื่อนและเฟย์วิ่งเข้ามาแล้วใช้น้ำสาดไปที่กองเพลิงที่ใกล้จะลุกไหม้เขาทั้ง

สองแล้ว 

 

           ซ่า!

        เขื่อนและเฟย์พร้อมกับเหล่าตำรวจที่เข้ามาจับกุมชัชชญาสาดน้ำเพื่อให้กองเพลิงดับทันที

 

        "พี่ฟาง"เฟย์วิ่งเข้ามากอดฟางที่สำลักควันไฟอยู่ก็แกะเชือกที่มัดตัวไว้เหมือนกับเขื่อนที่ทำ

ให้กับป๊อปปี้ "เฟย์"ฟางเรียกน้องสาวพร้อมยืนขึ้นกอดเฟย์ก่อนจะหันไปเห็นชัชชญาที่โดนตำรวจ

ต้อนเข้ามาข้างในเพราะเธอมีปืน

 

        "อย่าเข้ามานะ ชั้นยิงพวกแกแน่ไอพวกบ้า!"ชัชชญาเดินถอยหลังมาช้าๆทำให้ป๊อปปี้และ

เขื่อนระแวงจึงจับสองสาวไว้ข้างตัว

 

        "คุณชัชอย่าทำแบบนี้เลยนะ กรี๊ดดดดด"ฟางที่กำลังห้ามก็ถูกชัชชญาที่ใช้ความเร็ววิ่งเข้า

มาจับตัวเธอล็อคคอพร้อมเอาปืนจ่อหัวก่อนจะพาเดินออกไปข้างนอก

 

      

 

       "ถ้าพวกแกเข้ามา ก็คงจะได้เห็นนังนี่ในสภาพที่ไร้วิญญาณทันทีที่ชั้นเหนี่ยวไกปืน "ชัชชญา

ขู่แล้วเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ

 

       "ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะชัช อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย"ป๊อปปี้พยายามพูดคุย "ทำไม ชัชจะฆ่า

มัน ชัชจะทำให้ป๊อปต้องเจ็บปวดในวันที่ไม่มีมันเหมือนกับชัชที่ต้องเสียป๊อปให้มันยังไงล่ะ"

ชัชชญาพูดแล้วปล่อยน้ำตาโดยไม่มองหลัง

 

 

            หมับ!

         ร่างกายกำยำคว้าปืนไปจากชัชชญาแล้วล็อคกุญแจมือของเธอทันที

 

      

         "เธอแพ้แล้ว ชัชชญา"โทโมะที่จับตัวชัชชญาได้ก็พูดขึ้นก่อนที่ตำรวจจะมารวบตัวอีกที

"ป๊อปปี้"ฟางรีบวิ่งปรี่เข้าไปหาป๊อปปี้ด้วยความกลัว

 

         "เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะฟาง"ป๊อปปี้กอดผู้หญิงตัวเล็กที่หวาดกลัวจนตัวสั่น โดยที่มีสายตา

ของชัชชญาจับจ้องแล้วทำให้น้ำไหล 

 

        "ชั้นไม่เหลืออะไรจริงๆแล้วใช่มั้ย"ชัชชญาปล่อยโฮออกมาท่ามกลางผู้คนที่มารุมจับตัวเอง

"เหลือสิ ถ้าเธอคิดดีๆกว่านี้ แล้วยอมเป็นเพื่อนกับพวกเราดีๆนะ คงไม่เป็นแบบนี้หรอก"เฟย์ที่เห็น

เหตุการณ์ก็รู้สึกสงสารชัชชญา

 

        "แต่มันก็สายไปแล้วนิ่ ชั้นไม่ได้ทำอะไรดีๆให้พวกเธอเลย ชั้นมันเป็นคนไปฟ้องหัวหน้าว่า

ป๊อปรักกับฟาง ชั้นมันเป็นสายสืบให้ไอธาม ชั้นมันมัวเมาในความรักจนลืมนึกถึงความดีที่ฟางทำให้

ชั้นมาตั้งมากมาย ชั้นขอโทษ...ฟาง"ชัชชญาปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม

 

        "ไม่เป็นไรนะคะคุณชัช"ฟางปาดน้ำตาแล้วเดินมาลูบแก้วชัชชญา "ฟางไม่โกรธคุณชัช

หรอก แล้วมันก็ยังไม่สายเกินไปที่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"ฟางกอดชัชชญาทันที

 

        "ขอบคุณนะ เธอเป็นคนดีจริงๆเลยฟาง"ชัชชญาพูดเบาๆทำให้ฟางพยักหน้ารับรู้ "เอาล่ะ

หมดเวลาแล้วไปๆเธอต้องไปรับโทษ"ตำรวจนายหนึ่งคุมตัวชัชชญาไปทิ้งไว้แต่รอยน้ำตา

 

 

        "ไม่เป็นไรนะ ฟางทำดีที่สุดแล้ว"ป๊อปปี้เดินมาโอบรอบเอวฟางจากข้างหลัง "อื้ม! ฟางรู้

แล้วแหละ ว่าการให้อภัยคนมันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง"ฟางหันไปกอดป๊อปปี้ทันทีทำให้เขื่อนกับเฟย์ที่

ยืนจับมือกันยิ้มออกมาทันที

 

        "อุ๊ย! เอ่อ...ผมขอโทษน่ะ เผลอไปหน่อยนะ"เขื่อนรีบปล่อยมือจากเฟย์ทันที "อื้ม...จับไว้

อย่างนี้นานๆก็ได้ ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนิ่"เฟย์ดึงมึงเขื่อนมาจับมือตัวเองก่อนจะยิ้มให้

 

    

        "ขอบคุณนะโทโมะ ถ้าไม่มีโทโมะฟางแย่น่ๆ"ฟางเดินไปหาโทโมะกับป๊อปปี้ทันที "อื้มไม่

เป็นไรหรอก ซี้ด"โทโมะจับที่แขนตัวเองแล้วทำหน้าหยี

 

        "เป็นอะไรน่ะ ไหนขอฟางดูหน่อยสิ"ฟางจับมือโทโมะออกก็พบกับเลือดที่เกดจากการดวล

ปืนที่โทโมะโดนเฉี่ยวไปเล็กน้อย

 

        "อุ๊ย! โทโมะเลือดอกนิ่ ไหวมั้ย"ฟางร้องออกอย่างตกใจ "ไหวๆ"โทโมะตอบสั้นๆแล้วเอา

มือดึงแขนเสื้อลงเพื่อปิดแผล

 

        "เออใช่! ยัยแก้วล่ะ"ฟางนึกถึงแก้วทันทีทำให้ทุกคนหน้าเสียหนึ่งในนั้นคือโทโมะเอง 

"โทโมะ ยัยแก้วเป็นอะไร"ฟางรีบถามโทโมะทันที

 

        "ยัยแก้วโดนยิงน่ะพี่ฟาง"เฟย์เดินมาบอกฟาง "จริงหรอ แล้วเป้นอะไรมากมั้ยเนี่ยเฟย์!"ฟาง

ซัดคำถามรัว "เราก็ไม่รู้หรอกครับ แต่เราต้องมาช่วยคุณฟางก่อนน่ะ"เขื่อนตอบแทน

 

        "จริงสิ"ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ป๊อปปี้ "ไอ้ธามกับยัยแบมล่ะ"ป๊อปปี้ถาม

"นั่นสิสองคนนั้นจะลอยนวลไม่ได้นะ"ฟางเอ่ยขึ้นแล้วรีบไปเกาะแขนป๊อปปี้

 

        "มันต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆแหละ"ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วนึกถึงเรื่องที่ทำให้เค้ามาช่วยฟางได้ถึงที่นี่

ทั้งที่แท้ๆเค้าก็ไม่มีมูลสักนิด

 

 

        "อีกไม่นานถ้าชั้นโตขึ้น ชั้นก็จะฆ่ายัยแบมตามแม่มันไป แต่มันต้องมีแผนหน่อยล่ะ"

 

 

        

 

 

 

 

 

 

 

 

        "อื้ออออ"แบมลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองถูกมัดมือ เท้า และปากไว้ ส่วนข้างๆกายก็มีระเบิด

จำนวนมากที่ตั้งเวลาไว้ 5 นาที โดยที่ยังไม่เริ่มถอยหลัง และมีศพที่เหลือแต่โครงกระดูกอยู่ข้างๆ

 

        "กรี๊ดดดดดด"เสียงอู้อี้ของเธอเล็ดลอดออกมาจากผ้าทำให้ธามที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยิน "ตื่นแล้ว

หรอน้องสาวสุดที่รัก"ธามเดินมาใกล้ๆแล้วแกะผ้ามัดปากของแบมออก

 

        "นี่พี่ธามจะทำอะไรแบม ปล่อยแบมเดี๋ยวนี้นะ"แบมร้องโวยวาย "เงียบ!!"ธามค่อยเช็ดมีด

ให้สะอาดใส "พี่ธามทำไมพี่ต้องทำอะไรบ้าๆกับแบมด้วย แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน"แบมซัดคำถามใส่

 

        "ก็ที่ๆแม่แกเคยตายไง ไม่เห็นหรอ นั่นไงแม่แก"ธามพลิกตัวแบมไปมองโครงกระดูกข้างๆ

"กรี๊ดดด ปล่อยแบม ไม่เอาแล้วนะ"แบมร้องแล้วหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

 

        "แกกับแม่แก เข้ามาทำลายความสุขของครอบครัวชั้น เหยื่อรายแรกที่ชั้นควรจะจัดการก็

คือแม่แกนั่นแหละที่สมควรตายที่สุด"ธามตวาดอย่าเสียสติ 

 

        "ไม่จริง! พี่ธามฆ่าแม่แบมหรอ"แบมว่า "ใช่! และอีกไม่นานแกก็จะตายตามแม่แกไงล่ะ แก

รู้ไว้ด้วยนะ ชั้นเกลียดแก!!!"ธามตะโกนใส่หน้าแบม

 

        "ไม่จริง!!! พี่ธามรักแบมไม่ใช่หรอ ก่อนพ่อจะเสียพี่ธามก็บอกเองว่าจะดูแลและรักแบมซึ่ง

พี่ก็ทำได้ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาแล้วนิ่"แบมตอบกลับ

 

        "มันก็แค่แผนที่ชั้นเอาไว้หลอกใจแก ให้จมปักอยู่กับความเชื่อว่าชั้นกับไอกวินจะรักแกไง"

ธามว่าแล้วมัดปากแบมเหมือนเดิม "ถ้าคิดจะเถียงน่ะ ก็เงียบไว้เถอะ"ธามทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนที่

จะกดระเบิดให้เวลาค่อยๆลดลง

 

        "พี่ธาม พี่ธาม"แบมส่งเสียงเรียกธามไม่เป้นภาษาแต่ก็ไร้ซึ่งความเห็นใจจากธาม

 

 

 

 

 

 

 

 

         "น้องสาวงั้นหรอ แกไม่ตายดีแน่ยัยแบม"ธามพูดก่อนจะชะงักเมื่อก้มมองเห็นเท้าของทั้ง

ชาย-หญิงยืนอยู่ตรงหน้า

 

         "แกเอาแบมไปไว้ที่ไหน"โทโมะทำเสียงแข็งใส่ธาม "นี่ นี่พวกแกยังไม่ตายหรอกหรอ"

ธามเดินถอยหลังออกด้วยคามกลัวก่อนจะถูกพวกโทโมะดันไปนั่งในบ้านของธามหลังเก่า

 

 

 

         "แกทำอะไรกับแบม บอกชั้นมานะ"โทโมะดึงปกเสื้อธามขึ้นแต่ก็พบแต่เพียงเสียงหัวเราะ

ของธาม "ชั้นถามว่าแบมอยู่ที่ไหน"โทโมะชกเข้าที่หน้าของธามหลายทีจนเขื่อนและป๊อปต้องห้าม

 

         "ฟางว่าใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ คนแบบนี้ต้องใช้ไม้อ่อน"ฟางเดินเข้าไปสบตากับธาม "นี่!

นายบอกพวกเรามานะว่านายเอาแบมไปไว้ที่ไหน"ฟางถามแต่ก็พบแต่เสียงหัวเราะของธาม

 

         "งั้นถ้านายไม่ตอบ ชั้นขอถามว่า..."ฟางชะงักตรงหน้าธาม "แกฆ่าพี่โฟร์ทำไม ไอเลว 

ไอชั่ว ไอบ้า!"ฟางโวยวายพร้อมตบตีธธามจนป๊อปปี้ต้องห้าม

 

         "นี่ฟาง! ไหนบอกให้คนอื่นใจเย็นๆไง ฟางก้ต้องใจเย็นๆรู้มั้ย"ป๊อปปี้ห้าม "ก็มันอยากมา

พรากพี่โฟร์กับฟางทำไมล่ะ เราอุตส่าห์อยู่กันดีๆอยู่แล้วเชียว"ฟางว่า

 

        

 

            ตุ้บ! ตุ้บ!

        เสียงกระทุ้งของบางอย่างที่ดังมาจากนอกบ้าน

 

        

        "ชู้ววว ทุกคนได้ยินเหมือนเฟย์มั้ย"เฟย์ทักขึ้นทำให้ทุกคนเงียบแล้วฟังเสียงที่ปรากฏเป็น

พักๆ "ใช่ๆ เสียงอะไรน่ะ"เขื่อนเริ่มสงสัย

 

        "ยัยแบม ชั้นบอกอย่าเสียงดังยังไงล่ะ"ธามเผลอตัวตะโกนขึ้น "แกว่าอะไรนะ"ป๊อปปี้ถาม

พลางนึกถึงเรื่องสมัยเด็กอีกครั้ง

 

 

 

        "ชั้นแค่เกลียดมันที่มันทำให้แม่ชั้นตรอมใจตาย แต่ชั้นเอาศพไปเก็บไว้ที่ห้องใต้ดินแล้วนะ"

 

 

 

       "ทุกคนมานี่เร็ว"ป๊อปปี้เรียกทุกคนเพื่อลงไปห้องใต้ดิน เพราะเค้าชำนาญแผนที่ในบ้านธาม

มาก เนื่องจากวัยเด็กสนิทกัน ธามจึงพาเพื่อนทัวร์บ้านตัวเองทุกซอกทุกมุม

 

       "แกจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะ หยุดเดี๋ยวนี้"ธามเห้นท่าทีแปลกๆของป๊อปปี้ก็ท้วงขึ้น "เงียบ!

ชั้นบอกแล้วไง่าชั้นจะไม่บอกใคร แต่เมื่อชั้นเป็นตำรวจ ชั้นจะทำคดีของแกเอง"ป๊อปปี้พุดขึ้นทำให้

เขื่อนและโทโมะเข้าใจในส่งที่เค้าจะพาไปพบ

 

 

 

 

 

 

ติดตามนะ ใกล้จบแล้ว มาลุ้นกันว่าความรักของเค้าจะเป็นยังไง 

 

อย่าลืม! เม้น+โหวต เพื่อให้กำลงใจไรเตอร์

นะคะ 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา