รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่4
 
 
 
 
 
 
 
" ป้าแก้วฮ้ะ " น้องฟ้อนทเ์เดินเข้ามากอดแก้วที่นั่งอยู่โซฟาง โดยมีโทโมะนั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
 
 
 
 
" ว่าไงครับ " แก้วพูดแล้วอุ้นเด็กน้อยมานั่งที่ตัก 
 
 
 
 
 
" อีกไม่กี่วันก็วันพ่อแล้ว..." 
 
 
 
 
 
" น้องฟ้อนท์ก็ยังมีแม่ฟางกับป้าแก้วไงครับ " แก้วรู้ทันทีว่าเด็กหนุ่มต้องการอะไร ก็รีบกอดแล้วพูด ฟ้อนท์กอดตอบแก้ว
 
 
 
 
 
" พ่อของฟ้อนท์ตายไปแล้วหรอครับ " ฟ้อนท์ถามไปตามความซื่อ แก้วมองหน้าโทโมะที่นั่งมองพวกเธออยู่ก็ตอบ 
 
 
 
 
 
" ครับ... พ่อของฟ้อนท์ตายไปตั้งแต่ฟ้อนท์เกิดแล้วละ " แก้วพูดก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่ม ฟ้อนท์ทำหน้าเศร้าก่ออนจะหอมแก้มแก้วเล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอน
 
 
 
 
 
" พี่ชายฉันยังไม่ตาย " โทโมะเปิดประเด็นทันที่เด็กน้อยเดินขึ้นห้องไป
 
 
 
 
 
" คะ แต่เขาตายไปจากชีวิตของฟางแล้ว แล้วก็รวมถึงคุณด้วย " แก้วพูดจบก็กำลังจะเดินหันกลับไปหาน้องฟ้อนท์บนห้องแต่โทโมะกระฉากแก้ว
 
 
 
 
" ยังปากเก่งเหมือนเดิมนะ " โทโมะมองใบหน้าแสนสวยที่กำลังโกรธก็พูด
 
 
 
 
 
" มันเรื่องของฉัน " 
 
 
 
 
 
" อะ อื้อออ " โทโมะและแก้วสบตากันสักพักมันมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดในเธอและเขาเข้าไปหากัน จนในที่สุดประกบปากกัน ลิ้นหนาเข้าไปความหาความหวานจากโพรงปากสวย ก่อนจะหยอกเล่นกับลิ้นบางที่แสนจะใส่ซื่อ
 
 
 
 
 
 
" อืมม " แก้วเผลอจูบตอบชายหนุ่มอย่างไม่ป็นภาษา ก่อนจะเอามือโอบรอบคอให้ชายหนุ่มเข้ามาใกล้เธอมาากกว่าเดิม โทโมะโอบเอวแก้วเข้ามาใกล้ตัวก่อนที่มือหนาจะลูกไล้ไปทั่วตัวของหญิงสาว
 
 
 
 
 
" อืมม อ่ะ " แก้วตกใจเมื่อชายหนุ่มบีบบั้นท้ายพร้อมกับกัดริมฝีปากบางของเธอเล็กน้อย โทโมะมองหน้าสาวห้าวที่แดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบเธออีกรอบ แต่คราวนี้เขากลับดันตัวหญิงสาวให้นอนราบลงที่โซฟา
 
 
 
 
 
" ป้าแก้วฮ้ะ! โทโมะและแก้วตกใจ ก่อนจะเด้งตัวออกจากกัน แก้วรีบขยับเสื้อให่กลับมาอยู่ในที่เดิม ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กน้อยที่ยืนมองเธอกับเขาอย่างสงสัย 
 
 
 
 
 
" วะ ว่าไงครับ " แก้วพูดแล้วพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ 
 
 
 
 
 
" เมื่อกี้น้าแก้วกับอาโมะทำอะไรกันครับ " 
 
 
 
 
 
" เอ่ออ..." 
 
 
 
 
 
" เอาโมะกำลังเอาหมดออกให้ป้าแก้วนะฮ้ะ " เด้กน้อยดูสะสงสัย ก่อนจะรีบเดินมาหาแก้ว หญิงสาวย่อตัวนั่งลง
 
 
 
 
 
" แล้วออกหมดหรือยังครับ เดี๋ยวน้องฟ้อนท์ช่วยเอาออก ดูสิครับเป็นรอยเต็มเลย " ฟ้อนท์พูดกับแก้วแล้วมองไปรอยแดงที่อยู่เต้มซอกคอของเธอ แก้วหันขวับไปมองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มยิ้มขำๆ 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรครับ ป้าแก้วไม่เป็นอะไรแล้ว เดี่ยวคืนนี้น้องฟ้อนท์ค่อยมาทายาให้ป้าแก้วเนาะ " แก้วพูด ฟ้อนท์พยักหน้ายิ้ม 
 
 
 
 
 
" นี่จะบ้าหรือไง นี่เด็กนะ " 
 
 
 
 
 
" ก็เด็กไงคุณ " 
 
 
 
 
 
" โอ๊ย!! เออ " โทโมะพูดจบก็เดินออกจากบ้านกลับไปทันที..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณภาณุคะ คือฟางอยากกลับบ้าน " ฟางพูดกับร่างสูงที่นอนอ่านเอกสาวบนตักของเธอ ป๊อปปี้ละสายตาจากเอกสารแล้วมองหน้าร่างบาง
 
 
 
 
" ฉันยังทำงานไม่เสร็จ " 
 
 
 
 
 
" แต่ว่า " 
 
 
 
 
 
" อีกแค่2แฟ้ม " ป๊อปปี้พูดแล้วตั้งใจทำงานต่อ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนั่งดูทีวีไปบางๆ
 
 
 
 
ครืดดด 
 
 
 
 
 
" ฮัลโหลคะ " ฟางรับสายเพื่อนสนิ แล้วยิ้มออกมาบางๆ
 
 
 
 
" จริงด้วย ฟางลืมสนิทเลยพิช " ฟางพูดแล้วทำท่าตกใจ จนชายหนุ่มที่นอนหนุนตักเธออยู่แอบมองไม่ได้ 
 
 
 
 
 
" ขอโทษด้วยนะ เอาไว้วันหลังนะ " 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไร นี่วันเกิดพิชแท้ๆจะมาเลี้ยงฟางแก้วแล้วก็น้องฟ้อนท์ได้ไง เอางี้เดี่ยวคราวหน้า มาที่ร้านนะ เดี๋ยวเลี้ยง " ฟางพูดไปพลางยิ้มไป จนป๊อปปี้อดที่จะหมันไส้ไม่ได้ ก่อนจะลุกแล้วเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวคะ เราจะกลับกันใช่ไหมคะ " ฟางถามป๊อปปี้ เมื่อชายหนุ่มจะเดินออกจากห้อง 
 
 
 
 
 
" ...... " ร่างสูงไม่ตอบกลับ พร้อมกับเดินหน้านิ่งนำออกไป จนฟางตามออกไปแทบไม่ทัน