ฤทธิ์รัก

"ไวท์!...ทางนี้...ทางนี้" เสียงปายเรียผให้ไปนั้งด้วย...เมื่อเห็นว่าผมเดินอยู่คนเดียวในห้างดัง
"ปาย/กัป...อ่อ...มาเที่ยวเหรอ.."
"ป่าว...มาจ่ายค่าโทรศัพท์...แล้วนี่ไอ้กริชไปไหนอะ...ไม่มาด้วยเหรอ...มึงเป็นอะไรรึ
เปล่า..ทำไมตาบวมขนาดนั้น..."
"นั้นสิ...ไวท์ไม่สบายรึเปล่า...เห็นเงียบๆ"
"มะ..เป็นไรหรอก...แค่เป็นหวัดนิดหน่อย...อ่อ..แล้วกัปกับปายทานข้าวยัง...ไปทานด้วยกัน
ไหม"
"ดีเลย...เราไม่ได้กินข้าวด่้วยกันนานแล้ว...เสียดายนะ...กริชไม่มาด้วย"
ผมพยายามหลบสายตากัป...ที่มองมาอย่างคาดคั้นคำตอบ...ผมยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้...โดย
เฉพาะกัป...แต่ความลับไม่มีในโลกจริง ๆ ...
"อ้าว!!!..นั้นกริชนิ...กริช...กริช.."
"อ่อ...ปายอย่าไปกวนกริชเลย..กริชคงมีธุระ.."
"ธุระ...ธุระอะไรว่ะ...มึงเป็นไรเนี่ยไอ้ไวท์...แปลกๆ"
"กริชค่ะ...ครีมว่าเราซื้อของไปตกแต่งห้องเพิ่มดีไหม...เอาพวกภาพเด็ก น่ารัก ๆ เพิ่มดี
ไหม...หรือกริชอยากได้อะไร.." ท่าทางแปลก ๆ ของไวท์ และความผิดปกติของไอ้กริชกับผู้
หญิงข้างกายนั้นทำให้ผมแน่ใจว่ามันคงมีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน...และเพื่อความแน่ใจ...ผมจึง..
"ไอ้กริช...กูมีธุระจะคุยกับมึงหน่อย...อ่อ...ขอยืมตัวไอ้กริชหน่อยนะครับ..."
...........มุมหนึ่งของ ลานจอดรถ.....
"ผู้หญิงคนนั้นคือใครว่ะ!!!..."
"อ่อ...ครีมเค้า...อ่อ...."
"กัป...อย่าทำให้กริชเค้าลำบากใจเลยนะ...อ่อ...ไวท์เป็นฝ่ายขอเลิกกริชเอง...กริชเค้าไม่
ผิด...กัปอย่า...ทำอะไรเค้าเลยนะ..." ผมอยากปกป้องกริช...ผมไม่อยากเห็นใครต้องเจ็บตัวอีก
"ห๊ะ!!!...ไอ้ไวท์...มึงเลิกกับไอ้กริชแล้ว....จริงเหรอว่ะ....หึ...หึ...มึงคิดผิดแล้วที่หลอกคน
อย่างกู...เมื่อวานที่พวกมึงทะเลาะกันที่รถ...กูกัปปาย...เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง...และตอนนี้สิ่ง
ที่กูอยากรู้....มึงต้องตอบกูไอ้กริช!!"
"กัป...มันเป็นเรื่องของเค้าสองคนนะ...ปะ...ปายว่าเราอย่าเข้าไปยุ่งเลย"
"มึงหยุดพูดเลยปาย...กูจะยุ่ง...เพราะพวกมันสองคนเป็นเพื่อนกู...ว่าไงมึงตอบกูได้ยังไอ้เพื่อน
เหี้ย...ถ้ามึงไม่ตอบ...มึงโดนหมัดกูเหมือนวันนั้นแน่...ตอบ!!!"
"กริชเค้าไม่อยากตอบ...งั้นครีมตอบให้....ว่าครีมเป็นคู่หมั้นกริช...เป็นแฟนกริช...และกำลังจะ
เป็นแม่ของลูกกริชในอนาคต...ทำไมเหรอค่ะ...คุณมีอะไรรึเปล่า" เสียงคำตอบมันดังชัดเจนจน
ผมเช...ทุกอย่างในตอนนี้เหมือนมันหยุดนิ่งอยู่กับที่...
"ขอบคุณ...สำหรับคำตอบ...ผมจะได้รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไป...กับเพื่อนสารเลวคนนี้
ต่อไปนี้มึงไม่ใช่เพื่อนกู...ไอ้สตว์!!!...ปึก!!!!..." ผมโมโหมากที่เพื่อนผมมันไม่ชัดเจนสัก
ที...ถ้ามันรักไวท์แบบที่ไวท์รักมันบ้าง...เรื่องทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้...ผมลอบมองไปยังไอ้
ไวท์ที่ตอนนี้ร้องให้สะอื้นตัวโยงอยู่ข้าง ๆปาย...ผมไม่นึกเลยว่า...กริชจะเปลี่ยนไปได้มากขนาด
นี้...ผมสัญญากับไวท์ว่าจะเป็นคนดูแลมันเอง...
"อ่อ...ไวท์กลับห้องดีกว่า...ขะ...ขอบคุณกัปกับปายมาก...ขอบคุณจริงๆ" หลังจากที่กลับมา
จากห้างความผิดหวังความเสียใจที่ผมพยายามปกปิดไว้...ผมไม่สามารถช่อนมันได้อีกแล้ว...กัป
กับปายจึงพาผมมาที่ห้องเพื่อปลอบ...
"มึง..จะนอนที่ห้องกูก็ได้นะ...เดี๋ยวกูนอนที่โชฟาเอง...กูไม่อยากให้มึงอยู่คนเดียว..."
"ไม่เป็นไรหรอก...ไวท์...ไม่ได้พักหอในแล้ว...ไวท์พักหอข้าง ๆ มอ...กัปกับปายไม่ต้องห่วง
นะ..." ไวท์พูดพร้อมกับทำท่าจะเดินไป...แต่...
"เดี๋ยว!!....อ่อ...เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอก็ได้...มันดึกแล้ว...มึงกลับคนเดียวอันตราย"
"ปายว่าให้กัปไปส่งก็ดีนะ...ไวท์จะได้กลับไปพักผ่อนเร็ว ๆ"
"งั้น...เดี๋ยวกูมานะปาย...มึงอย่าเพิ่งหลับละ...." ผมพูดพร้อมกับสบตาปายผมรู้ปายรู้สึกยัง
ไง...แต่ถ้าจะให้ผมทิ้งไอ้ไวท์ตอนนี้...ผมทำไม่ลง..
...............ระหว่างทาง............
"พรึ่บ!!...เอานี้คลุมไว้...อากาศมันหนาว..."
"กัป...ไวท์ขอบคุณมาก...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...แต่กัปอย่าทำดีกับไวท์แบบนี้เลย
นะ...เดี๋ยวปายจะคิดมาก...ไวท์ดูออกว่าปาย...คงเสียความรู้สึก...เวลาที่กัปทำดีกับไวท์แบบนี้"
"มึงไม่ต้องห่วงเรื่องกูกับปายหรอก...กูอยากให้มึง...ผ่อนคลายกับ...เรื่องบ้า ๆ นั้น...พรุ่งนี้กูจะ
พามึงไปฉลองงานวันเกิดเอง...กูรู้ว่ามึงอยากทำอะไร...กูบปายจะมารับมึงช่วงบ่าย ๆ ละ
กัน...เตรียมตัวรอเลย"
กัปส่งผมตรงหน้าหน้าหอ...พร้อมกับกำชับว่าให้ผมรอมันมารับ..วันพรุ่งนี้คงเป็นวันเกิดที่ผมได้อยู่
กับตัวเอง...ได้กลับมารักตัวเอง...มากกว่าทุกปีสินะ...
...............ห้องกัป...............
"อึก....อึก....อ่าาาาาาา...กะ...กัป...เป็นอะไร...อะ...อ่าาาาา..." หลังจากกัปกลับมาจากส่ง
ไวท์....ผมตกใจที่อยู่ ๆ กัปดันผมให้ไปนั่งตรงโชฟากลางห้องแล้วก็ขึ้นค่อมตัวผมทันที่...ลิ้นร้อน
ๆ ที่กำลังเลียตรงหน้าท้องผม...ทำให้ผมครางอย่างดังด้วยความเสียว...
"กูทำให้มึงเสียใจ....กูขอโทษ...กูรู้ว่ามึงเสียความรู้สึกที่กู...ยุ่งกับไอ้ไวท์...แต่กูอยากบอกมึง
นะ...ว่ากูรักไวท์แบบเพื่อน....เท่านั้น...มึงคือคนที่กูรัก...คนเดียว...รู้ไหม...และนี้คือคำขอโทษ
จากกู...."
"จุ๊บ...อืออออ...อะ...อ่อออ...อึก...อึบ" ผมกลัวว่าปายจะทนรับน้ำหนักผมไม่ไหว...ผมจึงอุ้ม
มันไปที่อ่างอาบน้ำแล้ว...ยกขาของมัน...แต่มันสะดุ้ง...ที่ผมยกขามัน...ทำให้ผมต้องกดสะโพก
มันไว้...
"กะ...กัป...อ่าาาาาา....อ่ออออ...อืมมม...ปะ...ปายเจ็บ...กัปหยุดเถอะนะ...อะ...อะ...อึกก
กก...พั่บบบบบ...อ่าาาา...อึก...อึก" ผมเสียวที่กัปยกสะโพกและดันส่วนนั้นเข้ามา...แต่มันไม่
สามารถเข้าได้...กัปก็ยังพยายามจะดันเข้าไป...ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า...ตรงส่วนนั้นของผมมีเลือด
ออก...แต่เหมือนกับจะไม่สนใจ...กัปเปิดน้ำจากฝักบัวให้มันไหลมาตรงส่วนนั้นแล้วดันมันเข้าไป
จนสุด...ความเย็นบวกกับแรงกดของกัป...ทำให้มันเข้ามาจนสุด...ขาผมสั่นด้วยความเสียว...มัน
ทั้งอึดอัด...จนผมอยากปลดปล่อย...
"ปล่อยพร้อมกันนะครับ.....อืออออออออออ...อ่าา...อึก...อืมมมมม....ปายช่วยขย่มมันแรง ๆ
หน่อยได้ไหมครับ...อ่าาาาา...อ่าาาา...พั่บ...พั่บ...อือออออออ...ผมรักปายนะครับ"
ผมยอมรับความผมเสียใจและเสียความรู้สึกอย่างที่มันบอกแต่...ในความเสียใจนั้นผมเข้าใจดีว่า
มัน...แค่เป็นห่วงไวท์แบบเดียวกับผม...เพียงแต่การกระทำ...การแสดงออกมันแตกต่าง
กัน...ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่า...กัปรักผม...ผมต้องเชื่อใจในความรักของผมใช่ไหมครับ
..........จบตอนแล้วค่ะ..........ขอบคุณทถกคนที่ติดตามนะค่ะ^^..........