YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-15-
LOVE LOVE LOVE
'เธอคือความรักของฉัน..'
 
 
   ตกเย็น..ป๊อปปี้และฟางนัดกันไว้หน้ามหาลัยอย่างเช่นทุกวัน ป๊อปปี้เดินมาหาฟางพร้อมสีหน้าที่กังวล...
 
  "พี่ป๊อป..เป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ"ฟางไม่ว่าเปฃ่าวางหลังมือทาบลงบนหน้าผากร่างสูง 
 
  "เปล่า..แค่เครียดนิดหน่อยเอง"ป๊อปปี้คว้าข้อมือฟางมากุมไว้
 
  "ไปร้านกาแฟมั้ย..ไปหาอะไรดื่มให้คลายเครียดไง..ป่ะ"ฟางจับมือป๊อปปี้ก่อนจะตรงไปยังร้านกาแฟ แก้วเคยบอกเธอว่าร้านนี้เธอมาบ่อย มันเงียบสงบดี
 
 
  ฟางจูงมือป๊อปปี้เข้าร้านกาแฟหน้ามหาลัย ก่อนจะตรงไปยังโต๊ะว่างข้างๆสระ บรรยากาศเงียบดีเหมือนกัน..
 
  "รับอะไรดีคะ.."พนักงานสาวหันมาถามทั้งสอง แต่ดูเหมือนเธอจะหันไปสบตามุ้งมิ้งกับป๊อปปี้นี่สิ
 
  "ขอลาเต้เย็นค่ะ.."ฟางพูดแล้วเงยหน้ามองหญิงสาวที่เอาแต่มองป๊อปปี้อยู่พร้อมบิดตัวตามความเขิน..
 
  มีหรอที่ฟางจะยอม..
 
  "ขอลาเต้สองแก้วค่ะ!...รีบๆด้วยนะคะเดี๋ยวว่าที่แฟนของฉันจะรอนาน.."ฟางว่าจบก็กุมมือป๊อปปี้ไว้ เธอมองไปยังพนักงานสาวที่หน้าหงอยลง..ก่อนจะเดินจากไป
 
  ป๊อปปร้หันมามองฟางแล้วแอบขำออกมา..
 
  "ขำอะไรพี่ป๊อป.."ฟางถามแล้วเอามืออกจากการเกาะกุม พร้อมเบนหน้าหนี
 
  "หึงฉันหรอ.."ป๊อปปี้ถาม ร่างเล็กหันหน้ามามองค้อนใส่คนเป็นพี่..
 
  แล้วทำไมต้องหน้าแดง..
 
  "หะ..หึงอะไรเล่าพี่ป๊อป!.."
 
  "โกหก.."ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงมือฟางมากุมไว้บนโต๊ะ
 
  "ลาเต้มาแล้วค่ะ.."พนักงานสาวมาเสิร์ฟ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่คนเดิม
 
  "แล้วคนเมื่อกี้ไปไหนล่ะครับ"เป็นป๊อปปี้ที่ถามขึ้น ฟางมองป๊อปปี้ด้วยหางตา..
 
  "อ๋อ..ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ ไม่รู้เป็นอะไรของมัน เห็นว่าอกหัก.."เท่านั้นล่ะ ฟางแทบขำก๊ากออกมาแต่ต้องเก็บไว้..ก่อนที่พนักงานสาวคนนั้นจะเดินออกไป..
 
  "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พี่ป๊อป ฮ่าฮ่าฮ่า เธออกหักไปแล้วอ่ะ.."ฟางพูดทั้งๆที่ยังขำอยู่อย่างนั้น
 
  "เก่งจังนะ..."ป๊อปปี้ว่าพลางลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู
 
  "พี่ป๊อปอ่ะ..ว่าแต่..พี่ป๊อปเครียดอะไรหรอทำไมต้องเครียดด้วยล่ะ"ฟางเข้าเรื่อง ป๊อปปี้เอามือตัวเองออกจากหัวฟาง แล้วหยิบอะไรสักอย่างในกระเป๋า
 
  "ความจริง..ฉันเครียดเรื่องเนื่อเพลง.."ป๊อปปี้หยิบสมุดโน้ตเล่มเดียวกันที่เห็นในห้องป๊อปปี้ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ครั้งนั้ป๊อปปี้กลับยื่นให้ฟาง..
 
  "ให้ฟางหรอ.."ป๊อปปี้พยักหน้า ก่อนที่ฟางจะรับสมุดโน้ตนั้นมา
 
  "ถ้าเราช่วยกันคิด..ฉันคิดว่าเราจะเสร็จเร็ว"ป๊อปปี้หมุนดินสอไปมาอย่างครุ่นคิด
 
  "นั้นเราควรจะใช้วิธีเดิมแล้วล่ะพี่ป๊อป.."ฟางพูดจบแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ตรงเข้าไปหาป๊อปปี้ทางด้านหลังยื่นแขนทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาร่างสูงแล้วพูดด้วยเสียงเบา
 
  "ค่อยๆหลับตาแล้วค่อยๆผ่อนคลายนะคะ..ไม่ต้องคิดมากนะ.."ฟางเอ่ยเสียงเบา แน่นอนว่าป๊อปปี้ทำตามที่ร่างเล็กบอก..ฟางค่อยๆคลายมือออกก่อนจะเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง
 
  "ไม่ต้องคิดมาก..ค่อยๆคิดเดี๋ยวมันก็สำเร็จ"ฟางพูดเบาๆ พลางกุมมือป๊อปปี้แล้วลูบหลังมือของเขา
 
  ป๊อปปี้รู้สึกอบอุ่น รู้สึกมความสุขที่คนๆนั้นเป็นร่างเล็ก รอยยิ้มน้อยๆของป๊อปปี้ผุดขึ้นมา..เปลือกตาอ่อนค่อยๆเปิดออกทีละนิด ภาพตรงหน้าคือฟางที่กำลังมองหน้าเขาแล้วยิ้มแก้วปริ
 
  "หล่อใช่มั้ยล่ะ.."ป๊อปปี้พูด ฟางถึงกับแยกเขี้ยวใส่
 
  "หลงตัวเองจัง!"
 
  "หึ.."
 
  "เป็นไงบ้างพี่ป๊อป ผ่อนคลายดีใช่มั้ย..."ฟางเข้าสู่โหมดจริงจัง ป๊อปปี้ยิ้มกลับมา
 
  "นั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะ.."ป๊อปปี้ว่าจบก็กดดินสอลงบนกระดาษโน้ตเตรียมท่าจะเขียนเนื่อเพลงให้ความฝัน
 
 
................................
 
  ณ บ้านฟาง
 
  "ทำไมพี่ฟางยังไม่กลับมาอีกล่ะเนี่ย.."เฟย์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง มันก็เวลาจะปาไปหกโมงเย็นอยู่แล้ว เดินไปเดินมา
 
  "เฟย์!!!"เสียงปริศนาที่ดังออกมานอกบ้าน เฟย์จำเสียงนั้นได้แม่น
 
  "นาย!มาทำไมเนี่ย!"เฟย์แทบอยากทรุด ทำไมต้องเจอกับหมอนี่อีกแล้ว..คนเดิม คนเดียวที่เฟย์สนิทด้วยตอนนี้
 
  เขื่อน..
 
  "พี่ก็มาอยู่กับเฟย์ก่อนน่ะสิ ฝนจะตกแล้วด้วยนะ"เขื่อนพูดขึ้นด้วยท่าทางรุกรี้รุกรน
 
  "ใครให้นายมาอยู่ด้วยเล่า!กลับบ้านไปเลยนะ!"เฟย์ตะโกนออกไปนอกบ้าน แน่นอนว่าเขื่อนเข้ามาไม่ได้เพราะเธอล๊อคประตูอยู่
 
  "ตอนนี้ฟางอยู่กับไอป๊อป!คงอีกสักพักจะกลับมา!พี่เป็นห่วงเฟย์นี่ ฟางบอกว่าเธอกลัวฟ้าร้องไม่ใช่หรอ!"เขื่อนตะโกนเข้ามาในบ้าน เฟย์ชะงักไปสักพัก แต่เธอก็ไม่ได้ขอร้องให้เขามาด้วยนี่นา..
 
  ครึ้ม!!
 
  "กรี้ด!"เฟย์กรี้ดลั่นเมื่อจู่ๆฟ้าก็ร้องขึ้น
 
  มันทำให้คนที่อยู่ด้านนอกแทบอยากจะบ้าตาย!!
 
  "เฟย์!!!!เปิดประตูให้พี่เถอะเฟย์.."เขื่อนเคาะประตูรั้วนอกบ้าน..ก่อนที่เฟย์จะตะโกนออกไป
 
  "นายกลับไปนะ..ฉันไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากนายสักหน่อยนี่!!!"เฟย์พูดไปอย่างนั้น ความจริงเธอไม่อยากให้เขื่อนต้องมาเห็นเธออ่อนแอแบบนี้นี่นา
 
  "พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ!!!พี่ชอบเฟย์นะ!!เปิดประตูให้พี่เข้าไปเถอะเฟย์!!"เขื่อนยังคงร้องออกมา เฟย์ยิ่งกึก 
 
 
  เขื่อนชอบเธอ...
 
 
  "นายพูดบ้าอะไรเนี่ย!"
 
 
  ครึ้ม!!!
  ซ่า ซ่า
 
 
  "พี่พูดจริงๆนะเฟย์..พี่..ชอบเฟย์จริงๆนะครับ..แล้วพี่ก็จริงจังมากด้วย!!"ท่ามกลางสายฝนพรำเขื่อนก็ยังคงพูดออกมาไม่หยุด
 
  เฟย์ไม่ได้ตอบอะไร..เธอแค่กำลังนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ด้านนอกมันมากระทบจิตใจของเธอ เฟย์เงยหน้าออกไปดูเธอยังคงเห็นเขื่อนนั่งอยู่ตรงหน้าประตูรั้ว..ทั้งๆที่เปียกปอนไปทั้งตัว
 
  "นายเลิกเล่นได้แล้วนะ!!กลับบ้านไปได้แล้ว.."เฟย์ตะโกนออกมานอกบ้าน แต่ร่างสูงไม่ตอบ
 
  "นี่!!..ไม่ได้ยินฉันพูดหรอ!!ไอเสือผู้หญิง!!"
 
  "......"
 
  "ไอบ้าเขื่อน.."เฟย์พูดเสียงอ่อน เธอรีบหยิบร่มที่อยู่ข้างๆขึ้นมาพร้อมกับเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่รู้อะไรทำให้เฟย์เป็นแบบนี้แต่ตอนนี้เธอ..เป็นห่วงไอเสืออผู้หญิงนั่น
 
 
  ซ่า ซ่า
 
 
  เฟย์เดินออกจากบ้านด้วยความเร่งรีบ พร้อมใจที่เต้นกระหน่ำไม่หยุด..และขอบตาที่ร้อนผ่าว เฟย์เหมือนกำลังร้องไห้..เมื่อเดินออกมาถึงหน้าบ้านร่างเล็กก็ไขกุญแจที่ล๊อคอยู่มือสั่นไหว..
 
  ทันทีที่ร่างเล็กเปิดประตู น้ำตาก็ล่วงหล่นลงเมื่อเธอไม่พบกับคนที่เธอกำลังเป็นห่วง..กลับเจอเพียงแต่ความว่างเปล่า
 
  "ไอบ้า! ฮึก ไหนบอกจะอยู่กับฉันไงเล่า!"เฟย์หงุดหงิด แล้วทำไมน้ำตาต้องไหล..
 
  "อ๊ะ!.."เฟย์แทบล้ม เมื่อจู่ๆเธอก็โดนใครบางคนสวมกอดจากด้านหลังจนเฟย์รู้สึกถึงหลังที่เปียกไปด้วยน้ำ
 
  "พี่จะอยู่กับเฟย์นะครับ"เสียงนั้นเธอจำได้ดี..เฟย์ปาดน้ำตาออกแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขื่อน ร่มที่ถือมาด้วยหล่นลงพื้นไปในทันที ร่างสูงยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มใสของเฟย์อย่างเบามือ
 
  "นาย..ฮึก บ้าไปแล้วหรอ.."
 
  "บ้าแต่ก็รักนะ.."เขื่อนพูดกระซิบข้าวหูเฟย์ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างแนบแน่น เฟย์ค่อยๆยกแขนตัวเองกอดร่างสูงตอบ
 
  ท่ามกลางสายฝนตอนนี้มีเพียงเขาสองคนเท่านั้น พร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้น..อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ให้นานที่สุด..
 
...................................
 
  ณ ร้านกาแฟ
  18.30 น.
 
 
  "คุณคะ ร้านเรากำลังจะปิดแล้วน่ะคะ..."หนักงานสาวเดินมายังโต๊ะป๊อปปี้
 
  "อ่าครับ"ป๊อปปี้พยักหน้ารับพนักงานสาวคนนั้น ก่อนจะหันไปหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนโต๊ะ
 
  "หึ..เธอนี่นะ.."ป๊อปปี้ลูบหัวฟางค่อยๆ นึกขำตอนแรกก็ช่วยกันแต่งอยู่ดีๆ พอหลังๆฟางก็หาวซะยกใหญ่จนทนไม่ไหวนอนฟุบหลับไปกับโต๊ะจนได้
 
  "นี่...ตื่นได้แล้วนะ.."ป๊อปปี้เขย่าแขนฟาง..จนร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว
 
  "หื้ออออ อะไรอ่ะพี่ป๊อป...."พูดไปทั้งๆที่ยังหลับตา
 
  "ร้านเขาจะปิดแล้ว เราต้องไปกันแล้วนะ"ป๊อปปี้บอก ฟางจึงเริ่มเอนตัวบิดขี้เกียจไปทางซ้ายบ้างขวาบ้าว อีกทั้งยังหาวไม่หยุด
 
  "ไปกันเถอะ.."ฟางจับมือป๊อปปี้แล้วเดินออกจากร้านไป
 
 
  ทั้งสองเดินจูงมือกันกลับ ป๊อปปี้หันหน้าไปมองร่างเล็กข้างๆที่ตากึ่งเปิดกึ่งปิด แล้วยังเดินเซอีกต่างหาก ป๊อปปี้จึงตัดสินใจหยุดเดินแล้วหันไปถามร่างเล็ก
 
  "ง่วงขนาดนั้นเลยหรอ.."ป๊อปปี้ถาม ฟางพยักหน้าหงิกๆ
 
  "มากเลยอ่ะ.."ฟางยังเอียงศรีษะลงบนบ่าของป๊อปปี้อีกต่างหาก ป๊อปปี้ยิ้มขำ
 
  "ขึ้นหลังฉันม่ะ.."ป๊อปปี้ปล่อยมือฟางแล้วย่อตัวลง ฟางไม่ปฏิเสธอยู่แล้วด้วยความง่วง
 
  "ทำไมหนักกว่าเดิมล่ะ.."ป๊อปปี้แซว ก่อนจะโดนฝ่ามือบางตีเข้าที่หลัง
 
  "พี่ป๊อปพูดมาก.."พูดเสียงอู้อี้ฟางคล้องแขนตัวเองกับคอป๊อปปี้แล้วยิ้มกริ่ม เหมือนหลังของเขาเป็นเตียงนุ่มๆ
 
................................
 
 
  "อยู่นิ่งๆสิ"เฟย์ดุเขื่อน เพราะเธอกำลังเช็ดผมให้ร่างสูงแต่เขื่อนเอาแต่เงยหน้ามองหน้าเฟย์อยู่อย่างนั้น
 
  "ก็พี่อยากมองหน้าว่าที่แฟนไม่ได้หรอ..โอ้ยยยยย"เขื่อนพูดแล้วส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้เฟย์ ไม่กี่วิมือบางเลือนลงจากหัวทุยๆของร่างสูงมาดึงหูจนบิด
 
  "ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ!..เช็ดไปเองเลยผมอ่ะ!"เฟย์โยนผ้าขนหนูผืนเล็กใส่หน้าเขื่อนก่อนจะเดินหนีด้วยสีหน้าร้อนผ่าว
 
  "โถ่เฟย์..เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรอ.."เขื่อนพูดอ้อนแล้วสวมกอดเฟย์จากด้านหลัง เกยคางไว้บนไหล่เล็ก 
 
  ปึก!
 
  "โอ้ย!!"จะไม่ให้ร้องได้ไงเมื่อเฟย์ง้างศอกมาตรงหน้าท้องเขาอย่างจัง
 
  "ฉันบอกกี่ครั้งแล้วห้ะ!ว่าอย่าทำแบบนี้กับฉันอีก อีกอย่างฉันจะเป็นแฟนนายได้ไงก็นายไม่ได้ขอ..อุ้บ!"เฟย์ปิดปากแทบไม่ทัน นี่เธอพูดอะไรออกไป อีกอย่างเขื่อนก็มองเฟย์อย่างแซวๆ
 
 
  พูดอะไรไปวะเนี่ย..
 
 
  "นั้นถ้าพี่ขอเฟย์..เราจะเป็นแฟนกันได้ใช่มั้ย.."เขื่อนพูดจบก็เข้าไปกุมมือก่อนจะย่อตัวนั่งคุกเข่าต่อหน้าเฟย์ เอาจริงๆเขาไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน ก็ชีวิตคาสโนวาอย่างเขามีผู้หญิงเข้ามารุมล้อมมากมาย แต่ทำไมพอเป็นเฟย์เขาถึงยอมทำแบบนี้นะ..
 
 
  อาจเพราะรัก..
 
  
  .............................
 
  ป๊อปปี้กับฟางเดินมาจนถึงหน้าบ้าน ก่อนจะเห็นประตูไม่ได้ล็อคไว้...ฟางแปลกใจนิดหน่อยแต่ป๊อปปี้ดูจะยิ้มกริ่ม
 
  "พี่ป๊อปยิ้มอะไร.."ฟางเอียงหน้าถาม ก็ตอนนี้เธอยังอยู่บนหลังเขาอยู่
 
  "ปล่าว..เราเข้าบ้านดีกว่า อาจจะเจออะไรดีๆ"ป๊อปปี้ว่าจบก็ค่อยๆย่อตัวให้ฟางได้ลง ฟางกระโดดลงจากหลังอย่างว่าง่าย ตลอดทางเธอหลับไปได้สักพักแล้ว
 
  "พี่ป๊อปนี่แปลกจริงๆเลย.."ฟางพูดลอยๆก่อนจะตามร่างสูงเข้าไป
 
  แกร้ก!
 
  ฟางกับป๊อปปี้หยุดกึกอยู่ตรงนั้น..ฟางเบิกตากว้างส่วนป๊อปปีี้ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..ภาพที่เห็นคือเขื่อนกำลังคุกเข่าต่อหน้าเฟย์แล้วยังกุมมือร่างเล็กไว้อีก..พร้อมกับคำถามของเขื่อนที่ฟางพอจะรู้ว่าเฟย์ก็คงตกใจไม่ต่างจากเธอ
 
  "เป็นแฟนกันนะเฟย์.."
 
  ฟางไม่ได้หูฝาด เธอไม่ใช่อยากขวางแต่เธอกำลังตกใจและดีใจไปในเวลาเดียวกัน..และมันเป็นเวลาที่เฟย์หันมาเจอเขาทั้งคู่
 
  "พี่ฟาง!"เฟย์รีบแกะมือของเขื่อนออก..แล้วหันไปสบตากับคนเป็นพี่ 
 
  ฟางกับป๊อปปี้เดินเข้าไปหาทั้งสอง ฟางดูออกว่าเขื่อนกำลังเสียใจและเสียขวัญเมื่อเฟย์สะบัดมือเขาออกอย่างว่าง่าย
 
  "คือ..เอ่อ..พี่ฟางกลับมาตอนไหน.."เฟย์เข้าไปคล้องแขนคนเป็นพี่แต่กลับไม่หันไปมองดูเขื่อนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย
 
  "ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้นะเฟย์..แกต้องตอบพี่เขื่อนก่อนสิ"ฟางดุใส่คนเป็นน้อง เฟย์ดูรุกรี้รุกรนแล้วพูดด้วยเสียงเรียบแต่มันเหมือนมีมีดแทงใจของเขื่อนอย่างจัง
 
  "ตอบอะไร..เฟย์ไม่มีอะไรจะตอบ.."
 
  "เฟย์...แต่พี่รักเฟย์จริงๆนะครับ และพี่ก็คิดว่าเฟย์ก็รักพี่..."เขื่อนพูดด้วยเสียงอ่อนจนหน้าใจหาย 
 
  "นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบนาย!ฉันไม่เคยบอกนายเลยสักคำ!.."เฟย์เถียง
 
  "แล้วเฟย์ชอบพี่รึเปล่า.."
 
  "ฉัน..."เฟย์หันไปหาฟาง ก่อนจะเห็นคนเป็นพี่พยักหน้าเชิงให้ตอบความจริง ใจคิดยังไงก็ให้ตอบอย่างนั้น 
 
  "ไม่..ชอบ..ฉันไม่ได้ชอบนาย.."เฟย์พูดจบก็หันหน้าหนีเขื่อน เธอเห็นน้ำตาของเขื่อนที่ไหลรินรดแก้ม ร่างสูงยันตัวเองขึ้นแล้วพูดกับเฟย์ด้วยเสียงเรียบ
 
  "พี่เข้าใจแล้ว..ขอโทษนะที่ชอบมาก่อกวนใจของเธอ.."เขื่อนพูดจบก็เดินออกไปช้าๆ ป๊อปปี้ที่มองดูทั้งสองสลับกัน เขาไม่เคยเห็นเขื่อนเปผ้นแบบนี้ ป๊อปปี้รีบเดินตามเขื่อนออกไปข้างนอก ไม่ลืมที่จะพยักหน้าให้ฟางเคลียกับเฟย์
 
  "เดี๋ยวไอเขื่อน!"ป๊อปปี้เรียกตามหลังเพื่อนสนิทไป
 
  "เฟย์มากับพี่เลยนะ..ยัยปากแข็ง"ฟางลากแขนเฟย์ก่อนจะพาขึ้นห้องไป เฟย์เดินตามอย่างว่าไง ความรู้สึกปวดหนึบที่ใจนี่คืออะไร..มันเจ็บ..เจ็บอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึก..เฟย์รู้สึกโหวงเหวง..ความรู้สึกมากมายที่เข้ามาในใจของเธอ..
 
  เจ็บปวด...
 
...............................
 
  "ไอเขื่อน!มึงใจเย็นดิ่วะ"ป๊อปปี้คว้าแขนเพื่อนสนิท เขาแทบตกใจเมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำเกิดจากการร้องไห้อย่างหนัก เขาไม่เคยเห็นเขื่อนต้องร้องไห้เพราะผู้หญิง
 
  "กูมันไม่ดีตรงไหนวะไอป๊อป..หรือเพราะว่ากูเป็นเสือผู้หญิง..เฟย์ถึงไม่ชอบกู.."เขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วปาดน้ำตาตัวเองอย่างเจ็บปวด
 
  "ไอสัด..มึงใจเย็นดิ กูดูออกว่าเฟย์ชอบมึง.."
 
  "ทั้งๆที่เฟย์บอกกับกูแบบนั้น!กูเจ็บมึงได้ยินมั้ยไอป๊อป!กูไม่เคยร้องไห้เพราะใครเลยนะเว้ย!กูจริงจังกับเฟย์..กูรักเขา..แต่เขาไม่รักกู..กูเจ็บมึงได้ยินมั้ย!!"เขื่อนพูดจบก็เดินออกจากบ้านโดยไม่ฟังเสียงเพื่อนสนิทอย่างป๊อปปี้
 
  "ไอเขื่อน!มึงอย่าเพิ่งท้อดิ่วะ!มึงไม่เคยเป็นแบบนี้!"ป๊อปปี้ตะโกนออกไปทั้งๆที่เขื่อนไม่หันกลับมาสนใจเขา แต่ป๊อปปี้คิดว่าเขื่อนได้ยินมัน..
 
  บนห้องเฟย์..
 
  "เฟย์..เจ็บมั้ยล่ะ..เจ็บมั้ยเฟย์"ฟางทำเสียงดุใส่น้องสาว เฟย์ไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ฟางดูออกว่าเฟย์รักเขื่อนเขาสองคนรักกัน แต่เพราะความปากแข็งของเฟย์ที่ทำให่เธอต้องเจ็บอย่างนี้
 
  "ชอบเขาทำไมไม่บอกเขาล่ะเฟย์..จะปากแข็งทำไมกัน"
 
  "เฟย์ไม่ได้ปากแข็ง.."เฟย์ตอบ
 
  "โกหก..พี่รู้ว่าแกรักพี่เขื่อน..แล้วไปปฏิเสธเขาแบบนั้นทำไม.."ฟางนั่งลงข้างๆน้องสาว
 
  "เฟย์.."
 
  "นี่..อย่าปากแข็งให้มากเข้าใจมั้ย...สุดท้ายใครล่ะที่เจ็บ..ไม่ใช่แกหรอ.."ฟางกุมมือร่างเล็ก ก่อนที่เฟย์จะเงยหน้าขึ้นมามองฟางแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลง
 
  "เฟย์แค่..กลัว..เฟย์กลัวว่าเฟย์ต้องเสียใจเพราะพี่เขา..พี่เขาเป็นเสือผู้หญิงนะพี่ฟาง..ฮึก เฟย์ไม่อยากเสียใจ"เฟย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
 
  "ฟังนะ..ถ้าคิดที่จะรักก็ไม่ต้องกลัวคำว่าเสียใจ..มันมีแน่นอนเฟย์..แต่มันอยู่มี่เราไม่ใช่หรอว่าจะเชื่อใจคนที่เรารักมากแค่ไหน.."ฟางดึงร่างเฟย์เข้าไปกอดแล้วลูบหลังคนเป็นน้องเบาๆ
 
  "พี่ฟาง..ฮึก เฟย์..ขอโทษ"
 
  "แล้วแกต้องกลับวันไหน..เห็นว่าอยู่แค่อาทิตย์เดียว.."ฟางผละออกจากน้องสาวก่อนจะถามขึ้น
 
  "มะรืนนี้..เฟย์ต้องกลับมะรืนนี้.."เฟย์ตอบแล้วปาดน้ำตาตัวเองพร้อมเสียงสะอื้น
 
  ................................
 
  ณ ห้องฟาง
 
  "พี่ป๊อป!.."ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องร่างเล็กผงะทันทีที่เห็นร่างสูงนอนอยู่บนเตียงสบายใจเฉิบ
 
  "มาแล้วหรอ..เป็นไงบ้าง.."
 
  "พี่ป๊อปเข้ามาห้องฟางทำไม!"
 
  "ทำไม..อยู่ไม่ได้หรอ.."ป๊อปปี้ยันตัวเองขึั้นและพิงหัวเตียง
 
  "มะ..ไม่ใช่ แต่ต้องขอนุญาติด่อนสิ..นั้นก็เตียงฟางนะ.."ฟางพูดซะยาว ร่างสูงวางขาลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปนั่งบนโซฟาแทน
 
  "เฟย์เป็นไงบ้าง.."ป๊อปปี้ถาม ฟางเดินตรงเข้าไปนั่งใกล้ๆป๊อปปี้..
 
  "ก็ร้องไห้หนักเลยล่ะ.."
 
  "ไอเขื่อนก็เหมือนกัน.."ปีฮปปี้กับฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่..เศร้ากับคู่นี้จริง
 
  "พี่ป๊อป..ฟางถามจริงๆนะ.."ฟางพลิกตัวไปทางป๊อปปี้แล้วมองหน้าร่างสูง ร่างเล็กคิ้วขมวดกันเป็นปม
 
  "ฮ่าฮ่า นี่เครียดมากเลยรึไงหะ.."ป๊อปปี้ลูบหัวฟางช้าๆแล้วหยิกแก้มนุ่ม
 
  "อื้อออ ไม่เล่นนะพี่ป๊อป ฟางจริงจัง.."
 
 
  ก็รู้ว่าจริงจัง..แต่ทำไมต้องทำหน้าน่ารัก..
 
  อันนี้ป๊อปปี้ก็ยังไม่เข้าใจ...
 
 
  "มีอะไรจะถามล่ะ.."
 
  "พี่เขื่อน..เขาจริงจังกับเฟย์รึเปล่า.."ฟางถามด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงิ้มน้อยๆก้อนจับมือฟางแล้วร่างป๊อปปี้ก็เอนตัวนอนหนุนตักฟาง..หยิบมือฟางมาหอมหลายสิบครั้ง
 
  "พี่ป๊อป..ยังไม่ตอบฟางเลยนะ"ฟางยู้หน้า
 
  "ฉันไม่รู้หรอกนะว่าไอเขื่อนมันจริงจังกับเฟย์แค่ไหน..แต่ถ้าเทียบกับในกลุ่มเราแล้ว..ไอโมะรักแก้วฉันรักเธอมากแค่ไหนมันก็คงรักเฟย์ไม่ต่างจากพวกเราหรอก"ป๊อปปี้ว่าพลางมองหน้าของฟางไป..แน่นอนว่าฟางกำลังเขิน
 
  "ฟางไม่รู้ว่าพี่ป๊อปรักฟางมากแค่ไหน..แล้วฟางจะมั่นใจได้ไงเล่าว่าพี่เขื่อนจะรักเฟย์จริง..พี่ป๊อปอาจจะรักฟางเล่นๆก็ได้.."ฟางพูดเสียงอ่อน ป๊อปปี้จับมือฟางมากุมไว้แล้วยันตัวขึ้น..ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาฟางจนหน้าใกล้กัน...
 
  ฟางไม่หลบเธอรู้สึกชินไปเสียแล้ว...
 
  "รักมาก..นอกจากแม่แล้วเธอก็เป็นคนเดียวที่สำคัญกับฉันมาก..มากจริงๆนะฟาง"ป๊อปปี้พูดจบก็ประกบปากร่างเล็กในทันที ฟางหลับตาลิ้มรสปากหวานของร่างสูง ป๊อปปี้บดเบียดกลับฝีปากบางแล้วสอดลิ้นควานหาความหวานในโพรงปากนุ่ม แน่นอนว่าฟางยอมอย่างว่าง่าย..
 
  "อื้ออ"ฟางเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่มีอากาศหายใจ..แขนบางดันออกร่างสูงไว้ 
 
  ป๊อปปี้รีบผละออก ก่อนจะจูบหนักๆบนริมฝีปากอีกครั้ง..แล้วเอนตัวนอนลงไปบนตักฟางอีกรอบ
 
  "ฟางก็รักพี่ป๊อปมากเหมือนกัน..พี่ป๊อปเป็นคนสำคัญของฟาง..ฉะนั้นฟางจะไม่มีวันปล่อยให้คนสำคัญของฟางหายไปไหนเด็ดขาด..และจะไม่ยกให้ใครด้วย.."เป็นฟางที่พูดขึ้น ร่างเล็กก้มหน้าลงก่อนจะจูบหน้าผากของร่างสูงแล้วผละออก 
 
  ป๊อปปี้ยิ้มออกมากับความน่ารักของฟาง..ร่างสูงค่อยๆหลับตาลง..กุมมือฟางไว้แน่น..ฟางสำคัญกับเขามากจริงๆ..และป๊อปปี้ก็ยังสัญญากับตัวเองเหมือนกันว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนสำคัญหลุดหายไป..
 
 
  ไม่มีวัน..
 

 
  วันนี้อัพช้าขอโทษอย่างแรง TT
 
  เป็นไงกันบ้างง่า...O_O
 
  ตอนนี้เลยอัพให้ยาวๆ สงสารเขื่อนเฟย์กันบ้างป่าว ป๊อปฟางหวานเกินไปแล้ว..ฉากนี้ไม่มีโมะแก้ว แต่ฉากหน้ามีสามคู่แน่นอน..
 
  ติดตามตอนหน้าด้วยนะจร้าาา..
 
  ฝากไว่อย่างเช่นทุกครั้ง..รักเม้น ชอบโหวต ถูกใจไลค์