ฤทธิ์รัก

หลังจากที่ผมวางสายจากเคนผมก็รีบตรงมายัง...ตึกร้างตามทางที่เคนบอก...ผมมองขึ้นไปเห็น
ร่างของไวท์ถูกแขวนไว้ตรงริมระเบียง...ซึ่งผมไม่อยากคิดเลยว่าถ้าพลาดขึ้นมา....แต่ผมจะไม่
ยอมให้มันพลาดเด็ดขาด...ผมต้องรักษาหัวใจดวงนี้ไว้ด้วยชีวิต...
"กูฝากไปบอก...เจ้านายมึงด้วยนะว่าเตรียมตัวรับศพของอีนี่ด้วย..." ครีมพูดแล้วเดินตรงไปยัง
ร่างที่แขวนอยู่ริมระเบียบทันที...มือที่ล้วงเอามีดออกมาทำให้ผมตกใจ...ผมควรจะทำอะไรสัก
อย่างก่อนที่มันจะสายไป...
"ครีม!!...ผมรู้และเข้าใจความรู้สึกคุณนะ...แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะถ้าคุณได้ตัวคุณกริชไป
แต่หัวใจเค้าอยู่กับคนอื่น...คุณคงไม่อยากเจ็บแบบนั้นหรอกจริงไหม"
"มึง!!...ไม่ต้องมาพูดปลอบใจกู...เพราะกูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...นอกจากกำจัดอีนี่ให้ออกไป
จากชีวิตกู...." ผมมองมีดที่จี้ลงไปเพื่อจะตัดเชือกอย่างหวาดเสียว...ถ้าหากผมทำงานนี้ไม่
สำเร็จ...ผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต...แต่ถ้ามันสำเร็จผมสัญญาว่า...ผมจะกลับตัวเป็นคนดี...
หวังว่ามันคงไม่สายไปใช่ไหม..
"พรึ่บ!!!...เคน!...รีบพาไวท์ออกไปจากที่นี่เร็ว!!" มีดที่ครีมพยายามตัดเชือกนั้น...ทำให้ผม
ตัดสินใจกระโดดเข้าไปรวบตัวครีม...แล้วก็ผมตะโกน....เคนไปช่วยไวท์...
"คุณกริช!!" เสียงที่ตะโกนของคุณกริชทำให้ผมต้องรีบไปช่วยไวท์...
"กริช!!!..."
"ใช่ผมเอง...ผมบอกครีมแล้วไงว่า...ครีมไม่มีวันทำร้ายคนของผมได้...มอบตัวกับตำรวจชะ...
อย่าทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายไปกว่านี้เลย...."
"ไม่!!!ครีมไม่ได้ทำผิด...กริชเป็นคนบังคับให้ครีมทำแบบนี้เองนะ...ครีม...ครีม...ไม่ได้ทำ"
เสียงที่สั่นไหวและร่างที่ร้องไห้อย่างน่าสงสารของครีมทำให้...ตำรวจเข้าไปรวบตัว..จับคุมไดใน
ที่สุด...
.............โรงพยาบาล..........
"ขอบคุณ....คุณมากที่ทำงานนี้ให้ผมสำเร็จ...และนี่ค่าจ้างของคุณ..."
"ผมไม่ต้องการค่าจ้างแล้ว...ผมรู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร...ผมขอบคุณคุณกริชมากที่
ทำให้ผม...เดินในทางที่ถูก...ถึงแม้ว่ามันจะสายไปก็ตาม...."
"ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเริ่มต้นสิ่งที่ดีหรอกนะ...เคน"
ผมรู้และเข้าใจแล้วว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร...ต่อไปนี้ผมจะเป็นเคนคนใหม่...ผมสัญญา
"หมอ...เพื่อนผมเป็นไงบ้าง"
"อาการโดนรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง...คนไข้คงอ่อนเพลียเพราะเป็นไข้...ส่วนบาดแผลที่ข้อ
มือ...มีรอยช้ำจากการถูกมัดด้วยเชือกที่แข็งมาก...ทำให้เป็นแผลรอบข้อมือ...คงต้องดูแลเป็น
พิเศษหน่อย...หมอจะกำชับเรื่องนี้กับพยาบาลอีกที...ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
"ขอบคุณครับ..." ผมกำลังจะเดินเข้าห้องเพื่อไปเยื่ยมไวท์..แต่เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นก่อน...
"ฮัลโหล...ปายมีอะไรรึเปล่า...อ่อ...ไวท์อยู่กับกู...มีเรื่องนิดหน่อย...แต่ตอนนี้ปลอดภัย
แล้ว...จะมาเยี่ยมเหรอ...ไดสิ...กูรออยูที่ห้อง วีไอพี 44 ละกัน..." ปายตกใจมากที่รู้ว่าไวท์อยู่
โรงพยาบาล...ผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้าไอ้กัปตันมันเจอผม...ผมจะแก้ตัวกับมันยังไง...
............หนึ่งชั่วโมงผ่านไป.......
"กริช!!...มันเกิดอะไรขึ้น....ทำไมไวท์ดูแย่ขนาดนี้..." ผมเอ่ยถามกริชทันทีที่มาถึงห้อง
..ใบหน้าไวท์ที่ซีดและข้อมือที่พันด้วยผ้าก็อตทั้งสองข้าง...ทำให้ผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไร
ขึ้น...
" อ่อ...เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะกู......." ผมเล่าทุกอย่างให้ปายและกัปตันฟัง...สายตาที่มองมา
ด้วยความโกรธของกัปตัน...ผมเดาไม่ผิดเลยว่ามันคงจะ...อยากชัดผมมากแค่ไหน...
"เดี๋ยว...กูจะย้ายไวท์ไปที่โรงพยาบาลอื่น..และกูขอห้าม....มึง!!!...ห้าม!!...ยุ่ง!!...กับมัน
อีก!!" วินาทีที่เห็นไวท์นอนอยู่....ผมรู้สึกเกลียดได้กริชมาก....มันทำให้ไวท์ต้องเจ็บตัวเพราะ
มันอีกแล้ว...ผมคงปล่อยให้มันทำร้ายไวท์ทางอ้อมแบบนี้ไม่ได้...ผมจึง...
"ไอ้กัป!!...กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงไวท์...แต่ไวท์คือแฟนกู....กูดูแลมันเองได้...มึงไม่ต้องห่วง"
"ไอ้สัตว์!!...ดูแล...นี่เหรอมึงดูแลมัน...จนมันต้องเจ็บตัวแบบนี้เหรอว่ะ...กี่ครั้งแล้วที่มันต้องมา
เจ็บตัวเพราะมึง...และมึงเคยทำอะไร...หรือช่วยอะไรมันบ้างได้...นอกจากดูแลเวลามัน
เจ็บ...แบบนี้....การกระทำของมึง....เค้าไม่เรียกว่า...ดูแลหรอกว่ะ...เค้าเรียกว่า...แก้ตัว
มากกว่า!!!" ผมอดไม่ได้ที่จะด่ามัน...ไม่ได้ชัดมัน...แต่ขอได้ด่ามันแก้แค้นชะหน่่อยละกัน...
"กู....ยอมรับว่ากูอาจดูแลมันได้ไม่ดี....แต่มึงเองก็ไม่ได้ต่างจากกูเลย...มึงอย่าคิดว่าที่มึงทำไป
วันนั้น...ไม่มีใครรู้....กูรู้และเห็นทุกอย่าง..." คำพูดแปลก ๆ ของมันทำให้ผมชักจะหวั่น ๆ 
"มึง!!!...พูดเหี้ยไรว่ะ....กูไม่เข้าใจ..."
"หึ...หึ....ร้อนตัวเหรอว่ะ...ปาย...ต้องทำใจหน่อยนะ!!"
....................จบตอนแล้วว............กำลังลุ้นเลยใช่ไหมค่ะ..........^^