รักติดลบ

.............เสียงจากกัส............
"กัส..นี่มึงจะไปไหน?" ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังจะเตรียมตัวออกไปข้างนอก...
"กัส...จะไปตามอาย...กัส...เป็นห่วงน้อง..." ภาพอายที่แสดงความเสียใจต่อหน้าผม...มันทำให้
รู้สึกแย่..ที่ไม่สามารถช่วยอะไรอายได้เลย..ผมรุ้สึกผิดที่มีส่วนทำให้เรื่องราวมันจบลงแบบนี้..ถ้า
ผมดูแลอายดีกว่านี้...ให้ความรักอายมากกว่านี้...อาย....คงไม่กลายเป็นเด็กแบบนี้...
"กู....ไม่ให้มึงไป...กูรู้ว่ามึงห่วงน้อง...แต่มึงควรที่จะห่วงตัวเองบ้าง...เพราะสถานการณ์ตอนนี้
มันไม่ปลอดภัย...มึงก็รู้..."ผมฉุดรั้งให้กัสหยุดเดิน...เพราะถ้าจะให้ผมปล่อยกัสไปแบบนี้...ผมทำ
ไม่ลง...
"ก็....เพราะสถานการณ์....มันไม่ปลอดภัยไง...กัส....ถึงเป็นห่วงอาย...เงินไม่เข้าใจ
หรอก...เพราะเงินไม่มีพี่น้อง...ไม่มีใครที่เงินจะต้องดูแล..."
"กู...ถามจริง ๆ มึงจะมัว....เสียเวลาไปดูแล....ไอ้เด็กกะโปโลนั้นทำไมว่ะ...ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคย
ดูแลมึง...ไม่เคยแม้จะถามสารทุกข์สุขดิบของมึง...วัน ๆ หนึ่งของ....อายกูเห็นมันหมดไป
กับ...การวิ่งไล่จับไอ้กัปตัน..." น้ำเสียงดุดันของเงินแฝงไปด้วยคำพูดที่เสียดแทงเข้าไปในจิตใจ
ผม...ผมไม่นึกเลยว่าเงินคนที่ผมรักจะอคติกับน้องสาวต่างสาสยเลือดผมได้ขนาดนี้...
"เงิน!!!...เงินดูถูกกัสได้...แต่เงินไม่มีสิทธิืดูถูกอาย...ทั้ง ๆ ที่เงินไม่รู้จักอายดีพอ...สิ่งที่เงินเห็น
เงิน....สัมผัสจากอาย....มันเป็นแค่เปลือกนอก.....ที่อายพยายามสร้างมันขึ้นมาเพื่อ...ปกปิด
ความทุกข์ที่อยู่ในใจ...เงินไม่มีวันรู้หรอกว่าอาย....ต้องทุกข์ทรมานกับมันมากแค่ไหน..."
"ใช่!!!กูไม่รู้...เพราะมึงไม่เคยบอกกู...เคยมีสักครั้งไหม...ที่มึงจะบอกเรื่องส่วนตัว...เรื่อง
ครอบครัว...ของมึงให้กูรู้...มึงปิดบังกูเรื่องนี้มาตลอด...ทำไมว่ะ...ไหนมึงบอกว่ารักกูไง... แต่สิ่ง
ที่มึงทำ...กูยังมองไม่เห็นความรักของมึงที่มีให้กูสักนิค"ความน้อยใจที่มันพุ่งถึงขีดสุด...ของผม
มันระเบิดออกมาแล้ว...ผมแค่อยากให้กัสรุ้และเข้าใจถึงหลักความจริงบ้าง...ผมรู้ว่าผมอาจจะพูด
ไม่ดี....กับอายแต่....นั้นคือภาพลักษณ์...ของอายที่...ผมสัมผัสได้...ถ้าจะให้ผมเข้าใจเรื่องราว
ที่ลึกลับชับซ้อนของอายนั้น...ผมคงไม่สามารถ...เพราะผมไม่เคยมีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้มัน...
"ถ้าเงินคิดได้แค่นี้...กัสว่าเรา...ควรต้องกลับไปทบทวนความสัมพันธ์ของเราใหม่...เราควรห่าง
กันสักพัก..." จากที่เงินระบายความรู้สึก....ทุกอย่างออกมาให้ผมรู้...มันชัดเจนเหลือเกินว่าเงินคง
เหนื่อยและเบื่อกับสิ่งที่ผมเป็น...เรื่องครอบครัว...เรื่องส่วนตัว...ผมไม่เคยเล่าให้เงินฟัง...เพราะ
คิดว่ามันคงไม่สำคัญ...ไปกว่าการเชื่อใจ...ไว้ใจ....ซึ่งกันละกัน...แต่ตอนนี้...ความเชื่อใจของ
เงินที่มีต่อผมมัน...คงไม่มีค่าแล้ว...การห่างกันจะทำให้ผมและเงินกลับไปพบคำถามเราไม่เคย
ถาม..และมองข้ามมันไป..
"ขอบใจที่มึง...ทำให้กูรู้ว่า....กู..ไม่มีสิทธิ์...ไม่มีความหมายกับมึง..แล้ว...กูขอให้มึงโชคดี..."
เสียงประตูที่ปิดลง...พร้อมกับน้ำตาของผมที่มันไหลรินออกมาด้วยความอึดอัด...ผมคงต้องปล่อย
มันไป...ให้เป็นไปตามทางที่มันควรจะเป็น...
..................จบตอนแล้วค่ะ ตอนนี้ของกัสเงิน ดร่าม่าล้วนๆ ......เพื่อความเข้มข้นของเรื่อง...ที่เดินทางมาถึง กลางเรื่องแล้ว...ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะค่ะ ...รักคนอ่านทุกคนเลย^^