รอยแค้น (Ire)

ด้านหน้าห้อง I.C.U
 
ฟาง: พ่อค่ะ ฟางขอโทษฟางขอโทษที่เอาเขาเข้ามาในชีวิตพวกเราฟางขอโทษ
แม่: ฟางมันไม่ใช่ความผิดลูกหรอกนะทุกอย่างฟ้าอาจจะลิขิตมาแล้วก็ได้ลูกอย่าโทษตัวเองเลยยิ่ง
ลูกร้องไห้เสียใจโทษตัวเองคุณพ่อก็ยิ่งเป็นห่วงนะลูก
เขื่อน: ฟางคนที่ผิด มันตังหากที่ผิดเรื่องเป็นมายังไงเราจะไปรู้ได้ไงอยู่ๆก็มาแก้แค้น เอาเรื่องใน
อดีตมาแก้แค้นมันใช่อ่อ มันเลวจริง พี่ไม่อยากจะเชื่อเลย
ฟาง: ฟางก็ไม่อยากเชื่อ (พูดขณะที่ใจลอย)
แม่: ฟาง เขื่อน หมอ ออกมาแล้ว
หมอ: ตอนนี้อาการคนไข้อยู่ในช่วงไม่เป็นอันตราย ไม่ใช่ว่าพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ก็ยังต้องรอ
ดูอาการอย่างใกล้ชิดในระยะนี้ เพราะคนไข้อาจจะอาการกำเริบอีกได้ แต่หมอขออย่างนึงนะครับ
อย่าทำให้คนไข้มีเรื่องสะเทือนใจอีกในตอนที่คนไข้ฟื้น เพราะไม่อย่างนั้น อาจจะถึงขั้นร้ายแรงได้เลย
ฟาง: แล้วคุณพ่อจะฟื้นเมื่อไหร่คะ
หมอ: อันนี้หมอก็ตอบไม่ได้นะครับ เพราะคนไข้ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่
 
แม่: ขอบคุณคะหมอ
 
หมอ: ยินดีครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวนะครับ
ป็อบ: ว้าาา. เสียดายจัง ยังไม่เป็นไร น่าเสียดายจริงๆ
เขื่อน: มาทำไม ออกไป (พยายามจะชกต่อยกัน)
ฟาง: พี่เขื่อน อย่า อย่าไปยุ่งกับเขา ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ แล้วพ่อนอนอยู่ในนั้น คิดถึงพ่อสิ คิดถึงพ่อ
เขื่อน: ก็เพราะคิดถึง พ่อ ไงฟาง พี่จะฆ่ามัน
ป็อบ: มาเลย เข้ามาสิ หึ ไหนละ นายภัทรดนัย เข้ามา
เขื่อน: โถ่เอ๊ยยย ไอเลว ไอชั่ว (พยามจะเข้าไปแต่ฟางดึงเอาไว้)
ฟาง: พอ พอ ได้แล้ว หยุดสีกทีได้มั้ย
ป็อบ: ที่แท้ก็พวกขี้ขลาด ขี้ขลาดด ขี้โกง
ฟาง: (ฟางทนต่อคำพูดของเขาไม่ไหว เดินตรงเข้าไปตบหน้าอย่างจัง) คำก็ขี้ขลาด คำก็ขี้โกง
ฉันถามจริงๆเถอะในชีวิตคุณ คุณไม่เคยมีความรู้สึกขี้ขลาด เลยเหรอ ห่ะ
ป็อบ: มีสิ ทำไมจะไม่มีละจ่ะฟาง ก็กลัวว่าจะแก้แค้น ครอบครัวนี้ไม่สำเร็จไง หึ
 
ฟาง: เลว เลวที่สุดคุณมันเลวอ่ะ ฉันไม่อยากเชื่อเลย ฉันไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ฮืออ ออกไปจากที่นี่ ออกไป ไปให้พ้น
ป็อบ: เธอคิดว่าฉันอยากอยู่เหรอ ห่ะ ที่ฉันมาที่นี้ก็เพราะว่า จะมาบอกว่า ถ้าไม่มีที่ไปอ่ะ ฉันให้เวลา
อีกก็ได้นะ เพราะฉันไม่รีบแล้วละเพราะว่า บางทีพวกเธออาจไม่มีที่จะอยู่ ฉันก็เลยสงสารนะ
ฟาง: ไม่จำเป็น อยากได้มาก ก็เอาไปเลยไป พวกฉันจะไปเก็บของให้เร็วที่สุด และต่อจากนี้ ชีวิตใคร ก็ชีวิตมัน อย่าได้มาพบ เจอ กัน อีกเลย
 
แม่: ฟางพอเถอะลูก พอเถอะ
ฟาง: ไปอยู่กันที่อื่นนะคะแม่ ฟางจะหาบ้านใหม่ให้พวกเราอยู่เอง
เขื่อน: ไปกันเถอะครับ สักวันคนที่มีแต่ความแค้น ความแค้นนั้นแหละ จะเผาเขาเอง
ฟางเขื่อนและแม่เดินผ่านหน้าป็อบปี้ไปโดนไม่สนใจหรือแม้แต่จะสบตา เขายืนนิ่งกับคำพูดของเขื่อน
ป็อบ: หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ พ่อครับทุกอย่าง ผมทวงทุกอย่างคืนมาได้แล้ว