ฤทธิ์รัก

"กัป...อ่อ...เมื่อคืนกัปไปไหนกับไวท์เหรอ" เสียงคนข้างกายผมเอ่ยถามเมื่อเราเดินเล่ยอยู่ในสวน
หย่อมของมหาลัย...
"ใครบอกมึง...ไอ้ปากสุนัขนั้นละสิ"
"อ่อ...ก็เพื่อน...กลัวปายโดนหลอกนิ..แต่ปายเชื่อว่ากัปไม่หลอกปายหรอก....เนอะ" 
"แล้ว...ถ้า...กู...กลอกมึงจริง ๆ ล่ะ"
ผมพยายามไม่คิดแล้ว...พยายามเชื่อใจว่า...กัปคงไม่ใจร้ายแบบนั้น...แต่กัปพูดตรง ๆ ต่อหน้าผม
ขนาดนี้...ผมทำใจไม่ทันจริง ๆ...น้ำตาที่คลออยู่...ผมจะไม่ให้มันไหลเด็ดขาด...ผมยังไม่แข็งแรง
พอที่จะยอมรับ...ผมจึงหันหลังเพื่อจะออกไปจากตรงนี้...แต่...
"กู...หิวข้าวแล้ว...มึงเลี้ยงกูหน่อย..."ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพูดแบบนั้นไปเพื่ออะไร...ผมไม่รู้ว่าผม
โกรธที่มันรู้จากปากคนอื่นหรือโกรธคำถามที่มันถามผมกันแน่...ผมรู้ว่าคำพูดของผมทำร้าย
มัน...มันคงเจ็บปวดสินะ...ไหล่ที่สั่นไหว...มือที่ยกขึ้นเพื่อปาดน้ำตา...และขาที่เหมือนจะเดินหนี
ผมนั้น...ทำให้ผมต้องรีบรั้งสายสะพายเป้ของมันไว้...
"ถึงปายรวย...แต่...ก็ไม่ได้หมายว่าปาย....จะสามารถเสี้ยงคนอื่นได้ทุกวันหรอกนะ...ปายคงไม่โง่
พอที่จะให้คนอื่นมาหลอก..กัป...คบกับ....ปายเพราะอะไรปายรู้ดี...แต่ปายโง่เองที่พยามยาม
รั้งกัปไว้...ปายควรจะยอมรับสักที...เพราะสิ่งที่กัปต้องการ...คือ...เงินของปาย...ไมใช่ปาย...."
"มึง!!!คิดไรเลอะเทอะ...กูไม่ใจร้ายที่จะกลอกใช้มึงเพราะเงินหรอก...มึง!อย่าเชื่อคำพูดคนอื่น
มากกว่าคำพูดกูได้ไหมว่ะ...และถ้ากูจะหลอกเอาเงินมึงจริง ๆ กูไม่ไปไหนมาไหนกับมึง...ไม่เปิด
เผยมึงกับคนอื่นหรอก...ว่ามึงเป็นแฟนกู...กูทำไปทั้งหมด...เพราะมึงเป็นแฟนกูนะ" 
"กัป!!...ปะ...ปายขอโทษ...กัปไม่ได้หลอกปายจริง ๆ นะ...กัปรักปายแล้วใช่ไหม....หัวใจของ
กัป...เป็นของปายแล้วใช่ไหม" เสียงที่สะอื้อร้องให้พร้อมกับมือที่กอดรั้งผมไว้...เป็นคำตอบได้ดี
ว่า...ปาย....เชื่อผม...เชื่อเรื่องที่ผมโกหกมันขึ้นมา...เพียงเพราะผม...รักเงินของมัน...มากกว่า
มัน...แต่ยิ่งผมหลอกใช้เงินมัน...เท่าไหร่...ผมยิ่งอยากให้มันอยู่ใกล้ๆ ผม...อยากให้คนที่อยู่ข้าง ๆ
ผมคือมัน......หรือความจริงแล้วผมเห็นแก่ตัว....มากพอที่จะรั้งมันไว้....ด้วยความรักของมัน...ผม
ต้องการแบบไหน...ผมกำลังสับสน...
"งั้น...เราไปทานข้าวกัน...กัปอยากทานอะไร...อยากทานร้านไหน...บอกปายเลย" เสียงปายเอ่ย
บอกผมเพื่อเรากำลังเดินไปกินข้าวที่มอ...
"มึงกินไร...กูก็กินนั้นแหละ..."
" งั้น...เอาเป็นสปาเก๊ตตี้ขี้เมา...2  ที่ครับ...และก็ขอน้ำแตงโมปั่น 2 แก้ว"
"มึง!...เดี๋ยวกูมานะ...." กัปพูดพร้อมกับลุกไปทันที
"รีบมานะ!"
ผมอยากขอโทษมัน...ที่ผมพูดไม่ดีกับมัน...ผมจึงอยากชื้ออะไรสักอย่างเพื่อแทนคำขอโทษนั้น...
" อ่อ...พี่ครับ...ขอลูกอม หัวใจนี้ 3 ถุง และ ไม่ทราบว่ามีขวดโหลสวยๆ ไหมครับ...."
"มีสิ...อะ..นี่...แหมจะเอาไปง้อแฟนเหรอ...น่ารักจัง...แล้วน้องรู้ไหมว่าความหมายของการให้
ลูกอม..มันหมายความว่าไง.."
"แค่ให้ลูกผมกัน...มันมีความหมายด้วยเหรอพี่..."
"อ้าว!!มีสิ...การมอบลูกอมให้แก่คนที่เรากำลังคบอยู่หมายถึง...เราอยากให้เค้ามีความ
สุข...เหมือนรสชาติของมันไง...มันหวานติดลิ้น...รักหวาน ๆ แบบนี้แหละที่ทุกคนต้องการ"
"อ่อ...ขอบคุณสำหรับ...คำตอบนะพี่"
หลังจากที่ผมซื้อเสร็จ...ผมก็เดินอ้อมไปที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์ของมหาลัย...เพื่อฝากมันไว้
"โห่..กว่าจะมานะ...เนี่ย...สปาเก็ตตี้....เย็นจนรสชาติเปลี่ยนแล้ว...กัป...ไปไหนมาเหรอ"
"กู...ไปทำธุระมาอะ...แล้วมึงทำไมไม่กิน...รอกู..จนของมึงเย็นเหมือนของกู...แล้วมันจะอร่อย
เหรอว่ะ"
"ปาย...มีความสุขมากกว่าที่ได้กินพร้อมกับกัป...ได้มองหน้ากัป...แบบนี้...แค่นี้ก็อร่อยล่ะ อิ อิ"
"มึง...รีบ ๆ กินเลย...อ่อ...แล้วเดี๋ยวขากลับ...มึงแวะไปเอาของที่เคา้เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้วยนะ"
"อืม...ของ..ของปายเหรอ...."
"ใช่สิ...เมื่อกี้กูเดินผ่าน....เค้าฝากบอกมา..."
"อ่อ..ได้สิ"
หลังจากที่ผมกับมันทานข้าวเสร็จแล้วผมก็เดินไปส่งมันที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อเอา
ของ......แล้วขอแยกกันตรงนั้น...แต่ก่อนที่จะแยกกัน...ผมก็...
"อือออ...อึบ...อุ๊บ..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ กัปก็ดึงผมไปจูบพร้อมกับใช้ลิ้นดันอะไรบางอย่าง...มา
ให้...ทันทีที่รสชาติของมันแตะลิ้นผม...ผมรู้ทันทีว่ามันคืออะไร...
"กัป!!..น่ารักจัง..จุ๊บ...ขอบคุณนะครับ" ผมเห็นหน้าคนที่แอบขโมยจูบผม...ที่มันเปื้อนไปด้วยรอย
ยิ้มนั้น...ผมอดยอมรับไม่ได้ว่าผมมีความสุข...และชอบสัมผัสที่มันมอบให้...แค่ไหน...แต่ผมคู่ควร
กับความรักของมันรึเปล่า...ถ้ามันรู้ว่าผมหลอกมัน...