Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

9.4

เขียนโดย ployfin

วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.

  34 ตอน
  44 วิจารณ์
  39.61K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) กำเนิดวีรบุรุษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                                                  ปัง!!!!!!!

 

 

              แก้วพยายามพาเฟย์วิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียงปืนอลหม่าน จนถึงที่เก็บอัฐิของบรรดาผู้

เสียชีวิตทั้งหลาย แก้วจึงพาเฟย์หลบลูกกระสุน ทั้งๆที่ในใจก็ห่วงว่าฟางจะรอดหรือเปล่า

 

              ฝ่ายฟางเมื่อรู้ว่ากำลังพบกับภัยของกลุ่มฆาตรกรโรคจิตก็รีบวิ่งหลบใต้โต๊ะเพื่อหนีลูก

กระสุนที่ถูกยิงมาอย่างไม่มีวันหยุด

 

 

 

      

 

                                       ทางฝั่งเฟย์/แก้ว

 

               "ออกมาเถอะคนสวย อย่าปล่อยให้พวกพี่รอเลยน่ะ เดี๋ยวถ้าพี่โมโหน้องจะไม่ตายดี

นะ"ลูกน้องฆาตรกรที่ใส่ชุดดำและปิดหน้าปิดตากำลังตามหาแก้วและเฟย์เมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินมา

ทางนี้

               "นี่!"ลูกน้องเริ่มขึ้นเสียง "จะออกมามั้ย ถ้าพวกชั้นนับ1-5แล้วยังไม่ออกมาชั้นจะไม่

ปราณีนะ!"ลูกน้องราว2-3คนเริ่มขู่แก้วและเฟย์ 

 

               "1!!!"ลูกน้องคนแรกนับและเดินไปทางขวามือ "2!!!"ลูกน้องคนต่อไปนับแต่ยืนอยู่

กับที่ "3 4"หัวหน้าลูกน้องเดินเข้ามาใกล้ๆเฟย์และแก้วมากๆทำเอาเฟย์สั่นและขวัญผวา  "5!!!!"

หน้าลูกน้องนับแล้วโผล่หน้าไปหลังอัฐิซึ่งเฟย์แลละแก้วแอบอยู่

 

 

 

 

 

 

                                                    ทางฝั่งฟาง

 

             "ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!" เสียงปืนยิงกราดเข้าที่ศาลาวัดที่ฟางหลบอยู่ "ตึ้กๆๆๆๆ"เสียง

ฝีเท้าชายหนุ่มบึกบึนนับสิบเริ่มเดินถือปืนเข้าไว้เพื่อล้อมตัวฟางเป็นวงกลมหวังจะฆ่าเธอ

 

 

                             บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

 

             รถปริศนาขับเข้ามาในวัดก่อนที่จะเลื่อนกระจกยิงคู่กรณีนับสิบล้มลงนอนตายคาศาลา

วัด เหลือพวกที่รู้ตัวจึงรีบยิงเข้าใส่รถปริศนาทำให้คนขับรถขับซิกแซ็กไปมาเพื่อหลบกระสุน

 

             แสงแดดที่แรงจ้าส่องให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลา และสายตาอันคมกริบของชายหนุ่มผู้

ขับรถ เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นสบตาหวานของฟาง ทำให้ฟางรู้สึกโลกหยุดหมุนทันที แต่ความรู้สึกเหล่า

นั้นต้องจบลงเมื่อเขาตะโกนเรียกฟาง

 

             "นี่คุณ!!!!! รีบขึ้นรถเร็วเข้า เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก"ชายหนุ่มตะโกนทำให้ฟาง

ได้สติหันมองรอบตัวก็พบว่าคนที่จะทำร้ายเธอโดนยิงโดยชายหน้าคมหมดแล้ว เธอเหลือบไปเห็น

รถอีก 2-3 คันขับตามมาเพื่อ แล้วไล่ยิงฟางและชายหนุ่ม เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในรถคันนั้น

ทันที

 

 

 

 

 

 

                                             ฝั่งเฟย์/แก้ว

                 "ฮ่าๆๆๆๆๆ สุดท้ายก็หนีไม่พ้น แล้วจะหลบทำไมล่ะจ๊ะสาวน้อย"หัวหน้าลูกน้อง

พร้อมทั้งเสยคางขึ้นมามองหน้าแต่แก้วกลับเบือนหน้าหนีพร้อมมองค้อน "เฮ่อ...เสียดายเนอะที่

ลูกพี่สั่งให้ฆ่ามันเลย ห้าม! ไว้ชีวิต ไม่งั้นเดี๋ยวจับทำเมียเลย"หัวหน้าลูกน้องเกิดอาการ...

                 "แล้วถ้าพวกเราทำ ใครจะรู้เล่าพี่ ก็ปิดกันไว้แค่นี้ แต่คนนี้ผมจอง"ลูกน้องชี้ทางมืด

ให้ลูกพี่จัดการข่มขืน พลางชี้ไปทางเฟย์เพื่อขอเลือก "งั้น แล้วแต่แกแล้วกันว่ะ"หัวหน้าลูกน้องสั่ง

ก่อนที่ลูกน้องจะให้ลูกน้องอีกคนไปเฝ้าทาง แล้วมองมาที่เฟย์ด้วยความหื่นกระหาย

 

                  "นี่ นี่พวกแกจะทำอะไรน่ะ"เฟย์เริ่มหวาดกลัว "ไม่ต้องกลัวนะน้องสาว เดี๋ยวพี่จะ

พาน้องไปสวรรค์"ลูกน้องพูดก่อนจะจับมือเฟย์ไว้แน่นไม่ให้หนีได้ "แก้ว แแก้วช่วยเฟย์ด้วยฮือๆ"

เฟย์ปล่อยโฮอออมาเพื่อให้แก้วช่วยแต่ตัวเองก็ไม่รู้เลยว่าแก้วก็กำลังตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน

กับเฟย์อย่างหนีไม่พ้น

 

                  "มาเป็นของพี่ซะดีๆ"หัวหน้าลูกน้องพูดก่อนที่ตัวเองและลูกน้องกำลังจะก้มตัวลง

จูบสาวที่อยู่ตรงหน้า ทำให้สาวๆหลับตาปี๋

                  "อั่กกกก"ลูกน้องทั้งสองโดนบางสิ่งบางอย่างทุบเข้าที่ท้ายทอยทำให้ปวดมากจน

ต้องล้มตัวลงนอนด้วยความเจ็บปวด ท่ามกลางสายตาเฟย์และแก้วที่มองด้วยความงุนงงปนดีใจที่

มีคนมาช่วย

 

                  "ปั้ก!"ชายหนุ่มสองคนเตะร่างผู้ร้ายออกจากสาวๆแล้วประคองตัวร่างเล็กขึ้นมาให้

หายกลัว "เธอเป้นอะไรรึเปล่า"ชายหนุ่มที่มาดูอาการเฟย์ถามอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะเช็ดน้ำตาให้

อย่างอ่อนโยน พฤติกรรมแบบนั้นทำให้เฟย์รู้สึกหายกลัวและยิ้มได้จึงตอบกลับแค่เพียงการส่าย

หน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว

 

 

                  "ระวัง!!!!!!"ชายหนุ่มผู้ประคองแก้วร้องเตือนเพื่อนชายอีกคนที่อุ้มเฟย์ก่อนจะกระ

โดดถีบหัวหน้าลูกน้องที่ผุดลุกขึ้นมาหลังจะเอาไม้ทุบหัวชายหนุ่มคนนั้น "ขอบใจมากนะโทโมะ"

คนที่ประคองตัวแก้วคือโทโมะ ตำรวจเชื้อชาติไทย-ญี่ปุ่น 

                  "ไม่เป็นไร ทีหลังนายก็ระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ อย่าประมาทเข้าใจไหมเขื่อน"

โทโมะสั่งสอนเพื่อนด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการวิ่งมาเพื่อช่วยสาวๆทั้งสอง

 

                  "ชั้นว่า เราหนีกันดีกว่านะป่ะ"เขื่อนรีบลุกก่อนที่จะเตรียมวิ่งแต่ถูกเฟย์จับข้อมือไว้

"เดี๋ยว! แล้วพี่สาวชั้น ชั้นห่วงพี่สาว"เฟย์ร้องเรียกให้เขื่อนหยุดก่อนจะพูดถึงฟาง

                  "พี่สาวเธอไม่เป็นอะไรหรอก ป๊อปปี้ต้องช่วยทันอยู่แล้ว เชื่อสิ"กลายเป็นว่าเขื่อน

จับข้อมือเฟย์แทนแล้วเดินไปด้วยกันทั้งๆที่เฟย์ก็ยังงงๆว่าป๊อปปี้คือใคร

 

                  "เอ้า! เค้าไปกันหมดแล้ว เธอจะนั่งรออะไรเล่า"โทโมะบอกแก้วที่นั่งอยู่ที่

เดิม "ใครว่า...ขาชั้นเจ็บต่างหาก ไอนั่นมันนั่งทับขา ปวดไปหมดเลยเนี่ย!"แก้วนวดที่ขาตัวเอง

เบาๆ ทำให้โทโมะส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหา 

                  "ไม่มีอะไรหรอก ขาเธอแค่พลิกน่ะ"โทโมะตรวจสภาพขาแก้วก่อนจะจับมานวด

"ลุกไหวมั้ยล่ะ"โทโมะเงยหน้าขึ้นถาม แต่แก้วไม่ตอบ ทำทีท่าอวดเก่งลุกขึนโผลงผลาง

                  "โอ๊ย!"แก้วล้มลงด้วยความเจ็บ เธอคงลุกไม่ไหวในตอนนี้ "ทำเป็นอวดดี มานี่

เลย" โทโมะมองหน้าแก้วก่อนจะจับแก้วยืน "ขี่หลังชั้นดีกว่า ขืนปล่อยให้เธอเดินไป ลำบากแย่"

โทโมะบอกแก้วทำให้แก้วตกใจ ไม่นะ ไม่เคยมีใครทำกับชั้นแบบนี้

                  "ไม่ชั้นไม่ อร๊ายยย"แก้วต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อไม่ทันพูดจบโทโมะก็พาตัวขึ้นหลัง

แล้วเดินไปหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตาเขื่อนกับเฟย์ที่มองอยู่ไกลลิบ แต่ในความรู้สึกแก้วคือการ

พูดไม่ออก ทุกอย่างเงียบหมด มีเพียงเสียงฝีเท้าโทโมะผสมกับเสียงหัวใจของเธอเต้นตุ้บตั้บ!

 

 

 

 

 

 

 

 

                                             ทางฝั่งฟาง

 

                เสียงของรถปริศนถูกขับซิกแซ็กหลบลูกกระสุน ความใหม่ของดอกยางในล้อทำให้

มีแรงเสียดทานมาก ทุกการขับขี่ไปมาจึงทำให้มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดตลอดเวลา

               

 

                "นี่คุณ ขับเบาๆหน่อยสิชั้นกลัวนะ อร๊ายยย"ฟางว่าทั้งกรี๊ดเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้าที่

ขวางอยู่ถูกชนกระจาย ไม่ว่าจะเป็นกล่องลัง กระจาด ผัก ขนม เดาไม่ยากว่าตอนนี้เขาหนีกันเข้า

มาในตลาด 

                "คุณอย่าเพิ่งบ่นได้ไหม ใครเค้าจะมาขับช้าได้ ในขณะที่กำลังหนีตาย"ชายปริศนา

ว่าเข้าให้ก่อนที่จะมองไปที่ฟางที่กำลังนั่งหน้าบู้เพราะถูกว่า 

 

                "ยิงปืนเป็นมั้ย"ชายปริศนาถามฟางทำเอาฟางชะงักเพราะว่าไม่เคยพบความรุนแรง

มาก่อน "ห๊าาาา"ไม่ทันได้ปฏเสธชายหนุ่มก็โยนปืนกระบอกหนึ่งให้ฟาง "จะบ้าหรอ ชั้นยิงไม่เป็น"ฟางมือสั่นกับปืนที่ตนเองถืออยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ติดตามหน่อย+โหวตให้เค้าด้วยน้าาาาา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา