[Boyfriend]The winner love แข่งรักจับใจนายตัวแสบ

19
Minwoo Part
 
Rrrrr
 
ใครโทรมาเนี่ยน่ารำคาญ ชะมัด!! ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ แต่เอ๊ะ! เบอร์นี้ผมไม่รู้จักเลยนี่นา แต่ผมก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี ชอบมาขัดจังหวะอยู่ได้
 
ผมไม่รอช้าอะไรรีบกรอกเสียงลงในโทรศัพท์หรูของผม เพราะจะได้รีบพูดรีบจบมาดูละครฉากน่ารักๆต่อ คิคิคิ ^^
 
"คร้าบบบบ มินวูพูดครับ"
 
(คร้าบ ยองมินก็กำลังพูดอยู่)
 
"O_O"
 
หืมมมม อึ้งเลยครับ นี่ยองมินโทรมาหรอ แต่แค่ได้ยินชื่อหมอนั่นใจผมก็เต้นแปลกๆแล้วฮะ แต่นี่มันอะไรกัน หมอนี่รู้จักเบอร์ผมได้ยังไง เท่าที่จำได้ไม่เคยให้ไปนะ
 
(ทำไรอยู่เนี่ย)
 
"หนะ...นายรู้จักเบอร์โทรฉันได้ยังไง" ผมถามคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุดออกไป
 
(ก็กับคนในห้องนายงายยยย นี่นายฉันหิวแล้ว ลงมาหาไรกินกัน) เอ...กับคนในห้องหรอ ใคร(?) แต่ที่หน้าแปลกกว่านี้
'นี่นายฉันหิวแล้ว ลงมาหาไรกินกัน'
หมอนั้นอยู่ที่นี้หรอ??????
 
"อะ...อะไรนะ!!" ผมให้นายนั่นทวนคำพูดให้ผมฟังอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
 
(ฉันบอกว่า ฉัน-หิว-ข้าว-แล้ว รีบลงมาหาฉันที่ ข้าง-ล่าง เลยนะ!) พอยองมินพูดจบก็ว่างสายไปทันที และแน่ล่ะ ไอ้ยองมินเล่นเน้นคำชัดเจนขนาดนี้ผมก็คงเดาออกแล้วแหละว่ามันอยู่ที่นี้จริงๆ T^T
พอหลังจากว่างสาย ผมก็ยืนคิดอะไรเรื่อยเปลื่อย ผมยังคิดถึงวันนั้นอยู่ ยังจำได้ทุกอย่าง ทุกคำพูด
 
'ฉัน....เห็นนายคุยกับยองมินบ่อยๆว่ามันเป็นแค่การแข่งขัน และที่นายกับยองมินมาจีบฉันก็เพื่อต้องการเอาชนะ'
 
นั่นเป็นเสียงของผู้หญิงคนนึงที่ยืนคุยกับกวังมินอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องน้ำ ซึ่งผมก็ได้ยินมันมากับหู
 
นี่ผมควรทำไงดี จะลงไปหาไอ้หมอนั่นดีไหม (?) ใจของผมที่กำลังเต้นรัวตอนนี้มันต้องการอไร ทำไมใจต้องเต้นขนาดนี้ด้วยนะ ผมกลัว กลัวว่าที่ผมคิดมันจะเป็นความจริง กลัวว่าที่ยองมินเข้ามา แท้ที่จริงแล้วแค่แข่งกันจีบผมอยู่ ผมกลัว กลัวว่าในที่สุด ผมก็ต้องโดนทิ้ง เหมือนกับผู้หญิงคนนั้น T-T
 
Rrrrrr
 
อ๊ะ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกแล้ว แต่มันก็ยังคงเป็นเบอร์ที่โทรมาหาผมเมื่อสักครู่
 
"ว่าไง" ผมตอบเสียงเรียบๆ
 
(นายอยู่ไหนเนี่ย!) ดูเหมือนว่ายองมินจะดูโมโหนิดๆนะ เพราะเค้าคงจะรอผมนานเกินไป
 
"อยู่บนห้อง" ผมก็คงทำเสียงเรียบๆเหมือนเดิม
 
(ทำไม ทำอะไรอยู่?) ยองมินเริ่มเบาเสียงลงหน่อย
 
"ฉันไม่สบายนิดหน่อยอ่ะ ไม่อยากออกไปไหน" ผมรีบหาข้ออ้างแก้ตัว
 
(เป็นอะไรมากหรือเปล่า กินยายัง ไปหาหมอไหม) น้ำเสียงของยองมินดูเป็นน้ำเสียงที่ห่วงใยมากเลยนะ มันทำให้ผมดีใจอยู่นิดนึง เพราะคิดว่าบางทีเค้าก็ทำเพราะต้องการเอาชนะใจผม ไม่ได้เป็นห่วงจริง!!
 
"ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร นายกลับไปเถอะ"
 
(ไม่เอา! นายอยู่ห้องไหน บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ)
 
เฮอ....นายนี่คงไม่เลิกตามง่ายๆสินะ เอาว่ะ ทำตามใจตัวเองสักครั้ง!
 
"ชั้น 00 ห้องOOO"
 
Yongmin Part
 
ย้อนเวลาไปตอนที่ผมว่างสายจากหนุ่มแสบของผมครั้งแรก ผมก็นั่งรออยู่ข้างตรงโซฟานี้มานานแสนนานแต่ก็ไม่มีวี่แววจะเห็นร่างเล็กเลยสักที
 
เอาหล่ะ ผมจะไม่ทน
ตื๊ด....ตื๊ด....ตื้
 
(ว่าไง)
 
"นายอยู่ไหนเนี่ย!" ผมตะคอกใส่นายนั่นทางโทรศัพท์ด้วยความโมโห ชอบปล่อยให้ผมนั่งรอเก้ออยู่ได้
 
(อยู่บนห้อง) เอ๊ะ...นายนี่นิ ไม่คิดจะร้อนเนื้อร้อนตัวรีบมาหาผมเลยหรอ
 
"ทำไม ทำอะไรอยู่?"
 
(ฉันไม่สบายนิดหน่อยอ่ะ ไม่อยากออกไปไหน) ห๊ะ...นายนี่ไม่สบายหรอกหรอ จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย เฮอ....
 
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า กินยายัง ไปหาหมอไหม" ผมถามนายนั้นด้วยความเป็นห่วง เดี๋ยวนะ เป็นห่วงหรอ (?) ผมจะเป็นห่วงนายนั้นทำไมเนี่ย เฮอ...ไม่คิดแล้วเว้ย!
 
(ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร นายกลับไปเถอะ) แหน่ะ ยังมาไล่กับอีก คนเค้าอุส่าเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่มีใครดูแล.....
 
"ไม่เอา! นายอยู่ห้องไหน บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
 
"ชั้นoo ห้องOOO" สุดท้าย ผมก็รู้
 
ผมรีบวิ่งไปที่ลิฟท์แล้วกดชั้นทันที
 
ก๊อกๆๆๆ
 
ผมยืนเคาะประตูหน้าห้องที่มินวูบอกมา เมื่อไหร่จะเปิดนะ
 
แอ๊ดดดดดด
 
อ๊ะ หมอนี่มาเปิดประตูแล้ว แต่หน้าตาดูโทรมๆนะ ก็น่าจะไม่สบายจริงๆ
 
ทันทีที่หมอนี่เปิด ผมก็เค้ามานั่งที่โซฟาอย่างถือวิสาสะ และตบที่เบาะข้างๆมาให้มินวูนั่ง และมินวูก็มานั่งอย่างว่าง่าย เห็นเป็นเด็กดีสุดก็วันนี้ล่ะแฮะ แต่ก็น่าสงสารนะ
 
ผมเอามือไปทาบที่หน้าผากคนตรงหน้า เพื่อสำรวจอุณหภูมิในร่างกาย แต่ตัวก็ร้อนๆนะ แต่ถ้าผมมองไม่ผิด หน้านายนี้เริ่มแดงแล้วด้วย สงสัยเขินผมมั้ง แต่ทว่า....ใจของผมมันก็สั่นๆแปลกๆเหมือนกัน ผมเลยชักมือกลับแล้วหันไปมองทางอื่น
 
Minwoo Part
 
ผมเดินมานั่งตรงโซฟาที่หมอนนั่นบอกอย่างว่าง่าย ก็วันนี้น่ะมันรู้สึกเศร้าๆยังไงไม่รู้ คิดถึงวันนั้นที่ได้ยินมันก็ยิ่งทำให้ใจหวั่นไหวทุกที
 
พอนั่งลงข้างๆ ไอ้ผมทองก็มองหน้าผมสักพักก่อนจะเอามือหนามาทาบที่หน้าผากผม เฮอ....อยู่ๆหน้าผมก็ร้อนขึ้นมาอย่างง่ายดาย แถมใจยังเเต้นตึกตักๆอีกด้วย ยิ่งสบตากับนายนั่นมันยิ่งทำให้ใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก
 
ยองมินชักมือออกจากหน้าผากผมก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น ส่วนผมที่นั่งหน้าอึ้งนิดๆ ก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆ
 
เอาหล่ะ ไงวันนี้หมอนี่ก็มาแล้ว ผมขอถามเรื่องที่อยู่ในใจมากมายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า
 
"ยองมิน" ผมค่อยๆเงยหน้ามองคนข้างๆที่หันไปมองทางอื่นอยู่ก่อนจะหันมาหาผม
 
"อะไรหรอ"
 
"นายมาทำแบบนี้กับฉันทำไม? ขอความจริงได้ไหม....."