แฝดริษยา

9.4

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 02.51 น.

  62 ตอน
  931 วิจารณ์
  142.57K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 23.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

56) 56 อย่าทำร้ายกันอีกเลย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เมื่อกี้ไอ้คนที่มากอดอาฉิงอ่ะ อาฉิงรู้จักรึเปล่า”เต้ยพูดขณะที่ฟางมาส่งเขาที่รถ
 
 
 
 
 
 
“ไม่อ่ะ เราความจำเสื่มนะเต้ย เราจะรู้จักคนพวกนั้นได้ไง”ฟางตกใจก็รีบโกหก
 
 
 
 
 
 
 
“เต้ยไม่ค่อยชอบพวกนั้นเลยอ่ะที่มาลวนลามอาฉิง จนไม่อยากไปทำงานเลยวันนี้”เต้ยรึบอ้อน
 
 
 
 
 
 
“พอเลย ห้ามอู้งานที่นี่ยังมีเวฟอีกนะ พวกนั้นไม่ทำร้ายฟางหรอกน่า ไปทำงานเถอะ”ฟางรีบไล่เต้ย
ไปทำงาน
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ให้ร้องให้เวฟช่วยนะ เต้ยไปทำงานก่อนนะครับ”เต้ยรีบดึงฟางไปกอดแน่นก่อนจะ
พูดแล้วขับรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราจะต้องไม่ใจอ้อนกับผู้ชายใจร้ายคนนั้นยัยฟาง”ระหว่างที่เดินกลับมาฟางก็พูดเตือนตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เวฟ ลูกของเราอยู่ที่ไหน”เมื่อฟางเดินกลับมาที่โรงเกบใบชาก็ตกใจที่ไม่เห็นลูกก็รีบถามเวฟ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ คือว่า”เวฟที่เห็นท่าทางโกรธจัดของฟางก็อึกอักฟางจึงรีบวิ่งออกไปตามหาเฟิร์สทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น่ารักจังเลยชื่อเฟิร์สใช่มั้ยครับ ขอพ่ออุ้มหน่อยนะ”เมื่อฟางเดินตามหาลูกมาจนถึงทางเดินลงไป
ที่เนินไร่ชาก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็รีบเดินไปใกล้ๆก็ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้คุกเข่ากำลังลูบผม
ของเฟิร์สด้วยความเอ็นดู
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามายุ่งกับลูกชั้นนะ”ฟางรีบเดินเข้าไปห้ามป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“นี่ลูกเธอคนเดียวที่ไหน นี่น่ะลูกชั้นด้วยนะฟาง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ใครกันคือฟาง ชั้นไม่รู้จัก ออกไปจากที่นี่ซะ”ฟางรีบเอ่ยปากไล่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“เธอเองก็รู้อยู่แกใจดีว่าเธอคือใคร ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอน่ะความจำเสื่อม นี่ชั้นถามจริงเถอะ
เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน กลับบ้านเราเถอะนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบดึงมือฟางแต่ฟางรีบสะบัด
มือทิ้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาจับตัวชั้น ทำไมชั้นต้องกลับบ้านกับคุณ ที่นี่คือบ้านของชั้น คุณเป็นใครชั้นไม่รู้จัก”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ นี่จำกันไม่ได้งั้นหรอ ได้ ชั้นะทำให้เธอจำชั้นได้เอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงฟางไปแนบลำตัว
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ”ป๊อปปี้ไม่รอช้า รีบบดจูบฟางอย่างร้อนแรงทันที ฟางเบิกตาโพลงก่อนที่จะเอามือทุบหลัง
ป๊อปปี้ไปหลายที
 
 
 
 
 
 
“อ๊า ฮือๆ”ขณะที่ป๊อปปี้และฟางจูบกันอยู่นั้น เฟิร์สที่จะเดินลงไปที่เนินก็สะดุดล้มจนร้องไห้
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
เมื่อฟางถูกปล่อยตัวจากป๊อปปี้ก็ง้างมือตบป๊อปปี้ก่อนจะรีบวิ่งไปหาลูกเช่นเดียวกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เฟิร์สยังไงบ้างครับ เดี๋ยวพ่อดูแผลให้นะ”ป๊อปปี้รีบวิ่งไปถึงก่อนฟางดูอาการของลูกชายแล้วอุ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ วางลูกชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ นี่ลูกของชั้นชั้นดูเค้าเองได้”ฟางรีบเดินเข้ามาว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟาง อย่ามาพูดอะไรไร้สาระน่านี่ลูกของเรานะ ถ้าไม่มีชั้นเฟิร์สก็ไม่เกิดมาหรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่สน นี่มันลูกของชั้น”ฟางพูดด้วยอารมณ์ก่อนจะผลักป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้ที่ไม่เคยอุ้มลุกนั้น
เสียหลักเผลอปล่อยตัวเฟิร์สทำให้เฟิร์สร้องไห้จ้าเซจะกลิ้งตกเนินทางลงไปของไร่ชาซึ่งชันพอ
สมควร
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟิร์สลูกพ่อ”ป๊อปปี้ตกใจด้วยสัญชตญานความเป็นพ่ก็รีบดึงเฟิร์สไปหาฟางทำให้ตัวเองกลิ้งตก
เนินลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นาย ไหวรึเปล่า เดี๋ยวชั้นตามให้คนมาช่วยนะ”ฟางตกใจเมื่อเหนป๊อปปี้ตกลงมาก็รีบเข้าไปหา
ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”เขื่อนและเวฟที่รีบตามมาเห็นป๊อปปี้กลิ้งตกเนินลงไปก็ร้องเสียงหลงก่อนที่ทุกคนจะรีบวิ่ง
ไปหาข้างล่าง
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วคุณป๊อป ตัวเปื้อนดินหมดแล้ว”เวฟพูดและช่วยกันกับเขื่อนประคองฟางขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะครับลุกพ่อ ไม่ต้องร้องนะ”ป๊อปปี้ที่ขาแพลงจากการตกลงมาก็กะเผลกตัวเองไปหา
เฟิร์สที่ถูกฟางอุ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ลูกของชั้น คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเค้า”ฟางพูดเสียงแข็งแล้วอุ้มลูกเดินหนีป๊อปปี้ไป
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะยัยบ้า น่ะเอาลูกไปแบบนี้ไม่ได้นะ”ป๊อปปี้โวยวายแล้วฝืนตัวเองจะตามแต่ต้องทรุดลง
ด้วยความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปใจเย็นๆเถอะ อย่าพึ่งใจร้อนเลย”เวฟตกใจรีบประคองป๊อปปี้ขึ้นไปทำแผลแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วโทโมะ พวกนายรีบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ต่างคนต่างอารมณ์ร้อนใส่กันแบบนี้ คงจะคืนดีกันง่ายล่ะ
ชั้นเริ่มเอาไม่อยู่แล้วนะ”เขื่อนโทรหาแก้วและโทโมะที่อยู่ที่เขาใหญ่ให้ขึ้นมาช่วยทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเพื่อนใหม่ของเวฟกลับไปเลยนะ เราไม่ชอบ”หลังจากที่เวฟพาป๊อปปี้กลับที่พักไปแล้วฟางที่
หนีกลับบ้านมาก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงไม่ชอบล่ คุณป๊อปเค้าก็รักเฟิร์สเอ็นดูเฟิร์สดีจะตาย”เวฟที่เริ่มมั่นใจเรื่องที่ป๊อปปี้พูดก็ว่า
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ เค้าไม่ได้รักลูก เค้าก็แค่อยากจะเอาชนะเรา ผู้ชายอย่างนั้นน่ะโลเล ใจร้ายที่สุด”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
“บางทีเค้าอาจจะอยากคืนดีกับฟางก็ได้นะฟางอย่ามองแง่ลบสิ”เวฟนิ่งสักพักก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ เค้าไม่ได้รักฟาง เค้ารักแต่ยัยฝ้าย ฟางไม่อยากเป็นเงาใคร”ฟางที่มัวแต่โกรธป๊อปปี้ก็เผลอ
พูดขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วฝ้ายคือใครกันหรอ”เมื่อเห็นว่าฟางหลุดชื่ออีกคนออกมาก็รีบถาม ทำให้ฟางนิ่งหน้าถอดสี
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่มีอะไร วันนี้เราปวดหัวเดี๋ยวเราไปดูลูกก่อนนะ”ฟางรีบเดินหนีเวฟรีบรั้งข้อมือไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“รู้สึกว่าเมื่อกี้อาฉิงแทนตัวเองว่าชื่อฟางนิ”เวฟพูดขึ้นแล้วจ้องอย่างจับผิดทำให้ฟางนิ่งอึกอักเมื่อ
ถูกจับได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่นายจะไปน่ะเขื่อน ชั้นเจ็บตัวอยู่นะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นเขื่อนทำแผลให้ป๊อปปี้เสร็จรีบคว้ากุญ
แจรถแล้วจะออกไป
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าอยู่กับนายแล้วเป็นแบบนี้ไง ชั้นเลยต้องรีบไปรับตัวช่วยที่สนามบินคืนนี้ เห้อ ชั้นไม่เข้า
ใจริงๆเลยว่ะป๊อป ทำไมตอนที่นายอยู่กับฝ้าย ไม่สิ นายอยู่กับใครต่อใคร นายคือคนมีเหตุผล
ใจเย็นกว่านี้นิ แต่ทำไมนายถึงเจอฟางแล้วนายกลับกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ฟังเหตุผล อยาก
เอาชนะฟางไปซะอย่างงั้น”เขื่อนส่ายหน้าแล้วพูดออกมาตรงๆ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ก็ยัยนั่นน่ะ อยากดื้ออยากพยศชั้นทำไมล่ะ ชั้นต้องพายัยนั่นกลับบ้านให้ได้”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้านายพาฟางกลับไปได้มีหรอนายเต้ยนั่นจะไม่มาลากว่าที่เมียเค้ากลับไป”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ ฟางไม่ใช่เมียมัน แต่ฟางเป็นเมียชั้น”ป๊อปปี้รีบว่า
 
 
 
 
 
 
“โอเคๆ งั้นชั้นถามใหม่ นายรักฟางใช่มั้ย”เขื่อนถาม
 
 
 
 
 
 
 
“บ้า ชั้นจะไปรักฟางได้ไง ชั้นก็แค่อยากรับผิดชอบความผิดทั้งหมด”ป๊อปปี้อึกอักก่อนจะว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ลำพังอ่ะนะ ถ้าอยากจะรับผิดชอบหรือเลี้ยงดูบุตร ก็ไม่เห็นจจะต้องมาตามตัวแม่และลูกแบบนี้เลย
แค่ไปอำเภอแล้วแสดงหลักฐาน ส่วนแม่เค้าอยากจะให้แต่งงานใหม่กับใครก็ไม่ห็นต้องมาตาม
ขนาดนี้”เขื่อนว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยนั่นน่ะร้ายกาจจะตาย ชั้นน่ะก็แค่ไม่อยากให้ไอ้บึกนั่นต้องโดนหลอก”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เค้าจะหลอกใคร แล้วทำไม นายไปยุ่งทำไมล่ะ นายเองก็ไม่ได้รักฟางนิ”เขื่อนรีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ยัยนั่นเป็นเมียชั้นนะ จะเป็นเมียคนอื่นไม่ได้”ป๊อปปี้รีบเถียงเขื่อนเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเดือดร้อนโซยวายขนาดนี้ก็แสดงว่านายหึง นายน่ะรักฟางอย่าโกหกตัวเองเลย”เขื่อนว่า
 
 
 
 
 
“ไม่ได้รักโว้ย ยัยนั่นน่ะ โครตพยศชั้นน่ะจะรักไปได้ยังไง”ป๊อปปี้รีบว่ากลับแล้วคิดถึงฟาง
 
 
 
 
 
 
“รัก/ไม่รัก”เขื่อนและป๊อปปี้ต่างเถียงกันไปมาไม่หยุดอย่างไม่มีใครยอมใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ยชั้นไม่คุยกับนายละ พวกไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง ชั้นไปรับแก้วกับโทโมะดีกว่า”เขื่อนพูดก่อน
จะเดินหนีออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“เราแค่อยากดูแลรับผิดชอบในสิ่งที่เราทำไปเท่านั้น เราไม่ได้รักยัยนั่น”ป๊อปปี้คิดถึงคำพูดของ
เขื่อนแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“แต่ยัยนั่นจะแต่งงานใหม่กับใครไม่ได้”ภาพที่เขาแอบดูฟางและเต้ยและฟางสวีทกันก็ฉายเข้ามา
ในหัวกับคำบอกเล่าของเวฟที่เคยบอกเขาว่าเต้ยรักฟางมากตั้งแต่แรกพบ แข่งกันจีบฟางกับเขาจน
ฟางยอมเป็นแฟนด้วยจนเต้ยขอฟางแต่งงานไป เมื่อวันก่อน ก็กำมือก็จะดื่มเบียร์ที่อยู่ในตู้เย็นจน
หมดไปอีกหลายกระป๋อง
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ขณะที่ป๊อปปี้เหม่อคิดถึงฟางอยู่นั้นประตูห้องของเขาก็ดังขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”เมื่อป๊อปปี้กระเผลกตัวเองมาเปิดประตูก็อึ้งเมื่อเห็นฟางยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
 
 
 
มาง้อเค้าแท้ๆแต่ดันปากแข็ง สนุกล่ะสิงานนี้
 
 
 
 

 
 
 
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา